Karakterverandering

Ziekzijn

Mensen zijn niet altijd op hun best als ze ineens een periode van (ernstige) ziekte doormaken. Vooral als ze daarbij ook afhankelijk worden. Dat wil niet per se zeggen dat er een definitieve karakterverandering is. Het is misschien handig om wat geduldig en tolerant te zijn naar je moeder. Ook volwassenen kunnen angstig en onzeker worden over de toekomst. Dan is wat geruststelling en afleiding en acceptatie een beter recept dan meegaan in die angst en onzekerheid.

nou

Ik zou eerst willen uitsluiten dat het van de medicatie komt, het klinkt niet goed. En begrijp ik goed dat ze op eigen houtje is gestopt met medicatie?
Ik zou aandringen op zsm een afspraak, kun jij (of iemand anders) er niet bij zijn?

Bedankt

Fijn om te horen dat het niet definitief hoeft te zijn. Ze is overigens niet bedlegerig of afhankelijk. Ze kan eigenlijk gewoon haar normale leven leiden zoals ze gewend is, ze mag ook sporten, alleen niet tot het uiterste gaan en dus een sloot medicijnen slikken. Ze is inderdaad uit zichzelf gestopt, ook weer een voorbeeld van die karakterverandering, dan is ze boos dat ze hem niet te pakken krijgt, terwijl is gezegd dat ze altijd mag bellen en dan denkt ze: "ze bekijken het maar hoor, ik kap ermee", alsof ze niet zichzelf daarmee heeft ipv de arts. Ze heeft wel binnenkort weer een afspraak. Ik ben het overigens wel met haar eens hoor dat ze met dit medicijn gestopt is (bloeddrukverlager). Je komt in een standaardprotocol en dat is dat je bloeddrukverlagers krijgt en cholesterolverlagers, ze heeft een vernauwde kransslagader, terwijl die beide prima zijn, maar dat geven ze standaard en wordt niet per patient bekeken. Ze houdt het nu gewoon zelf regelmatig in de gaten, die bloeddruk. Daarnaast heeft ze dus oa bloedverdunners.
Ik moest wel lachen om je opmerking over volwassenen Annej, ik ben 45 en mijn moeder 65.
Mee gaan wordt hem niet, want op dit moment ben ik de gebeten hond. Ik probeer inderdaad geduldig te zijn en me niet uit de tent te laten lokken, maar ja dan is beide niet goed. Als ik niet inga op onterechte beschuldigingen of doe alsof mijn neus bloedt is het niet goed en als ik dat wel doe hebben we enorme ruzie over niks. Ze is dus gewoon op ruzie uit om futiliteiten, ik moet inderdaad nog even een weg vinden om daarmee om te gaan. Neemt niet weg dat dat niet leuk is, mijn moeder was juist altijd een heel vrolijke en relaxte persoon, vandaar dat het ook mis ging, daar was ik niet op bedacht, je gaat met iemand om zoals je dat al 45 jaar doet.

nou,

ik heb een week lang betablokkers geslikt en ik moet zggen dan mijn humeur daar ook niet beter van werd. Nou was het bij mij vanwege migraine, soms helpen betablokkers daarbij. Ik slikte een kleine hoeveelheid maar mijn hartslag werd daardoor al zo laag dat ik na die week moest stoppen.
Of die humeursverandering van de betablokkers kwam ofvan de lage bloeddruk en hartslag kan ik niet zeggen.

verschil karakter en gedrag.

Als je als gezond iemand te maken krijgt met een aandoening die je het leven zuur kan maken en/of kan leiden tot de dood, is dat nogal wat; je bent nooit gewend geraakt om met een lichamelijk mankement dat niet met een weekje weg is om te gaan.

Als je al wat kwalen op je naam hebt staan is dat al makkelijker, alhoewel je je lijst dan wel langer ziet worden en het er dus niet beter op wordt.

Je moeders karakter wordt niet anders, haar gedrag is anders geworden.
Van binnen en zonder die kwaal is zij nog steeds dezelfde.
Alleen moet zij nu leren omgaan met iets dat nogal wat impact heeft.
Die tijd mag ze nemen.

Toen ik een aandoening op mijn bord kreeg die me echt ging beperken, heb ik daar echt tijd voor nodig gehad.
Ik heb mezelf toegestaan mijn aandoening te worden. Er helemaal in te wentelen.
Daarna sleet dat gewoon weer en nu zal ik eerder iets negeren dan benoemen bij wijze van spreken.
Het enige is, hoe ik mij ook zal gedragen rondom mensen of met mijn aandoening: weg zal die niet gaan.
Het is voor anderen heel makkelijk daarover te oordelen of evt. last van te hebben.(als ik iets niet kan/volhoud)
Het is voor iedereen met een aandoening en daar omheen schipperen om weer tot een evenwicht te komen.

Geef je moeder die tijd. Het ruzie zoeken is pure frustratie omdat zij geen invloed heeft op haar lichaam. Het aftakelen van je lichaam met kwalen die van invloed zijn is erg vervelend en laten je de kwetsbaarheid van het leven zien.

Als zij daadwerkelijk niet goed wordt van medicatie is het van belang dat ze dit met de arts bespreekt op controle en dan kan ze weer andere middelen proberen die minder bijwerkingen hebben.

Je hoeft je niet alles te laten zeggen door je moeder, maar wees geduldig met haar, ze heeft je nodig. Dus loop er niet voor weg, maar wees er juist voor haar. Is het niet door te praten dan om iets leuks te doen samen en afleiding te zoeken.

hoe weet je welk medicijn de boosdoener is

ik snap het niet. Je moeder is net begonnen met een hele rits aan medicatie, hoe weet zij dan dat uitgerekend die bloeddrukverlager die sterke bijwerkingen geven? Ja, tuurlijk, het kan, maar bij mijn moeder was het juist de cholesterolverlager. Zij slikte maar één middel, dus bij haar was het duidelijk.

Maar verder, idd een lastig parket waar je in zit (en ook je moeder). Sterkte! En geef het tijd. Het heeft echt veel impact als je merkt dat je lichaam je 'in de steek laat' en dat dat levenslang gaat zijn. Daar moet je echt mee leren omgaan en dat duurt wel een poosje.

Ja, dit komt vaker voor

Voor zover ik weet is het een bekend verschijnsel bij mensen die plotseling met een hartprobleem worden geconfronteerd dat ze angstig en zeurderig worden. Het is geen wet van Meden en Perzen, mijn schoonvader bijvoorbeeld had er totaal geen last van, maar mijn oom wel, en ik heb het meer gehoord.

Dus ga vooral kijken of het door de medicijnen komt - die kans is natuurlijk altijd aanwezig - maar hou er ook rekening mee dat dit samenhangt met de ziekte zelf. Je zou misschien eens de afdeling cardiologie kunnen bellen, en vragen of het mogelijk is dat jij een afspraak maakt, misschien met bijvoorbeeld de maatschappelijk werkster in het ziekenhuis (weet niet of die er standaard is, eerlijk gezegd) of wie dan ook om dit te bespreken. Dus: hoe ga ik om met de patiënt en zijn er dingen die ik kan doen om tegengas te geven.

Sterkte ermee

Temet

Bedankt

voor jullie reacties, ben ik heel blij mee. Goed idee Temet om te kijken of ik het met iemand kan bespreken. Ik denk dat ik gewoon mijn eigen huisarts bel voor een afspraak, mijn moeder woont niet naast de deur. En info geven over een patient doen ze toch sowieso niet, dus het zal toch algemeen moeten worden gehouden.
Ik heb het inderdaad ook bij een buurman gezien, dat werd op het einde een ontzettend nare zure man. Alle kinderen in de buurt hadden ruzie met hem, hij pakte hun bal af als die in de tuin kwam enzo. HIj heeft ook wel eens de politie daarvoor gebeld en zijn vrouw maar proberen te sussen, was heel zielig ook voor haar. Het nare is dat zo iemand ook zo herinnerd wordt na zijn overlijden. Mijn kinderen weten niet beter dan dat de buurman een nare zure man was, ik blijf zeggen dat hij niet zo was en dat het door de ziekte kwam. Ik zou dat heel erg vinden als dat met mijn moeder ook zou gebeuren, gelukkig zijn mijn kinderen wat ouder en die zeggen ook: maar oma was juist altijd heel vrolijk.
Ik hoop maar dat er binnenkort een opening komt dat ik het kan aankaarten, misschien heeft ze baat bij gesprekken met een psycholoog ofzo, die kan helpen met accepteren. Mits het niet door de medicijnen komt natuurlijk, maar als dat zo is neemt het misschien ook wel af naarmate het lichaam eraan gewend is.

bij mijn moeder was t wel van de medicijnen

ook na een plotseling optredende hartkwaal. Ze rende voorheen altijd overal naar toe. Ook de onzekerheid wat ze nu wel en niet mocht speelde mee. Het vertrouwen in haar lichaam was weg( hart pompte niet genoeg en klep lekte)De periode in het ziekenhuis ging wel maar toen ze plotseling toch niet gingen opereren maar medicatie gaven moest ze daar ook aan wennen.
Daarna ze heeft ook heel veel last gehad van de medicijnen( al wisten we dat toen nog niet)maar ook van de situatie waarin ze was beland.
ze belde wel 3 x per dag en wilde bv snachts dat mijn vader 112 belde etc. Last van brand in de mond,angstig, onrust,huilen, veel zeuren,klagen aandacht vragen etc. Na een weekendbezoek aan de huisartsenpost met de dokter overlegt ( waar ze dus ook elke week wel 1 of 2 x was) om steeds 1 medicijn weg te laten om te kijken wat het zou kunnen zijn. Dat hielp wel, de betablokker is van een ander merk gegeven en dat scheelde veel en ook een andere pil is vervangen. Dat gaf al minder klachten.
Ik heb haar toen ook wel gezegd dat ze op een tante van mij leek, waar ze zelf altijd van zei dat ze zo erg zeurde....dat heeft wel geholpen, ze had zichzelf wat meer in de hand.Ze probeerde weer eens te vragen naar de kinderen etc en ook eens naar een ander te kijken. Maar wat het beste is geweest is de periode van antidepressiva. Dat hielp haar weer alles op een rijtje te krijgen denk ik. Nu zegt ze zwelf: ooo wat deed ik gek he? Dus ze was zich er zelf ook wel wat van bewust. Nu neemt ze wat meer rust en het gaat een stuk beter.

depressief

Heb de karakterverandering ook wel eens gezien bij familieleden die een ernstige diagnose kregen. Ook wel bij wat heel anders dan hartkwalen. Het leek me eerder een reactieve depressie, die dat klagen, de angst en het egocentrisme veroorzaakte. Bij een was dat zeker zo, want ze kreeg op een gegeven moment antidepressiva en toen werd het veel beter. Weer enigszins de flinke en krachtige persoon die ze vroeger was.
Doodsangst, zou je kunnen zeggen?

Yura

Mijn moeder - wel een stuk ouder dan de jouwe - heeft ook een hartkwaal. Ze heeft er geen ander karakter door gekregen, maar het heeft een tijd geduurd (en dan heb ik het echt over ruim een jaar) tot ze weer het vertrouwen in haar lijf terugkreeg.
Op eigen houtje met medicijnen stoppen is nooit een goed idee. Mijn moeder heeft ook zo'n batterij pillen, de cardioloog zei letterlijk tegen haar: 'Misschien hebt u ze niet allemaal nodig, maar we gaan niet experimenteren'.
Veel sterkte en geduld gewenst, 't zal niet eenvoudig zijn!

Yura, kun je ook begrijpen hoe je moeder zich voelt?

Wat me aan je bericht opvalt is dat ik je nogal hardvochtig vind praten over je moeder.
Het is nogal wat, wat haar overkomt. Daar moet ze zelf aan wennen. Haar leven is ineens een stuk veranderd. Ze moet aan haar medicatie wennen.
Je klink wat verontwaardigd vind ik. En je bent (zo klinkt het) voornamelijk bang dat je zelf ook zo zult worden. Zo te horen ben je daar terecht bang voor...
Ik zou zeggen, probeer er doorheen te kijken wat ze zegt en hoe ze doet. Probeer je in te denken hoe jij met een hartkwaal om zou gaan. Neem haar gemopper niet te serieus en betrek het niet zo op jezelf. Zij kan niet kiezen voor haar hartkwaal. Jij kunt wél kiezen hoe je hiermee omgaat: verontwaardigd of liefdevol.

En hoe voelt Yura zich?

Als je 45 bent, kan het ook zijn dat je jezelf "oud" gaat voelen: overgang komt eraan of is al bezig, je moet je een ongeluk smeren om de kraaienpootjes weg te werken, springt niet meer zo soepel uit bed als vroeger. En dan doet je moeder je ook nog eens voor welke kwalen je kan krijgen als je ouder wordt.
Dan vind ik zo'n post niet gek hoor.

Spiegelen

Een potentieel dodelijke aandoening is wel ff wat anders dan een paar kraaienpootjes. Heb genoeg mensen in mijn nabije omgeving gehad die de 45 niet gehaald hebben. Ik ben al dankbaar als ik de 65 haal, zelfs met behulp van een stapel medicatie.
Maar voel je vrij om je eigen frustraties hier te uiten hoor als je daar blij van wordt.

mijn ouders zijn al heel lang overleden

En ik ben er regelmatig op geattendeerd dat ik sterfelijk ben dus vond je post niet gek.

Voor degenen die serieus mee gedacht hebben

Ik heb het idee dat het wat beter gaat. Er is eea veranderd met medicijnen, ze mag wat weg laten en ook wat doseringen zijn aangepast als ik het goed heb begrepen. Ik vind wel dat ze weer wat opgewekter over komt. Nog een lichte neiging om te klagen over de buren etc, waarvan ik denk, mens waar maak je je druk over. Maar dat heeft misschien ook met de leeftijd te maken en omdat ze opeens niks meer om handen heeft nu haar oppaskinderen naar school zijn.

fijn

Dat is fijn te horen!

Beetje zeuren hoort erbij, het wereldje wordt soms rap kleiner en dat vangt niet iedereen op dezelfde manier op.

Vergeet ook niet dat buren een grote invloed kunnen hebben als je thuis bent en het is stil in huis zonder kinderen.
Ik hoor ook elke zucht die er wordt gelaten en op een gegeven moment gaat dat op je zenuwen werken.

Misschien is het een idee om een oppaskindje te nemen zodat ze weer kan zorgen of komen de anderen na schooltijd nog bij haar en zou dat te druk worden?
Of een hondje?
Mijn buurvrouw is na de dood van haar man en het overleven van een ernstige ziekte weer helemaal in haar element met een hondje in haar leven. Ook gezond om mee te wandelen en sociale contacten op te doen.