Dochter van 11 (al) extreem bezig met gewicht
Tangodochter van 11 jaar is de laatste weken erg bezig met haar gewicht. Ze vindt zichzelf te dik (is ze echt totaal niet: 31 kg bij 1.45 m.) en begint echt een soort vertekend lichaamsbeeld te krijgen. Ze vindt zichzelf bijv. dikker dan andere meisjes die eigenlijk veel steviger zijn. Ze vindt dat ze op dieet moet en gaat daarnaast dan ook extreem bewegen: hardlopen, koprollen op het bed, dansen. Ik begin me een beetje zorgen te maken hierover. Ze is er al langer mee bezig, denk zo'n half jaar, maar toen nog niet zo extreem. Nu vindt ik het wel extremer worden, zeker omdat ze het er de hele dag over heeft en aan weinig anders kan denken. Gisteren hadden we gebarbecued bij mijn schoonouders en daar had ze veel gegeten. Vandaag wilde ze niet eten, wat ze uiteindelijk niet volhield, maar over de gehele dag toch niet veel gegeten. Vanavond wel gewoon avondeten en daarna weer een milkshake. Dat laatste viel verkeerd, ze werd misselijk. Dat verweet ze zichzelf dan weer en zei weer dat ze morgen echt niets gaat eten.
Ik weet niet goed meer hoe te reageren. Ik probeer vooral te benadrukken dat ze niet dik is, dat regelmatig eten belangrijk is en er daarnaast niet teveel aandacht aan te besteden. Maar ik vind het moeilijk. Heeft iemand advies?
Zorgelijk tango
Misschien kun je jezelf goed inlezen in de materie en dan nadenken wat je in jou situatie met jou dochter het beste kunt doen, of laten.
Misschien weet je een deskundige te vinden met wie je eerst vrijblijvend van gedachten kunt wisselen hoe je je dochter zo goed mogelijk kunt benaderen.
Ik kan me voorstellen dat je eerst denkt dat het een opwelling is die wel weer over gaat, maar na een half jaar zou ik me ook zorgen maken.
En het is een moeilijk beinvloedbare conditie. Ik vrees altijd met grote vreze voor mijn dochter. Tot nu toe gaat het gelukkig goed.
Een aantal zaken kun je misschien nagaan. Heeft ze moeite met de veranderingen in haar lichaam? Misschien kun je op een meer speelse manier gericht op haar belangstelling daar films over vinden of haar helpen meer adekwaat te worden in de omgang met haar lichaam, het verzorgen op een prettige manier en haar te leren te genieten van haar lichaam. Is het een kwestie van controle, dan kun je haar misschien helpen meer controle te krijgen, meer zelfvertrouwen over haar eigen leven.
Je kunt in elk geval de band met haar verstevigen door samen leuke dingen te doen die het onderwerp eten niet in zich hebben als gevoeligheid.
Ik lees ook dat het een biologische oorzaak kan hebben, het missen van een stofje in de hypofyse of iets dergelijks. In elk geval zou ik er inderdaad mijn zorg van maken, zonder daar direct met je dochter de confrontatie over aan te gaan. Ik ga er vanuit dat je haar genoeg gewaarschuwd hebt.
Ik benadruk bij mijn dochter, aan de hand van een social story van een collega, ook soms dat het zo zonde is van je leven en een niet te winnen strijd. Het eet je tijd op die je veel aangenamer kunt besteden. Ook is lijnen verslavend en je wil leuke dingen doen in je leven, niet vastzitten in de dwang van een verslaving.
Afijn, ik hoop dat het allemaal meevalt en dat het alsnog een bevlieging blijkt te zijn.
En hopelijk ben je zelf niet aan het lijnen dan gewoon gezond eten en bewegen.
Harde uitleg?
Ten eerste, op haar leeftijd kan haar lichaam best nog bezig zijn op te slaan om daarna de hoogte in te schieten, dat is mij overkomen (werd rond 11e, vrij klein, opeens veel voller, en was 2 jaar later was ik 1m80, voila. Als ze daar mee gaat rotzooien haalt ze haar hele evenwicht om zeep.
Ik heb in de pubertijd anorexia gekregen, en ben een paar jaar later omgeslagen in bulimia. Toen ik uiteindelijk bij een dietiste terecht kwam vertelde ze me een paar leuke feitjes. Ten eerste wordt je door steeds niet te eten uiteindelijk dikker (een dag niet eten, betekent dat je de volgende dag zoveel mogelijk vet gaat opslaan voor de volgende hongersnood). Verder help je je lichaam langszaam om zeep. Ze zei dat als ik zou doorgaan op dezelfde voet, na een paar jaar mijn tanden zouden gaan rotten, mijn haren eruitvallen, en op termijn niet meer vruchtbaar zou zijn. Kun je niet een dietiste voor haar vinden die haar even de waarheid verteld?
O ja, en natuurlijk even googlen op het fotoshoppen van modellen in tijdschriften enzo.
Sterkte ermee!
Boos
Ik weet nog dat ik rond mijn 13e een keer 'en-passant' tegen m'n moeder had gezegd dat ik mezelf te dik vond. Haar reactie daarop is me bijgebleven en nooit meer heb ik eraan getwijfeld dat ik juist een perfect gewicht had.
Met een pisnijdige blik, een uitgestoken vinder richting m'n neus en koele maar krachtige stem zei ze dat ik het me niet in m'n hoofd moest halen om te gaan crash diëten oid. Als ik slanker wou zijn moest ik maar wat gaan sporten of gezonder eten (echt geen chips of snoepjes meer) maar niet aanstellerig zitten zaniken over mijn gewicht.
Of dit bij iedereen zou werken weet ik niet maar ik was in ieder geval in 1 klap 'genezen'.
Vandaag ging het gelukkig beter
Ze heeft normaal gegeten en we hebben gezwommen en ze heeft maar 1 keer iets gezegd over haar dikke benen. Na het zwemmen nam ze ook gewoon een zakje chips.
Ik had haar gisteravond uitgelegd dat het niet goed is eerst zo weinig te eten en dan opeens weer veel en dat ze daar zo misselijk van was geworden.
Ik heb er vandaag maar geen aandacht aan besteed maar gaat ze er weer over beginnen dan heb ik zeker wat aan jullie reacties om haar nog wat meer duidelijkheid te geven over wat lijnen met je lichaam doet als je in de groei bent.
En van mij heeft ze het niet hoor. Ik ben wel iets te zwaar maar lijn eigenlijk nooit. Laat weleens wat snoep e.d. staan maar daar laat ik het dan bij. Tangoman is na onze vakantie wel weer met Sonja Bakker aan de slag gegaan dus dat zal wel meegespeeld hebben.
Ik heb het idee
Dat het inderdaad ook te maken heeft met niet lekker in haar vel zitten, naderende puberteit, verandering van haar lichaam etc. Met name vorige week toen we na onze vakantie weer thuis waren en daar haar draai niet echt in kon vinden liep het nogal hoog op. Nu gaat het weer wat beter omdat ze wat meer afleiding heeft: met vriendinnen gespeeld en nu naar de BSO geweest. Het speelt nog wel hoor, maar niet meer in de vorm dat ze haar eten laat staan e.d. Haar eetgedrag houd ik wel in de gaten en verder praat ik er met haar over als zij ermee komt. Plaatjes van anorecten ga ik zeker niet laten zien, ik verwacht absoluut dat zij dit mooi vindt, want de magere athletes die momenteel op tv regelmatig langskomen vindt ze ook al prachtig.
Ik houd het dus zeker in de gaten, maar zie nu nog niet direct aanleiding om hulp te gaan zoeken. Vorige week had ik dat gevoel absoluut wel even omdat ze zo doorsloeg in het niet-eten.
