Frozen shouder/Triggerpoint

Triggerpoint

Die frozen shoulder klinkt als wat ik jaren geleden had, maar bij mij hielpen de oefeningen van de cesar therapeut enorm goed. Nog steeds als ik iets dergelijks voel opkomen doe ik een paar van die oefeningen en verdwijnt het weer. Had ik niet verwacht eerlijk gezegd.

ontsteking?

Is er na drie jaar dan nog steeds sprake van een ontsteking? Bij mij heeft de orthopeed een een half jaar aanmodderen een spuit gegeven, daarna was de pijn godzijdank over (direct!). Ik ben nu twee jaar verder en er komt langzaamaan steeds meer beweging in de schouder.
Maar wellicht is er bij jou wat anders aan de hand dan bij mij...

Cortisone injectie

Ik heb ook al een tijd (driekwart jaar) last van schouder en bovenarm, maar was helemaal klaar met de pijn. Maar had nog bij lange na niet de klachten die jij allemaal hebt.

Dus heb gezegd dat ik een cortisone injectie wilde hebben. Dat heeft tor nu toe een groot deel van de pijn weggenomen.

Is dat geen idee, want het klinkt vrij erg bij jou.

Zo'n injectie zorgt dat de pijn vermindert waardoor je je weer vrijer gaat bewegen en bevordert het herstel.

Mijn advies: ga naar een gespecialiseerde kliniek (gespecialiseerd in schouderklachten) en vraag om een in schouders gespecialiseerde arts. Die kan dan op de goede manier een spuit zetten (schijnt niet iedereen goed te doen). Ik was bij de Bergmankliniek in Naarden.

Niet blijven aanmodderen.

Even een vraag: waarom loop je er al zo lang met pijn mee rond?

Gaat al beter

Nou in vergelijking met drie jaar geleden gaat t al stukken beter. Pijn van 10 naar 9. Ik kan nu zijwaarts langs de muur staan en met mn arm een cirkel maken. Voorheen kon ik dat niet.

Ik loop eigenlijk er acht jaar mee. Drie jaar geleden moest ik van mn man en mijzelf een arts bezoeken want ik kon mijn arm niet meer omhoog krijgen laagstaan een jas aantrekken

En omdat de beweeglijkheid met de oefeningen verbeterd is mijd ik pil en prik....ben gewoon een schijtluis

je doet jezelf te kort

Ik denk dat je jezelf tekort doet. Ik herken het hoor, want ik heb het bezoek aan de orthopeed eindeloos (half jaar) lopen uitstellen. Een spuit, dat was voor mij echt een rampenscenario. Ik zag daar enorm tegenop, leek mij vreselijk (iets te veel gelezen). Dan maar liever met pijn rondlopen, vond ik.

Achteraf kan ik alleen maar zeggen: ik had veel eerder moeten gaan. Ik heb mijzelf echt tekort gedaan. De spuit viel meer dan 100% mee. En viel compleet in het niets bij de pijn die ik al een half jaar had. Had, want daarna was de pijn direct over! Wat een verademing.

De frozen shoulder is daarmee natuurlijk niet voorbij. Die oefeningen waren (en zijn) nog steeds nodig om de beweging terug te krijgen. Dat kost tijd, veel tijd. Maar ik ben wel al twee jaar pijnvrij. En wat is dat fijn.

Je schrijft dat de pijn van een 10 baar een 9 is gegaan. Dat is natuurlijk nog steeds absurd veel. Waarom ben je zo hard voor jezelf? Je schrijft dat je een schijtluis bent. Dat ben je helemaal niet, want je bent iedere dag weer bereid om pijn te voelen. Je hebt al zoveel doorstaan, een bezoek aan de arts kan alleen nog maar meevallen.

Ik weet niet

wat triggerpoints zijn, dus daar kan ik niets zinnigs over zeggen. Dan ook niet in combinatie met een frozen shoulder natuurlijk.

Ervaring met een frozen shoulder heb ik helaas ruimschoots, want ondertussen loop ik er ruim twee jaar mee. Eerst was het 'gewoon' wat pijn in de arm, die langzaam (in de periode van een half jaar) steeds iets erger werd. Dat liep uit op chronisch veel pijn, inclusief veelvuldige scheuten zenuwpijn waarbij de arm even helemaal krachteloos werd. Dat hele heftige heeft bij mij iets van een maand of vijf geduurd. Het was bij mij redelijk te bestrijden met een combinatie van lyrica en diclofenac. Redelijk in de zin dat ik het net ermee uit kon houden, zeg maar. Maar het was wel balen. Toen de zenuwscheuten minder werden heb nog wel een flinke tijd diclofenac geslikt omdat het ondertussen een chronische pijn was: de hele dag hinderlijk pijnlijk voelbaar. Ondertussen, als ik er goed over nadenk, voelt het eigenlijk nog steeds altijd onaangenaam, maar vlamt de pijn steeds minder op.

Volgens de orthopeed waar ik bij terecht kwam en die de diagnose stelde (ook eerst bij de neuroloog geweest, die er niets van kon maken), moest ik juist absoluut geen enkele therapie doen. Volgens hem is dat niet zinvol omdat het het proces van freeze, frozen en unfreeze niet beïnvloedt, maar wel de pijn verhevigt.
Zijn dringende advies was wel te blijven bewegen naar vermogen, binnen de beperking van het bevrorene zeg maar. En pijnstilling te gebruiken als dat nodig was. De spuit waar IJsvogeltje over sprak geeft hij alleen als andere pijnstilling niet werkt en dat was bij mij dus gelukkig niet aan de orde. Buiten het advies geen therapie te doen kreeg ik geen enkele beweegbeperking. Ik mocht zelfs skiën als dat wilde. De skivakantie begon op het dieptepunt van de pijn. Het gezin ging, ik moest mee, zat stijf onder de lyrica en diclofenac (best hoge doses per dag) in de auto en dacht dat het toch allemaal niet kon en dat ik het niet durfde. Om de kinderen niet teleur te stellen toch een keer geprobeerd. En het was ongelofelijk, maar het skiën werkte pijnverminderend. Ik ben een redelijk goede skiër en kon goed mijn armen beheersen en de beperkingen respecteren. Maar het bewegen zelf was blijkbaar zo heilzaam dat de pijn echt minder werd. Aan het einde van die week had ik soms al wat minder pijnstilling nodig. Raar maar waar. Nu weet je natuurlijk niet of de pijn zonder dat skiën niet ook minder zou zijn geworden die week, maar het verschil was opvallend. Orthopeed grapte daarna al dat hij voortaan wel een skipas voorschrijft bij frozen shouders in plaats van pijnstilling, maar verklaren kon hij het niet,

Maar als ik jouw verhaal lees dan heb ik het idee dat het bij jou veel erger is. Mijn vingers waren niet stijf, zoals de schouder. Door de stijfheid van de schouder had ik wel enorme beperkingen met de arm naar de zijkant, naar voren en naar achteren. Naar achteren werd na een half jaar minder, naar voren vlak daarna. Allebei gaat beter, maar nog niet optimaal. Bhbandje achter m'n rug open en dicht doen gaat nog steeds niet, fietsen met de linkerhand aan het stuur lukt een beetje maar voelt niet fijn. Opzij ben ik nog steeds behoorlijk beperkt. Maar met die beperkingen kan ik me prima redden. Ik doe geen lichamelijk werk en zo lang de pijn onder controle is vind ik het te doen.

Samengevat de tips die bij mij werkten:
- pijnstilling nemen
- geen therapie
- week skiën

Sterkte, het is balen zo'n frozen shoulder.

Molly

sorry van 10 naar 1

sorry van 10 naar 1, 9 keer minder pijnlijk...vandaar dat ik prik en pil nu even mijd

bedankt voor de correctie

bedankt voor de correctie "trugger" hahahaha ieder keer als ik t las schoot ik in de lach

tijd geleden alweer

De dingen die ik mij nog kan herinneren zijn: pijnstilling, shiatsu (ivm triggerpoints) en tai chi. Een wiebelkussen op m'n bureaustoel. Na anderhalf jaar was ik er vanaf, althans de ergste pijn (alleen maar pijn, de hele dag door, niet kunnen slapen of huilend wakker worden van de pijn). Daarna is het stukje bij beetje beter gegaan en niet meer teruggekomen. Ik denk overigens dat de tai chi en voor ontspanning zorgde en mij anders heeft leren bewegen.

Succes want zoiets wat terugkomt, is inderdaad wel heel erg naar.

apparaat

Via mijn broer [verwijderd door forumbeheer] apparaat geprobeerd. Echte wondermiddel.
Heb nu zelf 1 gekocht. Geen goedkoop ding.
Ik ondervind nu al pijnverlichting

Reclame?

Dan worden ze er wel beter in. Eerst een hopeloze klacht melden, dan een weekje of twee laten sudderen en vervolgens de oplossing: Dr. huppeldepups apparaat! Na acht jaar eindelijk de oplossing en dat live hier op het forum. Hallelujah!