Hierover gaan praten met psycholoog?
Ik heb het onzettend moeilijk met het feit dat ik een 29 jarige vrouw (bijna 30) ben en dat ik nog nooit een relatie heb gehad. Ik heb in het verleden wel enkele dates gehad, maar verder dan een derde date is het nooit gekomen omdat ik bang was voor intimiteit dat verwacht werd.
Ik heb nog nooit gekust (behalve dan in lagere school maar dat telt niet mee), nog nooit sex gehad,…
Ik heb het gevoel alsof er iets mis is met mij. Van de paar dates (niet veel) die ik gehad heb, heb ik maar met 1 iemand echt een klik gehad, maar ook daar was ik altijd blij als de date afgelopen was en ik weer alleen was.
Ik heb precies altijd de verwachting dat een man snel meer verwacht (een kus etc) terwijl ik daar gewoon niet klaar voor ben/geen behoefte aan heb(?).
Ik zit helemaal in de knoop met mezelf, ook omdat ik bijna 30 ben en wel een enorme kinderwens heb. Daarnaast heb ik ook maar een beperkt sociaal leven en bijna iedereen van de paar vriendinnen die ik had, hebben ondertussen kinderen.
Ik ben bang voor de toekomst en heel ongelukkig met mezelf.
Kan ik voor zoiets terecht bij een psycholoog? Zou ik hiervoor serieus genomen worden? Ik heb nooit iets meegemaakt met mannen dus er ligt geen trauma aan de basis. Maar ik draag dit nu al jaren met me mee en kan dit tegen niemand zeggen. Ik voel dat ik dit niet meer alleen kan dragen. Enkel tegen mijn ouders eventueel, maar aangezien ik enig kind ben wil ik hen ook niet teleurstellen.
Er bestaan ook mannen die geen behoefte hebben aan lichamelijke intimiteit maar toch een gezin willen. Misschien moet je het in die hoek zoeken. Ik zou daar verder op googelen, er is ook een forum voor mensen die aseksueel zijn misschien zie je daar herkenning?
Als er verder geen trauma aan ten grondslag ligt dan zou ik die psycholoog overslaan
Gedeeltelijk eens met Bolmieke
Aangezien het je leven zo sterk beïnvloed zou ik wel psychische ondersteuning zoeken, maar dat hoeft niet perse direct bij een psycholoog te zijn. Je kunt het ook eerst via de huisarts ondersteuner GGZ proberen. Misschien ben je met een paar laagdrempelige gesprekken verder geholpen en zo niet, dan kan het helpen om jouw hulpvraag beter helder te krijgen.
Ik vind je op basis van wat je zegt niet per se raar, maar je zegt zelf angstig en ongelukkig te zijn. En juist daarom zou ik je aanraden wel met een hulpverlener of psycholoog te gaan praten. Daar kun je gelukkiger van worden, dat is toch mooi?
Je kunt het ook bespreken met de huisarts en wellicht een doorverwijzing krijgen naar een seksuoloog.
Tsjor
IMI-x2 schreef op 05-01-2025 om 18:24:
Ik vind je op basis van wat je zegt niet per se raar, maar je zegt zelf angstig en ongelukkig te zijn. En juist daarom zou ik je aanraden wel met een hulpverlener of psycholoog te gaan praten. Daar kun je gelukkiger van worden, dat is toch mooi?
Het is toch vreemd om op je bijna 30ste nog nooit een relatie/kus/seks/… gehad te hebben? Ik weet dat ook van mezelf en daarom dat ik me zo ongelukkig voel.
Maya-An schreef op 05-01-2025 om 18:29:
[..]
Het is toch vreemd om op je bijna 30ste nog nooit een relatie/kus/seks/… gehad te hebben? Ik weet dat ook van mezelf en daarom dat ik me zo ongelukkig voel.
Zo raar is het niet. Ik denk wel dat je het kussen bewust of onbewust kan ontwijken of opzoeken. Denk bij opzoeken aan uitgaan met single uitstapjes waar men meer openstaat voor dat. Zoals après ski bar. Oud en nieuw feesten.
Misschien dat je ook kan nadenken over bewuste stappen hierin? Daten via sites of stap serieuzer. Zoals boeken van gigolo voor first experience. Dan is je gedachte over nooit sex gehad weg. Kussen ook dan gedaan. Het is veilig.
Je hoeft niet a seksueel te zijn hoor.
Wil je overigens graag een relatie? Niks mis mee met single zijn. Maar anders kun je ook op dat pad misschien soepeler bewegen.
Xxx
Maya-An schreef op 05-01-2025 om 18:29:
[..]
Het is toch vreemd om op je bijna 30ste nog nooit een relatie/kus/seks/… gehad te hebben? Ik weet dat ook van mezelf en daarom dat ik me zo ongelukkig voel.
Ik vind het niet vreemd. Mijn man leerde ik kennen toen hij bijna dertig was. Ik was zijn eerste vriendin. En met mijn man was (en is) echt niets mis, hij is de beste en leukste man die er is. Het was alleen zo gelopen in zijn leven tot dan toe.
Ik vind ook niets vreemd aan jou. Seksuele eerste ervaringen kunnen voorkomen vanaf de pubertijd of als je al wat ouder bent. Alles is prima, alles op zijn tijd en het leven loopt zoals het loopt. Niet nodig om je daardoor zo ongelukkig te voelen, denken dat je vreemd bent.
Prima om er eens met iemand over te praten, als dat wat onzekerheden kan wegnemen.
Ik denk dat het wel goed is om bijvoorbeeld met een praktijkondersteuner te gaan praten, omdat jij je leeftijd als je drempel ervaart om te daten zo langzamerhand, of niet? Je bent ook heel ongelukkig met jezelf schrijf je. Daar moet je niet te lang mee blijven rondlopen in je eentje, dat verdien je niet en het gaat je ook niet helpen met een relatie vinden.
Verder nog wat opbeurends: Op zich ben je er niet vroeg bij om het zo maar te zeggen, maar je bent echt lang niet de enige! Er zijn genoeg mensen die (heel) ver na hun 20ste pas voor het eerst een keer intiem zijn met een ander. Ik ken wel wat mensen die ongeveer even oud waren als jij en ook nog wel een stukje ouder (35+) toen ze voor het eerst verkering hadden. Dat zijn verder geen sneue types, er is niet wat mee aan de hand (en al was het wel zo), maar soms loopt het leven zo. De een is laat met relaties, de ander haalt pas op zijn 40e een rijbewijs. Of leert nooit een instrument spelen.
En een voordeel van iemand op latere leeftijd vinden - denk ik - is dat het sneller serieus wordt, zeker als je graag kinderen wil.
HollyHobbie schreef op 05-01-2025 om 22:30:
[..]
Ik vind het niet vreemd. Mijn man leerde ik kennen toen hij bijna dertig was. Ik was zijn eerste vriendin. En met mijn man was (en is) echt niets mis, hij is de beste en leukste man die er is. Het was alleen zo gelopen in zijn leven tot dan toe.
Precies.
Ik ken een man die rond zijn 65e voor het eerst een relatie kreeg. Hij had al lang geleden besloten dat hij nooit een relatie zou willen/kunnen hebben. Maar toen raakte hij bevriend met een vrouw en dat werd steeds hechter en uiteindelijk zijn ze ook gaan samenwonen. Voor zover ik weet hebben ze ook een intieme relatie gekregen maar ik weet natuurlijk niet hoe ze die vormgaven. Ze zijn in ieder geval nog jaren heel gelukkig geweest samen. (hij is helaas overleden nu).
Ik denk dat de vragen die jij stelt hele normale levensvragen zijn. Ze zijn niet vreemd en iedereen stelt ze gedurende zijn leven. Daar hoef je niet direct voor naar een psycholoog hoor. Die hebben al genoeg wachtlijsten. Een paar gesprekken met de poh of goede zelfhulpboeken voldoen ook.
Stel jezelf de vragen:
- Wil ik wel een relatie (vriendschap, fwb, bewust single zijn)?
- Wil ik echt geen seks of ben ik bang voor seks?
- Wat wil ik wel binnen een relatie (welke mate van intimiteit),
- Wil ik samenwonen met een partner?
- Wil ik in een relatie een kind krijgen en waarom?
- zou ik alleenstaand moederschap willen?
- zie ik andere relatievormen zitten (bijvoorbeeld een open relatie, of 2e persoon bij een stel).
Wat betreft eenzaamheid daar kan je nu al prima wat aan doen! Ga je aanmelden bij Meet5 en NMLK om meer sociale contacten op te doen. Je hebt meer tijd dan anderen voor hobby's en vrijwilligerswerk (bijvoorbeeld via de hobby's). Investeer in nieuwe en bestaande contacten.
Onthoud heel goed dat een partner of kinderen niet verantwoordelijk zijn voor jouw geluk. Dat moet je zelf doen.
Ga eerst onderzoeken wat jij nu echt wilt. En pas je leven aan op de antwoorden. Als jij bijvoorbeeld echt geen seks wilt is dat prima. Maar dan moet je dat vooraf wel kenbaar maken aan anderen.
Misschien ben je tot nu toe gewoon nog niet écht verliefd geweest? Of loopt de ander steeds net sneller van stapel dan jij fijn vindt. Je zou, als je weer iemand ontmoet of gaat daten, kunnen proberen om het wat meer tijd te geven en te kijken of er gaandeweg meer gevoel bij jou ontstaat. Of nog beter: probeer mensen 'gewoon' te leren kennen, zonder meteen het idee van daten in je hoofd. Soms ontstaat er vanzelf iets moois, waarbij je langzaamaan misschien wel verliefd wordt. Steeds meer en meer, totdat je bijna vergeet waarom je eerder twijfelde om stappen verder te zetten.
Maar ja, het is tegenwoordig niet makkelijk om zomaar vrijgezellen tegen te komen, dus daten voelt soms als de enige optie. Dat brengt vaak een bepaalde druk met zich mee. Toch is het goed om te onthouden dat als iemand het echt serieus met je voor heeft, diegene zich heus aan jouw tempo wil aanpassen.
Hier thuis heb ik een zoon van 27 die ook vooral werkt en daarna thuis zit (gamen, lezen, films kijken). Hij gaat nergens heen, nooit een date gehad, maar heeft wel online vrienden. Ik hoor hem vaak lachen en praten met ze. Hij heeft nooit echt iets gedeeld over of hij een relatie wil, en dat is natuurlijk helemaal aan hem. Zijn zus en ik hebben het weleens voorzichtig gevraagd, maar hij blijft er wat gesloten over. Het belangrijkste is dat hij zich prettig voelt zoals hij leeft, en dat lijkt nu zeker zo te zijn.
