Mezelf helemaal kwijt.
Ik weet niet precies hoe ik moet beginnen, hoe ik het moet verwoorden maar ik ga mijn best doen.
eind 2017 begin 2018 besloten mijn vriendin en ik voor een kindje te gaan, ons leven was niks mis mee veel werken leuk hebben met elkaar enz enz, niks kon meer in de weg staan.
Begin 2018 dol gelukkig mijn vriendin was zwanger, en toen begon alle ellende.
Mijn OCD begon na jaren weg te zijn weer met mij aan de haal te gaan in de vormen of ik niks verkeerds dee in het leven, denken dat ik ongelukken veroorzaakt had waar ik niks meer vanaf wist.
Ik kwam in de knoei terecht omdat ik aan een mijn eerste ex vriendin begon te denken, ik begon mij zorgen te maken waarom zei bij ons eerste keer seks begon te huilen, ik dacht er steeds meer over na en begon me vies te voelen, had ik haar over op dat moment een streep getrokken wat ze misschien helemaal niet wilde? Ik wist het niet meer en de zwangerschap zetten zich voort en ik bleef mij maar vies vinden en denken dat ik misschien wel in een gevangenis terecht zou komen.
Oktober 2018, ik had een feest en flink gedronken. Ik was erg dronken en kon mij niet alles meer herinneren van de vorige avond.
Ik begon te piekeren en te piekeren, als ik niet weet wat ik gedaan heb wat heb ik dan misschien voor erge dingen gedaan.
Ik kwam bij het onderwerp uit oke, als jij niet meer weet wat je gedaan heb misschien heb je wel iemand aangerand, of erger nog, je weet het tenslotte toch niet meer. Ik kan mij nog flarden herinneren van de avond, en dat zijn juist dingen dat ik tegen me zelf zei, normaal lopen niemand mag zien dat je dronken bent, niet onderweg naar huis gaan zitten, je loopt tenslotte nog in je werkkleding endan zouden mensen mij zo dronken zien en dat doorgeven aan mijn werkgever.
De dingen die ik me herinner van de avond zijn allemaal dingen waar ik mijzelf alleen maar goed wilde gedragen want anders zou het problemen opleveren.
Toch ben ik in het verschrikkelijke onderwerp blijven hangen.
Zelfs mijn eigen aangegeven op het politiebureau uit wanhoop, maar nee er was niks. Sinds dien erg veel contact gehouden met mijn oude wijkagent, wekelijks appen we of doen we een bakkie, volgens zijn zeggen zijn we een soort vrienden geworden.
Half juli 2019 verliep onze relatie zo slecht ik was constant bezig met de dronken avond, me vriendin wilde een punt achter de relatie zetten.
Ik ben mijn best gaan doen, en alles leek wat rustig te worden, ik zat in behandeling voor OCD slikte medicijnen.
Tot zomer 2020, mijn vriendin moest me wat vertellen, ze was vreemdgegaan een jaar geleden, mijn wereld storte volledig in elkaar.
Mijn OCD was direct terug en ik wist niet meer of ik voor of achteruit leefde.
Na maanden ploeteren opnieuw hulp gezocht voor mijn OCD, nieuwe medicatie, het werd erger en erger allemaal. Ik ben een verkachter, ik kom in de gevangenis, mijn leven is niks waard ik ben niet maatschappij waardig.
Me werk ging steeds slechter en kwam In de ziektewet terecht. Mijn werkgever steunt mij enorm.
Mijn vriendin en ik zijn in relatie therapie gegaan, onze relatie ondanks de pijn lijkt weer op te bloeien.
nu loop ik al dagen met een rot gevoel, ik voel me leeg, waardeloos, kansloos, een slechte vader ik ben mijnzelf helemaal kwijt geraakt, ik weet niet wat ik moet doen?
tjsor, nee helaas kan ik hier heel moeilijk mee omgaan. Ik snap opzicht best dat mensen oogcontact hebben met elkaar, maar als ik door een persoon nog een 2e keer word aan gekeken gaan bij mij alle alarmbellen rinkelen!
Aannames, aannames en nog eens aannames.
Dit klinkt niet zo vriendelijk maar ik schrijf het toch want die persoon kan twee keer naar je gekeken hebben omdat ze mogelijk moeite had met veraf of dichtbij zien waardoor ze nog een keer keek en tot de conclusie kwam dat je toch geen bekende van haar was.
Soms heb ik ook moeite met het herkennen van mensen. Dan ga ik twijfelen want dan wil ik die graag gedag zeggen. Om zeker te zijn dat ik geen misser maak en een onbekende gedag zwaai, kijk ik nog een keer.
Stel je voor, je zwaai niet en het was wel een bekende, dat is dan wel heel arrogant.
Ik begin het te begrijpen. Je gedachten schieten een irrationele kant op, die te maken heeft met die ene avond, waarin je teveel gedronken hebt. Je denkt dat iedereen jou als 'dader' ziet, maar het probleem is dat er geen 'daad' is geweest en dat je dus ook geen 'dader' bent. Maar die gedachte kun je niet loslaten den die schiet zomaar door je hoofd. Dat veroorzaakt dan angst. Zoiets?
En heb je daar al hulp voor gehad?
Tsjor
tsjor schreef op 05-08-2021 om 18:29:
Ik begin het te begrijpen. Je gedachten schieten een irrationele kant op, die te maken heeft met die ene avond, waarin je teveel gedronken hebt. Je denkt dat iedereen jou als 'dader' ziet, maar het probleem is dat er geen 'daad' is geweest en dat je dus ook geen 'dader' bent. Maar die gedachte kun je niet loslaten den die schiet zomaar door je hoofd. Dat veroorzaakt dan angst. Zoiets?
En heb je daar al hulp voor gehad?
Tsjor
Precies dat!
Ik heb er hulp voor gehad en slik nu ook medicatie daarvoor om minder angst te veroorzaken.
Toch blijf ik er last van houden, ik leef elke dag met het idee dat ik een slecht persoon ben, een dader, dat ik in de gevangenis beland. Ik krijg hier weer hulp voor maar de angst blijft
