Dwanghandelingen en -gedachten

Nee

Maar wel praten met je dochter om haar het belang van behandeling en daarmee meer rust in haar leven te doen inzien. Het vertrouwen moet heel blijven en dat doe je door open te zijn en de beslissing bij haar te laten.

Stress

http://www.ggznieuws.nl/home/examenstress-10-tips-voor-leerlingen-en-ouders/

In elk geval zou ik samen met je dochter uitzoeken wat (eindexamen)stress met je doet en wat je eraan kunt doen om het te verminderen. Want als je daar meer greep op krijgt, en dat krijgen kinderen met autisme niet spontaan, ze hebben daar ook meer uitleg en begrip bij nodig. Niet alleen dat jij het zelf begrijpt maar dat zij ook begrijpen waar het vandaan komt en hoe je daar zo goed mogelijk mee omgaat. Spanning is uiteindelijk niet helemaal te vermijden.

En bevestig haar dat het heel lastig is maar dat ze niet de enige is die daar last van heeft. En het is nu eenmaal zo maar je gaat er samen zo goed mogelijk mee om.
Als ze een goede mentor heeft kun je ook nog samen met haar een gesprek plannen met de mentor. Die heeft vaker met schoolstress te maken en mogelijk heeft zij nog goede tips voor jou en je dochter.
Het is een beetje laat voor een faalangsttraining, vaak zijn daar wachtlijsen, maar anders kun je dat ook nog overwegen.
En uiteraard Mindfullness of andere technieken om stress te verminderen.
Mijn zoon heeft geen dwang maar wel stress en vermindert deze door een goede planning.
Het goed bijhouden van een electronische agenda. Voorbereidingstijd en reistijd inplannen. Tussendoor uren inplannen waarin je even buiten rond wil lopen zonder iets te doen. Altijd overal op tijd komen zodat je niet in de paniek schiet, dus zeker in spannende tijden genoeg extra tijd inplannen zodat je geen probleem hebt met vervoer of andere zaken.
Op school studeren of net waar je effectiever bent.
Activiteiten die je afleiden zoals intensief sporten of muziek maken.
Lichamelijke ongemakken als honger, dorst, hoofdpijn, slapeloosheid, tijdig bestrijden.
Al die dingen die zo vanzelfsprekend zijn, maar wat meer gefocussed je echt mee bezig houden kan helpen.
Focussen op de dwanggedachten is lastig, je kunt beter focussen op 'ontspanning' om daarvan zoveel mogelijk af te leiden.

Zie verder
https://www.dwang.eu/behandeling/
Dat zijn de experts

Plannen

Met haar planning is niets mis, hooguit wanneer die niet realistisch is. Maar dat gaat in overleg en ik zorg ook dat ze op een gegeven moment stopt, anders gaat ze door. Ook omdat ze verwacht dat er anders erge dingen gebeuren, waarbij een onvoldoende voor haar al als iets vreselijks voelt. We hebben ook al alle voordelen van zakken besproken (moest van de therapeut, om te laten zien dat dat niet het einde van de wereld is), en niemand verwacht van haar wat ze van zichzelf verwacht. Zelf wil ze het overigens ook niet, maar ze zegt dat ze het niet kan stoppen.

Praktische dingen

Ik begrijp dat jullie al heel wat therapie achter de rug hebben. En dat je liever wil dat ze daarvoor hulp zoekt bij haar therapeut.
Maar dwingen zou ik niet. Mogelijk kun je haar motiveren door aan te geven dat een advies vrijblijvend is. Mentor en therapeut hebben vaker jongeren die met dwang zitten, ze is niet de enige en mogelijk zit er een advies tussen, dat ze zelf nog niet heeft kunnen bedenken, dat haar kan helpen. Zodat ze daar over na kan denken.
Dwang werkt, denk ik, averechts, want ze heeft juist een extra behoefte om controle over zaken te hebben, en zij zal er ook de regie in moeten kunnen houden. Dan zou ik kiezen voor vrijblijvend informeren, motiveren en steunen wat zij doet en overweegt.

idd liever niet

-
Niet?

Ik snap wel dat ze voor de medische 'wereld' volwassen is, daarbuiten ook bijna,maar het gaat me zo aan het hart. Ik maak me enorm veel zorgen, ook omdat ik juist dacht dat het beter ging.-

Hoe meer ze overtuigd is van het nut, hoe meer het uit haarzelf komt, hoe gemotiveerder ze is en des te groter de kans dat hulp gaat helpen.
Als je dit achter haar rug doet, beschadig je haar vertrouwen en jij moet die veilige factor blijven, zoals je ziet: ze komt uiteindelijk naar je toe.
Dus nu in gesprek blijven, uitleggen, verduidelijken en vooral haar de controle laten houden. Dan krijgt ze ook vertrouwen in het nemen van beslissingen, voor zichzelf zorgen.
En jij blijft haar veilige haven, waar ze zichzelf mag zijn, durft te vertellen wat haar dwars zit, die luistert, troost en uitlegt, jij die het zaadje plant en zij mag het water geven.
Het hoort bij opgroeien, ook bij kinderen die "gewoon" een moeilijke pubertijd hebben. Je mag haar moeder zijn, maar moet haar de ruimte geven zelf dingen op te lossen, met jouw hulp en met jou als ruggesteun.

opties. Zoek desnoods samen naar oplossingen, vraag wat ze wil, wat ze kan, hoe ze het voor zich ziet, wat zij denkt dat zou helpen, of het helpt als je eens meegaat naar therapie of juist niet, of in de wachtkamer blijft zodat je er bent maar ze het toch zelf doet. Maar laat haar eigen denkmolen draaien. Paniek mag, er zijn zoveel mensen die er last van hebben (ik heb een angst/paniekstoornis) en ze mag weten dat er op af en toe wat dippen na, er iets aan te doen is, vertrouwen krijgen in haar eigen kracht om situaties om te buigen zodat ze er minder last van heeft.

Balans

In het tijdschrift van Balans van de vereniging voor ontwikkelingsstoornissen staan interessante dingen over dwang. Heb je die?

wat een overeenkomsten.....

Hier ook dochter 17,5 jaar. Alleen geen ASS. Wel ander medisch verleden wat mogelijk mee kan spelen, echter niets psychisch. Afgelopen week is ze uit eigen beweging mee naar de huisarts gegaan voor een doorverwijzing. Ik ben met haar meegegaan voor steun, dat wilde ze graag, maar heb geen woord gezegd. Ze heeft alles verteld en ik was zo trots op haar. We moesten allebei huilen want ze was zo kwetsbaar en het ging me zo aan het hart. Ze beseft dat het zo niet langer kan. Ze is door haar dwang langzaam en dat heeft z'n weerslag op school, stage maar ook privé. Ze heeft net een keuze gemaakt uit 2 psychologenpraktijken. Ik vind het moeilijk om haar zo te zien knokken tegen zichzelf, maar zag meteen na het bezoek aan de huisarts een opluchting bij haar. Dit is jouw draadje dus ga het niet vervuilen maar lees graag mee om tips op te doen. Ik wens je veel sterkte, kracht en wijsheid, Mara. Volgens de huisarts is het begin gemaakt als je dochter het zelf inziet en om hulp vraagt....