Moeder zoveel pijn, nood.
ik heb al eerder over mijn moeder geschreven met zoveel.pijn, maar op het moment is het crisis. Ze heeft 2 operatie's gehad aan de darmen (aneurysma en verklevingen/kronkel). Waarschijnlijk lijkt het nu zo te zijn dat alles teveel is geweest, ze pijn daarna heeft gekregen en door stress nog meer pijn. Op het moment is het niet meer uit te houden en kan ze niks meer verdragen. Haar hele lichaam is verkrampt, pijn bij het slikken, alleen maar koud, alles doet enorme pijn, ziet er vreselijk uit. Ze kleed zich nog zelf aan (wassen lukt niet)en kan 1 rondje door de kamer lopen met heel veel pijn. Verder is het de hele dag kreunen van de pijn, niet om aan te zien. Huisarts al zo vaak gebeld zeggen niks meer te kunnen doen, alleen opname is psychisch centrum. Wij zien dit allemaal niet zitten omdat ze dus helemaal niks kan, weg uit haar nog veilige omgeving en daar hebben ze ook geen medicatie,want ze heeft alles al geprobeerd. Praten lukt niet enz...2 maanden geleden is het 3 weken goed gegaan en ik denk door de morfine die ze heeft gekregen (huisarts zegt van niet), maar die morfine doet niks meer en meer krijgt ze niet. De huisarts zegt gewoon niks meer te kunnen, ik heb gisteren nog gebeld dat het onmenselijk is en zo niet het weekend in kunnen gaan. Ik heb ook het gevoel dat ze mijn moeder op de praktijk allemaal wel kennen en 'moe' zijn van ons. Ik kan mijn vader zo niet laten zitten, het is onmenselijk om mijn moeder naar instelling te doen en daar te laten creeperen. Zelf functioneer ik ook amper, ben constant aan het zoeken op internet. Iemand nog enig idee.....
de vorige specialisten hebben wel met spuiten en medicijnen gewerkt, dit hielp allemaal niet.
Zelfs als ze niet met medicatie werken (waar ik toch wat aan twijfel want ze kunnen dit ook indirect, via een doorverwijzing, regelen) kan het ook een vervolgadvies worden.
En hoe dan ook zijn jullie feitelijk door de andere opties heen. Het lijkt erop dat het de kliniek is of zo door blijven gaan. Dat laatste lijkt me helemaal geen optie. Voor je moeder niet en voor jullie niet.
ja kopt
Stap 1: bel die kliniek. Leg de situatie uit, vertel dat de huisarts een verwijzing wil regelen, maar dat het allemaal wel haast heeft en hoe zij/jij ervoor kunt zorgen dat je moeder zo snel mogelijk opgenomen wordt. Leg uit dat ze niet op een normale manier met de auto gebracht kan worden. En wat voor oplossing zij daarvoor kunnen bedenken.
Stap 2: bel met de levenseindekliniek. Vertel ook daar je verhaal en dat de huisarts niet mee wil werken. Dat je een opname in die kliniek aan het regelen bent, maar dat als dat niet werkt je moeder niet meer verder wil en kan. En vraag wat er voor nodig is om in dit geval euthanasie te regelen. Dat zal je moeder zelf moeten vragen denk ik, want ze is (gelukkig) wel gewoon wilsbekwaam.
Zo zit je op een twee-sporenbeleid.
Maar luister in vredesnaam niet naar je moeder en je vader, die zitten (begrijpelijk) volkomen vast in hun onmacht en frustratie. Jij bent nu degene die in moet grijpen. Of een broer/zus als je die hebt. Maar echt, snap out of it, kom in actie en hou op met alleen maar tegensputteren. Neem het heft in handen, en zorg ervoor dat je vader en jij in ieder geval een beetje lucht krijgen. Dan kun je ook hopelijk weer helderder denken.
Al vanaf het begin van je draadje geven we hier met zijn allen aan dat wat jullie nu doen voor iedereen in dit verhaal zo ongeveer het slechtst denkbare is, dat jullie elkaar gijzelen en dat wat je nu doet (de boel houden zoals die is) juist NIET is wat je voor je moeder zou moeten doen. Ik gun jullie allemaal iemand (niet noodzakelijkerwijs jij) die door weet te pakken en deze impasse kan doorbreken. Maar als er niemand anders is, ben jij toch echt degene die in beweging zal moeten komen.
Beste Kiki, ik sluit me aan bij Jonagold. Echt neem die stappen.
Je hebt al eens eerder een vraag gesteld en toen kreeg ik ook al het idee dat jullie elkaar gijzelden.
En dat doen jullie nog steeds. Wat vindt je zus van het hele verhaal en je partner ( als je die hebt)
Het komt allemaal heel extreem over en ik voel de machteloosheid van jullie.
Wat je ook kunt doen als je het niet eens bent met de huisarts is overstappen naar een andere huisarts. Maar ik snap dat dat ook moeilijk is. Ook al eerder gezegd jullie kunnen ook de zorgverzekeraar opbellen en vragen om hulp bij het zoeken naar hulp.
Maar doe iets... ik denk werkelijk dat deze vicieuze cirkel doorbroken moet worden.
solk kliniek wilde we een uiteindelijk opname. Ze konden niks voor haar doen, dus kon niet worden opgenomen (wat ik dus al dacht). En nu is ze opgenomen in een psychiatrische kliniek en ook zij weten niet wat te doen, weten eigenlijk niet wat ze horen. Gelukkig luisteren ze hier wel heel goed naar ons.
Helaas ook hier geen toverstokken dus. Die had ik jullie van harte gegund, maar dat was ook niet realistisch natuurlijk…
Wel heel fijn dat ze nu ergens is opgenomen want dat geeft jou en je vader lucht en ruimte. Heel hard gezegd maakt het waarschijnlijk voor je moeder niet veel uit of ze nou thuis of in een instelling zoveel pijn ligt te hebben. Maar nu hebben jullie wel de kans om even op adem te komen. Ik blijf duimen dat ze op de een of andere manier toch wat voor je moeder kunnen betekenen. En zo niet, dan is hun observatie vast behulpzaam bij een eventuele euthanasieprocedure.
Heel veel sterkte weer/nog. En probeer je alsjeblieft niet schuldig te voelen. Je kon niet anders. Wees trots op jezelf dat je voor elkaar hebt gekregen dat er iets in de situatie veranderd is. Dat is al heel wat.
waarschijnlijk is ze zo weer thuis omdat ze niks kunnen
Maar jullie kunnen er thuis ook niks mee. Ze kunnen haar niet overal wegsturen ivm onbehandelbaar en dan toch euthanasie weigeren.
Kikki39 schreef op 18-05-2022 om 22:02:
waarschijnlijk is ze zo weer thuis omdat ze niks kunnen
En dát is het moment dat je als familie de handen ineen slaat en zegt: we nemen haar zo niet mee terug naar huis, dus ik ben heel benieuwd waar u ons heenstuurt of doorverwijst, maar mee naar huis komt ze niet. ( punt...laat een stilte vallen bij wijze van, laat ze maar creatief worden in de opties)
Op die manier laat je het probleem bij hen die er iets mee moeten en kunnen.
Het is natuurlijk wel de bedoeling dat je moeder zich enigzins openstelt voor behandeling ( of wat dan ook) en dat jullie dat als familie stimuleren.
ze zal niet worden weggestuurd, maar ze kunnen niks.
er is geen behandeling, ze weten ook niks.
Sjonge Kikki, wat heftig toch weer. Afschuwelijk. Toch fijn dat ze nu is opgenomen. Er is in ieder geval iets doorbroken. En wat Max zegt: neem haar niet weer mee naar huis. Ze moeten op zoek naar een passende plek want zo kan zij en kunnen jullie niet verder. Ik hoop dat er op de een of andere manier wat rust kan ontstaan bij jullie allemaal en dat je moeder vanuit die rust toch iets van verbetering kan ervaren. Maar ik snap dat je daar moeilijk in kunt geloven. Zorg in ieder geval goed voor jezelf. Het is niet niks wat jullie allemaal meemaken! Pak je rust!
Als iemand wordt opgenomen in een zorgverlenende instantie, weet die instantie niet binnen 2 dagen wat een patiënt mankeert. Dat vraagt meer tijd, meer observatie.
Je houding: ‘ ze kunnen niks, er is geen behandeling’ of ‘ze weten het niet’ is tamelijk negatief. Als je moeder aan jouw houding merkt dat je sceptisch staat in de nut van haar opname, kan dit van weerslag zijn op haar zodat ze ook geen vertrouwen heeft in het nut van de opname.
Misschien is help je haar meer als je haar gerust stelt en uitlegt dat observatie nodig is en een paar dagen met zich mee brengt.
Eens met Flanagan want dit roep je niet voor het eerst. Als ze echt over een paar dagen zeggen dat ze niks kunnen en mogen dan vraag je wie dat wel kan. Ik kan niet geloven dat je iemand die de hele dag gilt van de pijn, ook al is het psychisch niets kan geven. Dat niemand iets heeft om tijdelijk deze persoon even geen pijn te kunnen laten hebben al is het maar door deze persoon in slaap te brengen. Dat kan wellicht niet daar maar ergens anders wel. Net zoals ze met covidpatiënten doen: in slaap brengen zodat de persoon er even niets van merkt en de familie gewoon gerust een paar dagen thuis kan blijven omdat ze toch niet hoeven te bezoeken, alleen bellen.
