Met moeilijke eter naar huisarts?
Hallo, onze 7-jarige dochter eet zeer eenzijdig. Dit is eigenlijk altijd al een probleem geweest, maar er het gaat ook nog steeds niet beter en lijkt zelfs erger te worden. Wat eet ze wel? Boterhammen, de bekende P’s (pizza, patat etc), gebakken aardappel, 1 of 2 sperziebonen, banaan (max. een halve) en appel (max. een halve). In het verleden zijn we reeds bij een diëtiste geweest. Zij gaf echter vooral adviezen om tekort aan voedingsstoffen te voorkomen. Heel belangrijk natuurlijk, maar ik zie het meer als een psychisch probleem. Ze durft niets te eten/proeven en dit lijkt erger te worden. Wat is verstandig om te doen? Naar huisarts gaan? Welke andere mogelijkheden zijn er eventueel? Heeft iemand wellicht ervaring met vergelijkbare problematiek?
Het is nooit verkeerd om met iets waar je niet uitkomt, naar de huisarts te gaan. Het zou goed zijn om te achterhalen waar het probleem in zit.
- heeft je kind moeite met kauwen of slikken?
- is het geschrokken van onverwacht akelig eten (verslikken, of heel pittig of heet, of onverwacht vies of ongezond) en durft het daarom geen nieuwe dingen?
- gaat het om de textuur? Dat was hier nog wel eens een dingetje. Dan kan een pureerstaaf ook wonderen doen.
Een best wel strikte collega van mij vroeger had een zoon die pertinent geen groente of fruit at. Ze had alles geprobeerd, maar uiteindelijk gaf ze het gewoon op. Hij at gewoon lekker zijn boterhammen en de eventuele tekorten vulde ze aan met vitaminepillen. Dat gaf veel rust. Ik vond het wel pragmstisch, het wordt op den duur een steeds terugkerend drama en je komt toch helemaal nergens, het werkt alleen maar averechts.
Als je denkt dat het psychisch is, gaat dwang zeker niet helpen. Je kan het eens na gaan vragen maar ik zou er zeker niet teveel drama van maken tenzij zij er zelf echt last van heeft (anders dan door jullie opstelling). Ze is nog best jong trouwens, er kan nog veel veranderen als ze wat ouder wordt en meer grip op haar leven krijgt.
Hoe vaak is het lastige eten gespreksonderwerp bij jullie thuis? Ik heb twee moeilijke eters gehad. Qua groenten bleef het inderdaad bij twee sperziebonen, een wortel of drie doperwten (letterlijk). Fruit aten ze wat beter, brood ging goed maar met niet al teveel variatie in beleg. Ik heb er geen druk op gelegd. Leuk als er een sperzieboon in ging, maar als ze niets wilden kregen ze een tosti en een banaan. Later aten ze ook wel eens komkommer, en ik heb in die tijd heel wat blikjes doperwt/wortel bij het avondeten geserveerd. Vanaf een jaar of 8-10 gingen ze meer proeven. Mijn jongste probeert nu bijna alles, de oudste (21) is nog steeds geen avontuurlijke eter, maar eet wel iets gevarieerder. Omdat ze wel tekorten kreeg vanwege weinig bladgroente en omdat ze geen vlees eet, neemt ze nu wel multivitamines.
Bedankt voor jullie reacties! We proberen het zo positief mogelijk te benaderen. Dit betekent dat er geen sprake is van drang. Ook wordt er eigenlijk niet over gesproken aan tafel. Het enige dat we vragen is dat ze aan tafel blijft zitten. Ook krijgt ze geen alternatief (want dan zou ze hier altijd voor kiezen). We hebben het ook echt een lange tijd los gelaten en geen echte zorgen gehad. Maar inmiddels maken wij ons als ouders wel zorgen. Het gaat verder dan het ‘moeilijke eten’ van onze oudere kinderen. Met name omdat er steeds minder variatie in het eten zitten (zo at ze eerder bijv wel droge rijst of pasta, maar nu niet meer). Ook het fruit eten lijkt minder te worden. Er is echter geen duidelijke oorzaak aan te wijzen. Kauwen etc gaat goed.
Hoe lang is wachten verstandig...
Je doel is dat ze iets eet. Wat is er dan mis mee als je een gezond alternatief aanbiedt? Natuurlijk niet een koekje in plaats van sperziebonen, maar een bakje fruit, een stuk komkommer, cracker met pindakaas of iets anders wat ze wel eet.
Onze dochter at ook nauwelijks verschillende dingen op die leeftijd. Brood kaas en mandarijnen. 's Avonds droge pasta met kaas. Een plakje komkommer. Soms een ei. Wat ik het lastigste vond was dat de sfeer zo naar werd aan tafel. Na een tijdje aandringen en zorgen maken en regels uitproberen hebben we het maar helemaal losgelaten want zo langzamerhand zat iedereen tegen de avondmaaltijd op zien.
Eén nieuwe regel was er: één hapje proeven van de groente, daarna mag je een boterham pakken. Dat heeft ze lang volgehouden. Ik vond het best moeilijk om te zien maar het was fijn dat we geen chagrijn meer aan tafel hadden. We kletsten gewoon over andere dingen en lieten haar een boterham pakken, zij was ons dankbaar daarvoor en het was duidelijk dat er een last van haar af was gevallen, ze hoefde niet meer te eten wat ze niet wilde eten. Op dat ene hapje na dan. En uiteindelijk, ik weet alleen helaas niet meer hoe lang het duurde, kwam er toch beweging in van haar kant. Wilde ze langzamerhand hele kleine beetjes van andere dingen proeven.
Wat ook een beetje hielp: ik vertelde haar dat je ook zelf kunt kiezen wat je wil gaan lusten. Dan moet je het tien dagen achter elkaar eten en klaar, dan lust je het. Vond ze wel interessant, ze wilde wel boontjes 'leren lusten'. Elke dag één hapje boontjes en ja hoor, lekker was ander maar ze vond het beduidend minder 'vies' dan daarvoor.
Ik zou gedoe met eten zien te vermijden, het wordt al snel een strijd. Zoek het inderdaad in vitaminepillen en kijk wat ze wel lust.
We hadden thuis geen koek en snoep. En ik ben ook inderdaad een keer met dochter naar de huisarts geweest die me al snel kon geruststellen. En inderdaad, maak eens een lijstje van de gezonde dingen die ze wel lust. Dat valt meestal nogal mee. Ik gaf ze ook vitaminen en omega-3.
Hier kregen de kinderen voor het eten, als ik uit het werk nog even tijd nodig had om het eten af te maken een schaaltje fruit en groente, bijvoorbeeld mandarijn, appel en het stukje van de bloemkool of zo. Verder aten ze wat ze aten en als ze in de avond voor het naar bed gaan nog honger hadden kregen ze een droge boterham en een beker karnemelk met fruit. Later kookte ik zelf groentesoep en vroor bekertjes in die per direct ontdooit konden worden. Lang favoriet geweest hier
Er zijn nog wel dingen waar ze niet dol op zijn, voor een aantal dingen ook nog allergisch, maar verder, inmiddels in de twintig, eten ze alles, koken ze lekker en houden van lekker en gezond koken en eten. Beiden zijn op jonge leeftijd een aantal jaren vegetarische geweest. Helaas niet tegelijkertijd.
Door logeren of kamp of bij vriendjes of familie te eten is het repertoire ook groter geworden. En ik bleef ook regelmatig iets anders op het menu zetten dat ik zelf lekker vond. Zonder emotionele chantage want mijn kinderen hebben autisme en ik ben toch al geen fan van chantage op dat vlak. Eten is om je lichaam gezond te houden en je wil dat het lekker is, er goed uitziet en goed te verwerken is. Niet omdat je moeder je chanteert.
Alleen vis, daar krijg ik ze niet meer aan, vroeger alleen als snack van de visboer, vispatatjes of een viskoekje. Zelfs bonen en linzen beginnen tegenwoordig in de gunst te komen. Nog lang taboe geweest.
https://www.youtube.com/watch?v=CX61JSXLl_Q&ab_channel=MichaelMcIntyre
Vanaf minuut 2.00
Prikkelverwerking?
Mijn oudste was ook een Moeilijke Eter. Gelukkig at ie jarenlang een potje peutervoer (1 smaak van hetzelfde merk), dus hij kreeg tenminste iets binnen. Verder at hij crackers, honingloops, parmezaanse kaas en appel. Limonade, water en melk als drinken. We waren heel blij toen hij patat ging eten toen hij 3 was.
Achteraf bleek hij een probleem met prikkelverwerking te hebben. Ook met de tastzin in de mond dus.
Het goede nieuws is dat hij inmiddels vrijwel alles eet. Deels omdat hij "dacht dat het moest" toen hij bijna 6 was (zijn woorden he). Daarna zijn we ook overgaan op het 1 hapje principe.
Kan het bij jullie zoiets zijn?
Mijn kinderen hebben ook een periode gehad dat ze niets wilden eten. Alles wat vreemd was wilden ze niet. En denk daarbij aan andijvie, spruiten etc.... Wij hebben ze wel wat dwang gegeven. (Boeien en marteltuig... grapje) Ik heb ze gedwongen minimaal 1 hap te eten. Gewoon om ze te laten wennen aan aan smaken. Mijn kinderen zijn nu 16 en 19. Als ik ze nu keuze voor een maaltijd geef, dan vragen ze best vaak juist om die 'vieze' groentes.
En denk bij dwang niet aan echt in mond duwen of zo. Of niet meer van tafel mogen voordat het op is.... Dat was toch meer even doorzetten. Niet direct toegeven als ze zeggen dat ze het niet lusten.
En ik heb aan tafel altijd de regel aangehouden. Iets is niet vies. Ik heb het schoon gekookt. Maar je hoeft het niet lekker te vinden.
Ik ben erg consquent in het opvoeden. Nee is nee. Ook al heb ik het bij het foute eind. Als ik dat van mijzelf merk, dan blijft het nee. Maar praatte er dan later wel met ze over dat ik fout zat, en dat we het de volgende keer anders gaan doen. Ik denk dat dit ook altijd geholpen heeft bij het eten.
Ik ikan me herinneren dat eten bij beide even een dingetje was. Maar is vervlogen in de wind.
Bij ons werkte de truc van je mag kiezen: 6 happen of 3 happen..... nou en dan hadden ze er mooi 3 binnen, het zelf kiezen werkte blijkbaar toch wel. En toetjes werden niet ontnomen. Wel aan tafel blijven zitten en gewoon gezellig doen, niet miezemuizen met het eten. Gelukkig was het bij ons niet al te extreem, ze aten het meeste op een gegeven moment wel redelijk.
O ja... de truukjes....
Ik heb mijn zoon wel eens verboden spinazie te eten. Hij mocht wel het andere opeten. Ik ben zogenaamd even naar het toilet gegaa. Iets langer weggebleven. Gewoon te kijken wat er gebeurde. En wat schept de verbazing: Spinazie was op. De rest lag er nog.....
Ik had die truuk bij een onderzoek gezien, van een obesitas kliniek voor kinderen.
Daarom blijkt snoep verbieden en fruit promoten (tot jaar of 7, daarna werkt het niet meer) ook zo een secht middel. Wat verboden is, is spannend. En er zijn toch veel kinderen die toch voor het spannende gaan. Schijnt dat je ze bij weze beter de appel kan verbieden. Dan willen ze juist die appel.
Dwingen werkte niet bij mijn kinderen en voor trucjes zijn ze waarschijnlijk veel te slim. Maar als het werkt, zeker doen. Je hoort ook nog wel eens dat ouders groente pureren door de pastasaus. Als die van mij pastasaus hadden gegeten, had ik dat misschien ook wel gedaan. In de praktijk werd al het voedsel uitgebreid geïnspecteerd, en zelfs de groene stukjes uit een hamburger met chirurgische precisie verwijderd en apart gelegd 
MMcGonagall schreef op 10-03-2021 om 15:49:Dwingen werkte niet bij mijn kinderen en voor trucjes zijn ze waarschijnlijk veel te slim. Maar als het werkt, zeker doen. Je hoort ook nog wel eens dat ouders groente pureren door de pastasaus. Als die van mij pastasaus hadden gegeten, had ik dat misschien ook wel gedaan. In de praktijk werd al het voedsel uitgebreid geïnspecteerd, en zelfs de groene stukjes uit een hamburger met chirurgische precisie verwijderd en apart gelegd
Dat was hier ook. Of beter gezegd: dat is hier ook. Bij mijn dochter is het niet 'goed' gekomen, ze lust nog steeds maar 3 of 4 groenten. Maar zij vindt het geen probleem om steeds hetzelfde te eten en ik maak voor mezelf soms een tweede groente klaar.
Google eens op ARFID, voor ons erg herkenbaar.
Dat klinkt wel goed, in elk geval zijn er dus situaties waarbij kinderen om verschillende redenen heel precies worden wat ze wel of niet eten.
Met alvast een paar adviezen die misschien al helpen voordat het om een stoornis gaat.
"ARFID tips voor kinderen
We hebben voor jou een aantal tips op een rij gezet die kunnen helpen bij de aanpak van ARFID bij je kind:
- Leg geen nadruk op het eten
- Straf je kind niet als het niet wil eten. Pushen kan ervoor zorgen dat de eetstoornis nog hardnekkiger wordt
- Stel grenzen aan je eventuele beloningsgedrag als je je kind wilt verleiden tot eten. Dit kan weer zorgen voor nieuwe problemen."
Hier ook een kind dat een paar jaar nauwelijks gegeten heeft. Wel zat hij er altijd heel gezellig bij aan tafel en bouwde ondertussen de mooiste kunstwerken van het eten op zijn bord. Ik zie het nog voor me!
Klagen of mopperen deed hij nooit en wij ook niet. Na het 'knutselen' kreeg hij ook gewoon een toetje. Langzamerhand is het probleem vanzelf overgegaan. Kind is nu 14 en eet vrijwel alles.
Het was ons 3e kind en er was ondertussen ook nog een baby. Dus dan heb je zoveel afleiding dat je er ook minder mee bezig bent denk ik.
