Mijn zoon van 15 is depressief

ik lees mee

Hier ook een kind met depressie en angsten, ook asperger, zit op begeleid wonen, heeft fijne begeleiding, maar de wachtlijst voor de GGZ is eindeloos (zeker als je doorverwezen wordt).
Kind doet er alles aan om de kop boven water te houden. Bewegen, een poging tot dagindeling, op eten letten, zichzelf activeren, maar er zitten zoveel spoken en twijfels in zijn hoofd en hij voelt zich slecht, minder dan anderen, "niemand vindt me de moeite waard, ik doe er niet toe". Hij wéét dat het in zijn hoofd zit, maar het lukt niet dat gevoel te overwinnen.

Voor mij helaas ook erg herkenbaar maar bij mij is het wel veel beter geworden. Maar ik weet dat gevoel van "niks zal helpen" zo goed...

Ik volg dit topic en hoop (zo anoniem mogelijk) een luisterend oor, herkenning en ervaringsverhalen te vinden. Want ondanks mijn eigen ervaring weet ik niet hoe ik hem het best kan opvangen.

Hier geen vader of stiefvader in beeld.

Ervaringsdeskundige

Je vraag raakt me, want ik had hem zelf kunnen typen zo'n 3 jaar geleden. De oudste zoon was toen zwaar depressief (had suicidale gedachtes en deed zichzelf pijn) en hoewel onze thuissituatie niet helemaal te vergelijken was, kan ik me nog zo levendig de pijn en angst en twijfel voor de geest halen, dat ik je graag een hart onder de riem steek.

Wij zijn voor de behandeling in het ziekenhuis beland, bij de kinder- & jeugdpsychiater. Dat leverde ons een complete behandeling op met bewaking door de psychiater, gesprekken met de psycholoog, creatieve therapie en Psycho-motorische therapie voor de puber.
Maar er was ook ruimte voor ons: ook wij hadden wekelijks een gesprek met een maatschappelijk werker/systeemtherapeut die bij de afdeling was aangesloten. Hij was voor ons de plek waar wij konden uithuilen, waar we onze twijfels als de verbetering nog heel ver weg leek konden uiten, en die ons op de hoogte hield van wat er gebeurde. NIet de inhoud van de gesprekken met de psycholoog (want die zijn prive), maar wel waar het proces heen ging. Van deze *peut hebben we ontzettend veel geleerd en heeft ons ook echt geholpen in dit hele nare traject.

Wat ik je aan tips kan meegeven van wat ik van hem geleerd heb:
* Hoe rot het ook klinkt, hou het voor jezelf. Dus jouw angsten voor hem mogen er zeker zijn, maar ga hem er niet mee belasten. Bespreek ze met je eigen familie en vrienden, maar niet in zijn bijzijn. Zoon vond zichzelf al falend genoeg, zonder dat hij daar nog eens door ons fijntjes op gewezen werd.
* Leg de lat laag. Nee, nog lager. Echt, dat kan best lager. Uit zijn bed komen is top, naar school gaan is super. Resultaten: dat kan best wel een jaar wachten.
* Overleg met school hoe je die druk van hem af kunt halen. Wij troffen een supermentor die hem de rest van het jaar uit de wind gehouden heeft. En er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat hij toch overging. Ze verdient er een lintje voor. Nou moet je het natuurlijk treffen, maar wie weet, heeft jouw kind ook zo'n docent in zijn omgeving.
* Zorg voor jezelf. Je zegt dat je bekend bent met depressies en veel piekert. Zoek een praatpaal voor je zelf (misschien is er in jullie traject ook een ouder begeleider, of kan de huisarts je verwijzen naar bijvoorbeeld een praktijkondersteuner). Overweeg eens of iets als mindfulness je nu zou kunnen helpen. Natuurlijk voelt dat raar en onwennig, maar het is van groot belang dat jij nu rechtop blijft staan. En dat doe je door goed voor jezelf te zorgen
* Zorg voor elkaar. Doe af en toe wat leuks zodat je niet alleen maar bezig bent met je zieke kind
* En ja, het is echt hartstikke zwaar. Ik heb wel eens volkomen ongepast verzucht dat er veel aandacht is voor gezinnen waar kinderen ernstig ziek waren, maar dat er niemand aandacht heeft voor gezinnen met kinderen met een ernstige depressie. Terwijl dat misschien wel in de buurt komt van hoe zwaar het kan zijn, want deze kinderen zijn echt heftig ziek.

Dus: ja, het is hartstikke zwaar en heftig. Zoek hulp voor jezelf (en dat kan ook zijn doordat iemand je bijvoorbeeld mee uit wandelen neemt). En vind hier een luisterend oor.

En mocht je ervoor open staan: bij ons kwam het goed. Na een half jaar was het niet meer nodig om 3 keer per week therapie te doen, hij ging ondanks al zijn onvoldoendes over, en na een jaar hebben we het ziekenhuis afgerond. Natuurlijk had hij nog een paar keer een terugval (bv toen zijn vriendinnetje het uitmaakte), maar die wist hij steeds met een gesprek in het ziekenhuis te keren.
En nu? Nu is het een student, die ineens tot de topleerlingen van zijn klas hoort, complimenten krijgt over zijn intelligentie, sociale vermogens en de mate waarin hij meedoet en is hij zojuist op de fiets vertrokken om carnaval voor te bereiden met een van zijn vrienden. Dat staat zo haaks op hoe hij zich ooit voelde, dat het echt een genot is om te zien en ik de nachten waarin hij laat thuiskomt maar vergeet. Ik gun jou (en je kind) dat ook jij weer zo van je kind mag genieten.

Veel liefs!