Mijn kind heeft pijn
Ons kind heeft altijd pijn.
In haar enkels, voeten, polsen, hoofdpijn, buikpijn, keelpijn... noem maar op.
Vanavond had ze "kramp" in haar nek. Wij kennen de klachten van hersenvliesontsteking dus daar maken we ons niet zo heel erg druk om.
Na een half uurtje werd het minder. Het was eerder de schrik bij haar denken wij.
Voor haar enkels, voeten ed zijn we naar een kinderfysio geweest. Zooltjes ivm naar binnenstaande voeten. Vervelend, maar te accepteren. Voor de hoofdpijn een bril voor in de klas. Voor de buikpijn krijgt ze bij last van die zakjes om in water op te lossen.
Alle acties die we ondernomen hebben,helpen goed bij haar.
Maar het blijft in regelmatige vlagen terug komen.
1 ding weet ik zeker, ook meningen van naasten, wij zijn absoluut niet flauw met haar. Soms iets te hard zelfs. Hoewel we ons bewust zijn dat dat ook niet de juiste manier is, weten we niet meer wat we moeten doen.
We kunnen haar toch moeilijk zo laten lopen? Maar blijven geloven is wel lastig soms.
Onze dochter (bijna 10 jaar)is omringd door genoeg lieve vriendjes en vriendinnetjes, heeft het heel erg naar haar zin op school, turnt(recreatief), speelt veel buiten, slaapt goed, eet goed, gaat regelmatig met ons leuke dingen doen (bos,zwemmen,bios, knutselen)
Papa en mama zijn al 15 jaar gelukkig samen en hebben zelden tot nooit een dingetje in haar buurt.
We hebben ons lang afgevraagd of het aandacht trekken is, maar ook daar zijn we niet van overtuigd.
Weet iemand wat we kunnen proberen? Wij staan open voor veel ideeen/oplossingen en zien tips niet als kritiek.
Hartelijk dank!!!
Groetjes van eem radeloze papa en mama
gevoeligheid
Ik denk dat de ene persoon gevoeliger is dan de andere. En dat pijn dus ook heel relatief is. De één noemt iets pijn wat een ander misschien hooguit als een ongemak ziet. Als je kind goed gezond is (eet goed, groeit goed, doet overal aan mee en is over het geheel genomen opgewekt) dan denk ik dat er niet direct een medische oorzaak is (maar: bij twijfel, laat je dan vooral doorverwijzen naar een kinderarts!).
En dat het dus vooral in de gevoeligheid van je kind zit. In dat geval kun je haar denk ik helpen door dat te benoemen: wat voel je nu? Laten we eens zien hoe dat over een uur/een paar uur/een dag is. Houd er desnoods een soort dagboekje van bij. Zo leert je kind zien dat ze soms pijn ervaart, maar dat dit komt en vooral ook weer gaat!
Houd ook even bij waar de pijn is. Is dat steeds ergens anders? Of is er toch een patroon? Ook dit kan helpen om te bepalen wat een eventueel vervolg zou kunnen zijn.
Accepteren
Hier ook een 'prinses op de erwt' die alles eerder en erger voelt dan gemiddeld. Altijd klachten en klachtjes. Maar inmiddels heeft ze geleerd om te lijden in stilte en bovendien kan ze zichzelf goed helpen om het comfortabel te maken. Soms heeft ze nog geruststelling van mij nodig.
Het is geen aanstellerij of aandachtvragen. Soms wel wat overbezorgd, maar dat is in de loop van de tijd minder geworden. Het is nu gewoon een feit en je dealt er maar mee. En als je twijfelt overleg je even of zoekt het op op internet. En desnoods naar de huisarts.
jeugdreuma
Is ze al eens getest op jeugdreuma?
Klasgenootje van mijn dochter bleek dit te hebben. Idd ook altijd pijn waar ze zelf niet over klaagde omdat ze niet beter wist. Maar wel vaak wat warme gewrichten, wat stijfheid en ineens vlamde het heel erg op en werd de diagnose gesteld.
Hier ook.
Soms wat paniek zaaien om een onbenulligheid. Ik heb jaren geleden wel aangegeven dat dit gedrag ook risico's heeft. Als er ooit iets ernstigs aan de hand is dan neemt niemand dat serieus.
Dus gewoon aangeven wat er is, pijn, hoe erg op een schaal van 1 tot 10? Redden we het met een warme kruik of moet ik een dokter bellen?
Dus ik neem ieder pijntje eerst serieus maar dan wel eerlijk aangeven hoe erg het eigenlijk is. Als het allemaal weer mee blijkt te vallen dan mogen we het negeren.
Intussen bijna volwassen en het komt nog zelden voor, ik dacht dat we een hypochonder in huis hadden. Niet gezegd natuurlijk, anders blijkt hij dat ook nog te zijn
Cijfer geven goed idee
Het blijft subjectief maar geeft jou én je kind toch een idee van de ernst.
hier ook
Ik heb mezelf aangewend alert te blijven maar klachten iei niet serieus te nemen. Ik neem dochter wel serieus en leef ook wel enigzins mee, maar bedwing mezelf iets met de klacht te willen doen. Behalve wat pappen en nat houden soms. Maar ik wacht dus af, of de klacht wel blijft. Meestal is dat niet zo en was het dus 'niets'. Wel in de zin dat dochter er last van had maar niet iets waar ik iets mee moet.
Stokpaardje van stal
Er is een forum voor mensen met een B12 tekort waar ik een tijd als vrijwilliger heb geholpen. Daar ben ik dit soort verhalen vaker tegengekomen en omdat die mensen op het B12 forum terecht kwamen lag het dus daar aan.
Nu wil ik niet zeggen dat dit bij jullie speelt maar als dat nog niet gebeurd is, dan is het misschien een idee om eens bloed te laten prikken. Dan neem je die jeugdreuma van hierboven ook meteen mee maar vooral ook vitamine D, foliumzuur, B12, ijzer, schildklier. Gewoon heel uitgebreid. Hoeft dat arme kind maar een keer geprikt te worden. Dan weet je in ieder geval zeker dat er niks aan de hand is. Vraag wel een printje van de uitslagen en bewaar dat goed. Je weet nooit hoe het nog eens van pas komt en niet overal worden dossiers goed bijgehouden. En je kunt zelf eens kijken op internet wat er allemaal geprikt is en wat die uitslagen inhouden.
Verder, in het ziekenhuis hier hebben ze op de verpleegkamers A4-tjes hangen met smileys. Die gaan van een lachende groene tot een hele boze rode. Daarmee kun je makkelijk aangeven hoeveel pijn je hebt. Misschien iets voor jullie.
Heel veel sterkte in ieder geval.
Bedankt!
Heel erg bedankt voor al jullie fijne reacties. Dit lost het misschien niet op, maar hebben er wel een aantal goede handvatten in gelezen.
Dank jullie wel!!
Hoe meer ik hier lees...
Hoe meer ik begin te denken dat jullie gezondheidszorg kl0te is...
Jullie betalen je blauw aan privé-ziekteverzekering, jullie zetten een grote klep op over hoe performant die wel is en intussen worden de B artsen in de grensstreek overspoeld door NL patiënten...
In B is het volkomen ondenkbaar dat een kind gedurende langere tijd pijnklachten zou hebben, zonder dat dat grondig onderzocht wordt om -in eerste instantie- de oorzaak te vinden, in tweede instantie pijnbestrijding te starten. Zonder dat daarvoor de verzekeraar alstublieft, meneer, mevrouw, moet instemmen.
MAAR, bij jullie is natuurlijk alles beter, beter georganiseerd, overzichtelijker, rechtvaardiger. En als dat niet zo is, praten jullie wat krom is wel recht. Met een grote bek door het plebs of met omfloerste stem door de beleidsvoerders.
In B hebben we tal van "pijnklinieken". Een ervan is AZ Alma in Eeklo. Dat is op een boogscheut van Cadzand. Een raadpleging daar kost een € of 5...
"Een raadpleging daar kost een € of 5..."
Voor Belgen toch. NL zullen allicht een vrachtwagen formulieren moeten invullen, 50 maal bellen met hun verzekeraar, nog eens een formulier of twintig invullen, om dan van hun verzekeraar (veelal filialen van Amerikaanse verzekeraars met sinistere reputatie)te horen dat het niet zal gaan. En dat behandeling in B hun rechten in het gedrang brengt.
Djeezes: het moeilijk zijn, om de beste te zijn...
Een tijd terug vertelde mijn tandartse me dat ze zo'n jonge NL meid gehad hadden. Ze had razende tandpijn, ze was naar de spoed in NL ziekenhuis geweest. Daar hadden ze haar naar huis gestuurd met wat paracetamol...
Omdat het niet ging, kwam ze uiteindelijk, via via in B terecht.
Omdat de tandartse problemen voorzag, had ze er haar zus, een stomatologe, bijgehaald. De twee zijn een paar uur bezig geweest om alvast de grootste nood te lenigen.
Ze hebben hun rekening gemaakt aan B terugbetalingstarief.
Maar voor het overige, jullie gezondheidszorg: fantastisch. Zondermeer. Er is geen betere.
