Het gras is groener bij de buren??
Gaat het bij andere mensen nou ook weleens niet lekker? Zijn jullie ook weleens angstig of besluiteloos? Of hebben jullie ook weleens gewoon paniek?
Ik ben nogal veeleisend voor mezelf. Ik kan nooit goed genoeg zijn en moet hard werken. Ben voor anderen een perfectionist maar nooit tevreden met het resultaat. Met als gevolg dat ik zoveel energie verbruik, dat ik na verloop van tijd instort. Helemaal op (en angstig).
Ik spiegel me enorm aan de buitenwereld; aan mensen om me heen. Die doen het in mijn ogen altijd wel goed. Die hebben een goede baan, een groot huis, hun kinderen doen het altijd goed op school, die hebben drukke sociale levens en... ze zijn nooit angstig. Ik wel. Ik ben een twijfelkont, ik ben soms angstig omdat ik dan even niet meer weet of ik het wel goed doe.
Ik ben me inmiddels bewust van mijn eigen veeleisendheid. Dat is best wel een ding en moeilijk om aan te pakken maar ik ben me er (met hulp van een goede psychotherapeut) wel van bewust.
Maar het negeren van de buitenwereld, of toetsen of wat ik denk wel klopt met de werkelijkheid, gaat me moeilijk af. Ik doe het al zolang zo. Ik zou weleens achter de voordeur van mensen willen kijken of het echt zo goed gaat als ik denk.
Ik vind het erg moeilijk om over te praten. Ben bang dat mensen me maar vreemd vinden.
Wat doen jullie als het niet goed gaat? Kunnen jullie die buitenwereld laten voor wat het is? Kunnen jullie leven zoals je zelf wil (even los van dat er natuurlijk bepaalde dingen moeten gebeuren die je niet leuk vindt, zoals poetsen o.i.d.)?
Durven jullie jezelf te zijn zonder bang te zijn voor het oordeel (al dan niet uitgesproken) van een ander?
herkenning
Wat goed van jezelf omschreven! 't Komt mij o zo bekend voor, zoals ik bij mijn psycholoog wel eens omschreef dat er op mijn linker- en rechterschouder 2 (b)engeltjes zaten: de 1 fluisterde mij in dat ik 't goed deed, maar de andere 'kraakte' me helemaal af. Oordeel van een ander: ik (denk) lees 't al af (maar ik leer nu: NIVEA=niet invullen voor een ander).
Het stomste vind ik nog dat als ik met anderen erover praat, dat zij een heel ander beeld van mij schetsen
Nee hoor
Eén bak ellende hier. Desondanks zal het me jeuken hoe het bij de buren is. En wat zij van mij denken. Daar is ongetwijfeld ook wel wat, mensen zijn over het algemeen niet zo mededeelzaam over hun sores. En je ziet als buitenstaander alleen maar een deel.
skik
je vriendinnen
Daar heb je je vriendinnen voor, om eens even lekker te luchten en te klagen. En het gekke is dat iemand het onderwerp moet durven aansnijden.
Mijn moeder heeft bijvoorbeeld al haar hele leven 'vriendinnen' die de vuile was niet buitenhangen, dus ik was ook wel zo geworden, oppervlakkige vriendschappen, maar was daar toen best tevreden mee.
Tot ik een vriendin kreeg die me dingen toevertrouwde waar ze van baalde thuis en toen durfde ik het ook wel dingen over mijn eigen situatie te vertellen, dat ik dingen herkende en dat ik ook wel eens van dit en dat baalde. Ik heb inmiddels een paar vriendinnen om me heen waar ik mijn ei bij kwijt kan, en zij mij mij. De vriendinnen waarbij het niet ging (die dus mooi weer bleven spelen, ook al gaf ik wel eens aan over dingen te balen thuis) zijn geen vriendinnen meer, het voelde niet fijn, van die toehoorders, die wel jouw vuile was willen horen, maar zelf alles binnenshuis houden. Dat mag hoor, maar ik kon daar niet veel mee.
Dus mijn tip, begin met één vriendin waar je je fijn bij voelt en waar je eens wat meer vertelt over jouw niet al te groene gras 
Oh zeker herkenbaar
En vreemd genoeg wordt het erger naarmate ik ouder word.. vroeger dacht ik over een heleboel dingen helemaal niet na, ik dacht ook dat de meeste mensen wel zo dachten als ik..
Toen ontmoette ik mijn schoonouders, en die bleken mij niet goed genoeg te vinden voor hun zoon.. ik begreep er niets van, ik was toch leuk en deed ontzettend mijn best? Maar daar ging het niet om, ik kwam niet uit een sjieke familie en was niet vlot genoeg.
Mijn schoonzussen hadden ook problemen met mij, ik vond mezelf te slim (volgens de een) of ik had mijn zaakjes niet genoeg voor elkaar (volgens de ander).
Dit, gecombineerd met al aanwezige gevoeligheid, zorgde er voor dat ik steeds meer aan mezelf ging twijfelen.. zo hoorde ik laatst dat iemand het zo asociaal vond om je fietsen gewoon buiten te laten staan op de oprit, en dan ben ik van slag want ik doe dat al jaren, nooit ook maar een seconde aan gedacht dat dat erg zou zijn. Een werkman zag een groene rand aanslag op de gevel en zei tegen een collega “dat mensen zo kunnen leven”. Ik had die hele rand nog nooit opgemerkt.
Dus het is bij mij niet zozeer dat ik jaloers ben op anderen, maar dat ik bang ben dat ze mij niet goed genoeg vinden. Wat dus in mijn schoonfamilie inderdaad zo is.
Onze vrienden hebben allemaal uiterst succesvolle kinderen. Geen overdrijving, ze zitten allemaal op het vwo of gym en kunnen zowel de talen als de technische vakken, daarbij zijn ze ook nog eens uiterst sportief én muzikaal.
Mijn kinderen zijn niet getalenteerd op die gebieden. Althans, de oudste is met omwegen nu toch op een bepaald niveau aangekomen, maar de jongste gaat moeizaam.
Onze vrienden zijn ook allemaal veel rijker dan wij. Dat vindt mijn man dan soms weer moeilijk, zijn we bij elkaar staan er allemaal Volvo’s en Tesla’s en wij met onze Kia.
Ze maken ook fantastische reizen, hebben belangrijke banen en ze zijn nog aardig ook.
Maar.. mijn kinderen hebben gelukkig een talent dat ik het allerbelangrijkst vind: ze zijn ontzettend lief en sociaal. Als ik had mogen kiezen voor een eigenschap voor ze geboren waren, was dit de eigenschap geweest. Ik hoorde laatst iemand zeggen “mensen vertellen over de sport-en schoolprestaties van hun kinderen, maar er zegt nooit eens iemand “mijn zoon kan zo goed luisteren” “
Zelf vind ik mensen die hun tuin niet perfect hebben, kruimels op het aanrecht, kattenharen op de bank, verwaaide haren en gescheurde nagels, afgebladderde kozijnen en een ijskast gevuld met restjes die niemand meer wil eten, te laat gesnoeide bomen, vieze auto’s, mislukte ovenschotels, kinderen die zijn blijven zitten en op hun 15e een keer dronken op een schoolfeest kwamen, die pizza eten op maandag en hun planten teveel water geven een verademing.
Dus, af en toe best lastig om je niks van de buitenwereld aan te trekken.
Raar einde
Van mijn verhaal. Ik weet soms niet goed hoe ik moet afronden : )
wat anderen van je vinden
Nu ben ik eigenlijk wel een zondagskind en ligt mijn lat niet zo heel hoog, dus nee ik herken het niet echt.
Verder heb je inderdaad vriendinnen om je sores mee te bespreken. De keren dat het niet zo lekker liep in mijn leven waren zij een luisterend oor. Dat ben ik omgekeerd ook voor hen.
je buitenwereld creeeren
Maar Paloma, dan zou ik wat extra vrienden gaan bij zoeken Ik heb een vriendenstel (meer via via) die het prima voor elkaar heeft. Mooi huis, dure auto's. Inrichting die zo uit een blaadje komt en ook nog heel erg aardig.
Best intimiderend allemaal, gelukkig compenseert het met de rest van mijn vrienden. Allemaal middenmoters en dan heb ik ook nog vrienden in de categorie "tokkie" (zijn ze niet echt maar, anderen noemen ze wel zo) super lief en sociaal, alleen geen smaak (ze hebben op de muur een grote spiegel hangen met Elvis erop, in de jaren '80 was dat hip) en op de andere muur een paar schoolfoto portretten met blauwe achtergrond. Formaat 20x30, op een veel te grote lege muur. Maar super gezellige en hartelijke mensen en ze hebben inderdaad totale maling aan wat iemand ook maar over ze vinden. Ik kom daar graag langs
Het gras
is groener omdat er zoveel stront ligt.
Leuk die dure auto's maar hebben ze die gekocht van hun spaargeld of hebben ze er een lening voor afgesloten?
Kinderen met VWO, klinkt heel leuk, maar hoeveel moet de ouders misschien wel achter hun broek aanzitten?
Mijn dochter was in jouw ogen waarschijnlijk ook zo'n perfect kind. Een HAVO diploma gehaald met cijfers allemaal hoger dan een 7. Heeft ze zelf heel hard voor gewerkt. Daarna kwam de klap. Eigenlijk wist ze niet wat ze wilde. Is aan een studie begonnen en kwam er al snel achter dat het niets voor haar is.
Besef je dat sommige mensen heel goed zijn in het ophouden van de schijn.
Trouwens mijn planten krijgen eerder te weinig water, maar wat blijkt... Orchideen doen het daar prima op. Die van mij staan het grootste gedeelte van het jaar in bloei. Mijn moeder was daar best een beetje jaloers op. Nu geeft ze ook weinig water en die van haar heeft ook knoppen.
Wat ik je wil zeggen: ieder huisje heeft zijn kruisje. Sommige mensen houden hun kruisje heel goed verborgen, zodat ze perfect lijken. Dat betekent niet dat er geen kruisje is.
Quote:
De vriendinnen waarbij het niet ging (die dus mooi weer bleven spelen, ook al gaf ik wel eens aan over dingen te balen thuis) zijn geen vriendinnen meer, het voelde niet fijn, van die toehoorders, die wel jouw vuile was willen horen, maar zelf alles binnenshuis houden. Dat mag hoor, maar ik kon daar niet veel mee.
Maar hoe weet je dat ze hun vuile was binnenhouden? Misschien hebben ze wel geen of nauwelijks vuile was? Of richten ze zich liever op andere dingen in hun leven? Als iemand weinig te zeuren heeft, kan dit ook gewoon betekenen dat het lekker gaat met die persoon, het hoeft niet altijd zo te zijn dat die persoon mooi weer speelt.
Laatst hoorde ik iets heel moois: vrienden zijn pas vrienden wanneer ze er voor je zijn als het slecht met je gaat, maar ook blij voor je kunnen zijn als het goed met je gaat. Dat laatste mis jij dus in je vriendschappen, want zodra het met een vriendin van jou goed gaat, verbreek je de vriendschap, omdat jij haar gedrag interpreteert als 'mooi weer spelen'.
herkenning
Ik zit momenteel in een scheiding. Voor mij de aanleiding om met heel veel mensen daarover te praten. En wat blijkt? Dan komen de verhalen van anderen opeens ook los! Zo zonnig blijken al die levens dan toch ook niet te zijn...
Dus eens met voorgangers: praat met vriendinnen!
ook hier
is het gras niet altijd even groen hoor en tegen een enkeling vertel ik dat ook wel. En er zijn ook een paar vriendinnen die ook dingen tegen mij vertellen waar ze mee zitten.
Maar meestal ben ik erg tevreden met wat ik heb en dan maakt het me niet uit of de buren of collega's een nieuwe auto gekocht hebben of praten over hun te boeken vakanties.
Wellicht zijn er mensen die mij niks vinden, maar gelukkig zijn er genoeg die mij wel mogen en daar gaat het toch om.
Wat mij vooral opvalt
is dat het het ene of het andere zou zijn. Of je bent succesvol en rijk, iedereen is gezond en gelukkig en er is geen vuiltje aan de lucht. Of alles zit tegen en de wereld is een afschuwelijke plek.
Zo werkt het natuurlijk niet. Iedereen heeft te maken met tegenslagen. Er bestaat wel een groot verschil met hoe mensen ermee omgaan, daarom lijkt het misschien alsof sommige mensen voor het geluk geboren zijn, maar zij kennen dezelfde ellende als iedereen, ze hebben alleen geleerd ermee om te gaan.
uit zijn verband Lanza
Quote Lanza:
Laatst hoorde ik iets heel moois: vrienden zijn pas vrienden wanneer ze er voor je zijn als het slecht met je gaat, maar ook blij voor je kunnen zijn als het goed met je gaat. Dat laatste mis jij dus in je vriendschappen, want zodra het met een vriendin van jou goed gaat, verbreek je de vriendschap, omdat jij haar gedrag interpreteert als 'mooi weer spelen'.
Ik verbreek helemaal geen vriendschappen omdat het beter gaat met sommige vriendinnen, beslist niet. Dan ben ik juist hartstikke blij voor ze. Maar soms kom je erachter dat iemand alleen maar aan de oppervlakte blijft. Of alleen maar over successen kan praten terwijl ik weet dat niet alles koek en ei is. (want blind ben ik niet) soms hoor je ook wel eens via via dingen. Als iemand er voor kiest om dat niet aan de grote klok te hangen, dan is dat ook prima, maar ik vind een vriendschap fijner als er wat wederkerigheid is. Ik verbreek dan de vriendschap niet, maar de gesprekken blijven veel oppervlakkiger, want ik laat dan zelf ook het achterste van mijn tong niet meer zien (omdat dat niet fijn voelt) dus dat vind ik zelf meer een soort kroeg/lol vriendschap, de echte gesprekken zijn er niet.
Off topic voor Jippox
Jippox, ach, daar schrik ik van! Sterkte!
#11 (of)
Jippox,
Wat spijtig om te lezen dat je gaat scheiden. Veel sterkte
Groet,
Angela
portie ellende
"Er bestaat wel een groot verschil met hoe mensen ermee omgaan, daarom lijkt het misschien alsof sommige mensen voor het geluk geboren zijn, maar zij kennen dezelfde ellende als iedereen, ze hebben alleen geleerd ermee om te gaan."
Sommige mensen hebben wel geluk, maar iedereen krijgt op zijn tijd zijn portie ellende, sommige mensen iets meer.
Maar je mag mensen ook best hun geluk gunnen. Zo ken ik een vrouw binnen mijn familie (man en zoon dood binnen 7 maanden, andere zoon zeer ernstig ziek) die heel jaloers naar haar overburen zat te kijken. Ze was gewoon even stinkend jaloers dat die zo gelukkig waren. En even vergeten dat zij ook best gelukkige tijden heeft gekend en dat deze overburen misschien ook nog wel hun portie ellende krijgen.
jippox
of topic: wat verdrietig, Jippox.. heel veel sterkte!
Angela en pennestreek (ot)
Het komt niet geheel uit de lucht vallen, dus het valt voor mij emotioneel wel mee (en ook de kinderen lijken het verrassend 'luchtig' op te pakken). Alleen veel geregel en gedoe natuurlijk...
Dank voor jullie steun!
en ook mijntje
dank je wel!
@Merel
Er zijn zoveel andere manieren om een gesprek meer de diepte in te sturen. Jammer dat je denkt dat dit alleen kan door in te zoomen op de ellende.
Ik ken iemand die terminaal is, ze heeft nog hoogstens een jaar of twee te leven. Zij heeft dus geen zin om in ieder gesprek al haar angst pijn en twijfel eruit te gooien. Dat is geen oppervlakkigheid, maar een manier om op een fijne manier die twee jaar door te brengen. Sommige mensen hebben zoveel ellende, dat ze geen zin hebben om het daar iedere keer over te hebben. Begrijp je dat? Die vriendin wil misschien gewoon eens kunnen lachen, ipv voor de zoveelste keer haar pijn te moeten voelen.
nav de reacties hier
komen er bij mij 2 dingen op:
de eerste is een herinnering van lang geleden. Ik was bij een verjaarsfeest van vrienden: mooie man, mooie vrouw, mooi huis, leuke kinderen, alles was echt geweldig, leuk feest, lekkere hapjes etc etc . Niet superluxe of zo, maar ze hadden het allemaal gewoon mooi voor elkaar. Die avond ging ik met een soort knoop in mijn maag naar huis. Was ik nou jaloers? Ik heb een leuke man, zeker, maar zo mooi als HIJ. En zelf - ach, nee, laat maar. Kinderen, pff, nou, in vergelijking met die van hen. Nou ja, bij ons alles een 6 of 7, bij hen waren het allemaal 8-en en 9-ens... Ondertussen zijn zij al jaren geleden gescheiden en hoor ik van hem dat hij wel eens jaloers kijkt naar hoe wij met de kinderen etc. Kortom, dat soort situaties kunnen gewoon nogal veranderen in de loop van de tijd.
Tweede: iedereen heeft het hier over het in vertrouwen nemen van een vriendin of het bespreken met een vriendin. Maar ik merk dat ik het bij dit soort onderwerpen juist fijn en vertrouwd vind om met mijn man hierover te praten. Hebben jullie dit dan niet? Of zijn dat dan toch andere onderwerpen?
Ik doe het allebei
Met mijn man voer ik heel vertrouwelijke gesprekken en ook met een paar goede vriendinnen. Ik heb geen zin om tegen iedereen maar steeds al mijn ellende eruit te gooien, dat vind ik te persoonlijk en ik vind het ook niet prettig om steeds maar het negatieve te benadrukken. Er gebeuren ook genoeg leuke dingen in het leven.
Even heel letterlijk
Vanaf mijn balkon kan ik in 3 min of meer aangrenzende tuinen kijken. Bij de een is het gras net zo groen als bij ons, bij de ander is het gras minder groen dan bij ons en in de laatste tuin is het gras mooi vol en groen, alle sprieten staan keurig rechtop en er zit geen madeliefje of paardenbloem in.
In het huis van het "knollenveld" wordt hard gewerkt om voldoende brood op de plank te hebben er is wat weinig tijd voor het gras.
In de tuin met het net zo groene gras wordt er meestal op tijd gemaaid en geverticuteerd maar ach soms zijn er belangrijkere of leukere dingen te doen en moet het gras maar even wachten. Bij felke zonneschijn zetten wij de stoelen op het gras om heerlijk in de schaduw van de wilg te zitten.
In de tuin met het groenste gras wordt hard gewerkt om het gras groen te houden, onkruid bestreden, gemaaid en water gegeven, op zijn tijd wat mest en/of kalk. Het gras groen houden is prioriteit nummer 1 en als de kleinkinderen komen mag er niet met een bal gespeeld worden, want als hij de verkeerde kant op rolt moet er op het gras gelopen worden
Zo bekeken denk ik dat wij het prima voor elkaar hebben Groen gras maar wel leefbaar. Zoveel werk als de buren van het groenste gras er in steken zou ik er niet aan willen besteden. Ik vindt mijn gras groen genoeg.
Dit verhaal doortrekkend naar het gezin denk ik altijd maar dat de mensen die het allemaal prima voor elkaar lijken te hebben daar waarschijnlijk ook heel veel tijd, geld en energie in steken.
Ieder huisje heeft zijn kruisje en de ervaring leert dat, als je een kruis te dragen krijgt, de hulp en steun meestal komt van het niet zo groene gras.
Het groenste gras heeft het te druk met het gras.
Wow
Deze kan ingelijst aan de muur Kopzorg!
jaloers zijn
Och ja, Mijntje dat herken ik. Toen mijn pasgeboren baby overleed was ik zo ontzettend jaloers op het gezin een straat verderop (waar ik iedere keer langs kwam) die daar blij zaten te zijn met een ooievaar in hun tuin. Ik misgunde hun hun gezonde baby natuurlijk helemààl niet, maar ik had zelf ook zo graag nog willen troetelen met mijn meisje.
Ja en verder on topic, het is gewoon erg lastig als je perfectionist bent en het graag goed/beter/best doet, het is toch iets wat je jezelf aandoet. We zijn sociale wezens, zou je jezelf (voor jezelf) ook zo uitsloven als je op een onbewoond eiland zou wonen? Waarschijnlijk niet, ik doe toch ook (bewust en grotendeels onbewust) dingen omdat dat zo hoort, omdat er over geoordeeld wordt, denk ik.
Kopzorg
Heel mooi kopzorg, mee eens!
Jippox
veel sterkte de komende tijd met alles regelen ed. Er komt toch veel bij kijken.
Achter dichte deuren
Ons grasmat is zo groen dat het zelfs in de winter groen is. Maar hoor niet wat er achter die dichte deuren gezegd wordt...
Binnenkort weer Thanksgivingfeest. De laatste jaren wat dubbel; jammer van alle hobbels op de weg, maar ook weer dankbaar dat we het als gezin kunnen vieren.
Toch geloof ik best
dat er mensen zijn waarmee het goed gaat, zonder dat ze daar nou zo bijzonder veel moeite voor doen. Dat is een deel geluk en een deel eigen instelling en inzet.
En nee, die mensen zijn niet de hele dag bezig hun gras groen te houden. Die zijn gewoon gelukkig, zonder daar veel voor te doen.
Ik heb dat soort mensen wel veel in mijn omgeving. Soms kan ik wel jaloers zijn op mensen die nog heel naïef in de wereld kunnen staan, omdat ze weinig leed hebben gekend. Aan de andere kant hebben die ervaringen mij ook verrijkt als persoon. Ik kan nu alles in mijn leven veel meer waarderen, omdat ik ook de andere kant ken.
Pennestreek en Merel
Bedankt voor het compliment.
Het is wel een beetje beeldspraak hoor. Mijn balkon is niet letterlijk mijn balkon en de buren staan symbool voor een veel grotere groep om mij heen.
