depressie gevoelloos

Stella

Is je vriend bij de huisarts geweest? Een depressie kan, maar er kunnen ook andere oorzaken zijn. Ook heeft hij lichamelijke klachten die onderzocht moeten worden. Ik waag me niet aan uitspraken hoe lang dit proces gaat duren. Niemand kan je dat nu vertellen. Sterkte voor je vriend

Ja daar is hij geweest. Hij heeft kalmeringsmiddelen voorgeschreven gekregen.

Iets anders zou ook kunnen. Maar het leek erop dat hij voor dit recente voorval al een burnout had. Nu met deze traumatische gebeurtenis dacht ik gelijk aan een depressie. Mede door dat gevoelloze zeg maar.

Wel jammer van die termijn. Ik lees op internet dat een depressie meestal binnen 6 maanden over is. Maar ik hoopte dat het gevoelloze misschien eerder over is. Want dit is heel zwaar.

Zijn er misschien nog andere mensen die een idee hebben. Wanneer ga je je weer wat beter voelen als je in een depressie zit?

moeilijk want hij sluit zich af

Ik zou willen dat het zo makkelijk was. We wonen niet bij elkaar in de buurt en sinds die traumatische gebeurtenis heeft hij mij en iedereen om hem heen buitengesloten.

Ik wil er zo graag voor hem zijn, maar hij laat me niet toe. Eerst was het proces nog dat hij zei dat hij veel van me houdt en me mist. Maar nu zegt hij dus dat al zijn gevoelens weg zijn. Hij is er erg bang voor.

Ik ben natuurlijk geen dokter en stel ook niet zelf vast dat hij dit heeft. Ik hoopte hier een soort opluchting te vinden en een soort van vertrouwen. Dus dat ik een bevestiging kreeg dat hij zijn gevoel weer terug krijgt op het moment dat hij herstelt.

Maar afgelopen week heb ik het uitgemaakt. Ik kon die woorden van hem niet aan. En ik voel me nu zo verschrikkelijk gebroken. Hij laat me niet toe en neemt geen contact op. Ik geloof gewoon niet dat er geen gevoelens meer zijn. Nadat ik het uitgemaakt had, via whatsapp, (hij wil niet gebeld worden) nam hij wel ineens contact op. Toch een teken lijkt me dat hij nog wel iets voor mij voelt.

Ik zou hem zo graag steunen en hem dat duidelijk maken, maar hoe doe ik dat?

PTSD

De symptomen met PTSD komen vrijwel niet overeen hoor.

Ik zag deze lijst:

bron plaatje:
Truth about PTSD

A. Extreem geweld. Buiten proportie en verdediging, vluchten of vechten schiet te kort.

Er bestaan 3 soorten symptomen:
B. Herbeleving: indringende symptomen.
herinneringen, - niet standaard herinnering- oud soort geheugen .
spontane herbeleving en flashbacks,
nachtmerries
- herhalen met compulsie.

C. Vermijdend gedrag / constrictie / terugtrekken.
emotionele afstomping – niet kunnen voelen, ook gevoelloosheid. Relaties verbreken.
onthechting – niet in het leven staan
vermijding van alles wat angst of herinneringen kan opwekken
trauma details niet kunnen herinneren
moeite met gevoelens
te kalm
geen wil
depersonalisatie
vreemde tijdbeleving.

D. verhoogde prikkelbaarheid
woedeuitbarstingen
concentratiestoornis
hyperalert - altijd klaar om te vluchten/vechten
extreem schrikachtig
niet kunnen slapen
zoeken naar vluchtroutes.

Er zijn alleen in categorie C en D wat dingen die overeenkomen.

ziek

Hij is ziek, het klopt niet als hij zegt dat hij niet van je houdt. Niet hoe hij nu is. Je moet deze 'ziekte' namelijk niet persoonlijk nemen.
Niemand kan je zeggen dat dit over gaat en hoe lang het duurt. Je zal een lange adem moeten hebben, maar ik zou als ik jou was je deur open houden en even geen verwachtingen hebben.
Heeft de huisarts hem niet doorverwezen naar een psychiater? Ga anders samen met hem naar de huisarts voor een verwijzing. Hij heeft hulp nodig, kalmeringstabletten zijn niet de oplossing.

gevoel

Hij voelt nu niets meer, maar dat lijkt mij een verdedigingsmechanisme. Het klinkt ook wel logisch. Als de wereld te veel is en je geen krenking meer kan verdragen, dan is niets voelen een manier om overeind te blijven.

Hij zegt dat hij bang is. Dat is duz duidelijk een gevoel. Het lijkt mij niet verstandig om in zo'n situatie grote beslissingen te nemen. Jij hebt het uitgemaakt, dat vind ik nogal heftig in zo n periode bij iemamd die zo gebroken is. Maar daar zul je vast wel goede redenen voor hebben.

Ik denk dat niemand kan voorspellen hoe lang zo iets duurt. Het is belangrijk om hulp te zoeken, maar als hij dat niet wil, dan wordy dat moeilijkhet is belangrijk dat hij veilig is, geen gevaar is voor zichzelf en zijn omgeving.

Als je dat wel vermoed, zou ik naar zijn huisarts gaan en dat daar vertellen. De huisarts kan jou niets over hem zeggen natuurlijk. Maar jij kunt wel aan de huisarts over hem vertellen.

Als je accuut gevaar vermoed, zou je ook de crisisdienst kunnen bellen, maar ik weet niet hoe dat gaat.

waarom

Ik heb het uitgemaakt omdat ik het zelf op dit moment ook niet makkelijk heb. Maar mijn problemen zijn peanuts vergeleken bij hem eigenlijk... Zeker nu ik jullie reacties zo lees.

Ik voel enorm veel liefde voor deze man en hij deed dat dus ook voor mij.

Ik kan jullie nu niet vertellen hoe fijn het is om deze reacties te lezen. Dat overtuigd mij dat ik het weer goed moet maken. Maar ik ben bang dat als ik de leiding neem dat hij dan weer weg rent. Stel je voor dat ik zeg dat ik morgen naar hem toe ga en hij weigert.....

Stella

Dit is voor jou ook verschrikkelijk moeilijk, ook al zou je nu zelf geen problelmen hebben. Houd in ieder geval je deur open, hij mag komen en bellen. Als hij jou de deur wijst, probeer het niet te zien als persoonlijke afwijzing (hoe moeilijk ook). Dit heeft niets met je relatie te maken, hij is ziek. Misschien is het goed ook hulp voor jezelf in te schakelen, bij je eigen huisarts?
Kan je naar zijn huisarts gaan, als hij niet mee wil?

huisarts

Ik weet niet wie zijn huisarts is. Hij woont namelijk niet om de hoek.

Ik kan wel voorstellen om met hem mee te gaan. Maar ik ken hem lang genoeg om te weten dat hij dat af zal wijzen.

Anderhalf uur geleden heb ik berichtjes gestuurd. Maar nog geen reactie helaas.

Ik zal iig maandag naar mijn eigen huisarts bellen. Misschien dat hij nog tips heeft. Want deze problemen met mijn geliefde breken me nu helemaal op.

Zolang hij geen reactie geeft op mijn whatsappjes voelt het nog steeds alsof het uit is... Bah... Wat ben ik stom geweest in een moment van wanhoop afgelopen week.

Overbelast

In mijn eigen woorden en op basis van mijn eigen ervaring herken ik het 'niets meer voelen' wel, inderdaad als depressie. Medicijnen helpen dan wel om een basis te leggen, vooral van groot belang als je echt de bodemloze put in dondert.
Het kontakt met je gevoel is dan helemaal weg. Wel weten dat je iets leuk vindt (of van iemand houdt), maar niets voelen. Ik herinner me een moment, waarop ik mijn dochter op de grond zag zitten. Ze was aan het huilen (om iets kleins, zoals kleine kinderen dat kunnen doen). Ik wist dat ik er iets mee moest doen, maar het gevoel wat daarbij hoorde ontbrak volledig. Normaal gesproken handel je op basis van dat gevoel, dus al dat weg is, dan handel je ook niet. Of je moet jezelf met heel veel kracht, vanuit je hoofd, ertoe zetten. Dus aktief nadenken: wat moet ik nu doen, elk stapje bedenken, ik moet nu opstaan en naar haar toe gaan etc. Heel vermoeiend. Heel frustrerend.

Afgezien van de medicatie hielpen kleine stapjes bij mij: een vriendin die langs kwam en zei: ik pas op je dochter, dan kun jij gaan tennissen. Niet dat ik wilde tennissen (geen gevoel), maar mijn hoofd zei dat het goed was om te doen.

Het eerste signaal voor mij dat het beter ging was het volgende: ik wist dat ik hield van schaatswedstrijden (EK, WK, die toernooien). Dat zou op televisie komen. Ik dacht: daar moet ik naar gaan kijken (hoofd). Ik reserveerde de televisie dus dat weekend en ging kijken, zoals ik dat ooit met plezier had gedaan. 's Avonds ei mijn dochter: mamma, het is zo fijn om te zien dat je plezier had. Toen wist ik dat ik beter zou worden. en wat ervoor nodig was: dingen doen, waarvan ik wist dat ik het ooit graag gedaan had. Geen grote dingen, kleine dingen. Voedsel dat ik ooit graag at etc.

Het is alsof je gevoel uitgeschakeld is na een bombardement of uitputtingsslag aan emoties. Als je omgeving het geduld kan opbrengen door langzaam, met kleine stapjes jou de kans te geven om dat gevoel weer heel langzaam terug te laten komen, dan kom je er weer bovenop. Ondersteund door goede emedicatie.

Mijn advies zou dus zijn: bombardeer hem niet met al te grote emoties. Dus nu ook niet al te groot met je gevoel van spijt. Geef rustig aan, dat je je vergist hebt en veel van hem houdt. Verwacht daar verder geen reactie op.
Als het kan, zorg dan dat je met een zekere regelmaat bij hem op bezoek gaat. Als hij vooraf weigert om een afspraak te maken, ga dan maar een keer op de stoep staan. Erger je niet aan een afwijzing. Het signaal dat je uitzendt (ik hou van je) heb je afgegeven, alleen kan hij er dan op dat moment nog niets mee. Misschien volgende week wel.

Ga vooralsnog geen grote, ingrijpende gesprekken aan, maar biedt wel een luisterend oor als hij wil praten. Praat zelf vooral over kleine dingen in de direkte omgeving, die positief zijn. Het zou al hele mooi zijn als je het voor elkaar krijgt om één keer per week bij hem te komen om te koken en samen te eten. Dan heb je al heel wat bereikt.

En misschien kun je hem een keer vragen om iets voor jou te doen. Iets wat je zogenaamd niet zelf kunt. Een band plakken, een lamp vervangen, iets waardoor hij mogelijk in beweging komt en jou een dienst kan bewijzen. Het 'gevoel' dat iemand jou nodig heeft is prettiger dan het gevoel dat mensen jou willen helpen.

Het zullen allemaal heel kleine stapjes zijn, die veel geduld vragen, maar op de lange termijn kunnen ze hem helpen om er weer bovenop te komen. Word niet teleurgesteld als iets niet meteen het gewenste effect heeft, herhaal dingen die niet direkt afweer oproepen, herhaal signalen, op eenzelfde, niet indringende wijze, tot de dag waarop hij het signaal kan ontvangen en er een beetje gevoel weer bij komt.

Ik hoop dat je op een dag, net als mijn dochter, kunt zien dat hij ergens weer van geniet.

Tsjor

weten/voelen

Het gevoel is weg. Je weet het wel maar je ervaart het niet meer.
Dat is wat je hebt bij een depressie.
Je weet hoe je moet fietsen maar het lukt niet.
Je weet dat je automatisch van je kinderen houdt, maar je bent leeg, je ervaart geen geluksgevoelens, geen warmte.

Ik heb in een periode van 6 jaar 4 zware depressies gehad.
Het is de griep in je hoofd, maar dan zo dat het voelt als de hel op aarde.
Mensen die hem goed kennen en die wel in de buurt wonen zijn nu degenen die hem kunnen overhalen een arts te bezoeken. Die kracht en invloed heb jij nu niet, het weigeren is te makkelijk, hij hoeft je alleen maar te negeren en je vragen/zorgen bestaan even niet.
Je kunt dus beter zijn vrienden/familie gaan inschakelen en die moeten hem bij de hand gaan nemen.

Heb het niet over relatie, gevoelens, wees er even als vriend, als iemand van wie hij houdt, maar die daar nu even geen aanspraak op zal maken. Hij wil wel, hij kan het niet. Wees maar geduldig, als hij hulp accepteert kan het best nog lang duren, maar dan liggen de kansen weer open

hoe het nu gaat...

Beiden bedankt voor jullie woorden... Ik heb gisteren nog wat appjes gestuurd over affectie. Een kus, een kriebel en een aai enzo. Hij is heel knuffelig.. Dus dat leek me wel fijn.

Vanmorgen heb ik nog een paar appjes gestuurd waarin ik hem vertel dat ik een goed idee heb van iets waarvan ik weet dat hij heel graag houdt. Namelijke basgitaar spelen. Ik heb dat bassen er niet in genoemd. Dat had ik misschien beter wel kunnen doen. Maar ik heb nu in de berichtjes gevraagd of hij me wil bellen vanmoren en dan zou ik hem kunnen vertellen dat hij voor mij gaat spelen op zijn gitaar aanstaand weekend. Een tussenstap is eventueel dat hij via Skype voor me speelt. Dat doet hij altijd met veel plezier. Hij speelt sowieso graag en misschien wil hij dat dan voor mij doen.

Maar goed ik heb dat dus niet in de appjes gezet. Dat had ik misschien wel moeten doen. Ik zou hem graag vragen of hij zaterdag live voor me wil spelen in de muziekwinkel. Dat heeft hij al een aantal keren eerder gedaan.

Daarnaast heb ik hem nog wat fotos gestuurd waar hij samen met mij, en mijn dochter, blij op staat.

Is dat te veel? Doe ik het goed?

Ik ben bang dat ik hem echt volledig heb buitengesloten nu.

Met de auto woont hij anderhalf uur bij mij vandaag en met het openbaar vervoer is het wel 3 uur. Dus even langs gaan is een enorme lastig. Ik durf het op zich wel hoor. Om gewoon voor zijn deur te gaan staan.

zijn familie

Het ligt lastig om zijn familie in te schakelen. Zijn beiden ouders zijn overleden en zijn broer heeft mij nog nooit ontmoet. Dat komt ook mede omdat ze niet dicht bij elkaar wonen. Zijn broer woont ook een uur bij hem vandaan.

Hij kan natuurlijk wel met zijn broer bellen en ik weet niet in hoeverre hij zijn broer buitensluit. In het begin na de traumatische gebeurtenis had hij veel aan zijn broer. Maar toen was hij nog niet niet gevoelloos. Dat is pas sinds afgelopen week. Ik weet niet hoe het nu tussen hen gaat en of zijn broer weet hoe slecht het met hem gaat.

Eigenlijk heeft hij niemand, behalve zijn kinderen en een buurman/vriend. Die weet wel van mij maar ik weet alleen zijn voornaam en heb hem dus nog nooit ontmoet.

Dus ik zou niet weten wie ik in kan schakelen. Alleen die buurman klinkt dan nog logisch en vertrouwd, maar gaat dat niet te ver?

goed

Jij geeft liefdevolle signalen en dat is altijd goed. Je bent heel onzeker of je het wel goed doet, maar het is goed. Je kan ook niet meer doen, als het lukt meer face tot face, dus langsgaan, of bellen, dat is beter dan die appjes, die kan hij nl makkelijker naast zich neer leggen.

Ik zou beide doen: broer bellen en buurman bellen, via google adres zoeken etc. En verder geen druk op hem leggen als hij niet wil spelen.

sterkte

gebeld

Dat wil hij dus niet inderdaad... Mij spreken... Na 2x overgaan kreeg ik de ingesprektoon.. Dan word ik weggedrukt vermoedelijk.

Maar kan ik dat maken dan? Die broer bellen. Die weet niet van mij vermoedelijk. Ik heb nog niet de kans gehad om aan mijn vriend te vertellen of hij tegen zijn broer over mij heeft verteld. Het is allemaal nogal gecompliceerd zo.

De buurman vinden wordt lastig... Ik weet alleen zijn voornaam en dat hij schuin tegenover hem woont.

hij wil niet

Het houdt echt op geloof ik. Ik heb net naar zijn huis telefoon gebeld en er werd niet opgenomen en onze foto op skype heeft hij verwijderd.

Lijkt me duidelijk. Hij is boos omdat ik het heb uitgemaakt.

Hoe kan het dat iemand die gevoelloos is toch woede voelt.

Ik krijg echt heel sterk het gevoel dat hij niets meer met me te maken wil hebben.

Stella

Nou en? Je belt die broer en vertelt dat je je zorgen maakt. Je schreef dat hij wat aan die broer had. Die wil het weten. En via google-maps kan je ook uitzoeken welk nr tegenover het huis van die buurman is.
Dat hij geen contact wil is niet jouw schuld en heeft niets te maken met jullie relatie.

Stella

Bel die broer maar, rijd voor mijn part naar de buurman en trek je daarna terug en stuur af en toe een appje.
Waarom wel woede?
Woede past in leegte en donkerte, evenals teleurstelling, gevoel van falen en alles wat negatief is.
Daarom denkt een positief persoon niet aan zelfmoord en een depressief persoon wel.
Daarom noemde ik het de hel op aarde. Het is alles dat niet past bij een mens.
Kijk je hebt het uitgemaakt natuurlijk, vandaar dat hij daar best boos/teleurgesteld over zal zijn. En hij voelt zich al niet goed.
Ik denk dat hij het er niet bij kan hebben nu.
Het goedmaken niet, je voorstellen van live spelen in een muziekwinkel (ik was al blij als ik eindelijk de moed kon opbrengen naar het toilet te gaan zeg maar).
Houd het bij korte appjes.
Niet praten over gevoelens, niet over jullie relatie, over spijt en goedmaken.
Zie hem nu als een gewond dier dat zich terugtrekt om te helen.
Gun hem dat ook.
Als jullie bij elkaar horen dan komt dat vanzelf weer als hij zich wat opgeknapt voelt.
Eerst moet er nu hulp komen en dat kan alleen iemand die in real life aan de hand neemt.
En of je het kunt maken buurman te bellen: ja.
In nood gelden bepaalde dingen niet.
Stel je voor aan broer/buurman als een vriendin die zich zorgen maakt, ze hoeven niet van je te weten.

broer gebeld

Ik heb de broer gebeld en die was eerst een beetje geschrokken. Maar hij waardeerde mijn bezorgheid wel en zei dat het voor me spreekt. Hij denkt dat zijn broer er wel weer bovenop komt. Ik denk dat ik hem toch wel signalen heb gegeven die hij misschien niet wist over zijn broer. Maar hij gaat het in de gaten houden en neemt contact met me op als hij iets te melden heeft. Ik mocht hem ook bellen als ik dat wilde. Hij zei dat hij nu waarschijnlijk iets te veel in zijn verdriet zit om ook maar iets aan te kunnen.

Het geeft me wel rust hoor. Hij zei ook dat ik af en toe eens 1 x in de week een appje kan sturen en vragen hoe het met hem gaat en dat hij uiteindelijk wel weer goede gevoelens terug krijgt. Ik zei ook dat hij hem moet steunen om met een proffessional te gaan praten. Ik moet daar dan maar op vertrouwen.

Ik vind het zo vreselijk moeilijk eerlijk waar. Ik moet hem nu eigenlijk gewoon tot volgend weekend maar met rust laten.

Hij kan trouwens wel bassen thuis.. Zijn broer zei dat hij ook muziek maakt met zijn band... Ik weet niet of dat recentelijk is geweest. Maar muziek is zijn grootste passie en ik geloof wel dat hij kost wat kost zich daartoe zal zetten omdat hij dan gewoon in een flow kan. Met zijn werk is dat vergeiljkbaar.

Zijn broer klonk positiever dan ik het ervaren heb. Maar ik ervaar mijn vriend soms als iemand die het allemaal somber inziet. Ik weet niet of zijn broer dat herkent. Maar ik denk wel dat het een soort overleven is wat hij nu doet. Even helemaal niets... Ik ben te veel voor hem...
Iig weet zijn broer dat ik me oprechte zorgen maak en hij gaat het extra in de gaten houden.

ik vind

je een kanjer, liefde is ook (tijdelijk) loslaten en dat doe je, hoeveel jou dat ook kost.
Ik weet (ook uit ervaring) dat je een depressie niet alleen hebt.
Daarom wens ik jou ook heel veel sterkte.
Geef de hoop nog niet op

Tijd

Door jou berichtje brak ik wel hoor Anno. Ik heb zelf zoveel problemen eigenlijk, ik kan dit er niet bij hebben. Ik hoop vanuit het diepst van mijn hart dat ik het niet verpest heb bij hem.

Maar simpelweg komt het erop neer dat hij dit zo nodig heeft en dat ik aan mijn eigen verdriet moet werken. Dat heeft hij nodig.

Hoe lang moet ik geen contact opnemen? Een week, twee weken, een maand, drie maanden?

stuur

broer dat appje in de week en peil bij hem wanneer de tijd rijp is voor het contact.
Het spijt me te horen dat je zelf eigenlijk al genoeg vervelends te verduren hebt. Ik weet van beide kanten hoe zwaar het is en hoe moedeloos je je kunt voelen als patient en als directe omgeving. Hij heeft door externe, traumatische factoren en wie weet met een erfelijke aanleg tot depressie deze gevoelens. Daar zal eerst een stukje van moeten wegzakken eer hij weer verder buiten zijn wereldje kan kijken. Dat slijt op natuurlijke wijze ook, maar met iemand die hem de weg wijst kan dat wat sneller gaan.

wat te doen?

Stella, hoe is het afgelopen?

Ik heb een soortgelijk verhaal. Ik zou gaan samenwonen met mijn vriend, ik heb een baan gezocht in de stad waar hij woont. Hij zit al heel lang niet goed in zijn vel en heeft een burn out, maar werkt wel door. Ik wist dat hij gevoelloos was door zijn toestand, maar hij zei altijd dat hij wel gevoelens voor mij had (ws om mij niet te kwijt te raken), maar toen puntje bij paaltje kwam en ik een baan had gevonden in zijn stad maakte hij het uit en zei dat het verliefde gevoel weg was. Terwijl hij helemaal geen gevoel heeft. Ook niet voor zijn zoon. Hij voelt geen blijdschap, verdriet of liefde. Dus hoe kan het dan weg zijn? Ik geloof het nog steeds niet. Twee weken daarvoor zei hij: ik denk dat ik van je houd, maar ik voel het niet. Ik denk dat dat de waarheid is.
In het halfjaar daarna hebben we contact gehouden, hij wilde dat graag want heeft mij graag om zich heen. Dit heb ik een tijdje gedaan, maar vond het te moeilijk, want ik ben nog steeds erg verliefd op hem. Geconfronteerd: zit er wel in of niet? Daar kon hij geen antwoord op geven. Wil zich eerst goed voelen, maar kon me ook niet wegsturen en zeggen dat er niet in zit. Ik heb toen al het contact verbroken omdat ik anders op hem blijf wachten en niet verder ga met mijn leven. Ik heb nu een maand geen contact met hem, maar begin nu te twijfelen of het wel de juiste beslissing is geweest.

Johanne

Maar Johanne, waar ben je dan verliefd op, als hij zo zolang weinig gevoel heeft?
Het lijkt me in ieder geval een goede beslissing om jullie relatie stop te zetten.