Kan een ziek persoon nog aandacht voor zijn of haar naasten hebben?
Mijn moeder is helaas sinds een paar jaar ernstig ziek. Het is een tijd beter geweest maar sinds een tijd weten we dat haar ziekte weer actief is. Ze wordt hier voor behandeld en goede en slechte perioden wisselen elkaar af. Nu heeft ze weinig aandacht meer voor mij en de kleinkinderen. Ik vind dit lastig om mee om te gaan. Ik begrijp dat als iemand erg beroerd is je alleen met jezelf bezig kunt zijn. Er zijn echter ook perioden dat ze van alles kan doen maar dan is er toch weinig aandacht voor mij. Ik vind aan de ene kant dat ik ik dat niet vervelend mag vinden maar ik kan het toch niet naast me neerleggen. Ben ook benieuwd wat anderen daar van vinden. En wat de ervaring van anderen is.
Groet Petra
Dit is wel érg algemeen gevraagd...
Ja, in mijn ervaring kan een ernstig ziek persoon nog veel aandacht voor de naasten hebben. Ik ken er zelfs bij wie mensen graag komen omdat je zo fijn met ze kunt praten. Maar een en ander hangt natuurlijk wel heel erg af van iemands karakter, de aard van de ziekte, de impact van de ziekte danwel de behandeling enz. Het hangt naar mijn beleving ook af van hoe de band vóór de tijd van ziekte was. Misschien is je moeder wel bezig te verknauwen dat ze wellicht gaat sterven - ik kan me voorstellen dat dat ook in "goede" tijden veel energie vergt. Maar ik weet het niet.
Petra
Wat erg is dat, dat je moeder ernstig ziek is.
Ik denk niet dat er een algemeen antwoord is op jouw vraag. Maar ik kan je wel mijn eigen ervaring vertellen. Mijn vader is ernstig en ongeneeslijk ziek. Voor mijn moeder is dat heel zewaar, want ze heeft veel zorg, maar ook is mijn vader niet te genieten, hij is vaak bot tegen haar en reageert onhebbelijk. En dat is niet omdat hij haar zorg niet waardeert, dat doet hij namelijk wel degelijk. Ik denk dat het is omdat hij het nodig heeft, zijn boosheid en onmacht ergens op loslaten. Het is moeilijk om in de positie van mijn moeder te zitten, want enerzijds probeer je begrip te hebben voor de zieke, hij is de enige van ons die nu in die positie, met angst voor de dood, zit. Aan de andere kant: mijn moeder maakt ook iets mee, degene bij wie ze steun zou zoeken is juist mijn vader. Het is ook haar tijd met hem die kostbaar is, dus soms zou je wel eens willen mopperen op de zieke vanwege dit gedrag. Erg moeilijk. Ook voor jou, want je moeder heeft de afstand die ze wellicht creërt met weinig aandacht misschien nodig om dingen te verwerken op haar eigen manier, maar jij hebt haar nodig om jouw verdriet te verwerken. Je mag daar best moeite mee hebben! Jij bent ook belangrijk, jij maakt dit, weliswaar vanuit een andere hoek, ook mee! Zo probeer ik ook altijd mijn moeder maar te laten weten dat ik het zie, dat mijn vader soms niet zo lief is tegen haar. Dat ik het weet, dat het niet leuk is voor haar. Heb jij ook iemand die jou steunt?
In ieder geval is mijn conclusie dat het (voor wat mijn vader betreft, en ik denk ook dat het zo is met jouw moeder) niet persoonlijk is. Voor mij en mijn zus en onze kinderen is hij altijd even vriendelijk. Dat kost hem vast ook energie, want hij zal zich niet altijd zo voelen.
Accepteren
Het is een persoonlijke zaak. Zelf vraag ik me af of ik mijn moeder wel genoeg heb gegeven in een periode dat ze het nodig had. Ik had een goed excuus, mijn moeder overleed in een periode dat we in gevecht waren met de kinderbescherming, zelf 2 kleine kinderen en een exman in disorde. Maar ik weet nog scherp de momenten dat ik die onmogelijke keuzes heb gemaakt. Het is moeilijk om te accepteren dat de rollen omdraaien. Ik heb alles van mijn moeder gehad in de tijd dat ze het kon geven. Die tijd houdt een keer op. Misschien kun je zelf bedenken wat je kunt doen zodat je moeder nog wat fijne momenten met jullie heeft en de verantwoordelijkheid niet bij haar leggen.
Steun
En ja, mijn moeder kon met mij niet praten over die narigheid die jaren heeft geduurd, daardoor werden onze gesprekken wat nietszeggend, maar ze stuurde wel altijd mijn vader om ons te helpen met al die waardeloze en heftige gesprekken en om bij ons te zijn als het nodig was. Ik herinner me de tijd dat ze nog wel goed was en met me mee ging naar het ziekenhuis toen ik na de geboorte van jongste weer een keer behandeld moest worden voor baarmoederhalskanker. En al die andere keren dat ze betrokken was in mijn leven en dat we samen op pad gingen. Door ziekte kunnen mensen veranderen, ook in hun karakter of in hun houding naar anderen toe. Het is een eenmalige unieke situatie en daar kun je geen maatstaf aan geven. Het is zoals het is. Je kunt je wel afvragen waarom je jezelf zo tekort gedaan voelt daardoor. Misschien is het gewoon het verlies van een vanzelfsprekende relatie, rouw.
