Ik vertrouw artsen niet meer door fouten

Mijn ervaringen

Ik heb een erfelijke afwijking die op één familie na in Nederland niet voorkomt. Nooit heeft mijn huisarts, en de internist gezegd dat het onmogelijk was dat ik die afwijking had. Mijn huisarts neemt me altijd serieus. Hij belt mij zelf terug als er afwijkingen zijn in mijn bloed. Toen ik door omstandigheden een laag hb had, belde hij me op vrijdagavond om dat te vertellen. En hij zei er bij :'wat zul jij je moe voelen'. Vorige week belde ik de huisarts omdat mijn dochter voor de tweede keer in twee weken koorts had. Ik moest haar temperaturen, en toen dat te lang duurde belde de assistente mij zelf terug. 'ik dacht ik bel maar even'. één keer heeft een huisarts een inschattingsfout gemaakt. Toen ik later op consult kwam, zei hij dat hij als eerste zijn excuses aan wilde bieden, voor we verder gingen. Dus: goede ervaringen? Alleen maar. Ik voel me heel gelukkig met mijn huisarts. Toevalstreffer? Nee. Ik ben met mijn 3e huisarts bezig, en ben even gelukkig met de 3e als met de 1e.

Tja

De assistente deed niets fout, zij mag eigenlijk alleen goede uitslagen door geven nadat de arts heeft gezegd dat het een goede uitslag was. Ik denk dus eerder dat de arts niet goed heeft opgelet. Als een assistente zelf mag bepalen uit de gegevens of een uitslag goed is of niet goed dan mag je daar terecht over klagen, maar niet bij de assistente maar bij de huisarts.

Ik heb totaal geen problemen met huisartsen en artsen en ik heb ook al heel wat meegemaakt. Ik accepteer dat iedereen fouten maakt, zowel een hovenier als een arts alleen zijn de gevolgen wat groter vaak bij die arts.

Als kind heeft een arts uit het ziekenhuis mij medicijnen voorgeschreven die achteraf een dosis van 10x de normale was. De apotheek belde mijn moeder op (mijn vader stond daar met het recept) om te vragen wat er met hun dochter aan de hand was. Het antwoord van mijn moeder: nou niet veel, ze zit aan een bord zuurkool! Achteraf had ik daar heel ziek van kunnen worden maar nog niet dood aan kunnen gaan maar ook mijn ouders hebben artsen altijd vertrouwd (alleen hoefde mijn vader die betreffende arts niet meer tegen te komen en dat is ook gelukkig gebeurd).

De afgelopen jaren is hier ook van alles gebeurd en ik accepteer de fouten, ik voel mij zelf ook verantwoordelijk voor wat ik en mijn gezinsleden hebben en ik zorg ook altijd dat ik dingen nazoek op internet maar nog worden er fouten gemaakt.

Mijn huisarts (en haar invalster) is een geweldig mens, heel goed contact mee en nadat ik binnen een maand twee keer met hetzelfde kind met de vraag of er iets gebroken was ben langs gegaan dacht ze ook goed mee en snapte ze dat ik het vervelend vond om weer naar het ziekenhuis te gaan maar goed dit keer was het wel mis.

Ik denk dat je je iets anders moet opstellen en het vertrouwen terug moet krijgen. Was jij ook niet diegene die een uur gewacht had in een ziekenhuis zonder zich te melden? Dat soort dingen hopen wel op maar daar kunnen zij weinig aan doen natuurlijk.

Je hebt een nieuwe huisarts: laat alles eens van je schouder glijden en begin met een schone lei maar zorg ook dat je zelf blijft denken of, als je daartoe niet in staat bent, een ander iets laat uitzoeken en dat je wat mondiger wordt.

Vooral positief

Ik heb vooral positieve ervaringen. Over de huisarts (en de vorige 2) ben ik 100% tevreden. Nee, als ik kom is m'n probleem niet altijd meteen opgelost, maar geneeskunde is helaas geen kwestie van zwart wit. Een arts moet op zoek naar de meest logische verklaring voor een klacht. En soms heeft de patient een minder voor de hand liggende ziekte. Dan duurt het wat langer. Zie ik niet als een 'fout' maar als inherent aan de geneeskunde. Ik verwacht dan ook geen excuses.

Waar wil je naar kijken?

Naar wat fout gaat, of wat goed gaat? Die buurjongen is volwassen inmiddels, dus dit is een verhaal uit de oude doos. Ga je ook alle verhalen opdissen van zieken waarbij de huisarts wèl de goede diagnose heeft gesteld? Ik weet niet wat voor baan jij hebt, maar maak jij ook wel eens fouten? Of iets wat op z'n minst twijfelachtig is? Vermoeidheidsklachten zijn complex. Het is vaak heel moeilijk om uit te zoeken waarom iemand moe is. Het is dus niet zo gek dat een arts dan adviseert om lekker te gaan sporten en wandelen. Dat jij over jouw grenzen bent gegaan, kun je jezelf verwijten. Niet de huisarts. Als je lichaam het Eppstein Barr virus (Pfeiffer) heeft overwonnen, is wel na te gaan dat je dit virus hebt gehad. (antilichamen) Omdat je lichaam heel hard gewerkt heeft, kun je er nog lang moe van zijn. Ook is het mogelijk dat een opportunistisch virus zijn kans gegrepen heeft. Het is daardoor goed mogelijk dat jouw dochter nog ziek was. Niet door Pfeiffer, maar door een ander virus. Het menselijk lichaam is behoorlijk complex. Het is dus onmogelijk dat een huisarts altijd direct een juiste diagnose stelt. Je hebt ook nog jouw eigen verantwoordelijkheid.

Opleiding

'artsen vaktechnisch heel kundig zijn, maar sociaal vaak onhandig. vooral wanneer er fouten gemaakt zijn. het zou misschien een goed plan zijn om studenten beter te screenen en te scholen wat betreft deze vaardigheid.'

Daar zijn ze druk mee doende hoor! Hier een derdejaars studente. Ze vindt zulke praktijkopdrachten een hele klus. Je moet de juiste vragen stellen in de juiste volgorde, je moet op het juiste moment ingaan op een gegeven antwoord/reactie van de patient en je moet dit alles sociaal en invoelend doen. Ze zal het vast wel leren, maar ingewikkeld is het zeker, en ervaring komt met de jaren.
Verder, wat anderen al schreven: het menselijk lichaam is enorm ingewikkeld, van alles hangt samen met van alles (en dan zeg ik het in mijn keukentafeltaal), getallen kunnen verschillend geinterpreteerd worden/ op verschillende zaken wijzen en de juiste diagnose stellen is een hele kunst. Het is inderdaad niet zo zwart wit als sommigen lijken te denken.

Neemt niet weg dat serieus genomen worden in alle gevallen onmisbaar is!! Ook als niet helder is wat er precies speelt.

Andere praktijk?

Als deze arts je ook niet bevalt, wordt het misschien tijd voor een andere huisartsenpratijk. Sommige hebben gewoon geen leuke "bedrijfscultuur", geen leuke manier om met mensen om te gaan. Met zo'n probleem (B12-tekort) artsen gaan mijden lijkt me niet de oplossing.

Geen wonderdokter

Ik denk dat je er vanaf moet van het idee dat een huisarts een soort wonderdokter is. Een diagnose stellen is niet eenvoudig, vermoeidheid kan van alles zijn. Dus begint een huisarts met onderzoeken om dingen uit te sluiten. Vaak de eerste voor de hand liggende dingen. Je hebt natuurlijk een huisarts die snel vindt wat jij hebt, maar die kan bij een ander gezondheidsprobleem er juist weer later de diagnose stellen. Je moet er zelf bijblijven; dus als iets niet helpt: terug. En dat is niet zeuren, tenzij je je aanstelt en nergens last van hebt, maar ik neem aan dat je niet voor de gezelligheid komt (en je huisarts ook niet)

Liever naamloos

Je berichtje is voor mij helaas o zo herkenbaar. Zelf tob ik al ruim vier jaar met onverklaarde vermoeidheid. Op vanalles en nog wat onderzocht en uiteindelijk noemde men het dus maar cvs, het chronisch vermoeidheidssyndroom. Maar er is geen enkele deskundige die precies weet wat dat is. In mijn optiek is het alleen een naam voor aandoeningen waarvan men gewoon niet weet wat het is.
Mijn huisarts was de eerste twee jaar van mijn klachten gewoon vriendelijk. Tegenwoordig zegt hij dat ik er maar mee moet leren leven en doet hij kortaf. Lekker makkelijk maar volgens mij heeft hij geen idee wat voor impact het op mijn leven heeft.

Naamlozen

Dokter zijn geen wonderdoeners dat ben ik met rafelkap eens. En mensen zijn geen autos's die in de garage aan de computer worden gehangen en dan rolt er een diagnose uit.
Dokters en patiënten moeten samen op zoek, dokters met hun kennis van het algemeen lichaam en patiënten met kennis van hun eigen lichaam en wat ze voelen en wat er gebeurt bij een bepaalde aanpak. Jullie klagen dat de dokters niet luisteren maar hoe goed staan jullie open voor de dokters? Dat gaat vaak over en weer, je kan toch niet verwachten dat iemand goed naar je blijft luisteren als je zelf je hakken in het zand zet, ook dokters niet want dat zijn ook maar mensen.
Ok liever naamloos, men noemt het dus maar cvs. Er is van alles onderzocht en dat komt er uit als het waarschijnlijkste, waarom zou het dat dan niet kunnen zijn? Jij accepteert dat niet, maar wat verwacht je dan van je huisarts? Voor de zoveelste keer vanalles en nogwat onderzoeken?
Cvs is nog niet zomaar met een pilletje te genezen maar er wordt wel steeds meer over bekend dacht ik. Het kan een verkeerde afstelling zijn in je hersenen waardoor die verkeerde signalen geven. http://www.umcn.nl/zorg/afdelingen/nkcv/Pages/default.aspx

Meehuilen

En het lijkt of het de huisarts "niets doet", maar dat is gewoon een professionele houding. Je moet toch ook weer geen huisarts hebben die met alle patienten mee gaat huilen. Wat moet hij dan doen? Als er niets wordt gevonden (dat kan, niet alles is te genezen helaas) dan moet je er mee leren leven en daar is ook weer geen kant en klaar recept voor, hooguit een psycholoog.
Het is als je ziek bent misschien moeilijker om daar niet niemand 'de schuld' van te geven. Maar het is denk ik ook wel een fase, dat je boos bent (begrijp ik best, het is ook niet leuk) en dat wordt dan tegen een huisarts of arts gericht.

Nathalie o.t.

Bedankt voor je link maar precies bij dat behandelcentrum ben ik een jaar onder behandeling geweest. Ik zat daar in een groep van 8 personen met vermoeidheidsklachten en nooit heb ik het idee gehad dat wij allemaal hetzelfde hadden. Het enige raakvlak was de onverklaarde klachten. Ondanks de hooggespannen verwachtingen (70% zou genezen) is er van onze groep niemand gezond naar huis gegaan. Volgens de behandelaars was dat uniek...vast en zeker...
Overigens gelooft mijn eigen huisarts ook niet in cvs. Cvs is niets meer en niets minder als een verzamelnaam voor aandoeningen waarvan men niet weet wat het is.
De reden dat ik niet blij meer ben met mijn huisarts en andere specialisten dat men op een gegeven moment zegt dat het wel vanzelf zal overgaan of dat je er maar mee moet zien te leven. En dat moet ik dan maar accepteren? Helaas accepteert de werkgever, bedrijfsarts en vervolgens het UWV het in ieder geval niet. Geen diagnose (cvs wordt door veel deskundigen niet serieus genomen) betekent dan dat je niets hebt en je dus aanstelt. En dan heb je echt een probleem!!!

Ook liever naamloos

'...dan heb je pas echt een probleem'. Maar jij wilt dat het opgelost wordt, en wel door de huisarts of specialist. Problemen zijn er om gelost te worden! Maar sommige dingen kunnen helaas niet opgelost worden (helaas ook ervaring mee). Het is een heel proces waar je door moet om hierin te berusten.
sommige dingen moet je wel accepteren, of je nou wilt of niet, je kan er intussen maar beter het beste van maken en hopen dat de medische wetenschap er in de toekomst wat op gaat vinden.
heel veel sterkte!

Heel naar ook liever naamloos

Het lijkt me echt heel vervelend om zo'n onverklaarbare aandoening te hebben, begrijp me niet verkeerd. Maar stel nou eens dat jij de arts was? Wat zou je dan doen? Je hebt alle onderzoeken al laten doen en weet gewoon niet wat er met de patient aan de hand is. Dus; wat zou je willen dat je huisarts nu nog gaat doen?

Ook liever naamloos (en naamloos)

Ik breek even in in het draadje van liever naamloos gericht aan jou....CVS (ME) is geen medisch vast te stellen aandoening omdat er geen neurologische (aantoonbare) afwijkingen te zien zijn. De oorzaak blijft onbekend (vaak nasleep van virus infectie bijvoorbeeld) maar de diagnose wordt gesteld omdat alle andere eventuele aandoeningen zijn uitgesloten en je langer dan 6 maanden kampt met ernstige vermoeidheid klachten die niet komen van lichamelijke inspanning. Joue optiek komt dus negatief over omdat men het wel weet, maar het helaas niet neurologisch kan bewijzen. Wat dus niet inhoud dat het niet bestaat. Niet voor alles is een compleet overzicht beschikbaar he.

Maar weet je, er is ook goed nieuw...80% van de CVS patienten geneest door hun levenswijze (houding) aan te passen...en ik kan het weten....het is zwaar, loeizwaar maar met een zeer positieve instelling naar jezelf kan je echt genezen. Geen dokter (eventueel wel psygoloog!) kan je erbij helpen, deze genezing zal je zelf moeten doen.....

Naamloos...ik begrijp je frustratie, maar je zal moeten inzien dat er niet voor alles een draaiboek klaarligt. Je kan niet van een arts verwachten dat jij binnen komt, hij geeft je een diagnose en pil en hoppa je bent er van af. Misschien kan je zelf (positief) was mondiger zijn door te vragen en te informeren? Ik heb een zeer norse huisarts waar ik echt liever dan lief niet kom (helaas hier geen andere keus) maar ik merk wel dat als ik kom (gelukkig heel zelden) dat het beter werkt als je samen tot iets probeert te komen ipv denkt "ja, die is huisarts en wordt ervoor betaald". Snap je wat ik bedoel?

Onderdiagnostiek

100%mama:
"Ik breek even in in het draadje van liever naamloos gericht aan jou....CVS (ME) is geen medisch vast te stellen aandoening omdat er geen neurologische (aantoonbare) afwijkingen te zien zijn."
Ja en nee. het probleem is, dat er soms wel medische diagnoses worden gemist. Ik heb de indruk, dat juist bij CVS/ME (en fibromialgie) er niet altijd werkelijk systematisch diagnostisch onderzoek plaatsvindt -mijn stokpaardje is het missen van diagnoses als vitamineB12-tekort, trage schildklier, of onderbehandeling van zulke problemen. De vraag is, of dat 1% of 10% van de CVS diagnoses is.

Gezond wantrouwen

het is gezond om ietwat wantrouwend te zijn, zelf mee te denken en ook aan een huisarts te vragen of hij/zij wil samenvatten wat jouw vraag is. Mijn huisarts doet dat (ook wel spiegelen genoemd) altijd en ik vind dat erg fijn, vooral omdat dan duidelijk onder woorden wordt gebracht wat hij denkt dat ik heb gezegd (en hij luistert goed!)

Verder geef ik ook Tinus gelijk, er worden dingen gemist, maar ik denk dat je daar zelf ook een actieve (geen agressieve!) rol in kunt spelen, zelf aangeven dat je daar en daar aan dacht...

Al met al is een huisarts (en ook de specialist) iemand die MET jou op zoek gaat naar een reden voor je klachten.
Probeer niet in de verwijtstand te gaan, probeer niet alleen maar verhalen te horen en op te merken van mensen waarbij iets mis is gegaan, probeer voor jezelf zo goed mogelijke zorg te krijgen, je eigen rol daarin is erg belangrijk. Verwacht niet van een dokter dat hij /zij ALLES weet (mijn vroegere valkuil) of uit zichzelf allerlei uitgebreide onderzoeken in zal zetten als hij/zij daarvoor geen dringende reden ziet.

En bedenk jezelf dat inderdaad de meeste kwalen vanzelf weer verdwijnen.

Voor de mensen met CVS: neem jezelf serieus, natuurlijk is het goed balen als de dokter geen passender etiket kan vinden voor je kwaal, helemaal ook gezien het feit dat er zoveel controverse is rondom die 'diagnose' maar ik denk dat je jezelf serieus moet nemen en het niet als missie moet zien aan 'anderen' te bewijzen en verantwoorden dat je wat mankeert, als je jezelf serieus neemt, dan scheelt dat een flinke slok op de borrel en ik denk ook dat je goed naar je lijf moet luisteren, al spreekt dat soms Chinees en proberen met RRR en evt. therapie een gezonder lijf te krijgen.

Aan CVS is vaak wel wat te doen (of het gaat weer voorbij) maar daarvoor moet je jezelf wel tijd gunnen (en ook t rijtje van Tinus nog es laten prikken!)

Sterkte!

Tinus (sorry voor het inbreken)

Inderdaad ja en nee zoals jij het omschrijft. Ik bedoelde meer dat de ziekte CVS/ME niet neurologisch te bewijzen valt. Uiteraard zijn er aanwijzingen die wijzen naar. Maar de oorspronkelijke naam is niet medisch aan te tonen. Het is meer van ok dit zijn de symptomen, die passen verder nergens bij dus....Maar wat ik eigenlijk nog meer bedoelde is dat je niet met de pakken neer moet gaan zitten en zoeken naar meer. Er is "niet meer" dan deze diagnose als alle onderzoeken zijn gedaan. Ik hoop dat ik zo goed omsschrijf wat ik bedoel...