Kinderpsychologe

Yep

Ja, hier inmiddels (ruime) ervaring met een kinderpsycholoog. Wel met een andere aanleiding dan jij (kind met stoornis). Destijds vond ik het een hele stap. Nar een psycholoog ga je immers niet zomaar, vond ik. Dat gevoel is helemaal over. We zijn er de afgelopen jaren regelmatig geweest en gaan binnenkort weer opnieuw voor een aantal 'sessies'. Wij hebben dus positieve ervaringen. Fijn als iemand met ons (en ons kind) meekijkt en denkt.
In jullie geval denk ik dat een psycholoog jouw dochter kan helpen om de hoofdpijn beter te accepteren en er daardoor minder last van te hebben. Of misschien komt er uit dat je dochter spanningen heeft die de hoofdpijn veroorzaken? Ben je specifiek naar een bepaalde psycholoog verwezen of ga je zelf op zoek naar iemand? Onze psycholoog is ook psychomotorisch therapeut (lichaamsgericht dus), zoiets is voor jouw dochter misschien ook fijn.

Regie en hulpvraag

"wat kan ik dan verwachten? hoe gaat zo iets?"
Onze situatie was natuurlijk een andere, maar wij hadden van te voren een duidelijke hulpvraag geformuleerd. Ik denk dat dat altijd belangrijk is als je naar een hulpverlener gaat. Jij bent de 'klant', jij hebt iets nodig en kijkt samen of de hulpverlener dit kan bieden. Ook jullie kunnen denk ik een hulpvraag formuleren. Medisch is er blijkbaar niets te vinden; wat hoop jij dat de psycholoog kan betekenen? Spreek dit ook uit naar de psycholoog!
"Ik heb het onaangename gevoel dat ze gaat zitten wroeten tot er wat vervelends naar boven komt."
Waar is dit gevoel op gebaseerd? Heeft de arts toespelingen gemaakt? Of is dit jouw beeld van wat psychologen doen? Ik denk namelijk dat dit een heel gekleurd (en te beperkt) beeld is.
Toen wij voor het eerst bij de psycholoog kwamen, hebben we een open gesprek gehad over onze zoon, over de dingen waar hij tegenaan liep, wat onze verwachtingen waren, dat soort dingen. Bij de andere afspraken, is hij met zoon (en deels met ons erbij) gaan kletsen, spelletjes doen, samen oplossingen verzinnen voor problemen. Maar ook ontspanningsoefeningen en je eigen lijf leren voelen (wat gebeurt er met je lijf als je boos wordt, wat kun je daarmee doen, dat soort dingen).
Wij hebben altijd de regie in handen genomen en gehouden. We hebben een kind met een gebruiksaanwijzing. En aan dat soort kinderen is altijd wel wat 'te repareren'. Als we zouden willen, zouden we permanent bij de psycholoog, fysiotherapeut en logopedist lopen. Maar dat doen we dus niet, er zit gewoon een grens aan. En die mag (moet) je als ouder in de gaten houden.
Daarnaast is bij een psycholoog de persoonlijke match een heel belangrijke. Klikt het niet, stop er dan mee, en zoek zelf een ander. Psychologen zijn er echt genoeg, je bent niet veroordeeld tot die ene in het ziekenhuis.

Onbegrepen pijn

Onze zoon heeft ook onbegrepen pijn gehad. Bij hem was het buikpijn.
Hij is uitstekend geholpen door een psychologe. Geen gewroet, wel andere problemen uitsluiten, dus een screening. Bij buikpijn is seksueel misbruik bijvoorbeeld een mogelijke oorzaak. Het is toch wel heel erg goed, dat ze dat benoemen en navragen. Ook werd dmv vragenlijsten gekeken in hoeverre onze zoon beperkt werd door de pijn en of er aanleiding was om te denken aan depressie bijvoorbeeld.
Daarna kreeg zoon hypnotherapie en hij kreeg cognitieve therapie. Dat ging helemaal niet over het verleden, maar over de toekomst! Je hebt die pijn, we weten niet hoe het komt, daar komen we misschien wel nooit achter. Maar je zult er nu mee om moeten leren gaan.
Hoe kunnen we dat doen, zodat je zo min mogelijk last hebt van de pijn? Zodat je kwaliteit van leven weer goed wordt?
Samen met de psychologe maakte hij een actie plan, hij leerde ontspanningsoefeningen, hij leerde helpende gedachten te formuleren, het naar school gaan werd via een rooster weer opgevoerd.
De gedachte was dus: het is zoals het is, hoe kun je daar verder mee? Super geholpen.