kind met cerebrale parese en eenzaam

Gisteravond heb ik dit onderwerp ook geopend onder 12-18 onder de noemer automutilatie, maar de kern van mn verhaal gaat eigenlijk over de cerebrale parese van mijn dochter, en de mentale gevolgen daarvan. Vandaar dat ik 'm nogmaals plaats, maar dan onder deze pijler. Wellicht kan een moderator het andere onderwerp verwijderen. En mijn naam heb ik aangepast, ik had even niet door hoe eea werkt, ik ben nieuw hier.

Mijn dochter is er een van een tweeling, ze heeft een tweelingbroer. Tijdens mijn pittige bevalling viel haar hartslagje even weg en ze heeft daardoor een licht zuurstoftekort gehad, waardoor ze nu een cerebrale parese heeft. Niet een heel zware, ze loopt iets anders dan anderen, haar fijne motoriek is niet optimaal en ze praat iets onduidelijker dan anderen. Het valt niet echt op, dat is aan een kant fijn natuurlijk. Maar dat maakt wel dat anderen haar links laten liggen en haar nadoen zonder dat ze weten waarom ze is zoals ze is. Ze heeft door de jaren heen een erg negatief zelfbeeld opgebouwd. Ze is daarbij ook nog eens heel gevoelig (hooggevoelig), waardoor alles wat om haar heen gebeurt erg 'binnenkomt'. Op school (ze zit nu in het laatste jaar van VMO-t) moet ze dit jaar echt op haar tenen lopen om voldoendes te halen. We hebben onlangs ontdekt dat ze zichzelf in haar onderarm gesneden heeft 'om de emotionele pijn niet te voelen'. Dat was 'gelukkig' de eerste keer dat ze het deed. We hebben meteen doorverwijzing gevraagd naar een jeugdpsycholoog, binnenkort hebben we daar een intake-gesprek.

Ik vind het allemaal nogal wat... Haar vader en ik zijn gescheiden, maar kunnen gelukkig nog goed door een deur samen. We proberen nu allerlei manieren te vinden om haar te helpen in haar verlangen geaccepteerd te worden (zowel door zichzelf als door anderen). Mijn dochter verlangt heel erg naar vriendinnen bij wie ze zichzelf mag zijn, die haar accepteren zoals ze is, en het wil haar maar niet lukken. Ik weet dat ze sterker moet worden 'van binnen', dat ze mag gaan leren hoe ze van zichzelf houdt en hoe ze zich minder aantrekt van wat anderen van haar vinden, maar dat neemt niet weg dat vriendinnen in het leven fijn zijn, zeker als je van die leeftijd bent.

Zijn er mensen die dit verhaal een beetje herkennen? En zo ja, hebben jullie hier een oplossing voor gevonden, of hoe gaan jullie hiermee om? Zowel kind als ouder. We wonen in de regio Nijmegen, tips voor praat-/lotgenotengroepen zijn uiteraard ook welkom!