Gemarteld in psychiatrisch ziekenhuis

Als ik Nederlanders vertel, dat ik een half jaar gemarteld ben in een psychiatrisch ziekenhuis, geloven ze dit niet, want dit staat niet in de krant.
Ik heb een tuchtklacht ingediend tegen 4 van de betrokken psychiaters van Mentrum die mij in 2005 gemarteld hebben; deze is door een Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg (RTG) en het Corrupte Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg (CTG) ongegrond beoordeeld. Zowel het RTG als CTG hebben belangrijke feiten verzwegen, klachtonderdelen niet beoordeeld en essentiële vormen geschonden. De uitspraken van het CTG zijn gepubliceerd:
Geneesheer-directeur verweerde zich met dat hij niet verantwoordelijk is voor de behandeling: http://tuchtrecht.overheid.nl/nieuw/gezondheidszorg/uitspraak/2016/ECLI_NL_TGZCTG_2016_198
Psychiater B. verweerde zich door te beweren dat hij niet mijn behandelend psychiater was: http://tuchtrecht.overheid.nl/nieuw/gezondheidszorg/uitspraak/2016/ECLI_NL_TGZCTG_2016_199
Psychiater D. verweerde zich door te beweren dat de behandeling goed was: http://tuchtrecht.overheid.nl/nieuw/gezondheidszorg/uitspraak/2016/ECLI_NL_TGZCTG_2016_200
Arts met specialisatie psychiatrie verweerde zich door te beweren dat de behandeling goed was: http://tuchtrecht.overheid.nl/nieuw/gezondheidszorg/uitspraak/2016/ECLI_NL_TGZCTG_2016_201

DE VOORGESCHIEDENIS – OVERSPANNEN/BURNOUT
In de zomer van 2003 startte mijn werkgever ABN AMRO de reorganisatie “Inspiration” om zo goedkoop mogelijk van de werknemers van mijn afdeling af te komen, omdat ze de activiteiten wilde outsourcen naar TCS (onderdeel van de Tata Group). Op 1-9-2005 (toen de reorganisatie al afgrond was) werd deze outsourcing bekend gemaakt: https://www.computable.nl/artikel/nieuws/ict-branche/808374/250449/abn-amro-besteedt-it-werk-uit-aan-ibm-tcs-en-infosys.html
Vanaf september 2003 werd ik in 6 ICT-projecten in 3 verschillende functies tegelijk ingezet. In november merkte ik dat ik psychische problemen had en vanaf december 2003 brachten “collega’s” me giftig drinken. Voorbeelden van pesterijen: portemonnee stelen, middelvinger opsteken, beker thee over kleding gooien, schreeuwen, schelden, intimidaties, onterechte kritiek en een berisping. Vanaf begin februari 2004 was het kantoorpand al bijna leeg. Vanaf 1 maart 2004 kwam ik niet meer op mijn werk.
In 2004 werd er bij herhaling door de overheid in mijn woning ingebroken, onder anderen door Mentrum en ABN AMRO. Er kwam giftig water uit mijn kraan en in supermarkten werd mij giftig drinken verkocht, waardoor ik last had van vreselijke slijmvorming. In mijn woning rook ik giftige gassen uit afzuigkap en stopcontacten; het lukte me niet om alle gaten te dichten, maar met een open raam was dit nauwelijks problematisch (wel vervelend in de winter).
Vanaf mei 2004 kwamen maandelijks grote groepen mensen van de crisisdienst van Mentrum op huisbezoek. Als ze aanbelden, opende ik mijn raam op 2 hoog en schreeuwde dat ik ze niet wilde spreken. Ik heb zelfs wel eens scheldwoorden gezegd als “Rot op”.
Op 22-12-2004 nam psychiater T. contact op met ABN AMRO, die hem vertelde dat ik z.s.m. opgesloten moest worden. Op 27-12-2004 stelde (de schijnbaar helderziende) psychiater T. een geneeskundige verklaring op (dus op grond van de informatie van ABN AMRO), dat ik gevaarlijk ben als gevolg van de psychische stoornissen: schizofrenie, syndroom van Asperger en psychotisch; met de gevaren: maatschappelijke teloorgang en brandgevaar.
Op 27-1-2005 werd ik veroordeeld met een voorlopige Rechterlijke Machtiging tot 3 maanden dwangbehandeling, van deze zitting was ik voor het gemak helemaal niet geïnformeerd. De advocaat die mij pro deo was toegewezen (mr. J.D. Van der Heijden) onderbouwde dat ik behandeld moet worden, omdat hij mij niet had gesproken.

MARTELPRAKTIJKEN – 27-1-2005 TOT 18-7-2005
Vanaf 28-1-2005 tot 15-2-2005 werd ik geïsoleerd in de TOA (volgens internet maximaal 2 dagen). Hier werd 3 maal een compleet team van de Mobiele Eenheid in wapenuitrusting tegen mij ingezet, waarbij ik geïnjecteerd werd. Als protest tegen deze behandeling ging ik in hongerstaking en weigerde te spreken (ik verloor ruim 25 kg gewicht). Onmiddellijk met de opname was de vreselijke slijmvorming, spuwen over.
Vanaf 15-2-2005 tot 24-2-2005 was ik gesepareerd in een “gewoon” psychiatrisch ziekenhuis. In deze isoleercel was geen stromend water of toilet (ik moest urineren in een kartonnen “hoedje” en had vanwege de hongerstaking geen ontlasting). Op 15-2-2005 beschreven de verpleegkundigen mij met: “Bewustzijn helder” en “geen hallucinatoir gedrag”. Op 21-2-2015 werd ik opnieuw geïnjecteerd (met een hallucinerende drug).
In de eerste periode na de isoleercel kwam het personeel demonstratief naar mij toe om zich voor te stellen, omdat ze wisten dat ik weigerde hun hand te schudden.
Op 10-3-2005 vroegen psychiater B. en Geneesheer-directeur toestemming om dwangmedicatie (antipsychotica) toe te dienen. Op 17-3-2005 diende ik met behulp van de patiëntenvertrouwenspersoon (PVP) een klacht in over de isoleercel en de dwangmedicatie. De PVP heb ik niet meer gezien. Op 23-3-2005 kreeg ik antipsychotica geïnjecteerd (Zyprexa). Met als gevolg dat ik duf, futloos werd en slecht sliep. Op 4-4-2005 werd mijn klacht mondeling behandeld door de “onafhankelijke” klachtencommissie. Hier vertelde psychiater B. dat de dwangmedicatie goed werkte en ik gesepareerd werd omdat ik “geladen” was. De klachtencommissie oordeelde dat de isolatie onnodig lang was (dus klachtonderdeel gegrond), maar dat de dwangmedicatie weliswaar twijfelachtig was maar niet klachtwaardig (blijkbaar kan dwangmedicatie toegediend worden zonder diagnose). Bovendien constateerde de klachtencommissie dat Mentrum valsheid in geschrifte had gepleegd door in mijn medisch dossier te schrijven dat ik tot 22-2-2005 gesepareerd was (i.p.v. 24-2-2005), maar dat dit niet belangrijk is voor de klacht. De klachtencommissie vermeldde dat de dwangmedicatie zo twijfelachtig is, dat het nodig was daar nogmaals over te oordelen, maar dat dit op dit moment onnodig was, omdat sprake was van lang werkende depotmedicatie (op 7-4-2005 en 21-4-2005 werd ik opnieuw geïnjecteerd). Het oordeel van 4-4-2005 heb ik pas in 2012 voor het eerst gelezen.
Vanaf half maart gedroeg ik me even “normaal” als de gemiddelde Nederlander, die vrij rondloopt. Op 22-3-2005 werd een nieuwe geneeskundige verklaring opgesteld met de diagnose schizofrenie, zonder dat ik onderzocht werd door een onafhankelijke psychiater (de klachtencommissie constateerde op 4-4-2005 dat nog geen diagnose was gesteld).
In april werd ik met het verhaal, dat één van de verpleegsters zich met een naald gestoken had bij het toedienen van dwangmedicatie, onder druk gezet om bloed af te staan. Dit gebeurde in het BovenY ziekenhuis, waar de verpleegster vertelde dat ze niet zag waarom ik op de gesloten afdeling van het psychiatrisch ziekenhuis was opgesloten.
De verveling van de hele dag niets te doen hebben was vreselijk, de enige georganiseerde activiteiten waren: 2 maal één uur sport, 2 maal één uur handwerken en 1 keer het groepsgesprek (totaal ongeveer 5 uur per week). Er waren nauwelijks mogelijkheden iets te doen: er waren enkele bordspellen, een tafeltennistafel en een hometrainer (meestal afgesloten). De televisie mocht pas vanaf 19:00 uur aan en er was een radio, Cd-speler die het nauwelijks nog deed. Het personeel was bijna de hele dag afwezig; behandeling was er helemaal niet.
Op 8-4-2005 mocht ik pas voor het eerst buiten de kliniek (maximaal 30 minuten per dag), vanaf 19-4-2005 mocht ik “vrij wandelen” (inhoudend dat als ik dat doorgaf, ik uren weg mocht).
Eind maart, begin april 2005 werd ik gedwongen tot een gesprek met een hele groep mensen.
Op 27-4-2005 was de Rechterlijke Machtiging afgelopen. Toen ik de advocaat belde, zei hij dat hij niets voor mij kon doen.
Daarna vertrok B. en kreeg ik psychiater D. Begin mei 2005 bood ik aan om de psychotica vrijwillig te slikken (zodat ik zelf zou kunnen stoppen). Hierbij werd ik onder druk gezet over te stappen naar een ander middel Risperdal (4 mg per dag). Dit was nog veel erger: koorts, Parkinson, impotentie, incontinentie, duf, geen energie, motorisch gestoordheid, wazig zicht, enzovoorts. Tegen Parkinson kreeg ik Akineton, waarvan ik dement werd en milde hallucinaties kreeg.
Op 18-5-2005 was de zitting over een nieuwe Rechterlijke Machtiging bij het Gerechtshof. Advocaat Van der Heijden bepleitte dat ik opgesloten moest worden, omdat ik psychisch gestoord ben, wat blijkt uit dat ik de behandeling een inbreuk op mijn grondrechten vind. De rechter benadrukte dat ik opgeslotene moet worden, omdat: “normale mensen niet zo maar stoppen met werken”.
Begin juni 2005 werd ik gedwongen tot een gesprek voor een groep “deskundigen” van zo’n 15 man, omdat ik anders niet naar de “open” afdeling mocht. Op de open afdeling mocht ik in principe de kliniek verlaten zonder dat ik toestemming moest vragen. Ik had inmiddels ernstige psychische en fysieke klachten door de “medicijnen”.
Tot 17-7-2005 bleef ik in het psychiatrisch ziekenhuis; daarna heb ik geen antipsychotica meer geslikt en moest ik de dagbehandeling volgen in een andere kliniek. Daar waren veel meer activiteiten, vooral veel groepsgesprekken, waarin benadrukt werd dat een nette Nederlander geen overlast veroorzaakt, luistert naar de psychiater en medicijnen slikt. Het heeft tot april 2006 geduurd voordat ik weer op een enigszins aanvaardbaar niveau kon functioneren.
Op 12/14-10-2005 werd ik voor het eerst onderzocht door een “onafhankelijke” psychiater, met onderzoeksvraag of ik mogelijk lijdt aan autisme of schizofrenie. Ik kreeg een test met zo’n 50 multiple choice vragen en moest ongeveer 10 tekeningen omschrijven, waaruit afgeleid werd dat ik een “normale” inschatting kan maken van situaties. Omdat dus bleek dat ik “normaal” ben, werd een creatief verslag opgesteld, waarvoor ze tot 11-11-2005 de tijd nodig hadden. De conclusie was, dat omdat ik niet schizofreen of autistisch ben, ik mijn psychische ziekte op subtiele wijze kan verbloemen, zodat ik alsnog narcistisch zou kunnen zijn. Dit was des te meer reden dat ik de “medicijnen” moest blijven slikken (anders was het risico erg groot dat ik zou ontsnappen uit de klauwen van de psychiatrie).
Op 10-4-2006 werd ik door psychiater A. volledig arbeidsgeschikt verklaard. Vanaf 6-6-2006 had ik weer een betaalde baan in de ICT. Pas daarna gaf psychiater A. mij toestemming het medicijngebruik af te bouwen.

BESCHRIJVING TUCHTKLACHT BIJ RTG
Op 5-8-2014 diende ik een klacht in tegen de 4 psychiaters/artsen, die verantwoordelijk waren voor de martelpraktijken mij op de gesloten afdeling. Mijn belangrijkste conclusie is dat ik nooit meer op mijn oude niveau kan functioneren door de vergiftiging met medicijnen.
De klacht bestaat uit 14 klachtonderdelen en is grotendeels gebaseerd op de Wet Bijzondere Opnemingen Psychiatrische Ziekenhuizen (BOPZ); de Wet BOPZ is de juridische grondslag voor het opsluiten van politieke gevangenen onder het mom van geestelijke gezondheidszorg. Klachtonderdelen 2, 3, 4, 11, 12, 13 en 14 zijn nog altijd niet beoordeeld.
Klachtonderdeel 1 – Niet informeren over rechten (schendingen van artikelen 14a en 37 van de Wet BOPZ): Ik had bij aanvang van de dwangopname geïnformeerd moeten worden over mijn rechten; dit is nooit gebeurd.
Klachtonderdeel 2 - Feitelijke onjuistheden in medisch dossier: Er is minimaal sprake van één feitelijke onjuistheid in mijn medisch dossier, dat mijn isolatie tot 22-2-2005 (dat was 24-2-2005).
Klachtonderdeel 3 – Onbetamelijke behandeling klacht / Niet schorsen dwangmedicatie (schending van artikel 41 van de Wet BOPZ): Ik kreeg niet het besluit van 4-4-2005 op mijn klacht te lezen. Na het indienen van de klacht op 17-3-2005 had de dwangmedicatie geschorst moeten worden, in plaats van op 23-3-2005 injecteren.
Klachtonderdeel 4 – Geen toegang tot PVP (schendingen van artikelen 40a, 41 en 59 van de Wet BOPZ): Na het indienen van mijn klacht heb ik de PVP niet meer gezien.
Klachtonderdeel 5 – Onrechtmatig opsluiten in isoleercel / Onrechtmatig beperken vrijheid van bewegen / Onrechtmatig gebruik dwang (schending van artikel 40 van de Wet BOPZ): Er was geen aanleiding om me te separeren of geïsoleerd te houden. Volgens de Wet BOPZ heb ik recht om me binnen en buiten het psychiatrisch ziekenhuis” vrij te bewegen, terwijl ik pas vanaf 19-4-2005 vrij mocht wandelen. Ik werd 2 keer gedwongen tot een gesprek voor een grote groep mensen.
Klachtonderdeel 6 – Geen behandelplan (schendingen van artikelen 14a leden 5 en 6, 38, 38a, 38b en 38c van de Wet BOPZ): Ik heb nooit een behandelplan gezien en dit is ook niet met mij besproken (gericht op het beperken van het gevaar op maatschappelijke teloorgang?). Dit is een strafbaar feit.
Klachtonderdeel 7 - Opstellen van medische verklaring met feitelijke onjuistheden: Door de feitelijke informatie die aantoonde dat ik niet schizofreen ben te ontkennen, hebben de psychiaters zich onbehoorlijk gedragen. Later is bij herhaling door psychiaters bevestigd dat ik niet schizofreen of autistisch ben.
Klachtonderdeel 8 – Medische verklaring door niet onafhankelijke psychiater (schendingen van artikelen 5 en 14a lid 4 van de Wet BOPZ): Er mag alleen een geneeskundige verklaring opgesteld worden in het kader van een Rechterlijke Machtiging door een onafhankelijke psychiater. Ik ben pas in oktober 2005 voor het eerst onderzocht door een onafhankelijke psychiater.
Klachtonderdeel 9 – Opname zonder juridische grondslag gedurende 24 dagen (schendingen van artikelen 17 en 48 van de Wet BOPZ): Op 27-4-2005 was de voorlopige rechterlijke machtiging van 3 maanden afgelopen en pas op 20-5-2005 werd deze verlengd voor nog één jaar. Ik ben zonder wettelijke grondslag vanaf 27-4-2005 tot 20-5-2005 (24 dagen) opgesloten gehouden. Dit is niet met mij besproken. Dit is wederrechtelijke vrijheidsberoving en een strafbaar feit.
Klachtonderdeel 10 – Niet communiceren: De behandelaar en psychiater hadden de plicht mij te informeren en behoorlijk te communiceren. De communicatie was uitermate slecht.
Klachtonderdeel 11 – Vergiftigen met “medicijnen”: De bekende werking van Risperdal en Zyprexa bewijst dat de behandeling niet gericht was op het afwenden van het gevaar op maatschappelijke teloorgang. Deze middelen zijn niet bedoeld voor iemand die kampt met de gevolgen van overspannenheid. Zo is het toedienen van deze “medicijnen” per definitie vergiftigen. Direct na het toedienen van Risperdal kreeg ik last van nog ernstiger gevolgen dan van Zyprexa, dus had hiermee onmiddellijk gestopt moeten worden.
Klachtonderdelen 12, 13– Misdaden tegen de menselijkheid / Martelen; Gek maken / Verslechteren psychische ziekte: De periode in de isoleercel vanaf 27-1-2005 t/m 24-2-2005 is martelen. Deze isoleercel voldeed niet aan de minimale wettelijke vereisten (zie de Wet TBS): een sanitaire voorziening en een gordijn. Vergiftiging met medicijnen met alleen negatieve werking hebben (waaronder een kortere levensverwachting), is martelen. Mij van 27-4-2005 tot 20-5-2005 wederrechtelijk opsluiten, is een misdaad tegen de menselijkheid.
Klachtonderdeel 14 – Schenden zorgplicht: Het avondeten was te weinig, de gedetineerden moeten minimaal voldoende voer krijgen. De behandeling had gericht moeten zijn op het beperken van het gevaar als gevolg van een psychische ziekte, terwijl er helemaal geen behandeling was. De gedetineerden moeten de mogelijkheid krijgen iets te doen, anders worden ze gek van verveling.

BEHANDELING KLACHT DOOR RTG EN CTG
Gedurende de behandeling van de tuchtklacht heeft Mentrum bij herhaling ingebroken, om processtukken te stelen en te vervangen door nieuwe documenten.
Pas na het indienen van mijn klacht, ontving ik het onderzoeksverslag van 11-11-2005 (waaruit blijkt dat ik niet schizofreen of autistisch ben), deze diende ik in op 1-10-2014; op 2-10-2014 werd de ontvangst geweigerd. Op 7-10-2014 deed ik een wrakingsverzoek. Op 24-11-2014 werd de afwijzing van het wrakingsverzoek verstuurd. Op 8-12-2014 diende ik nogmaals het verslag in; pas op 23-12-2014 werd de ontvangst bevestigd (ontbreekt volledig in de uitspraken, net als het andere bewijs dat ik nooit schizofreen of autistisch was).
Op 25-8-2015 werd het ongegrond oordeel van het RTG (d.d. 1-7-2015) op mijn klacht verstuurd. Dat had binnen 1 week na de uitspraak moeten gebeuren (art. 72 lid 1 Wet BIG). Niet alleen had het RTG relevante feiten verzwegen, maar zelfs de beschrijving van mijn klacht aangepast, om vervolgens klachtonderdelen niet te beoordelen. Op 2-10-2015 ging ik in hoger beroep.
Op 22-3-2016 was de zitting bij het CTG. Op 26-5-2016 oordeelde het CTG mijn hoger beroep (en mijn klacht) ongegrond. Ook het CTG verzwijgt relevante feiten en het enige klachtonderdeel dat het beoordeelt, is de wederrechtelijke vrijheidsberoving, waarvan het oordeelt dat dit niet klachtwaardig was, omdat ik “vrijwillig” opgesloten was (wat niet eens beweerd werd door de psychiaters. De jurisprudentie is ronduit belachelijk: http://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:HR:2011:BP2314
Daar ging het om iemand die vrijwillig na een IBS in een psychiatrisch ziekenhuis verbleef (omdat deze geen woonruimte had), wat niet uitsluit dat alsnog een Rechterlijke Machtiging aangevraagd wordt: “Dat oordeel is, gelet op de omstandigheid dat betrokkene niet over eigen woonruimte beschikte en in het ziekenhuis verbleef in afwachting van een eigen woonruimte, ook niet onbegrijpelijk”.
Uit art. 48 lid 1 Wet BOPZ blijkt dat patiënten alleen “vrijwillig” zijn opgesloten als die blijk geven van vrijwilligheid (voor de volledigheid: dat heb ik dus niet gedaan):
“Tenzij voortzetting van het verblijf in het psychiatrisch ziekenhuis als vrijwillig patiënt gewenst is en betrokkene blijk geeft van de nodige bereidheid daartoe, verleent de geneesheer-directeur een patiënt op wie hoofdstuk II toepassing heeft gevonden, ontslag uit het ziekenhuis zodra zich één van de volgende omstandigheden voordoet: (…)
b, 2. zodra de termijn voor het geven van de beschikking is verstreken”.
Mentrum heeft nog altijd niet mijn medisch dossier toegezonden, terwijl het RTG de plicht heeft een klacht te onderzoeken (art. 66 leden 1, 2 en 3 Wet BIG). Ik heb nog nooit gelezen: de verslaglegging van de verpleging in mijn medisch dossier van 27-1-2005 tot 18-7-2005, behandelplan(nen) en geneeskundige verklaring van 22-3-2005.
Het CTG had binnen 2 maanden na de rechtszitting uitspraak moeten doen (art. 83 lid 11 Wet BIG).

Vanaf november 2010 is mijn naam gepubliceerd in diverse publicaties, waaruit blijkt dat ik langdurig ben opgesloten in een psychiatrisch ziekenhuis vanwege een ernstige psychische stoornis (o.a. Kluwer, SDU, uwv.nl AR-updates (van VAAN en BJU), Academie Voor De Rechtspraktijk (een door de Orde van Advocaten erkend opleidingsinstituut)). Hierdoor kan ik dus geen baan in de ICT meer krijgen. De advocaten die ik hierover benaderd heb, zijn unaniem in hun oordeel dat ik geen recht op een schadevergoeding.
Ik kan nog een verzoekschrift doen bij de Procureur-generaal over de tuchtklacht tegen de psychiaters, maar of dit nut heeft… In een dictatuur als Nederland worden systematisch met medeplichtigheid van rechters, advocaten, psychiaters en bedrijfsartsen politieke gevangenen gemarteld.