Ik kijk teveel naar anderen

Vrijwilligerswerk?

Je zou, in plaats van een (dure) cursus, ook vrijwilligerswerk kunnen doen. Afleiding, leuke contacten en een goed gevoel over jezelf. En gespreksstof als je je vriendinnen ziet.

Dat dacht ik ook meteen. Vrijwilligerswerk. Dan spiegel je je tenminste aan allerlei soorten mensen en je doet wat nuttigs.

Zoek eerst eens rustig uit wat je zoal kunt doen. En leuk vind om te doen.
Zelf heb ik al online vrijwilligerswerk en anders ging ik fietsen voor de bieb, want fietsen kan ik nog en dat gaat met een praatje aan de deur maar niet binnen of veilig.

En bied jezelf aan. Vriendinnen doen ook vaak vrijwilligerswerk en die hebben soms een handje/tandje extra nodig en kun je je ook incidenteel inzetten. Met het organiseren van burendag of een spelletjesmiddag of wedstrijdcijfers bijhouden op de sport. Of of een hond of kind passen. Of koken of een ruil. Ik heb laatst mijn haar laten knippen door een vriendin die dan blij is dat ik voor haar kook.

Werk

Ik lees niet dat ze niet gewoon werk heeft. Dan kun je natuurlijk alsnog wel vrijwilligerswerk doen, maar dat is uiteindelijk ook gewoon werk, dus waarom zou je daar wel contacten opdoen en niet op je eigen werk?
De meeste mensen hebben een betrekkelijk saai leven en hun hoogtepunten zetten ze op social media. De huidige periode zorgt er ook voor dat alles nog een stukje saaier wordt. Zelfs een middagje uitwaaien op het strand is weinig aan als je niet kunt afsluiten met een kop koffie ergens.

Phryne

'Dan kun je natuurlijk alsnog wel vrijwilligerswerk doen, maar dat is uiteindelijk ook gewoon werk, dus waarom zou je daar wel contacten opdoen en niet op je eigen werk?'

Vrijwilligerswerk is meestal lokaal. De kinderboerderij, een woongroep voor verstandelijk gehandicapten, een buurtbus. Dus je leert (ook) mensen uit je directe omgeving kennen, én je bent er even uit. Want het gewone werk vindt nu voor veel mensen thuis achter de laptop plaats.

'De meeste mensen hebben een betrekkelijk saai leven en hun hoogtepunten zetten ze op social media. '

Eens. Maar TS lijkt ook een beetje voldoening te zoeken. Als je zelf tevreden bent over de dingen die je doet, heb je misschien minder last van het gevoel tekort te schieten ('tja, maar ik doe vrijwilligerswerk').

Jij bent jij

je hebt eigen mogelijkheden, een eigen geschiedenis, gewoonten waaraan je gehecht bent. Zoals anderen al schreven; je ziet van anderen altijd maar een klein deel van hun leven. Helemaal als het gebeurt via Social Media.

Mijn moeder zei vroeger: je wilt nooit alles (ja, alles!) met iemand ruilen. Zo is het maar net.
En als je zelf (!) iets mist, ga je op zoek naar wat dat is. Niet omdat een ander een boeiender leven lijkt te hebben.

Ik ben saai

Het ligt aan wie je bent en wat jouw behoeftes zijn. Als je dat weet kun je daar iets mee doen. En misschien zijn de behoeftes van jouw partner wel heel anders. Dan moet je het dus inderdaad buiten de deur zoeken, vrijwilligerswerk of iets dergelijks.

Wat anderen onder een zonnig filtertje doen, zegt niets over wat jij graag doet. Ik ben bijvoorbeeld heel saai en mijn man gelukkig ook. Wij genieten van thuis rommelen en in de omgeving wat wandelen en fietsen. Ik heb dus ook geen facebook, zou niet weten wat ik daar zou moeten posten. En zo zullen er velen met mij zijn, maar heb zie je dus niet terug op je tijdlijn.

Blijf bij jezelf, wat wil jij graag doen? En wie weet helpt het om je facebook eens te verwijderen, dan kom je misschien dichter bij jezelf.

bewijzen

Er zijn al talloze onderzoeken gedaan over dat social media niet zo goed voor je geestelijke gezondheid is. Dat mensen zich mooier voordoen dan ze zijn. Zet die social media uit en wees je hiervan bewust. Je hebt kennelijk te veel 'vrienden' met gezelligheidsfoto's en borden eten Niet voor niks is er soms een kleine opstand met celebritifoto's van onderkinnen en kwabben, iets daartussen in is er haast niet
'Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik 'weet' dat mijn leven ok is?' Door dat zo te voelen. 1 leuke buurvrouw is beter dan tig kennissen die je nooit ziet en waar je niks mee hebt.
Je hoeft je niet te bewijzen voor de buitenwereld. Je hoeft niemand te laten weten dat je leven ok is. En ook als het tijdelijk niet ok is hoef je dat ook niet rond te bazuinen, dan heb je meer aan die ene fijne buurvrouw en je gezin. Het is voor iedereen nu een klein(ere) wereld, zorg goed voor jezelf.

De kracht van het nu

Ik herken je gevoel wel hoor. Als je niet lekkerin je vel zit, kan het soms verdraaid lastig zijn om tevreden te zijn met wat je hebt. Of om daar verandering in te brengen. Je zou het boekje De kracht van het nu door Eckhart Tolle kunnen lezen. Dat kan houvast geven. Het heeft denk ik ook te maken met onzekerheid. Onzekerheid kan op allerlei manieren zijn ontstaan, dus dat heb je niet zomaar weg. Wat een eerste stap kan zijn, is om gewoon te accepteren dat je soms het gevoel hebt dat het bij anderen beter of leuker is. Dat gevoel mag je hebben. En de pijn die dat kan oproepen ook. Het is er gewoon. Naast het leven dat je leidt. Dat is er ook gewoon.
(nou, ik heb mezelf bij deze ook weer even toegesproken)

Dit schreef ik eind vorig jaar in een soortgelijk topic

Dat topic ging over groener gras bij de buren. Misschien heb je er wat aan.

https://www.ouders.nl/forum/gezondheid/het-gras-is-groener-bij-de-buren en link naar het hele topic.

Vanaf mijn balkon kan ik in 3 min of meer aangrenzende tuinen kijken. Bij de een is het gras net zo groen als bij ons, bij de ander is het gras minder groen dan bij ons en in de laatste tuin is het gras mooi vol en groen, alle sprieten staan keurig rechtop en er zit geen madeliefje of paardenbloem in.
In het huis van het "knollenveld" wordt hard gewerkt om voldoende brood op de plank te hebben er is wat weinig tijd voor het gras.
In de tuin met het net zo groene gras wordt er meestal op tijd gemaaid en geverticuteerd maar ach soms zijn er belangrijkere of leukere dingen te doen en moet het gras maar even wachten. Bij felle zonneschijn zetten wij de stoelen op het gras om heerlijk in de schaduw van de wilg te zitten.
In de tuin met het groenste gras wordt hard gewerkt om het gras groen te houden, onkruid bestreden, gemaaid en water gegeven, op zijn tijd wat mest en/of kalk. Het gras groen houden is prioriteit nummer 1 en als de kleinkinderen komen mag er niet met een bal gespeeld worden, want als hij de verkeerde kant op rolt moet er op het gras gelopen worden

Zo bekeken denk ik dat wij het prima voor elkaar hebben Groen gras maar wel leefbaar. Zoveel werk als de buren van het groenste gras er in steken zou ik er niet aan willen besteden. Ik vindt mijn gras groen genoeg.

Dit verhaal doortrekkend naar het gezin denk ik altijd maar dat de mensen die het allemaal prima voor elkaar lijken te hebben daar waarschijnlijk ook heel veel tijd, geld en energie in steken.

Ieder huisje heeft zijn kruisje en de ervaring leert dat, als je een kruis te dragen krijgt, de hulp en steun meestal komt van het niet zo groene gras.
Het groenste gras heeft het te druk met het gras.

Stampertjebloempje

'Heb ook een moeder van 2 kinderen op Facebook die ook iedere keer moet laten zien hoe braaf haar kinderen wel niet spelen en lezen, alsof het wonder kinderen zijn die de opvoeding uit het boekje hebben gekregen. Tenenkrommend.'

Ken je het filmpje van (volgens mij) Koefnoen over het hebben van een boot? Drie uur lang ellende met een zwerver die verjaagd moet worden, poep in de kajuit, regen, gedoe, ellende. En dan op social media berichten met als omschrijving 'genieten'. Zo relativerend!

Insta en vrienden

Iedereen zet alleen de leuke dingen op Facebook of instagram. Het verveeld op de bank hangen geeft nooit zulke leuke foto’s.

Onze beste vrienden wonen hier 5 kwartier vandaan. Dat is jammer, want je moet wat meer moeite doen om elkaar te zien, maar met een beetje flexibiliteit lukt dat prima. Soms hebben we al weken of soms maanden van te voren een afspraak staan (omdat er dan iets bijzonders is wat we samen willen doen, of een weekend weg), maar de meeste afspraken maken we een paar dagen van te voren, en soms ook op de dag zelf. Voor een leuke middag/avond samen is dat goed te doen, en ergens halverwege afspreken is ook nog een optie, dan verdelen we de reistijd.

Verbondenheid

Misschien speelt ook wel mee hoe verbonden je voelt met de mensen waarmee je leeft. Zo was ik onder de indruk van de documentaire Voor Sama. Een vrouw die in oorlogstijd een kind krijgt en samen met man, familie en vrienden uit alle macht proberen een ziekenhuis overeind te houden. De meest vreselijke verwondingen en doden onder ogen krijgen, vrienden verliezen maar toch zichtbaar heel veel liefde voor elkaar voelen en in alle ellende regelmatig dikke pret hebben. Zo verbonden als zij zijn, zo heb ik me nooit gevoeld.

Zeuren

Je kunt natuurlijk ook je eigen plan trekken in zo’n discussie.
‘Zullen we water meenemen?’
‘Nee, dat kopen we daar.’
‘Ok, dan neem ik alleen een flesje voor mezelf mee.’
Je gaat toch geen ruzie maken over flesjes water? Overigens overkomt het mij ook wel eens dat ik meer zeur dan goed voor me is. Gelukkig is mijn partner een ultieme eigen plan trekker, dus die gaat daar gewoon niet in mee.

gezeur ja

Als ik denk dat het handig is om een flesje mee te nemen, zeg ik "ik neem een flesje mee."
Mijn partner zegt dan "o, doe ik ook" of "halen we daar wel".
En dan zijn we klaar. Afhankelijk van hoe warm het is, of ik zin heb een flesje rond te sjouwen, enz, neem ik dan mijn flesje wel of niet mee. Dat hangt in ieder geval niet van hem af.
Er komt geen discussie. Ik ga ook mijn mening niet beargumenteren of later nog terugkomen op het flesje.

Je zeurt wel erg dus. Maar verder klinkt het niet als een leuke vriend (en hij rookt ook nog eens, afknapper), en ik vermoed dat als hij beter naar jou zou luisteren en je serieus zou nemen als persoon, je heel wat minder zou zeuren.

En verder

Is het eigenlijk wel een leuke man, die vriend van jou? Als je verbaasd bent dat anderen zonder ruzie een gesprek kunnen voeren, dat pleit dat niet echt voor de manier waarop jullie met elkaar omgaan lijkt mij...

Maar stampertjebloemetje

Je kan dit veranderen hè. Je hoeft niet zo te leven. Weet je zeker dat de plussen voor jou echt nog opwegen tegen de minnen? Of is het vooral dat je bang bent voor wat er gebeurt als je de situatie verandert?

Vermoeiend

Het lijkt me best vermoeiend om steeds in zulke discussies te belanden, Stampertjebloempje. Zeker als het vaak gebeurt en over zoiets kleins al.

onzeker

Het gaat niet om het water, het gaat erom dat jij onzeker bent en je wil oplegt waardoor hij (best logisch) geïrriteerd raakt. Dit zou geen discussie moeten zijn.
Als jij gewoon (voor de zekerheid, want is daar wel een supermarkt open?) zelf water mee wil nemen, is dat prima. Dan kan je altijd nog daar wel naar een supermarkt. Dat zie je dan wel weer. Je hoeft niet alles te argumenteren, je kan ook je eigen plan trekken.

Ik denk

Dat Mijntje de spijker op zijn kop slaat. Probeer daar eens aan te werken. Wie weet wat voor veranderingen dat brengt. Ik herken het namelijk wel een beetje. De manier waarop ik reageer en waarop mijn man snel geïrriteerd is. Dat is echt een wisselwerking waarvan ik dacht dat ik het goed deed. Ik heb daar zelf een wat andere modus in gevonden en het gaat nu gewoon heel goed. Ik merkte dat ik ongemerkt mijn wil te veel oplegde. Sinds ik mij dat besef gaat het veel beter en Is het veel gezelliger! Humor werkt hier ook nog altijd goed.

Het is

denk ik wat Mijntje ook al zegt dat je onbewust toch je wil, wilt opleggen. Waarschijnlijk is het goed bedoeld maar bij je partner komt het zo niet over. Het heeft ook wel met controle willen hebben te maken. Wat ik heb gedaan is inderdaad mijn eigen plan trekken en ook niet steeds de discussie aangaan. Accepteren dat mijn man over sommige dingen anders denkt. Nu valt dat hier wel erg mee maar ik heb moeten leren loslaten. En het belangrijkste. Laat elkaar in de waarde en neem elkaar serieus. Nu is dat natuurlijk altijd de bedoeling alleen dacht ik van mijzelf dat ik dat deed maar dat was in de praktijk niet altijd zo. Mijn man is af en toe nog steeds snel geirriteerd (als iets niet snel lukt bijvoorbeeld). Dat is een beetje het aard van het beestje maar bijna niet meer naar mij. Ik wijs hem er ook op en we hebben daar ook gesprekken over. Man is zich er ook veel meer van bewust en let er ook meer op. Vroeger wees ik hem er In the heat of the Moment op maar dat doe ik allang niet meer. Meestal even daarna en dan ziet hij dat zelf ook in. Ook hij is daarin nog bezig om dat stukje van hem te veranderen. Zo werken we allemaal nog steeds aan ons zelf

Verder adviseer ik je niet te veel naar anderen te kijken maar vooral meer naar je zelf. Gelukkig heb ik daar geen last van.