Hoe verder na een huilbaby
Hallo allemaal,
Wij hebben een huilbaby gehad. Heeft ongeveer 1 jaar geduurd
Voor het beter ging.
Dus een haar lang slaap tekort en steeds op eieren lopen.
Nu wordt onze dochter bijna 2 jaar en ik merk dat wij nog steeds
Herstellende zijn van deze heftige periode.
Nu kan ik alleen maar info vinden over huilbaby's en wat je kan doen,
Maar geen ervaringen hoe mensen hierna verder gaan.
Wij merken dat we heel lang de tijd nodig hebben om zelf te herstellen.
Zijn nog snel moe en veel dingen zijn gauw teveel.
Hoe gaat dat bij andere mensen?
Vind het vervelend daf het herstel van onszelf zo lang duurt.
Geen huilbaby, maar
Wij hadden geen huilbaby maar een kind met een omgekeerd ritme. 's Nachts wakker en overdag lekker slapen. Dat duurde ook tot hij ouder dan 1 was. Toen kreeg hij een normaal ritme. Ik heb anderhalf jaar moeten bijslapen. Nachten van 10 a 11 uur. Dus het verbaast me niet dat het bij jullie ook lang duurt...
geen
huilbaby gehad maar ik herinner me van een iemand die dat wel had die zei, toen het al twee jaar beter ging: ik ben er nog van aan het bijkomen. Ik kan me zo voorstellen dat het niet alleen de lichamelijke component is maar vooral ook de psychologische stress die het geeft. Raar ook weer dat daar zo weinig over te vinden is. Zorg goed voor jezelf en gun jezelf de tijd bij te komen.
Comfortabel maken
Misschien wil je teveel tegelijk en is het handiger om je er bij neer te leggen dat het herstel nou eenmaal tijd vraagt. En goed voor jezelf zorgen. Gezond eten, frisse lucht en regelmatig bewegen, genoeg tijd nemen om te ontspannen en te slapen en je huishouden zo efficient mogelijk maken zodat je er zo min mogelijk inspanning van hebt. Een droger, een werkster, boodschappen laten bezorgen, net wat je je kunt veroorloven. Vitaminen en smoothies. Misschien kan je kind wel af en toe logeren bij familie? Dan kun je ook even samen je hoofd vrij maken door iets anders te gaan doen of gewoon bij te slapen.
https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/gezonde-voeding/104663-aansterken-na-griep-of-ziekte-tips-voor-je-voeding.html
Misschien kun je het zien als herstel na een heftige ziekte. Zo'n periode van slaapgebrek en spanningen/zorg voor je kind kan een aanslag zijn op je gezondheid.
Ik had een huilbaby maar verder was ik ook in die tijd juist heel gezond en energiek en kon veel aan en genoeg hulp en steun om tijdig gas terug te kunnen nemen als mijn grens bereikt werd.
Ik vind het een hele goede vraag want je zult niet de enige zijn die na zon periode afgemat is en moet herstellen. Het is me ook nogal een belasting, hoe lief ze ook zijn, je hebt er geen seconde vrij van, tenzij je jezelf weg kunt plannen.
Lang
Ik kan je vertellen dat ik het nog spaans benauwd krijg als ik een baby hoor huilen. Dat moet zo snel mogelijk stil van mijn psyche.
Hier heeft het zo'n 2 jaar geduurd en ze is nu 27. En nog als ze moppert word ik kriebelig. En nog steeds wieg ik een winkelwagentje.
Mijn baby huilde ongeveer 3-6 uur per dag. Niet per definitie achter elkaar, maar soms wel 2 aaneengesloten uren.
Het blijft een zwakke plek bij me blijkbaar, maar het ging beter toen ze vaker uit huis waren: naar school.
En hier
De huilbaby-fase viel wellicht mee omdat we er na een week of 6 achter kwamen dat dochter een koemelkallergie had. Toen gingen we van 14 uur huilen naar nog maar een paar. Later bleek ze nog twee allergieën te hebben. Al met al heeft de lastige fase drie jaar geduurd. Toen pas sliep ze door. Wanneer ik daar van bijgekomen was? Lastig te zeggen maar dat duurt inderdaad gewoon erg lang. En ik heb dezelfde zwakke plekken als Lopke er aan overgehouden. Kan echt niet tegen huilende kinderen en dochter blijft voor mijn gevoel een zorgenkind (ze is nu 11). Komt ook omdat dochter vaak pech heeft qua gezondheid.
Picasso
Oh erg..hier ook een lijst voedselallergieën. Groeide niet, liep bij 4 specialisten, ik werd er hyper nerveus van. Niet een heel fijne ervaring voor een eerste.
Ik kijk ook nog naar hun ogen om qua gezondheid.
Tweede ook allergisch maar had het sneller in de gaten door ervaring van eerste.
TS, het is normaal. Je moet verwerken, bijkomen, je hebt tropentijden achter de rug en op je tandvlees gelopen. Het is niet niks.
Omgekeerd ritme
Hier ook, en wel 2,5 jaar heeft dat geduurd. En echt, het sloopt je.
Ik herken het beeld dat het nog lang duurt voordat je daarvan herstelt bent. Geef jezelf de tijd, het duurt echt lang voordat de energievoorraden in je lichaam weer aangevuld zijn. Het wordt echt beter op termijn.
De tweede
Bij mij kwam er pas echt een omslag bij de tweede, 3 1/2 jaar later: geen huilbaby, met een goed dag- en nachtritme, waardoor de eerste plotseling ook een beter dag- en nachtritme kreeg. Voor het eerst weer om 20.00 journaal kunnen kijken, dat was bijzonder.
Het zegt overigens niets over later (puberteit). Kinderen blijven verrassingspakketjes.
Tsjor
En hier ook herkenning
Geen huilbaby, maar dochter heeft als kind heel veel gehoest. Hebben echt nachten met haar opgezeten en dan ging het weer een tijdje beter en dan kwam het weer. Nu nog steeds kan ik er slecht tegen als ze ligt te hoesten en ze is nu 16. Ze is ook altijd vatbaar gebleven, vaak verkouden etc. maar hoesten gelukkig veel minder.
Zoon een stuk minder overigens, maar ook als hij hoestte werd ik daar altijd wakker van 's nachts.
Herkenning
Goed dat je dit aansnijdt! Lastige fases met kleintjes kunnen inderdaad een blijvende 'zwakke plek' veroorzaken - je voelt je dan emotioneel zomaar weer teruggegooid in die fase waarin je je machteloos voelde. Kinderen - verrassingspakketjes - Tsjor heeft helemaal gelijk.
Een lange periode slecht slapen is slopend. De vergelijking met herstel na een ziekteperiode lijkt me een goeie.
misschien
proberen om een korte vakantie zonder kind in te lassen en dan proberen daarna een nieuwe start te maken, zou dat helpen?
Lichamelijk t/o psychologische herstel
Ik heb als slecht slapend mens (geen huilbaby's overigens) veel over slaap gelezen. Van een periode niet of slecht slapen herstel je lichamelijk redelijk snel. Na een paar weken goed slapen. Ik denk dat jullie nog steeds slecht slapen door de stress van de afgelopen jaren en de innerlijke angst dat het misschien terugkomt. Dat je in je slaap nog rekening houdt met huilen van de baby. Zou een psycholoog, desnoods via EMDR, niet iets voor jullie kunnen betekenen. Want jullie zijn als het ware aan het herstellen van een trauma,
Sini
Herkenning
Ook hier ervaring met een huilbaby. Volgens mij is het heel logisch dat het herstel tijd nodig heeft. Het in de kramp schieten bij ieder huiltje, ook bij dat van een kind van iemand anders. Het maakt dat je nooit echt ontspannen bent, en dat is slopend.
Bij mij was het trouwens niet alleen lichamelijk, maar ook het terugvinden van het vertrouwen in mijn kwaliteiten als ouder heeft tijd gekost. Omdat ik toch erg het gevoel kreeg gefaald te hebben met zo'n continue krijsend kind. Nog eens aangewakkerd door het bezoek dat altijd vol goede raad zat. Werkelijk iedereen weet wat je moet doen met een huilbaby, ik heb zeer veel tips gekregen. Dus dat ik na een jaar nog steeds een huilend kind had, dat moest dan toch echt wel aan mijzelf liggen, nietwaar?
Dat heeft echt lang geduurd voor ik dat kwijt was, dat gevoel van mislukking.
ook zonder huilbaby
Hier geen huilbaby's maar wel twee kinderen die tot jaar of 4 vrijwel iedere nacht een of twee keer wakker waren. Ik heb jaren geen nacht ononderbroken slaap gehad en ben tot jongste jaar of 4 was heel vaak om half 10 naar bed gegaan. Ik dacht eigenlijk dat het erbij hoorde. Want iedereen die ik kende met kleine kinderen was best moe.
Als je dan ook nog een huilbaby hebt is het sowieso zwaar. Ik begrijp goed dat het er in hakt. Ik denk dat je streven moet zijn om van heel erg moe naar beetje moe te gaan. Ergens komt het moment dat je realiseert dat je niet steeds meer moe bent.
