Depressie

Hallo forumgebruikers.

Om te beginnen vind ik dit heel erg moeilijk om te delen. Daarom is mijn eerste stap om het anoniem te doen. Ik hoop op wat begrip.
Ik zal maar bij het begin beginnen. 5 jaar geleden is ons eerste kindje geboren. Ik had me er erg op verheugd, het was een hele bewuste keuze en alles ging van een leien dakje. Tot na de bevalling. Alles overviel me, ik was zo onzeker en zo moe. Ik wist niet wat ik met mijn baby aanmoest. Ik deed alles volgens het boekje, wat veel bewondering opleverde, maar ik voelde er niets bij. Mijn enige 'missie' was zo min mogelijk last hebben van mijn baby. De kraamhulp was vol lof, want de borstvoeding ging perfect en ik had het voor elkaar gekregen dat mijn baby al gelijk in een eigen kamer sliep... (waar ik nu niet meer met droge ogen aan terug kan denken)
Mijn man ging na 2 dagen gelijk weer aan het werk, hij voelde zich overbodig. Wat het voor mij nog ellendiger en eenzamer maakte.
Ik verstopte mijn gevoel, ik leek de perfecte moeder. Maar (en dit vind ik zo erg, ik kan het bijna niet typen) als ik hoorde dat er ergens ter wereld een kindje verdronken was hoopte ik dat dat mijn kind zou overkomen, dan zou het leven weer normaal zijn.
Vrij snel was ik weer zwanger. Ook een soort overleving, dan hadden ze iig elkaar. Ik worstelde me door iedere dag. Aftellend naar de dag dat ze naar school zouden gaan.
Daar zijn we nu en ineens komt alles boven. Ik kan nog steeds niet van ze genieten, ik ben nog steeds bezig met 'zo min mogelijk last van ze hebben'. Ik heb nooit geleerd van ze te houden en ik ben nog steeds eenzaam en voel me een slechte moeder. Natuurlijk jou ik echt van ze en ik zorg zeker wel goed voor ze.
Maar ik had het me zo anders voorgesteld. Ik wil leren van ze te genieten, met ze te spelen, maar er zit zoveel pijn...