Hoe help ik mijn kind?
Mijn kind van 19 heeft vorig jaar eindexamen gedaan (not..) en zich ingeschreven op de universiteit. Woont nog steeds thuis (afwisselend bij mij en vader). Alles is online, sport valt ook weg, bekend probleem. Kind is depressief. Altijd de neiging gehad om te piekeren en somber te zijn, nu is het door Corona en het wegvallen van alle sociale netwerken 100X erger geworden, zo erg dat de huisarts AD voorgeschreven heeft en doorverwezen heeft naar gespecialiseerd GGZ.
Ik heb niet echt de indruk dat het veel helpt. Ik vind mijn kind nog steeds erg somber, bozig, licht geraakt. Ik weet ook dat het symptomen zijn van depressiviteit, en ik weet niet zo goed hoe ik helpen kan. Ik ben alleenstaande en heb maar 1 kind, vader is lief maar niet echt betrokken en kind moet zich van hem "niet zo aanstellen".
Kind heeft de indruk dat de vrienden zich terugtrekken (gisteren groot verdriet doordat vrienden weggaan voor een weekend en kind niet meegevraagd hebben), is eenzaam, doet niet meer aan sport. Intake bij psycholoog staat gepland op 13 maart, nog een maand te gaan dus. Hoe kan ik helpen? Als ik lief ben is het niet goed, als ik kind probeer te stimuleren ook niet en als ik luister is het ook niet goed. Ik vind het zelf erg moeilijk te dragen. Wat kan ik doen?
Bluebell.
Als niets wat je doet goed is, doe dan niets. In elk geval niet met de intentie om haar te helpen.
Vriendschapsbreuken bij de overgang naar een ander schooltype zijn niet bijzonder, wel pijnlijk. Zeker nu, nu je geen kans hebt om zelf nieuwe vriendschappen te sluiten.
Mocht je haar wel ergens toe kunnen bewegen, dan zou een half uurtje per dag wandelen al wat zijn.
Tsjor
Doe je best om zelf kalm en 'composed' te blijven. Mijn dochter vond het ook vreselijk als ze merkte dat ik last had van haar wanhoop. Maar ja, in het verleden was het me soms ook te machtig. Sinds ik in therapie ben geweest gaat het beter en kan ik er beter voor haar zijn. Naast haar, het is haar probleem, ik steun haar. Maar het blijft pijn doen dat je kind zich zo door het leven sleept. En dat benoem ik ook wel eens. Dat ik het zo jammer voor haar vind en dat ik haar zo gun dat ze met wat minder negatieve energie en meer lichte prettige gevoelens het leven doorkomt.
En als ik wat kan doen dat ik het graag van haar hoor. Wat het is ook een probleem met controleverlies.
Hier ook een vastlopend kind. Therapie gepland en kan ook half maart terecht. Omdat hij heel passief is heb ik hem aan het werk gezet. Moet nu 1x in de week koken, moet mee met een aantal klussen die ik voor mijn werk moet doen, en er mag dan iemand meehelpen. En wat extra taken in huis moet hij doen. Verder gaan we 1x per week een lange wandeling maken en komt zijn zus ook regelmatig langs om mee te eten (woont niet meer thuis) Vrienden kan ik niet meer voor hem regelen, de vrienden die hij heeft wonen ver weg, dus hij spreekt ze alleen online. Gelukkig hebben we een huisdier waar hij gek op is, dus daar is hij ook veel mee bezig. Misschien kan je kind ook een keer koken en dan een vriend/vriendin vragen om te komen eten? Of een andere activiteit verzinnen (film kijken of een spel doen, nu met de lockdown in middag dan maar) en dan iemand vragen die langs komt? Hier kan dat dus niet omdat de vrienden echt 80km verderop wonen en de paar vrienden dichtbij is hij al jaren geleden kwijtgeraakt door verandering van school en zij kregen vriendinnen en lieten de vriendschap verwaarlozen daardoor.
Bedankt
Alles wat jullie noemen probeer ik al. Het moeilijke is vind ik dat het echt op en neer gaat. Soms is kind bijna vrolijk, soms lijkt het of alles en de wereld er tegen is. Ik weet me er geen raad mee. Maar ik probeer wel met de hond en kind te gaan wandelen, is een beetje een vaste prik geworden midden op de dag.
Bluebell
Studeren. De gelegenheid om voor 1 februari te stoppen met de studie heb je al gemist. Maar beoordeel goed of het wel gaat lukken komend jaar. Hoe gaat het nu? Houd ze het vol en is het nog realistisch of trekt het haar verder in zichzelf?
Het kan een optie zijn om tijdelijk te stoppen met de studie. Altijd faalervaringen is geen doen dan kun je je energie beter op andere dingen richten. Op beter worden.
Kijk, als ze evengoed blinkende cijfers haalt niet natuurlijk, dan is studeren waarschijnlijk een lichtpuntje in haar leven. Maar komen te zitten met een grote schuld waar geen goede cijfers tegenover staan kan ook deprimerend zijn. Kan, hoeft niet. Je weegt het af. En niet koste wat koste.
Of kiezen, een paar dingen die ze eigenlijk wel leuk zou vinden, die online goed gaan of waarvoor ze met andere studenten (online) moet samenwerken. Dus niet alles in een keer, maar dit jaar een beetje.
Tsjor
