donderwolk

Lieve Wolk

Het is zo moeilijk om je zomaar advies te gaan geven. Ik hoop dat je er goed over kunt praten met je behandelaar en dat je ook uitleg krijgt over hoe het komt dat je zo depressief bent.

Je schrijft: 'Ik wil het echt echt echt niet,en als ik er even uit ben denk ik altijd dat het een daad van de wil is, dat ik nu dan echt er boven op ben...'Was het maar een daad van de wil, ik denk dat dit je enige denkfout is. Het is geen daad van de wil, maar het zijn bepaalde stofjes in je hersenen die je te weinig hebt. Medicijnen vullen dat kunstmatig aan en dat heb je ook nodig. Je wil kan zijn: ik weet dat hete niet goed met me gaat en ik ga daarvoor in behandeling.

Of je zelf moet beslissen om meer medicijnen te nemen, dat weet ik niet, ik zou het met je behandelaar overleggen. Als je een afweging maakt tussen suffig zijn of suïcide, kies dan voor suffig zijn, dat is minder erg.

Je zult toch met iemand uit je omgeving moeten gaan praten en vragen om hulp. Bijvoorbeeld nu het vakantie is: blije kinderen om je heen en jij kunt er niets mee. Het zou goed zijn als je het een klein beetje zou kunnen doseren: een paar uurtjes per dag er zijn voor je kinderen en daarna weer rusten.

Rennen hoef je niet te doen, wandelen is wel goed.

Beschouw jezelf even als een zieke die aan het herstellen is. Dat vraagt veel energie en aandacht voor jezelf. Die heb je ook nodig.

Let op, dit is niet meer dan goedbedoelde amateuristische prietpraat, ik ben je behandelaar niet. Dus het allerbelangrijkste wat ik je kan zeggen is: praat erover, met je behandelaar en met iemand uit je omgeving. Probeer met je behandelaar een stappenplan op te zetten, niet alles kan gewoon doordraaien, je hebt hersteltijd nodig. Je hebt een plan nodig: wat als ik me heel erg rot voel, hoeveel tijd kan ik aan met de kinderen, is het goed om elke dag geforceerd iets leuks te gaan doen, of kan ik dat beter doseren en wat minder doen, moet ik gaan rusten of juist bezig blijven, is beweging goed en welke beweging dan, wat als het me niet lukt, wie kan ik dan bellen etc. etc.

Eén ding weet ik wel: je hebt veel kracht in je, dus in die zin kun je erop vertrouwen dat je op een dag weer die kracht kunt gebruiken voor leukere dingen.

Tsjor

Lang geleden

Ha donderwolk

Ik heb twee depressieve periodes gehad. De laatste is alweer twintig jaar geleden. Het advies dat mij het meest geholpen heeft, is dat ik af en toe ook gewoon eens even op de bodem van de put moest blijven zitten, therapeut zei dat ik zo druk was met oplossingen zoeken dat ik er niet aan toe kwam om te zijn en te voelen, hoe lastig dat ook is...

Dank!

Wat een lieve reacties, dat is echt fijn.
ik denk dat jullie gelijk hebben dat het geen kwestie is van wilskracht, en ik ben waarschijnlijk te streng voor mezelf.
Het echt even voelen, dat is eng maar wellicht een goed idee. Het ontbreekt me voor mijn gevoel aan tijd daarvoor, maar op een rare manier snak ik er ook wel naar, stilstaan en het voelen, en het dan weg voelen gaan ( dat is tenminste de bedoeling!)

Het is lastig om toe te geven dat je er niet alles aan kan doen. Ik probeer het te zien als een soort verkoudheid in mn hoofd, een vervelende achtergrond muziek, het is er, maar mag niet alles bepalen.

Ik weet vaak wel wat ik met mijn kindjes aanmoet, gelukkig, al klinkt het inderdaad niet zo, we knutselen veel, gaan naar buiten, koken samen, en er wordt veel gepraat en gelachen. Ik probeer dan de nare gevoelens naar de achtergrond te duwen. Ik wil niet dat zij er last van hebben. Ze gaan een week op kamp en een week met hun vader op vakantie, dan ga ik veel yoga doen en goed slapen.

En dat met compassie naar mezelf kijken......daar ontbreekt het nog wel eens aan. Als het slecht gaat vind ik alles aan mezelf slecht en durf ik met niemand te praten. Vandaag gaat het wat beter en heb ik toen ik mijn vriend aan de telefoon had, gezegd dat het gister niet goed ging. Dat luchtte op, al heb ik niet gezegd dat ik in mn 'wie komen er op de begrafenis' stemming was.

Bedankt voor de steun, echt lief.
Wolkje

Depressie

Het is geen onwil, maar onmacht en jou valt niets te verwijten! Laat dat schild zakken en wees eerlijk naar buiten toe. Neem mensen in vertrouwen en sta open voor hulp en steun. Een depressie is een ziekte dus je hebt je nergens voor te schamen. Vertrouw je je therapeut? Heb je er een goed gevoel bij? Wat zegt hij er van? Zo niet, zoek een ander. Wellicht is het ook zinnig om eens andere antidepressiva te proberen of de dosering Prozac op te hogen. Als je depressief bent, is de hersenchemie verstoord en de juiste ad kan dit weer in balans brengen. Daarnaast is het heel belangrijk om met een goede therapeut/psychiater te praten. Een lotgenotengespreksgroep kan ook goed helpen. Onderneem activiteiten zoals yoga en wandelen; ga dagelijks even lekker naar buiten. En zoek hulp en steun; op welke manier dan ook. De kinderen even bij iemand anders oid. Om jezelf te ontlasten. Mocht het allemaal toch te zwaar blijken te zijn, zou ik toch iets als een opname overwegen. Om beter te worden. Jij verdient dat en je gezin ook.

Ik heb twee zware depressies meegemaakt. De eerste heeft zo'n 6 maanden geduurd. Met ad en intensieve therapie ben ik er uit gekomen. De tweede (post-partum) was veel ernstiger; daarvoor ben ik opgenomen geweest en heb ik meerdere ad moeten proberen voordat er een goed aansloeg. Ik ben diep gegaan; heel diep. Zoiets wens je je ergste vijand niet toe. Maar ook hiervan was ik na zo'n 8 maanden genezen. Ik heb toen ook RET gedaan en mijn denkpatroon veranderd. RET en Mindfullness kunnen heel nuttig zijn want als je depressief bent denk je niet meer rationeel na.

Toen bleek dat ik net als mijn moeder en zus een serotoninestoornis heb waardoor wij allemaal zeer gevoelig zijn voor depressies en daarom moeten wij ons hele leven ad slikken. Ik slik dus nu al 13 jaar Efexor in een onderhoudsdosering en het gaat prima. Net als iedereen heb ik natuurlijk m'n ups en downs maar een depressie heb ik niet meer gehad, ondanks vele tegenslagen. Ik ben en blijf positief. Te meer omdat ik ervaren heb dat er altijd licht gloort aan het einde van die inktzwarte tunnel. Omdat ik nu weet dat ik waardig ben en er toe doe.

Jij wil geen suicide plegen want je wil niet dood. Je wil alleen maar rust en je weer beter voelen. Suicide is geen optie. Daarmee ontneem je de mensen die van je houden hun alles en zadel je hen op met een levenslang pijn, verdriet en gemis. Jij bent de moeite waard en ook jij komt hier weer uit! Maar wees eerlijk en open. Je zult zien dat je juist dan die broodnodige hulp en steun krijgt. Heel veel sterkte en ik wens je vooral kracht, moed en wijsheid toe.

http://www.depressievereniging.nl/

Wolkje

En inderdaad, wees niet zo streng voor jezelf. Leg die lat kilometers lager. Je bent ook maar een mens. En niemand is perfect. Gun jezelf die tijd en ruimte die je nodig hebt. Zorg dat je die krijgt. Accepteer dat je ziek bent. En daarom moet je open en eerlijk zijn. Zet dat masker af en ontvang die steun. Je hebt het nodig en je verdient het!

Mooie omschrijving

'(...) al heb ik niet gezegd dat ik in mn 'wie komen er op de begrafenis' stemming was.'. Ik zou deze woorden wel gaan gebruiken, ik vind het een mooie omschrijving van je gevoel, het is communicatief goed, want je kunt er ook nog grapjes over maken en ik denk dat je vriend zo'n omschrijving wel aan kan.

Tsjor

ja Tsjor, aardig van je om dat te zeggen.
vriend snapt dat wel, ik noem het ook wel 'broodjes of cake'. ( als keuze op de begrafenis, hoewel er bij mijn oma ook saucijzenbroodjes waren, dat kan dus ook)
Ik blijf alleen altijd nog redelijk onderhoudend en je kan me ook nog aan het lachen maken, ik durf te zeggen dat het slecht gaat maar ik zeg niet dat ik echt te veel aan de dood denk,
of overal bijna-ongelukken zie gebeuren. Een tijd geleden was het ook niet best en toen werd het te veel voor hem. Het is niet leuk voor andere mensen, ze krijgen het gevoel dat ze iets moeten doen maar depressieve mensen, ze willen niet veel. Behalve dan heel veel in bed liggen en zo veel mogelijk slapen.

Ik denk dat ik binnenkort in overleg de dosis ga verhogen, in elk geval voor een tijdje. Dan verdwijnt meteen mijn libido, maar seks is eigenlijk voor hippies, toch?

Ik ben echt verrast over hoe lief jullie allemaal reageren, het helpt. Ik vind het fijn om er aan te denken als een 'gewone' ziekte, dat scheelt schaamte.
ik ga het allemaal nog een keer lezen en alles ter harte nemen, dank jullie!
x Wolk

Beweging/frisse neus

In aanvulling op andere goede tips:
Als je geen zin hebt in rennen, vooral niet doen.

Wel denk ik dat bewegen en frisse lucht goed voor je is. Dus kijk of je daar (op een andere manier dan door te gaan hardlopen) iets mee kunt gaan doen. Wandelen, Nordic Walking, fietsen etc., als het maar iets buiten is.

Sterkte.

Serotonine

Wolk, een oudere dame had jaren te maken met een jojo effect en slikte regelmatig seresta totdat haar bloed werd onderzocht. Ook zij had een te laag serotonine- gehalte wat je niet verhoogt met seresta. Dus laat je bloed onderzoeken voordat je een verkeerde medische behandeling ingaat.

Ik denk sowieso dat als je al twee jaar Prozac slikt en het niet het gewenste effect heeft, dit niet de juiste ad voor je is. Zeker als je nog last hebt van bepaalde bijwerkingen. Welk ad je nodig hebt is heel persoonlijk en ook afhankelijk van je depressie. Bij mijn tweede depressie kreeg ik in eerste instantie weer Seroxat, net als bij de eerste, maar dit bleek die keer niet te werken en Efexor wel. Als je na zo'n 6-8 weken geen verbetering merkt kan je behandelaar of de dosering verhogen of een ander ad voorschrijven. Het is even een kwestie van uitproberen maar als je de juiste ad hebt in de juiste dosering merk je echt dat je uit dat dal komt. En na een tijdje verdwijnen ook de bijwerkingen. Ik heb geen enkele last van bijwerkingen op welk gebied dan ook.

Ad zijn geweldige medicijnen maar daarnaast is intensieve therapie met een goede behandelaar die je vertrouwt en aanpassing van je leven noodzakelijk. Net als eerlijk zijn naar je naasten toe. Wat ik zo lees lijkt erop alsof je toch je best doet om niet te laten merken hoe slecht je je echt voelt. Wel doen! In jouw belang en dat van je naasten. Je naasten hebben er recht op om te weten hoe je je echt voelt. Je naasten hebben ook begeleiding nodig om te leren omgaan met iemand die depressief is.

Het is allemaal niet makkelijk maar dat is het hebben van een ziekte nu eenmaal niet. Of dat nu een lichamelijke of geestelijke ziekte is.

Elisa

ja daar zit wat in, wat je zegt over prozac. Het was jaren geleden toen ik rond de 30 was de eerste die werkte, ik heb het toen een jaar gebruikt.
ik heb ook seroxat en effexor gebruikt, allebei toen niet gewenste effect. Deze keer ben ik begonnen met seroxat, waar ik echt heel vreemd van werd, en toen over op prozac.

Dat ging goed, tot ik er doorheen begon te breken. Zo noem ik het maar, zo voelde het.
Omstandigheden aanpassen vind heel lastig, ik heb een bedrijfje waar ik ontzettend hard aan moet werken om het door te zetten, dat brengt financiële onzekerheid ( en een hoop onbetaalde rekeningen) en druk, en ik heb na een scheiding nu bijna zes jaar geleden nog geen eigen woonruimte. Ik woon wel ergens, maar in onderhuur en zonder slaapkamers. Inmiddels denk ik dat deuren en muren, nog meer dan het wiel, de belangrijkste uitvinding ooit zijn.

Dus een hoop prikkels voor iemand die daar niet zo goed tegen kan.
En daar is nu niet zoveel aan te doen. Ik moet een manier vinden om in deze onrust toch een soort rust te vinden en dat lukt ook vaak wel. Ik probeer vooral voor kindjes het leven zo regelmatig en liefdevol te laten zijn als maar kan, en als dat niet zo goed gaat praat ik met een pedagoge. Ik heb veel vertrouwen in mijn therapeut, dat zit wel goed. Ik heb uithoudingsvermogen en geduld nodig! En wat meer prozac, wellicht. Misschien dat ik een beetje kan ophogen en dat ik dan toch nog scherp genoeg ben om te werken.

Ik heb er nog nooit van gehoord dat je je bloed kan laten checken op neurotransmitters, ik ga het vragen...
Dank!

eerst medicijnen

als de omstandigheden rottig zijn en moeilijk aan te pakken zou ik eerst focussen op de juiste medicijnen.
stel je dat tot doel: binnen 6 maanden het juiste spul in de juiste dosering. Alle andere zaken die je moet oplossen zullen namelijk daarna makkelijker gaan omdat het leven makkelijker gaat. en als je dan de zaken op betere orde hebt en kunt ademhalen dan kun je altijd proberen om medicijnen te minderen, te kijken hoe het voelt zonder etc. maar zie het als een tijdelijke situatie, waardoor je beter in staat zult zijn om andere zaken te doen.
veel sterkte!
gr Angela

Wolkje

Ai, dat zijn een hoop onzekerheden en een heleboel druk. Al die dingen werken beter worden tegen. Ik begrijp dat het lastig is maar je hebt een aantal zekerheden en een stabiele basis nodig voordat je aan jezelf kan werken en aan jezelf kan toekomen. Praat daar over en zet die zaken zwart op wit. Maak een "to do" lijstje. En nogmaals, stel je verwachtingen bij. Jij en je gezondheid zijn nu het belangrijkst; ook voor je kinderen. Heb je genoeg hulp en steun van je vriend? Familie, vrienden? Neem ze in vertrouwen en wees eerlijk. Je zal zien dat er juist dan steun en begrip komt. En probeer inderdaad die zo broodnodige rust te krijgen. Extern en intern. Ik weet hoe het is en het voelt als zwemmen of verzuipen. Vechten. En zo verlangen naar rust. Maar echt, het komt goed. En zo te lezen klink je als een fantastische moeder die haar enorme best doet in een hele moeilijke situatie. Je kan het niet alleen, dus trek aan alle mogelijke bellen en aanvaard hulp. Dat is geen schande; integendeel. Erkennen en aanvaarden dat je ziek bent en hulp nodig hebt is een teken van moed en kracht. Je bent niet de enige en je bent niet alleen. Depressie is volksziekte nummer 1 maar helaas schamen veel mensen zich ervoor en dat is nergens voor nodig!

Wees lief voor jezelf want je verdient het en je bent het waard. Maak samen met je therapeut een plan van aanpak en zet door. Je kunt het! Het is een cliche maar achter die donderwolk schijnt de zon.

Wolk,

Wat spreekt er een kracht uit jouw berichtjes. Dat lijkt in tegenspraak met jouw depressie, maar ik heb echt de indruk te maken te hebben met een sterke vrouw die geraakt is door een depressie. Ik heb het idee dat als die depressie jouw niet meer zo in z'n greep heeft, je het leven weer omarmt. En nee, ik heb geen tips voor je. Of misschien eentje dan: beschouw je zelf niet als depressief, maar als een vrouw met een depressie. De ziekte heeft jouw niet, jij hebt een ziekte.
Heel veel sterkte,
Bellefleur.

jee

Jeetje dat raakt me nu wel,
ik vind dat heel fijn, om er aan te denken alsof ik sterk ben maar geraakt door een depressie. Net zoals iedereen een verkoudheid kan oplopen. ( soms denk ik wel eens dat er over x jaar ontdekt wordt, dat depressie door een virus komt, dat het niks te maken heeft met diepe problematiek of persoonlijke drama's, maar gewoon een virus dat bij iedereen dezelfde, vervelende en ontmoedigende muzak opzet)

Mijn vriend is een lieverd, die het snapt en elke week een vaste dag voor mijn kinderen zorgt. Voor de kindjes en mij en vriend lijkt dat precies goed. Ik wil niet dat hij zich ook rot gaat voelen, of hem te veel belasten.

Ik vind het een goed idee en ga het deze week met psych bespreken, medicatie anders/ophogen als een soort buffer tegen te veel depressie, daardoor sterker om omstandigheden te verbeteren.....het klinkt echt heel logisch zo.. ik dacht alleen dat ik meer m'n best moest doen ofzo.
Dank jullie wel! dit helpt echt. Ik ben blij dat ik het durfde te tikken.
Wolk

Wolk,

Een vraag; als je kinderen of je vriend ziek is, lukt het je dan om je gevoel opzij te zetten want iemand heeft je zorg nodig? Denk even na over de momenten dat je geen last hebt van depressie, wat is ervoor nodig..

Die oudere dame is mijn moeder, juist tijdens mijn puberteit. Ik hebt best vaak ingesprongen zodat het 'huis' bleef draaien. De pillen zouden ruimte moeten creëren om vraagstukken weg te werken maar er werd niets weggewerkt.
Wel vond ik het opvallend hoe ze kon opveren als er een groot beroep op haar gedaan werd, zoals een ziek kind in het gezin.. Toen de kinderen uit huis waren, werden de aantal depressie ook minder, niet dat het alleen aan de kinderen lag hoor. Maar de druk, of eigenlijk de verwachting van het leven werd bepalend voor haar geluksgevoel. Achteraf dacht ik wel eens dat wij de kinderen eerder op onszelf hadden moeten gaan wonen, ze was gewoon moe van het gevoel de zorg perfect uit te voeren. Perfectionisme versus teleurstelling.

Ze zijn allebei in de tachtig en meer dan 50 jaar getrouwd. Ik zie hoe groot hun liefde voor elkaar is. Dat had ik vroeger wel eens aan getwijfeld. Toch zijn ze mijn grote voorbeeld. De liefde tussen jou en je partner, het vertrouwen en de gesprekken is de grootste heelmeester, naar mijn inziens. Als het werk je teveel beklemt, als de zorg op succes te veel op je drukt, wat zou je dan kunnen doen om dit te veranderen? Een vroegere logopedist raakte zo gefrustreerd van de onbevrediging in haar functie, dat ze heel ander bedrijfje begon. Een makelaarassistent werd weer gespecialiseerd lasser.

Als je een te laat serotonineproductie hebt, kan je dit met medicatie aanvullen maar je levenswijze vraagt ook aanpassing, zodat je je goed in je vel zit en blijft.