Elektronisch patiëntendossier

wat komt er na de ziekenhuizen?

Ten eerste: hoe veilig zijn je gegevens. Wat als ze toch gehackt worden.
Verder kun je zelf niet meer beslissen welke gegevens je bij welke zorgverlener wel of niet zichtbaar wilt hebben.
En wat komt er na de ziekenhuizen? Verzekeraars? Werkgevers?

Bezwaren

Eentje die me zo te binnen schiet: ken jij een databestand zonder fouten? Wil je dat behandelaars vertrouwen op de info uit zo'n dossier?

skik

Ely

Reuze handig, dat de internist kan zien wat de chirurg geschreven heeft. Als het daar maar bij blijft. Het wordt al weer een stuk minder handig als jan-en-alleman in de elektronische versie kan wijzigen, aanvullen, weghalen. In een papieren (of niet 'openbaar' elektronisch dossier) kunnen natuurlijk ook fouten staan, maar daar heeft dan alleen de eigenaar en de opsteller toegang toe.

skik

Mijn man

heeft diabetes en hij heeft zich wel ingeschreven in dat dossier. Kan wel eens reuze handig zijn als hij ineens zonder medicijnen zit etc. Voor hem zie ik er echt het nut wel van in dat bekend is wat hij mankeert. Het is ook geen groot geheim ofzo.

Voor de gegevens van mijzelf en onze kinderen hebben we geen toestemming gegeven. Maar wij mankeren verder ook niets, onze kinderen zijn eigenlijk ook nog nooit bij de ha geweest. Maar mochten zij ineens afhankelijk worden van medicijnen of speciale zorg, dan mogen die gegevens gedeeld worden.

overdracht

Uiteraard niet zulke goede ervaringen hier. Ik heb wel toestemming gegeven aan de apotheek om informatie over medicatie uit te wisselen met de huisarts. Met niemand anders.
Verder kunnen er inderdaad fouten in het dossier staan. Maar ook zetten hulpverleners er soms ineens psychosociale informatie in die slecht kan uitkomen.
Vandaag een verwijsbrief gezien met zo'n opmerking vanwege een onbegrepen lichamelijke klacht zou het om 'angst' gaan.
Ik heb het lichaamsdeel gezien, het was inmiddels gezwollen en rood, naast de pijn.
Gelukkig is er morgen een consult maar zo'n opmerking kan lelijk in de weg zitten van serieuze diagnostiek.
Als iemand voor een consult gaat is het altijd nog het beste om de medicatie van dat moment precies na te vragen bij de patient zelf, eventueel dat zelf door te geven voor je kinderen. En daarnaast de relevante informatie erbij te geven zonder ruis uit het verleden.
Dat zijn vaak toch halve verhalen die later ineens anders bleken te zijn en vaak meer vragen oproepen dan bijdragen aan de huidige vraag.

Dossier in ziekenhuis database

Wat ik me bij bovenstaande reacties afvroeg is of men wel beseft dat alle medische dossiers van patiënten in het ziekenhuis nu ook door heel veel medewerkers kunnen worden ingezien. Ik heb ruim tien jaar als doktersassistente op een polikliniek gewerkt en toen ik daar pas begon was ik er erg verbaasd over dat ik aan de volledige medische gegevens van alle patiënten kon, dus niet alleen die van mijn specialisme. Blijkbaar konden alle doktersassistentes dat en tezamen met alle specialisten en assistenten zijn er dat nogal wat in een groot ziekenhuis.

Als iemand voor een consult gaat kan hij inderdaad best zelf vertellen wat er aan de hand is, maar wat als je dat niet meer kan. Als je comateus wordt binnengebracht door een ongeval, epileptisch insult, in shock door een aneurysma ergens, of niet meer kunt praten door bijvoorbeeld een TIA of CVA? Dat gebeurt heus niet alleen bij anderen of ouderen mensen. Soms kan de informatie uit het dossier net genoeg zijn voor de trauma-artsen om sneller een diagnose te kunnen stellen.

En wat AnneJ zegt over informatie die je liever niet met iedere arts deelt, soms zet de verwijzer dat ook in zijn brief inderdaad. Dus dat probleem ondervang je niet door je EPD niet met anderen huisartsen te delen.

Jip

Omdat in een zeer incidenteel geval er niemand is die de conditie van een patient kan toelichten ben ik zeker niet bereid om mijn prive op straat te leggen. Vergeleken met de papieren dossiers zijn digitale uitwisselbare dossiers toegankelijk voor meer dan de mensen waarvoor ze bedoeld zijn met een druk op een knop, veel toegankelijker dan papieren dossiers.
Dat de toegankelijkheid van papieren dossiers te hoog is en dat er te slordig mee omgegaan wordt kan natuurlijk geen reden zijn om de veel toegankelijker digitale dossiers ook maar te accepteren. Dat is de achterdeur uit.
De meeste mensen hebben gewoon een huisarts en die heeft een praktijk en die kan gebeld worden, zelfs kan in een noodgeval een praktijkeigenaar of praktijkleider benaderd worden omdat dat nummer bekend is op de EH.
Verder zijn de meeste mensen bekend bij omstanders en valt er altijd iemand na te vragen. Ook zijn mensen vaak al bekend bij het ziekenhuis waar de EH onderdeel van is, zodat ze zelf bij de eigen gegevens kunnen, met name kwetsbare mensen.
Het is al helemaal niet gebruikelijk om eerst een dossier door te spitten, tenzij er zaken onduidelijk zijn. Je hebt meer aan een mondelinge overdracht van zorgpersoneel, familie of omstanders, en met name van de patient zelf.
Het dossier als uitgangspunt nemen en niet de patient leidt tot fouten. Dan vergeet je de patient te vragen wat de klachten eigenlijk zijn. En daar gaat de zorg toch al vaak mank aan. Interpreteren wat het probleem is of zou moeten zijn buiten de patient om.
Dat is niet realistisch.