Gedeeltelijk zicht na infarct en slecht ter been. Ervaring gezocht!
Mijn moeder heeft twee jaar geleden een herseninfarct gehad. Ze is er vrij goed uitgekomen. Het grootste probleem is verminderd zicht aan de rechterkant van beide ogen. Dat is vervelend, maar valt mee te leven. Maar ze heeft ook slechte longen en sinds kort pijn in haar benen (gaat onderzocht worden) waardoor ze steeds minder kan. Heeft iemand ervaring met een combinatie van verminderd zicht en weinig kunnen lopen? Wat zijn oplossingen voor dit probleem?
Mijn moeder denkt dat ze de enige op aarde is met deze problemen, en alle oplossingen die ik aandraag worden weggejamaard. Dus als het zo doorgaat zit ze binnenkort achter de geraniums (vind ik geen goed idee, ze is pas 67). Ik denk dat een scootmobiel of iets anders electrisch haar leven makkelijker kan maken. "Ja maar, dat durf ik niet, want mijn zicht..."
Anyway, het probleem is duidelijk denk ik. Hoe hou ik mijn moeder mobiel?
Dochter.
P.s. We hebben een beroerte advies centrum in de buurt, die ga ik ook om raad vragen.
overleggen met de revalidatiearts
Of is die niet (meer) betrokken? Mijn moeder heeft destijds in het revalidatiecentrum leren rijden met een scootmobiel, naast een heleboel andere nuttige vaardigheden. (zoals zichzelf aankleden, afwassen etc.).
Niet de enige
Ik heb twee jaar geleden ook een herseninfarct gehad, waarbij een stuk van mijn zicht wegviel, dat is wel terug gekomen, maar op slechte dagen zie ik rechts niet of helemaal wazig. Ik was toen 47. Ik had op dat moment al een spierziekte waardoor ik een rolstoel gebruik.
Scootmobielen heb je in allerlei snelheden en soorten. Vaak is het een kwestie van uitproberen of het lukt of niet. De drempel daarvoor kan erg hoog zijn, maar achteraf besef je pas hoeveel vrijheid het je geeft. Maar het is wel een keus die ze zelf moet maken, als zij liever rustig achter de geraniums zit, kan ik me daar ook wel iets bij voorstellen. Iets nieuws leren is veel moeilijker. Het is onvoorspelbaar. En het geeft onrust.
Ik ben het eens met de tip van Wizzer om het te bespreken met de behandelaars/revalidatiearts. Het is mogelijk om te leren op welke manier je moet kijken. En op die manier zijn er zelfs mensen die toestemming krijgen van het CBR om met de helft van het zicht auto te rijden.
misschien een hulphond?
ik heb door een spierziekte ook verminderd zicht(opticus atrofie) en loop niet geweldig, heb ook wel eens een rolstoel nodig. een hulphond heb ik niet, en ik red me gelukkig heel goed. dat komt mede omdat ik het gebied waarin in mij beweeg zo goed ken. ik ben veel onzekerder op onbekend terrein. ik heb een scootmobiel gehad, maar voor mij ging dat VEEL te snel. ik kon absoluut niet volgen waar ik heen reed. dat was hem dus niet. Daarna een paard. Heerlijk, maar ik ben op een bepaald moment lelijk gevallen en durf nu niet meer zo uit de wei met haar. Gelukkig heb ik mijn hondjes waarmee ik elke dag wandel. Soms maar een klein stukje, en meestal met een stok. maar hoewel het geen hulphondjes zijn helpen ze me enorm om in beweging te blijven en buiten te komen. Al is het maar 5 minuten, of alleen maar een rondje door de tuin. desnoods kan ik in een stoel buiten spelen met de hondjes. Ook dat is beweging en frisse lucht.
Fijn!
Bedankt voor jullie reacties, dat geeft de burger moed!
Nee, er is geen revalidatiearts betrokken. Na de infarct was mijn moeder goed genoeg. Het is de slechter wordende conditie en pijn in de benen waardoor het nu niet meer lekker gaat. Maar die gaan we er weer bij betrekken natuurlijk indien nodig. Of via het beroerte advies centrum.
Inderdaad Hanna. Achteraf. We hebben twee jaar ruzie moeten maken voor ze een rollator ging gebruiken. En jaren geleden een leesbril. En achteraf is ze er ZO blij mee! En nu gaat het weer hetzelfde. Heel vermoeiend... Maar jouw ervaring is heel nuttig voor mij, thanx!
Zofia, een scootmobiel niet durven, maar een paard wel? 
)) Dat klinkt grappig. Maar ik snap het wel. Het was ongetwijfeld niet voor het eerst dat je op een paard zat. Ik ben het helemaal met je eens wat betreft de honden. Maar als ik haar een hond geef dan zet ze me eruit en wil ze me nooit meer zien denk ik
Thanx!
Slecht zicht
Ik weet wel dat mijn man moeite heeft met teveel indrukken op een moment. Daardoor is fietsen op onbekende stukken, of op drukke wegen zoals in de binnenstad, onbegonnen werk geworden. Een herseninfarct heeft op ongelofelijk weel functies invloed. Na anderhalf jaar ontdekken we nog steeds nieuwe veranderingen. Zo heeft hij het 's nachts veel warmer dan vroeger in bed. Algemeen gezien heeft hij ook moeite met het opnemen van informatie en verwoorden van kennis en informatie. Dat je moeder een scootmobiel eng vind en 'ik durf niet' zegt zou ik wel serieus nemen. Het kan een karaktereigenschap van haar zijn, maar het kan ook door het infarct komen.
Gezien je moeders leeftijd zou ik wel zoveel mogelijk proberen aan te moedigen te leren wat ze leren kan. Als een scootmobiel haar bewegingsvrijheid groter maakt, zou ik haar dus wel om proberen te praten, maar wel op háár voorwaarden. Niet meteen grote verwachtingen. Als ze op en neer durft te tuffen voor haar eigen deur, kan de cirkel groter gemaakt worden.
Ik heb zelf matig zicht in het algemeen en extra in mijn rechteroog en fiets daarom liever niet meer in het donker. Alleen als ik heel erg bekend ben met de situatie of ik verwacht weinig verrassingen in de vorm van fietsen die opeens voor mijn neus opduiken, doe ik het wel maar sporadisch. Als je moeder de scootmobiel overdag kan gebruiken op redelijk veilige routes is het wel mogelijk volgens mij. Zolang anderen haar maar niet teveel onder druk zetten en ze het in haar eigen tempo mag doen.
denk dat wat kaaskopje zegt
heel waar is. Ik, zonder herseninfarct, wordt echt hoteldebotel van druk van mijn omgeving. Ik ga het allemaal wel doen, maar dan wel op mijn tempo. Ik zou druk dus achterwege laten; die druk kan nog erger zijn dan het nieuwe op zich.
perspectief van je moeder
De gevolgen van een infarct zijn vaak zoveel omvattend. Het is als je het niet zelf meegemaakt hebt, moeilijk te begrijpen. Van het ene op het andere moment ben je niet meer wie je ooit was. Het heeft gevolgen voor je hele functioneren. Achter de geraniums kan voor anderen klinken als iets heel verschrikkelijks, maar het lijkt mij voor mezelf nu echt geen straf. Zelfs het niet meer zorgen voor mijn (nu bijna volwassen kinderen) vind ik acceptabel om rust te krijgen.
Dat jij als dochter dat een slecht idee vindt voor je moeder, kan ik me wel voorstellen, maar haar perspectief is hetgeen waar het om gaat. Misschien is het wel het maximaal haalbare en kan ze er niets bij hebben.
Ik denk dat ik zou zorgen voor een verwijzing naar een revalidatiearts, zodat goed gekeken kan worden waarin ze daadwerkelijk beperkt is en wat er moet gebeuren om haar zo goed mogelijk te laten functioneren. Zij kijken breder dan alleen naar de gevolgen van een CVA. Vooral omdat de problemen op meerdere vlakken zitten. Het ene probleem kan het andere probleem versterken.
Als een scootmobiel of zoiets een oplossing is, zal de hulpverlening de strijd die jij nu aan het voeren bent van je over nemen. Dat zou wel eens een stuk gemakkelijker kunnen zijn. Daarnaast zijn er trainingen waarmee je kijkstrategieën aangeleerd kunt krijgen, waardoor je om het velddefect kun heen kijken. Dat zou best wel eens een groot verschil kunnen maken voor je moeder.
