Hoe kom ik van die (misplaatste) onzekerheid af?

het hangt denk ik af van je

Definitie van perfectionisme. Herken er veel van. Gaat een stuk beter. Oplossing hier: Therapie en hard werken!

Mijk

Welke therapie?

Nee, perfectionisme is het echt niet. Wás ik maar een beetje perfectionistisch. Ik ben juist altijd veel te makkelijk met dingen, kan het vaak ook niet opbrengen om meer aandacht aan dingen te besteden. Vandaar ook dat ik alleen 'makkelijke' dingen doe, aan moeilijke dingen durf ik niet te beginnen omdat ik weet dat ik toch halverwege afhaak. Waarna ik me weer rot voel, want ik zou toch beter moeten kunnen/doen.
Welke therapie heb jij gevolgd? En wat bedoel je met hard werken? Ik denk dat ik dan over mijn grenzen heen moet, logisch want anders kom je niet verder.

oh hard werken.

Nadenken over mijn instinctieve reacties op gebeurtenis. Is dit een logische reactie. Klopt mijn gedachtte wel. Wie zegt eigenlijk dat ik een luie trut ben. Dat werk. En uit mijn comfort zone. Nieuwe dingen doen mijn positieve kanten bekijken.. Heel bewust de confrontatie aan met hoe ik dacht over mezelf en de wereld. Ik vond het hard werken....

Mijk

perfectionisme

Is volgens mij ook juist niet aan iets beginnen als je niet op voorhand zeker weet dat je het (heel) goed zult doen.

Succeservaring

Ipv een cursus, kan een externe praatgroep om het engels op niveau te houden, je een succeservaring bezorgen.
In een praatgroep hoef je niets te bewijzen. Dat werkt ontspannend en gaat geleidelijk uitgroeien tot een succes.
Het succes is het automatisch overschakelen naar het spreken in een andere taal. Niet zo verkrampt.

Werk stapje voor stapje naar succes; probeer niet meteen op alle vlakken te veranderen.
Een praatgroep is minder 'dwangmatig' dan een cursus of een therapie waarin je moet aangeven wat je gedaan hebt om te groeien.

je zegt het al

Als je geen fouten durft te maken leer je niets bij. Dat klopt. Leren is met vallen en opstaan. Voor iedereen, dus je gaat nooit af. Ook niet voor de cursusleider want die leert ook weer van het leerproces.
Wat anderen denken is echt jouw ding niet meer. Daar ben je inderdaad te oud voor. De meeste mensen zijn alleen met zichzelf bezig hoor. Zo interessant ben jij niet )
Succes en vooral veel plezier gewenst met leren.

keuze

Tsja, je kunt hier dure therapie tegen aan gaan gooien.
Volgens mij werkt dat alleen maar bevestigend.
Er is vanalles wat je remt en alleen jij kunt de keuze maken je niet meer te laten remmen en de hobbels te gaan nemen...
(Al is het maar als voorbeeld voor je kind..)

Even vanuit een andere invalshoek

In sommige gevallen is het een soort arrogantie wat jij beschrijft: degene denkt over zichzelf dat hij/zij geen fouten mag maken. Als je doorvraagt mogen anderen dat wel maar blijkbaar achten ze zichzelf anders. En waarom? Waarom ben anders? We zijn allemaal mensen, fouten maken hoort erbij, stel jezelf daar niet buiten, ook jij bent gewoon maar een mens!

Als die cursus niet op je werk was geweest maar met onbekende mensen was het wellicht een stuk makkelijker voor je geweest? Of niet? Dan hoefde je niet bang te zijn dat ze zouden denken dat jij veel beter moet kunnen. Als dat zo is is het toch gewoon een vorm van anders gaan denken: 'Ik maak mezelf te belangrijk, al die mensen zijn vooral met zichzelf bezig (net als ik)', want jij hebt ook de tijd niet om naar anderen te kijken toch?

hoe zo Gloria

Bevestigend van wat? Vind je reactie intrigerend maar ook wel een beetje kwetsend.

Mijk

Mijk

Zeker niet kwetsend bedoeld.

Het kan bevestigend werken in het beeld dat je van jezelf hebt; ik kan het niet, durf het niet of wat dan ook. Het bevestigt een problematiek die mi niet ingebeeld is, maar toch maar op één manier doorbroken kan worden; gewoon door hem te doorbreken.

Dat kun je en doe je alleen maar zelf. En daar heb je niemand bij nodig om je te steunen of wat dan ook.
Je kunt het zelf, als je dat wilt. En er klaar voor bent.

Therapie kan je ook flink helpen in het blijven zitten in het gedrag waar je al lang in zit, uitstellen, vermijden. Het biedt een schijnhulp.
Hulp die je als kind had moeten hebben. Maar die heb je niet gekregen. Jammer dan, die kun je niet alsnog krijgen. Geen reden, excuus om dan nu niet het leven te leiden zoals jij dat wilt.

Soms kan therapie inzichten geven. Maar die heeft ts niet nodig. Ze weet alles prima.

(Sorry, weet dat ik vrij negatief klink. Ik vind dat dit soort therapieën zwaar overgewaardeerd worden. Daarbij vind ik dat de kwaliteit van de meeste therapeuten zwaar te wensen overlaat.)

humor

Humor helpt om alles te relativeren. En bij het leren van een andere taal maakt iedereen idiote fouten. Wat ik allemaal heb uitgekraamd! De ergste was dat ik regelmatig tegen franse collega's heb geroepen dat ik geil was. Tot eentje een keer de moeite nam om uit te leggen wat ik zei (je suis chaud, in plaats van j'ai chaud). Dus, wat je ook voor fouten maakt, denk aan mij. Ik heb het overleefd en ben zelfs nog steeds gelukkig getrouwd met een van die collega's!

Haha! Dat die collega met je wilde trouwen na al die aankondigingen over je staat van je heetheid snap ik best.

skik

jammer

'Ik begin niet aan dingen waarvan ik denk dat ik ze niet kan. Als ik tegen dingen aanloop die ik niet in een of twee keer kan, haak ik af.'

Gelukkig had je dat niet als baby, peuter, kleuter, anders zou je nu nog in de wieg liggen Rechtop zitten, kruipen, lopen, praten, schrijven, al die dingen zijn waarschijnlijk wel 100 mislukt voor je ze goed onder de knie had. En kijk eens hoe blij je nu bent dat je ze kunt!

In plaats van te vinden dat je de presentatie (perfect) moet geven, kun je misschien jezelf vertellen dat je de presentatie (perfect) moet oefenen? Je zit daar bij die cursus immers om te oefenen, niet om het te kunnen. En van die cursus maak je 'perfect' gebruik door het flink fout te doen. Want dan krijg je de meeste tips voor verbetering.

nee

'Gelukkig had je dat niet als baby, peuter, kleuter, anders zou je nu nog in de wieg liggen Rechtop zitten, kruipen, lopen, praten, schrijven, al die dingen zijn waarschijnlijk wel 100 mislukt voor je ze goed onder de knie had. En kijk eens hoe blij je nu bent dat je ze kunt!'

Zo werkt dat niet. Er zijn kinderen die iets 100x doen en dan opeens lukt het maar er zijn ook kinderen die heel lang ergens mee wachten zodat ze het in 1-3x kunnen en dan nog het liefst zo dat niemand het ziet. Er zijn kinderen die maandenlang oefenen met leren fietsen en er zijn kinderen die wachten tot ze 7 zijn en opeens, als niemand het ziet, eens opstappen, een keertje wiebelen en wegsjezen.

draai het om

Hoe erg had jij het gevonden als een collega een fout had gemaakt? Niet erg toch? Fouten maken mag. Niemand gaat jou anders beoordelen als je een fout maakt. En als je dat wel denkt, heb je toch echt een te hoge pet op van jezelf en is het juist een vorm van arrogantie. Je vindt jezelf beter dan de rest.

Niet onaardig bedoeld hoor, maar waarom vind jij dat anderen jou beter vinden dan de rest?

fouten en correctie

Als je een fout maakt kun je commentaar van anderen verwachten. Dat kan je onzeker maken. Zeker in deze tijd waarin we als robotjes geacht worden geen fouten te maken, terwijl je op je vingers na kunt gaan dat het de beste kan overkomen. Die inherente onzekerheid. Ook al doe je je best, toch kun je afgerekend worden, daar afstand van doen, en een antwoord op hebben, kan je helpen. Ja, ik maak ook fouten, anderen ook, je doet je best het te voorkomen maar toch gebeurt het soms.
Foutjes is wel een ding. Als het echt heel belangrijk is neem je dan ook genoeg tijd en concentratie. Desondanks.
Er zijn ook soms collega's die bij anderen de fouten er in wrijven op kleine en grote schaal. Daar leren afstand van te nemen of anderen bij te steunen als die dat overkomt.

Tips

Ik heb hier ook nog geen 'gouden tip' gelezen, want ik ben er natuurlijk al een tijd mee bezig. Schijnbaar zit het allemaal heel diep. Het is ook weer niet zo dat ik er heel erg onder lijd, maar soms merk ik gewoon dat het me tegenhoudt.
Waarom ik denk dat anderen vinden dat ik beter zou moeten kunnen? Tja, misschien is dat een irreële gedachte, maar kom er maar eens vanaf. Aangezien ik altijd alleen maar banen heb gehad die me zeer gemakkelijk afgingen is het ook nooit heel moeilijk geweest om bij de 'beteren' te horen. Dat zoek ik op, liever dan dat ik de hekkensluiter ben en het allemaal maar moeizaam gaat. Dat 'uitblinken' is overigens ook maar op sommige vlakken. Op het sociale vlak ben ik echt heel slecht. Het is niet zo dat mensen me onaardig vinden (hoewel, sommige waarschijnlijk wel), maar ik ben ook niemands 'beste vriendin'. Niet degene die als eerste wordt meegevraagd om te gaan lunchen e.d. Dat lukt me ook niet om te doorbreken, want ik heb niet altijd zin in gezellig geklets.

Over die ontwikkeling

Over het kruipen en lopen, leuk voorbeeld is dat. Ik kan niet meer vragen hoe dat bij mij ging als kind, maar ik weet wel dat mijn eigen onzekere kind nooit heeft geoefend. Ze was, zoals Jamie zei, heel laat met allerlei dingen en kon ze dan ook direct. Dat vond ik altijd enorm knap, maar achteraf bezien heb je er waarschijnlijk meer aan als je echt leert met vallen en opstaan.

Gloria

Oh nu snap ik je wat beter. Dat zou nu wel voor mij gelden. Ik snap veel beter hoe ik in elkaar zit en weet wel wat ik moet doen maar het blijft eng. In therapie gaan zou nu een uitsteltactiek zijn (en best een verleidelijke). Maar om op dit punt te komen was die therapie echt nodig. Het klinkt misschien bizar maar ik had helemaal geen concept van kunnen leren. Oefenen een Open houding. Ik begreep het echt niet. Wel als ik oefenen voor een toets maar dieper dan dat ging dat niet. Als je wat jij daar schrijft 15 jaar geleden had gezegd had ik gedacht zie je. Ik ben een mislukking er zijn mensen die gewoon aanpakken. Heel dom achteraf maar ik moest het echt leren dat mijn beeld van mezelf en de wereld niet klopt...therapie dus. Vergoed want het leverde me een stevige depressie op...

Mijk

waar woon je mijk?

Ik deed een training en denk dat je er iets aan kunt hebben. Kan ik een persoonlijk mailtje sturen??

mail maar

Op [email protected]

Gloria

"Het kan bevestigend werken in het beeld dat je van jezelf hebt; ik kan het niet, durf het niet of wat dan ook. Het bevestigt een problematiek die mi niet ingebeeld is, maar toch maar op één manier doorbroken kan worden; gewoon door hem te doorbreken.

Dat kun je en doe je alleen maar zelf. En daar heb je niemand bij nodig om je te steunen of wat dan ook.
Je kunt het zelf, als je dat wilt. En er klaar voor bent. "

Zonder het draadje te willen kapen, vraag ik mij toch af of je problematiek zo "gewoon" kunt doorbreken? Enkel door te willen en er klaar voor te zijn?

Dus als je wel wilt, maar het lukt niet, ben je er kennelijk niet klaar voor. En dan?

Ik heb al lang het idee dat ik slecht bij mijn gevoel kan. Op sommige momenten wel (ben allesbehalve een kouwe kikker), maar op veel andere momenten niet. Dat is niet handig (ben ik me van bewust), dus wil ik proberen dichter bij mijn gevoel te komen. Om te beginnen me dus - als er iets gebeurt - bewust van mijn gevoel te zijn.

Dat wil ik heel graag (zit in een coachtingstraject waar dit aspect naar voren is gekomen) en probeer dat te oefenen, maar ik merk dat ik heel vaak niet iets voel.

Dus ben ik er volgens jou dan niet klaar voor?

Hoe kan je er dan wel klaar voor zijn?

Coachee

Nee, niet alles is 'gewoon' te doorbreken.
Maar ook lang niet alles is te doorbreken.
Het feit dat ergens therapie voor wordt gegeven, wil nog niet zeggen dat het werkt.

En de vraag is of dat altijd zo erg is. Sommige wonden zijn gewoon niet goed te helen. En we worden ook niet perfect geboren. Dat maakt ons menselijk.

Als je over emoties praat, dan praat je over een zeer complex gebied.
Dat gebied is ook voor therapeuten (nog) veel te complex vaak.
Toch hangt rondom therapie een sfeertje van oplosbaarheid, dat er gewoon lang niet altijd is.

Als ik het over 'doorbreken' heb, dan heb ik het vooral over gedrag, het is je eigen keuze je gedrag te laten leiden door gevoelens. Die gevoelens, die heb je idd niet altijd in de hand.

Zelf bepaalde cursussen doen oid om 'dichter bij je gevoel te komen' lijkt me oke. Belangrijk lijkt me regie houden. Dat is vaak ingewikkeld in een therapeutische relatie. (Maar er zijn vast hele goede therapeuten, maar volgens mij zijn ze schaars.

Gloria

Dus als ik jou goed begrijp zeg jij: als je iets wilt (echt wilt) veranderen in je gedrag, dan moet je het gewoon doen.

Wil je het echt, maar lukt het je toch niet, dan ben je er kennelijk (nog) niet klaar voor.

Helaas, dan is dat zo.

Waar het mij gaat is om meer mijn gevoel (om meerdere momenten en momentjes) te voelen. Hoe zou ik daar de regie bij moeten houden?

Let wel, ik vind je uitspraken zeer intrigerend en goed om kritisch te kijken naar mijn eigen coachingstraject en mijn eigen ontwikkeling. Ik hoop dat ik een goede coach heb. Maar uiteindelijk zal ik zelf toch meer mijn gevoel moeten gaan voelen. Kan zij niet voor mij doen .

En ben bang dat ik daar veel tijd en oefening voor nodig heb na tig jaren dat niet echt gedaan te hebben.

Mijk

Ik vind het lastig op je te reageren want ik schrijf in z'n algemeenheid en voor jou is het een heel persoonlijk verhaal. (Wil natuurlijk niet zeggen dat ik geen persoonlijk verhaal hierin heb)
Ik ken jou en je verhaal natuurlijk helemaal niet, dus wellicht kloppen zaken bij jou gewoon niet, en wil je zeker niet kwetsen.

Maar in z'n algemeenheid geloof ik sterk in persoonlijke groei van mensen. En een therapeut zou in zo'n ontwikkeling best een positieve factor kunnen zijn. Maar (ik heb zo vaak gezien dat) het kan ook een remmende factor zijn.
Je wéét niet waar je gestonden zou hebben zonder therapeut. Je zou vast óók gegroeid zijn in 15 jaar. Een depressie kan, hoe pijnlijk ook, een mooi keerpunt in je leven zijn.

Vat dit aub niet te persoonlijk op, want nogmaals, ik spreek erg in z'n algemeenheid en ken je niet.

Coachee

Krijg je daar ook 'les' in, om bij je gevoel te komen? Zelf heb ik nl ook maar een beperkt scala aan gevoelens en bij de meeste zaken voel ik nagenoeg niets.
'Gewoon doen' en als je het niet doet wil je niet graag genoeg. Zo denk ik al mijn hele leven, en daar kom je best een eind mee maar op een gegeven moment sta je dan stil. Dat ik niet verder kom, is dat dan omdat het voor mij niet zo nodig hoeft, of heb ik mezelf dat maar wijs gemaakt?