Je leven na een Burn-Out
5 jaar geleden heb ik een burn-out gehad. Met medicatie en therapie weer hersteld. Medicatie is helemaal afgebouwd tot geen medicatie meer sinds 2 jaar. Ik ben ontzettend blij dat ik er weer uit gekomen ben want wat heeft het een impact gehad.
Ik ben heel benieuwd hoe anderen hun leven na een burn out ervaren. Zo ben ik nog steeds gebaad bij een regelmatig leven, vaste tijd naar bed, draai het liefst alleen dagdiensten (zorg), ben daarom ook intern veranderd van plek zodat dat kan. Mijn concentratie is niet meer zo goed, bijvoorbeeld een boek lezen is eigenlijk niet te doen. Stress levert snel weer lichamelijke klachten op. Veel afspraken ook al zijn ze gezellig overzie ik niet en levert ook stress op.
Ik vind het soms best lastig. Ik accepteer het wel maar voel me ook wel eens beperkt. Herkenbaar?
Het is herkenbaar inderdaad. Ik ben me bewuster van de hoeveelheid prikkels die op me af komen. Daardoor weeg ik dingen wel af. Of ik vraag me zelf af of ik het waard vindt.
Een boek lezen gaat gelukkig wel. Ben ook geswitcht van werk. Een paar functies lager in de zorg. Dat bleek toch wel erg weinig te zijn. En nu weer in een andere functie begonnen. Dat blijft een beetje spannend.
Beste Mika,
3,5 jaar geleden ben ik ook slachtoffer geweest van een zware burnout. Ik zat zowel mentaal als fysiek aan de grond. Ik had het geluk dat ik op 1 jaar van mijn pensioen stond daardoor was terugkeren naar de werkvloer niet direct een probleem. Nu 3,5 jaar verder draag ik er nog de gevolgen van. Medicatie neem ik al ruim twee jaar niet meer. Mentaal gezien ben ik er bovenop gekomen mijn geheugen is terug en ik kan weer normale gesprekken voeren,het enige waar ik nog veel last van heb is lawaai, drukte en chaos. Een agenda hou ik niet meer bij, ik leef de dagen zoals ze zich aanbieden en doe enkel nog wat ik graag doe. Fysiek gaat het slechter een misselijk makende vermoeidheid kan nog steeds toeslaan het enige middel dat daar tegen helpt is slapen. Het kan gebeuren dat ik na de middag naar bed moet gaan om pas 8 uur later terug wakker te worden. Verder gaat recupereren van een simpele verkoudheid of infectie veel trager dan vroeger. Is het nu de ouderdom ik ben er ondertussen al bijna 66 of heeft dat ook te maken met de burnout...
Fijn dat het toch wel herkenbaar is. In het begin weet iedereen het ook dat je een burn-out hebt gehad en vragen ze er naar en houden er rekening mee. Althans zo was het wel op mijn werk en in mijn omgeving. Nu is het al een tijd geleden en is dat niet meer aan de orde. Voor de buitenwereld is het ook niet meer merkbaar maar soms zijn er nog steeds periodes dat de belastbaarheid weer minder is en dat geef ik niet aan omdat ik geen zeur wil zijn. Ik verneem het gelukkig wel en probeer dan er ook wel naar te leven om de rust er weer in te krijgen.
Het is gelukkig altijd wel bespreekbaar met mijn dierbaren hoor ook al weten ze niet hoe het voelt begrip is er zeker!
Mijn ggz ondersteuner heeft destijds ook wel gezegd dat ik blijvende restschade er aan over kon houden, dat ervaar ik dus ook zeker zo.
En inderdaad prikkels komen bewuster binnen. Ik mag graag naar concerten gaan. Dat gaat gelukkig weer maar voordat een concert begint en er veel geluiden zijn door elkaar dat kan ik maar net handelen als het concert begint en iedereen daar alleen de focus op is dan is het goed.
Net als een vol restaurant waar mensen allemaal door elkaar heen praten op een gegeven moment lijken die prikkels in mijn hoofd steeds erger te worden.
Herkenbaar. Mijn burnout is al 20 jaar geleden, maar ik heb nooit meer gefunctioneerd op het niveau dat ik daarvoor had. Maar dat is juist wel goed, denk ik. Want dat was een ongezond niveau (daarom kreeg ik die burnout).
Ik let nu veel beter op de signalen die mijn lichaam geeft, en daardoor doe ik automatisch veel minder met grote groepen mensen of met activiteiten die ik zelf niet perse leuk vind. Ik ben selectiever geworden. Geen fear of missing out meer. Dan zie ik die ene film maar niet of mis ik de tijdelijke must-see tentoonstelling in een museum ver weg. Ik heb een promotie afgeslagen omdat die me zou triggeren om over mijn grenzen te gaan. Gek genoeg geniet ik meer en leef bewuster, minder denken en meer naar buiten. Maar groots en meeslepend leven zit er niet meer in 🙂
Nog een tip voor als je belastbaarheid even wat minder is: niet vertellen waaróm je niet kunt (of wilt). Gewoon zeggen dat je dan niet kunt, of al iets anders hebt. Dan blijf je weg uit de discussies over of dat in de ogen van anderen redelijk of acceptabel is. Dat scheelt veel energie. En feitelijk héb je ook iets anders gepland, namelijk hersteltijd.
mika,
Bij mij lag het enigezins anders. Terugkeren naar de werkvloer hoefde voor mij gelukkig niet meer. Het was ook iets waar ik erg tegen opkeek. Ik werkte voor een zeer prestatiegericht bedrijf en een burnout werdt daar ervaren als een falen. Ik werkte tussen een bende workaholics en perfectionisten en was er zonder het te beseffen zelf één. Ik had vroeger ook zoiets van een burnout jaja zal wel. Ik heb een jaar thuisgezeten en eenmaal bezoek gehad van mijn diensthoofd. Pro forma leek het, het leek wel of ik een besmettelijke ziekte had. Eenmaal contact gehad met de hr om te vragen of ik al mijn pensioen aangevraagd had en wanneer. Ik ben nog eenmaal op het bedrijf geweest om mijn bureau leeg te maken sleutels en badges af te geven en niet te vergeten naast mijn ontslagpapieren een geheimhoudingsclausule te tekenen. En dat na 42 jaar dienst. Ik heb bewust geen drink georganiseerd en ben met stille trom vertrokken. Onlangs is mijn diensthoofd op pensioen gegaan hij heeft me uitgenodigd voor een drink ik ben gegaan no hard feelings. Bij het afscheid heeft hij ieder medewerker persoonlijk bedankt behalve mij en dat was het dan.....42 jaar dienst overuren , weekends, verlof intrekkingen te pas en onpas paraat staan veel ruzie thuis omwille van de werksituatie.
Verzorg jezelf goed mika het is het niet waard. Restschade zal er altijd zijn drukte chaos rumoer lawaai helder licht het zijn allemaal prikkels die moeten slijten. Waarschijnlijk ben je ook te diep gegaan en op een zeker moment al je energiebronnen totaal uitgeput. Rust en genieten van de kleine alledaagse dingen. Een mus in de tuin kan je een gelukkig gevoel geven als je diep zit.
ik zou zeggen natuurlijk kan het niet meer zo worden als voor je burnout.
Vergeet niet: als je doet wat je deed dan krijg je wat je had.
En dat resulteerde in je burnout. Dat wil je ook niet.
Maar daar zit wel een stuk acceptatie en rouwverwerking in. Afscheid nemen van wat te veel was, ook al waren dat ook leuke dingen.
Maar je komt er achter dat omkijken naar wat was niet helpt. Met een ruime blik kijken wat wel kan kan verrassende nieuwe dingen brengen.
Ik begrijp wel dat je niet neer moet worden hoe het was maar in mijn geval koos ik daar ook niet voor maar waren de omstandigheden er naar dat het niet anders kon. Soms bepaald het leven dat er in een keer heel veel op je bordje komt.
Ik vind het niet meer kunnen concentreren op een boek en soms ineens overvallen worden door teveel prikkels toch soms best vervelend en heeft niets te maken dat je niet moet worden wie je was.
Ik heb al lang geaccepteerd dat het zo is en maar daarom loop je soms nog wel tegen beperkingen aan.
Mika2024 schreef op 04-12-2024 om 18:34:
Ik begrijp wel dat je niet neer moet worden hoe het was maar in mijn geval koos ik daar ook niet voor maar waren de omstandigheden er naar dat het niet anders kon. Soms bepaald het leven dat er in een keer heel veel op je bordje komt.
Ik vind het niet meer kunnen concentreren op een boek en soms ineens overvallen worden door teveel prikkels toch soms best vervelend en heeft niets te maken dat je niet moet worden wie je was.
Ik heb al lang geaccepteerd dat het zo is en maar daarom loop je soms nog wel tegen beperkingen aan.
Het weer kunnen lezen van een echt boek heeft bij mij een aantal jaar geduurd, en nu lukt het alleen als ik goed in mijn vel zit.
Dat van te veel prikkels zeg ik achteraf, daar had ik veel eerder naar moeten luisteren en rekening mee moeten houden.
Ik zie dat ook niet meer als beperking, ik heb ook geen behoefte meer aan die prikkels, probeer ze echt te vermijden.
Ik wil niet alles vermijden of denken misschien krijg ik wel teveel prikkels want het gaat soms ook wel heel goed. Laatst hadden we teamuitje van het werk, heel gezellig maar toen we gingen eten was het erg rumoerig lag misschien ook aan de akoestiek en kon ik mij moeilijk focussen op wat iedereen zei, ik hoorde allemaal geluiden door elkaar heen. Dat vind ik dan lastig maar om daarom niet mee te gaan… ik wil ook graag met mijn collega’s het uitje meemaken.
