Hoe overtuig je iemand?

Waarom ziek melden?

Begin eerst bij de huisarts. Waarschijnlijk heeft zij ook lichamelijke klachten als zij overspannen en depressief is. De stap om daarvoor hulp te zoeken is een stuk kleiner en ze hoeft niet te erkennen dat ze het niet meer aankan. Als je je echt grote zorgen maakt kun je naar haar huisarts bellen en vertellen wat jou zorgen zijn, zodat hij dit kan meenemen bij zijn onderzoek.
Ziek melden is geen oplossing, zeker niet bij depressiviteit. Wellicht kan zij een tijdje minder werken of minder belastend werk doen, maar thuiszitten is een laatste redmiddel en een stap achteruit in plaats van vooruit.

Lichamelijke klachten

Ik bedoelde dus dat je haar eerst kunt proberen te overtuigen om met lichamelijke klachten naar de huisarts te gaan. Als ze echt depressief en overspannen is heeft zij zeer waarschijnlijk een waslijst aan lichamelijke klachten. En ook bij psychische klachten kan het geen kwaad om een bloedonderzoek te laten doen.

Mijn eerste gedachte is

Ik denk dat ze geen zin heeft om naar de huisarts te gaan omdat ze verwacht dat die over haar overgewicht gaat beginnen en dat ze dan NOG meer moet. Volgens mij is vermoeidheid de meest gehoorde klacht bij de huisarts, dus een zeer valide reden voor een bezoek. Bied aan om met haar mee te gaan om haar te helpen dat er een oplossing komt die voor haar werkt.
Is er naast alle praktische hulp ook iemand die zonder te oordelen naar haar luistert? Hoe is zij tegen haar kinderen? Is zij nog vertrouwd met haar kinderen? Wellicht kun je op die manier een ingang bij haar vinden. Ook zou je haar kunnen vragen wat haar wel zou helpen, want alle praktische hulp heeft blijkbaar geen effect. Waarschijnlijk heeft zij daar geen antwoord op. Je zou haar ook kunnen zeggen dat jij en anderen jullie best doen om haar te helpen, maar dat jullie het ook niet meer weten en dat het daarom tijd is om professionele hulp in te schakelen. Als ze boos wordt laat je haar uitrazen en zegt dat je daarom zoveel zorgen maakt omdat je dingen ziet die zorgen baren en die niet bespreekbaar zijn. Maar misschien is het beter om dit gesprek met meerdere helpende handen tegelijk met haar te voeren. Laat haar boosheid geen reden zijn om het gesprek niet te voeren.

Schildklier laten checken!

Moe plus overgewicht plus depressie zijn zeer typische klachten van een schildklierhormoontekort. Raad haar dringend aan om die bij de huisarts te laten checken en dan ook de waarden op vragen. Sommige huisartsen houden namelijk nog de verouderde waarden aan en verklaren dan onterecht dat alles in orde is totdat de ziekte helemaal uit de hand loopt. Ze kan dean gelijk ook haar vitamine B laten checken. Gebrek daaraan kan ook soortgelijke klachten geven van vermoeidheid en depressie. Er zijn ook nog een paar andere auto-immuunziekten die deze symptonen geven.
Mocht dat allemaal in orde zijn, dan kan er verder worden gezocht. Maar in dit soort gevallen is het echt belangrijk om eerst fysieke oorzaken uit te sluiten. Er zijn echt relatief veel onondekte schildklierpatiënten die pas na jaren sukkelen en psychische ellende ontdekken dat er een lichamelijke oorzaak was, die ook nog een supersimpel te behandelen valt.

Josephine

Thnx. Je slaat de spijker op de kop. Daar ben ik dus bang voor dat ze boos wordt als je het aan kaart. Nou niet eens bang voor, weet het zeker. Ze is in zoverre vertrouwd met de kinderen, dat ik zeker weet dat ze ze nooit zal slaan oid. Ik zelf heb de jongste nog wel eens stevig vast gepakt, die kan namelijk het bloed onder je nagels vandaan halen. Zelfs de juf heeft dat al eens gedaan, heeft ze eerlijk bekend. Maar de moeder doet dat echt nooit. Daar steek ik mijn hand voor in het vuur. Maar de woedeuitbarstingen en richten zich wel op de kinderen en de dingen die ze dan zegt zijn niet mals. Ik denk dat die een kind ook kunnen beschadigen. Sterker nog de reden van deze vraag is dat de oudste (puber) hulp heeft ingeroepen bij oa mij. Die trekt het niet meer. Dus bedankt voor je woorden, ik/we gaan ermee aan de slag.
Primavera, ik denk niet dat het bijv. de schildklier de oorzaak is. Er speelt ook gewoon heel veel, waar ik vanwege de herkenning verder niet over uitwijdt, waardoor het niet raar is dat iemand het niet meer trekt. Maar bedankt voor het meedenken.

Een prima smoes

Het gaat er niet om wat jij denkt dat de oorzaak is, het gaat erom dat je haar naar de hulpverlening krijgt en wel stap 1 naar de huisarts. Primavera biedt een prima smoes/aanleiding om haar naar de dokter te krijgen. Ik zou er gebruik van maken. Die dokter heeft jaren gestudeerd om goede diagnoses te stellen, ga niet op zijn/haar stoel zitten, maar luister wat hij te zeggen heeft en maak gebruik van zijn/haar kennis en ervaring.
Ik zou niet te snel zeggen dat het psychische is, ook als er veel speelt kan er een fysieke oorzaak zijn waardoor zij het niet meer trekt.

Dat kun je toch vragen....

Een beetje een zorgzaam gesprekje over haar klachten en kwaaltjes en dan tussendoor ook even vragen of ze zich toevallig ook moe voelt. En dan de klapper: goh ik heb juist toevallig laatst ergens gelezen dat... misschien is het wel verstandig om daar eens mee naar de dokter te gaan. Vind je het goed dat ik een afspraak maak. En dan bellen, meteen!

Herkenbaar

Ach, wat heb ik te doen met die vrouw. Waarschijnlijk omdat het me doet denken aan iemand die in dezelfde omstandigheden zat. Alleenstaande moeder, kinderen voor wie ze door het vuur ging maar wel heel moeilijk waren en zelfs extra zorg nodig hadden, een lichaam dat absoluut niet mee wilde werken (inclusief explosief aankomen zónder eetstoornis en geen hond die dat geloofde) en een onmogelijke spagaat tussen werk, zorg en gezondheid en steeds meer eenzaamheid omdat ze het niet meer aan kon continu in de verdediging te moeten ("ja, maar waarom doe je niet gewoon dát......?") en eigenlijk vooral snakte naar wat afleiding, waardering, een knuffel en het gevoel dat ze niet alleen maar een opzwellende falende moeder was (in haar hoofd dan).
Iemand die zegt dat het haar teveel is en het leven niet meer leuk vindt, zit er doorheen. En met goedbedoelde adviezen om eens naar de dokter te gaan schiet ze niks op, want dat heeft ze waarschijnlijk al gedaan. Maar ze moet dóór, want anders stort haar kaartenhuis in.

Door telkens bezorgd te vragen of het wel goed gaat of goedbedoeld advies te geven, wijs je haar er extra op dat het niet goed gaat. Dat weet ze best zelf. Maar waarschijnlijk staat ze dusdanig in de overlevingsstand dat ze dat niet WIL voelen, want ze moet dóór en kan het zich niet permitteren geconfronteerd te worden met de werkelijkheid en in te storten. Dus wordt ze boos.

Er zijn ook een heleboel goedbedoelde adviezen waar je niks aan hebt. "Ga eens naar de dokter" bijvoorbeeld, terwijl zo'n dokter erg makkelijk roept "doe gewoon eens wat rustiger aan" of "zou u niet eerst eens wat afvallen? Gewoon de helft eten!". En dan heb je ook nog een hele reeks adviezen m.b.t. mindfulness, reiki, lekker sporten, met een boel kaarsjes in de badkamer een bad nemen. Leuk, en het werkt, maar als je er doorheen zit, heb je een liefdevolle, onbevooroordeelde persoon nodig die náást je komt staan en je bij de hand neemt om even samen verder te gaan, op een subtiele manier, zodat ze zich niet weer aangevallen voelt. Want voor haar voelt dat indirect als "zie je wel, ik faal weer."

En hoe is haar sociale vangnet? Is ze erg eenzaam? Of zijn er mensen die af en toe de kinderen eens in huis nemen (ja, ook die lastige?) en haar eens gezellig meenemen voor een kopje koffie? Is er een vader in beeld waar de kinderen af en toe zijn zodat ze even bij kan komen? Of wordt haar kringetje steeds kleiner omdat ze kinderen heeft (waaronder een lastige), en ze niet bepaald de gezelligste is?

En zo zakt ze dieper en dieper in de ellende. Het enige wat ze hoort zijn goedbedoelde adviezen waar ze helaas niets mee kan en bezorgde blikken die boekdelen spreken. Waarschijnlijk voelt ze zich een falende moeder, een dikke sjaggerijn, niets waard, en alles is zinloos want waar doe je het nog voor allemaal...

En daarom wil ik je vanuit mijn ervaring van heel dichtbij een ander advies geven. Heel simpel: zoek contact als een vriendin, niet als hulpverlener.
Mogelijk houdt ze afstand, maar laat haar niet gaan. Blijf aandringen en blijf zeggen dat ze de moeite waard is. Wip af en toe eens bij haar aan met een leuk bosje bloemen of tijdschrift, neem haar eens mee met boodschappen doen (hoe is het financieel bij haar?) of een wandeltje met de hond. Praat eens over algemene dingen waarvan je weet dat dat haar interesseert, een hobby bijvoorbeeld. Neem haar kinderen eens een middagje over, ja, ook die lastige, zodat ze even tijd heeft, en wuif alle bezwaren die ze heeft over "lastig" en "kan niet" zoveel mogelijk weg. En dat moet je niet vragen, maar doen. Ook al sputtert ze tegen. Geen woord over gewicht, gezondheid en de dokter. Geen goedbedoelde adviezen over haar lijn en de kinderen. Ze moet waarschijnlijk eerst leren dat ze er mag zijn zonder meteen die vermoeide, dikke moeder te zijn die flink moet blijven (van zichzelf).
Niet vragen, maar zéggen: "Ik kom woensdagmiddag je kinderen ophalen, en maak je geen zorgen, ik kan ze wel aan en kijk jou er niet op aan als het mis gaat."
Niet vragen, maar zéggen:"Als de kinderen bij hun vader zijn trek ik je de deur uit en gaan we iets leuks doen/lekkers eten (ook dikke mensen mogen van lekker eten genieten!).

Als ze zich uit over het feit dat ze er doorheen zit, of wat voor woorden ze er ook aan geeft, zwaai dan niet met allerlei goedbedoelde raad. Luister naar haar. Vraag haar zonder direct zelf in te vullen wat ze nodig heeft om zich beter te kunnen voelen. Laat haar praten, vul niks in! Het zal waarschijnlijk een openbaring voor haar zijn om gehoord te worden zonder "ja, maar je moet..." of "zal je niet...?"

Het heeft tijd nodig, geduld, en ook energie. Maar ooit zijn er mensen geweest die die tijd en energie ook in die persoon die ik zo goed ken hebben gestoken. Die mensen hebben zo ongeveer haar leven gered. De omstandigheden zijn nog steeds zwaar, maar die persoon heeft niet meer het gevoel dat ze in haar eentje tegen de bierkaai moet vechten, terwijl op veilige afstand de mensen haar goede raad toeriepen waar ze helemaal niets mee kon.
Pas toen die persoon bij de hand werd gepakt, zonder advies, zonder oordeel, brak er wat bij haar.
Het is een lange weg geweest, en er is ook professionele hulp bij gekomen, maar alléén had die vrouw het nooit gered, omdat dokters en psychologen maar niet tot de kern konden doordringen, behalve "u moet wat rustiger aan doen" en "u moet toch echt minder eten".

Deja vu

We konden het bijna over dezelfde vrouw hebben. Er is geen vader, maar sociaal vangnet is groot. Ik had hier eerst een weekschema staan, wie wanneer wat doet, maar dat wordt te herkenbaar. Maar de moeder hoeft bijvoorbeeld maar 2 a 3x per week zelf te koken om een voorbeeld te noemen en dat is dan niet op haar werkdagen.