Doorverwijzing psycholoog
Omdat ik al een paar maanden somber ben wil ik eens met iemand praten om mijn hart te luchten. Ik heb het altijd al wel druk gehad met een volledige baan, alleenstaand ouderschap en twee zorgenkinderen, maar na wat tegenslagen is het nu zo erg dat ik het niet meer kan opbrengen om iedereen maar overeind te houden. Met als gevolg dat ik zelf ook tot niets meer kom en dit jaar al twee weken vrij heb genomen zonder wat nuttigs te doen.
Maar... hoe breng je dat bij de huisarts? En hoe reageren huisartsen daar meestal op? Mijn huisarts is best een aardige vrouw maar ook wel eentje van niet klagen en doorpakken, dus ik kan daar niet als een zwak vogeltje gaan zitten huilen wat wel steeds gebeurt als ik het erover heb.
Professioneel mag ik hopen 
Als jij behoefte hebt aan een gesprek met een psycholoog of psychiater, dan moet ze dat gewoon toestaan. Laat haar maar lekker doorpakken, jij kunt dat nu even niet.
Ik heb toevallig kortgeleden voor hetzelfde bij de huisarts gezeten. Niet vanwege somberheid, maar ik wil ergens op getest worden. En dat was meteen in orde. De huisarts regelt het contact tussen jou en de psychiater. Tenminste, zo ging dat bij mij. Ik kreeg niet veel later bericht dat ik een afspraak kon maken.
Ik kan me voorstellen dat je een drempel voelt, dat had ik ook wel een beetje, maar de huisarts is hier voor. Verplicht zelfs.
Professioneel
Dat is natuurlijk het best, maar zelfs als ze niets zou zeggen vraag ik me af of ze niet van alles van me denkt. Dat is wel een valkuil voor me, een waar ik nu in vastloop dus misschien is dat ook wel iets voor die psycholoog. Ik voel me momenteel zo onzeker over alles dat ik me afvraag of ik me ook niet eens zou moeten laten testen. Het is goed gegaan zolang het goed ging, maar als de druk te hoog wordt komen er allerlei trekjes naar boven die ik bij de kinderen (met diagnose) ook zie.
Trekjes.
Allerlei trekjes, stoornissen enz. hoeven geen probleem te zijn. Als je zelf je weg daar in kunt vinden en je er in het dagelijks functioneren geen last van hebt, kan je het zo laten.
Jij hebt er wel last van, je functioneert niet in het dagelijks leven en het lost niet vanzelf op. Een goede huisarts heeft daar begrip voor. En als je moet huilen tijdens je afspraak, dan is dat maar zo. Neem een zakdoek mee. Zet je angst en schroom aan de kant, morgen bellen voor een afspraak.
Ik vind het juist knap dat je hulp zoekt en vragen graag beantwoord wilt hebben.
Waarom huisarts?
Of moet dat vd verzekering? Geen idee? Anders gewoon rechtstreeks boeken toch bij een psych? Overigens zou ik een andere arts zoeken. Je moet je wel fijn voelen bij een huisarts. Sterkte.....
Direct zonder opmerkingen
De keren dat ik hulp zocht bij mijn huisarts voor de problemen in mijn leven heb ik direct en zonder opmerkingen een doorverwijzing gekregen. Met tranen van mij erbij. Een huisarts is er 100% op getraind om zeer, zeer professioneel om te gaan met elke medische en psychische hulpvraag. Als je t mij vraagt kan een huisarts niet zoveel op medisch gebied. T enige waar een huisarts heel goed in is, is A. Een luisterend oor, en B. Doorverwijzen. Geen enkele huisarts gaat jou vertellen dat t allemaal wel meevalt. Wat ik zo lees heb jij al heel veel op je bordje gehad. Tijd dat je voor jezelf gaat zorgen. En nu nooit meer wachten met hulp zoeken. (Dit was een spreekwoordelijke schop onder je kont)
Guera
Ja dat moet van de verzekering.
je schaamt je omdat je vastloopt.
Ik snap het wel maar echt je huisarts hoort meer ellende dan jij kan verzinnen. Vertel het zoal je het hier en de kans is groot dat ze dat gewoon een dappere stap vindt. Want dat is het ook!
Succes ( been there done that en vind het leven een heel stuk leuker tegenwoordig!).
Mijk..
Treurnis,
Ben je bang dat als je je huisarts vertelt hoe weinig uit je handen komt en je eventueel het gevoel hebt tegen een burn-out aan te lopen, ze een melding gaat maken omdat je ook twee (zorg) kinderen onder je hoede hebt?
In een tijd van stress had ik behoefte aan een uitlaatklep maar durfde niet via de officiële weg om hulp te vragen om zo kinderen buiten de schijnwerper te houden. Ik ging naar een sportmasseur die de vele verharde spieren in de nek losmasseerde en naar mij luisterde. Dit heeft mij veel goed gedaan, zonder dat ik bang was voor verderre bemoeienissen via de route van de gezondheidszorg. De sportmasseur ging buiten de verzekering om, zo kwam er niets in een dossier. Dat vond ik wel zo veilig.
Toen de nekspieren en de achterhoofdspieren na een aantal losmaakbeurten, soepelder werden, werd de rug ook minder stijf en kreeg ik meer energie. Juist datgene wat nodig was.
(deels) ziekmelden?
Treunis, vervelend dat je zo op bent.
Bij je huisarts zou je eerlijk moeten kunnen zijn, ook in huilen moeten kunnen uitbarsten zonder dat je je daarvoor schaamt.
Is ook nergens voor nodig, die zijn echt wel wat gewend!
En als je je echt niet veilig genoeg voelt bij je huisarts, is het tijd om een andere te zoeken (al kan dat soms wel even duren voor er een plek vrij is).
Ik zou er in elk geval eerlijk over zijn.
Jaren geleden toen ik ook 2 kleine kinderen had en (bijna) fulltime werkte (maar wel een man had, die echter weinig meehielp) zat ik er ook helemaal doorheen. Gehuild bij de dokter die vervolgens heeft gezegd dat ik 1 of 2 weken thuis moest blijven (ook bloedprikken) om even bij te komen.
Daarna heb ik een tijdje (half jaar) met ouderschapsverlof minder gewerkt. Maar misschien dat je in overleg met je arts en de Arboarts op je werk wel een tijdje je deels ziek kunt melden (bijv. kortere dagen werken of 1 of 2 dagen minder per week) om op adem te komen, zodat je op een gegeven moment echt (helemaal) burn out raakt en 100% ziek wordt. Is dus ook in belang van de werkgever.
En dus gewoon aan je huisarts aangeven waar je mee zit en waar je behoefte aan hebt (gesprekken met iemand, misschien kan het ook via de huisartsenpost, een maatschappelijk werkster, hebben ze hier).
"dus ik kan daar niet als een zwak vogeltje gaan zitten huilen wat wel steeds gebeurt als ik het erover heb": dat kan dus wel en moet je ook gewoon doen. Dan snapt ze ook hoe hoog het je zit. Niet als je daar heel stoer gaat zitten doen.
