corona en angst

dokter bellen

Ik moest cptss even opzoeken, maar dat is dus kennelijk een complexe ptss. Ik dacht dat ptss op zichzelf al complex genoeg was, maar het kan dus nog erger.

Ik heb hier gelukkig geen enkele ervaring mee en hoop van harte dat dat zo blijft. Maar een tip heb ik wel. Bel als de donder iemand die je kan helpen. Als je nu nog een lopende behandelrelatie hebt met een hulpverlener dan zou ik die bellen, heb je dat niet, dan zou ik de huisarts bellen. Ik zou ook bespreken of medicatie misschien niet aan de orde is. Als jij je van angst loopt op te vreten en daardoor ook chronisch slaapgebrek hebt, dan gaat het waarschijnlijk van kwaad tot erger. Als er nu een middel is om de scherpste randjes ervan af te halen zodat je weer een beetje bij kan slapen is het leven daarna niet ineens een groot feest geworden, maar misschien wel weer beter dragelijk.

Je zit hier op een ouderschapsforum, dus ik neem aan dat je kinderen hebt. Dat maakt het nog dringender dat je hulp zoekt, want niet alleen gaat het met jou nu helemaal niet goed, maar het risico bestaat dat dat zijn weerslag op je kinderen gaat hebben.

Dus hup, bel de dokter.

Groeten,

Temet

Wolk

Ja ik heb complexe ptsd en voel de impact van de huidige situatie: aan de ene kant komt ik tot mijzelf en heb ik minder last van de angst en de stress die ik heb als mensen in mijn buurt zijn.
Ik leef namelijk op het moment alleen, laat boodschappen bezorgen en ga alleen naar buiten op heel rustige momenten. Ik merk nu ook pas hoe de gegeneraliseerde angststoornis altijd zijn werk deed: zodra ik contact met mensen had, ontstond er angst en stress. Maar ik houd ook van mensen en contact met hen hebben dus dat brengt me op de andere kant: een toxische eenzaamheid die ik overgehouden heb aan mijn jeugd; misbruikt enig kind van een narcistische moeder en autistische vader. Alleen als ik alleen was voelde ik me goed, en voelde ik mij weer mijzelf, maar ja, dan was ik wel eenzaam.

Ik zie het maar zo: bij iedereen wordt de loep gelegd op de eigen issues in deze periode.

Misschien heb je hier wat aan:

sterkte

Hier

Ik heb (ook) een gegeneraliseerde angststoornis. Tot nu toe kan ik het wel aan. Ook al heb ik nu elke dag het gevoel dat er elk moment een ramp kan gebeuren. Dat voelt naar. Maar ik weet dat het de GAS is. Ik slik medicijnen. Als het te erg wordt, kan ik de dosis verhogen. Maar daar wacht ik zo lang mogelijk mee, want het later weer afbouwen is vervelend (bijwerkingen).

Self help

Bij gebrek aan externe help zouden jullie eens naar wat Self help bronnen kunnen kijken, bijv Alain de Botton of Esther Perel.

Vind ik persoonlijk wel rustgevend.

Maar waarom gebrek aan externe hulp?

Ad, er hoeft niet per se gebrek aan externe hulp te zijn. Huisartsenpraktijken zijn open, GGZ doet nu ook digitaal eea. Nu TS iemand is met een serieuze GGZ diagnose lijkt het me logischer om daar eerst te beginnen. YouTube filmpjes kunnen daarnaast ook nog, maar lijkt me in deze situatie wat mager.

Groeten,

Temet

Selfhelp

Selfhelp bevestigt het gevoel dat er van alles mis is en dus verbeterd moet worden. Dat wordt afgeraden bij een gegeneraliseerde angststoornis.

dank jullie

Dankjullie wel,
ik vind het fijn om te lezen en het zet me ook aan het denken. Temet, ik heb slaap medicatie geregeld en vannacht echt geslapen. Ik weet niet of ik de dokter ga bellen, die kan er toch niet zoveel mee totdat ik een duidelijke nieuwe hulpvraag heb. Ik heb al een verwijzing gehaald voor psych, dat gaat nog wel even duren (wachtlijsten) en ben beetje bang voor dagelijkse medicatie, ik stop altijd na een jaar ofzo met medicatie omdat ik dan het gevoel krijg dat ik ook dommer word, minder alert, etc. De laatste medicatie die me voorgeschreven werd had als voornaamste bijwerking vermoeidheid en gewichts toename, twee dingen waar ik zelf al goed in ben.
Maar door jouw reactie merk ik wel hoe normaal dit eigenlijk ook voor mij is en hoe abnormaal het voor normale mensen klinkt.
Ik let er heel erg op dat mijn kinderen er geen last van hebben en verberg het ook voor vrienden. Ik kan een paniek aanval hebben terwijl niemand het merkt.

Toen ik mijn kinderen kreeg ging het al jarenlang goed met mij en ik vind het ook heel erg dat het nu weer zo manifest is. Het is in de loop van afgelopen vijf jaar ofzo verergert, en het wordt altijd veel erger als ik in loondienst werk ( veel mensen, beoordelingen, etc ). Maar Corona werkt ook niet mee:/

Marielle, dankjewel voor je reactie. Ik hoor dus echt nooit iemand die het ook heeft.
Ik zoek altijd op reddit naar lotgenoot verhalen maar dat zijn meestal hele jonge mensen. Je zette me aan het denken, ik ben juist niet alleen, kinderen zijn nu altijd thuis en man was wekenlang ook altijd thuis ( nu weer naar werk). Wat je schrijft is een eye opener, het continue tussen mensen zijn, ook al zijn het mijn bekende familie mensen, is ook natuurlijk ook vermoeiend omdat ik constant aanpas. Ik ga me af en toe terugtrekken overdag. Tegelijk vind ik het heel fijn om ze vaak te zien, en dat ze niet dagelijks naar school fietsen scheelt weer een angst moment.

Inderdaad, de loep. Voor mij is het een onveilige omgeving zonder regels waar ik in opgegroeid ben, met op onvoorspelbare momenten driftaanvallen en fysieke straffen van ouders. Ik heb weinig vertrouwen in systemen, en verwacht eigenlijk gewoon de ontmanteling van de samenleving en dan dat er geen schoon water meer is of zoiets. Dat heb ik altijd al gehad, maar nu lijkt het dichterbij. Ik vind het altijd heel knap als mensen geloven dat iets nooit kan gebeuren, dat vertrouwen heb ik helemaal niet.

Een beetje zoals jouw reactie, Gas, impending doom. Alleen wat meer impending dan eerst, toen het nog vooral in mijn hoofd zat, nu speelt het zich veel meer zichtbaar af.

Ik merk wel dat ik nu na een nacht slapen al iets beter functioneer. Dankjullie voor het schrijven! en sterkte <3
Wolk

GAS

Kijk eens naar de videolink, daar wordt volgens mij niks bevestigd, maar ik kan me vergissen.

Medicijnen

Ik slik citalopram. Daar word je niet dom of dik van. Denk ik

wolk

"Inderdaad, de loep. Voor mij is het een onveilige omgeving zonder regels waar ik in opgegroeid ben, met op onvoorspelbare momenten driftaanvallen en fysieke straffen van ouders. Ik heb weinig vertrouwen in systemen, en verwacht eigenlijk gewoon de ontmanteling van de samenleving en dan dat er geen schoon water meer is of zoiets. Dat heb ik altijd al gehad, maar nu lijkt het dichterbij. Ik vind het altijd heel knap als mensen geloven dat iets nooit kan gebeuren, dat vertrouwen heb ik helemaal niet. "

Geloof het of niet, dat is nou precies waar die Alain de Botton video over gaat!

You can lead a horse to water but you cannot make it drink.

selfhelp

Heel aardig Ad hombre!
Ik heb heel wat uren naar self help dingen geluisterd en ik vind mevrouw Perel sympathiek, en meneer Botton ook heel erg leuk ( ik heb zijn boek over relaties, waarin hij beschrijft dat het eigenlijk een soort wederzijdse gijzeling is waarin je je geliefde wat ruimte moet geven zo ongeveer) maar daar heb ik nu niet heel veel aan.

Ik moet gewoon helaas weer in therapie, het was goed om hier op te schrijven dat het gewoon niet zo goed gaat. Net zo goed als het hardop zeggen wat ik nu ook heb gedaan tegen mijn partner. Het was fijn om respons te krijgen, meestal klap ik juist super dicht als het niet goed gaat en het was echt ontroerend om een geluid terug te krijgen. Ik sta op wachtlijst voor therapie en ga kijken of verzekering me kan helpen eerder aan de beurt te komen. En ik ga af en toe even in mijn slaapkamer zitten om in de luwte te zijn en even niet sociaal.

Waar ik trouwens wel naar luister, en wat goed helpt tegen angst, misschien ook wel omdat het totaal juist geen introspectie, lust tot verbetering, en gedachten over mijzelf oproept, zijn Philosopize this ( podcast) en stuff you should know, allebei op spotify. Verder de history of Persia, history of China, en the fall of civilizations. Ook op spotify.
En natuurlijk Waar Gebeurd, een Nederlandse podcast. Daar word ik rustig van en val ik ook van in slaap. Er is zelfs op spotify iemand die de hele Ikea catalogus voorleest, en echt gericht op slapeloosheid de podcast Sleep with me met intens saaie verhalen.

ok dat was een beetje veel info , maar wie weet heeft iemand er wat aan.

liefs, wolk

citalopram

hmmmm.
Ik ga het opzoeken. Ik vond welbutrin goed te doen, behalve intens levendige dromen, weet niet meer waarom ik gestopt ben. Waarschijnlijk omdat het goed ging, en ik dacht dat ik dat zelf zeker wel kon volhouden not.

ad hombre

goed dan,
ik zal naar Alain kijken.

Leestips

misschien heb je hier nog wat aan:
https://www.impact-kenniscentrum.nl/nl/covid-19
Een verzameling folders over mentale ondersteuning tijdens de coronacrisis.

Sterkte.

Wolk

'Waarschijnlijk omdat het goed ging, en ik dacht dat ik dat zelf zeker wel kon volhouden not.'

Been there, done that. Meerdere keren.

Inmiddels weet ik dat het chronisch is (of biologisch?). Ik kan niet werken, zorgen, poetsen, koken, kortom leven zonder medicijnen. Net zo goed als dat ik niet kan autorijden zonder bril (ook niet als ik gewoon beter mijn best doe ).

Wellbutrin

Ik wilde net Wellbutrin voorstellen. Ik heb een paar moordende depressies doorgemaakt (bijna letterlijk) en allerlei medicatie geslikt waar ik inderdaad dik, sloom, agressief of allemaal van werd. Toen kwam Wellbutrin en dat slik ik nu al jaren. Ik stop er ook niet meer mee, waarom zou ik. Met voel ik me prima, geen bijwerkingen, zonder schiet ik toch altijd weer de pikzwarte afgrond in, ondanks alle therapie die ik ook heb gehad.

Ik ook

Hier ook een persoon met GAS en neiging tot depressiviteit. Ook extreme jeugd. Afin. Al 25 jaat slik ik Clomipramine (Anafranil). Eerst hoge dosering nu al 15 jaar 25mg per dag (mini onderhoudsdosering). Zou je denken dat je zonder insuline kon als je diabetes had of zonder chemotherapie als.je kanker had? Angst zit niet alleen tussen de oren maar ook in de chemie van je hersenen (oh wacht toch tussen de oren). Met medicatie ben IK mezelf, zonder niet.
Sterkte!
GAS2

medicatie

tja, jullie hebben helemaal gelijk.
Ik herinner me nu dat ik de laatste keer vond dat ik last had van mijn omstandigheden ofzo en dat ik niet wou mediceren tegen de moeilijke kanten van het leven of iets dergelijks enorm doordachts.

En ik was bang dat ik minder scherp werd door de medicatie, slim zijn was zo ongeveer mijn enige bron van het restje zelfvertrouwen dat ik nog had en ik merkte echt dat ik minder slim werd, leren ging moeilijker, etc.

Door angstige spanning vooruitgestuwd presteren staat niet per se gelijk aan intelligentie weet ik nu. En zogenaamd slim zijn is geen compensatie voor maatschappelijk falen.

Ik ga kijken of er passende medicatie mogelijkheden zijn. Toch maar weer.
Dank jullie voor alle aandacht.
Wolk

Het is niet stom dat je bent gestopt

En het is niet stom als je weer begint. Je had toen gewoon een ander oordeel over de toenmalige situatie dan nu over de huidige. Dat is toch logisch?! Het is gewoon een afweging. En het lijkt mij, vanaf deze afstand, duidelijk dat die nu in het voordeel van de medicatie mag uitvallen.

Ik las vanochtend dit in een essay in de Volkskrant:
“ Leven is accepteren dat je kwetsbaar bent, sterfelijk, zonder te onderschatten hoe weerbaar je ook bent.”

https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/druk-angsten-niet-weg-maar-leer-beter-bang-te-zijn~b4127dd5/

Dat is het soort herinnering wat ik ook geregeld goed kan gebruiken.

Wolk

'en dat ik niet wou mediceren tegen de moeilijke kanten van het leven of iets dergelijks enorm doordachts.'

Gek he, bij lichamelijke dingen denkt niemand dat. Niemand vindt dat je met een gebroken been zonder gips een marathon moeten kunnen lopen. Of dat je thuis best je bril mag dragen, maar het achter het stuur zonder moet kunnen ...
Maar bij mentale aandoeningen ben je zwak als je het niet op pure wiskracht redt. Heel tegenstrijdig.

Jo Hanna

Die is echt mooi. Vooral de piekeraars onder ons willen het tweede nog wel eens vergeten: dat je als het er op aankomt vaak beter met de dingen kunt omgaan dan je van tevoren had gedacht.

Mmhh

Dat onderscheid tussen fysieke en psychische klachten wordt altijd gemaakt en ik wil er toch een keertje op reageren
Het is nl niet zo zwart wit denk ik.
Ook met fysieke klachten kan er veel weerstand zijn. Bij jezelf, of bij je omgeving.
Ja, een gebroken been, dat snapt iedereen prima. Maar wordt het vager, bijv rugpijn, dan wordt het anders.

Depressieve of angstige gevoelens, dat is ook best vaag. En het onderscheid tussen 'gewone' angst/depressie en ziekelijke is niet zo evident.
(niet voor niets wordt geregeld de noodklok geluid dat er veel te veel antidepressiva wordt voorgeschreven, bijv!)

En ook bij lichamelijke klachten is het vaak een afweging tussen positieve en negatieve kanten van bijv medicatie. (werking versus bijwerkingen)

En ook bij lichamelijke klachten is het vaak een afweging om primair te kijken naar behandeling of het eerst te zoeken in leefomstandigheden.
Dat is natuurlijk niet anders bij angst/depressie.

Waarbij ik

even voor de duidelijkheid, verder niet oordeel over het een of het ander.

Zeker ook niet wb jouw afweging Wolk.
Ik wil je alleen meegeven dat ik het zelf (ben geen medicus!!) niet zo vreemd vind dat je je angstig voelt in een angstige situatie.
Je bent een soort van kanariepietje denk ik.
En die kunnen we goed gebruiken!

Geen zorgen Vera

'Je bent een soort van kanariepietje denk ik.
En die kunnen we goed gebruiken!'

Ook met medicijnen heb ik nog paniekaanvallen hoor. Alleen niet meer zo verlammend en niet 24/7.

Omgaan met angst

Op de site www.iedereenOK.be is een programma beschikbaar om hier beter mee om te gaan. Waarschuwing: in het Vlaams (en Frans en Engels). 😉

Maar ook

Ik heb de redenatie van het gebroken been ook vaak gehoord en zelf ook wel gebruikt, een belangrijk verschil is wel dat medicatie soms echt iets aan je beleving en zelfs persoonlijkheid lijkt te veranderen.
Dat vind ik best een stap.
Ik heb lang gedacht dat mijn probleem een soort ziekte was, alsof mijn hersens een griep hadden, en de griep kon bestreden worden.
Ik denk nu eerder, helaas, dat de angst ook mijn persoonlijkheid heeft gevormd. En dat medicatie daar ook op ingrijpt. Het is altijd afwachten wat er met je gebeurt als er iets nieuws inloopt en het kan erg onaangenaam zijn.

Ik weeg t af. Voorlopig zoek ik een therapeut.
Het lucht wel op om er hier over te praten en lezen !
Wolk

Van de andere kant

Die van de partner. Ik heb geen (psychische) aandoening, mijn ex wel. Meer dan genoeg ervaring via hem. Daaro mijn 5 centen; ik vind het grootste verschil tussen psychische en fysieke aandoeningen dat de patient vaak niet weet dat hij/zij ziek is. Of het niet wil weten. En dus ook geen behandeling wilt cq nodig vindt. Geen medicijnen wilt slikken. Anderen in de omgeving overal de schuld van geeft en het leven zuur zo niet onmogelijk maakt. En dat is nog moeiljker om mee om te gaan dan het zorgen voor iemand met een zware fysieke ziekte. Als je een partner moet verzorgen die kanker/MS/hersenbloeding of iets anders ernstigs heeft, is dat heftig. Maar je kunt er althans nog samen over praten!

Daarom mijn advies aan TS; wees blij dat jij wel kunt onderkennen dat je hulp nodig hebt, in de vorm van medicijnen en/of therapie. Daar heb je al de helft mee gewonnen! En dat maakt het voor je partner en gezin ook gemakkelijker. Dan kun je er samen voor gaan.

'Grip op coronastress'

Online module 'Grip op coronastress'
Samen met Stichting mirro bieden we u de gratis online module 'Grip op coronastress' aan. Hierin vindt u praktische tips, oefeningen en filmpjes die gaan over mentale gezondheid en thuiswerken en/of studeren. De module is bedoeld voor iedereen die:
V wil leren hoe je tijdens de coronacrisis positief kan blijven
V vanwege het coronavirus thuis moet werken en/of studeren
V wil leren hoe je effectief thuis kan werken en/of studeren
V praktische tips zoekt over hoe je met anderen in contact kan blijven
https://www.zorgenzekerheid.nl/grip-op-coronastress.htm?utm_source=NB_apr&utm_medium=EM&utm_campaign=apr

Niet handig

Jullie bedoelen het goed. Maar angststoornissen en depressies zijn serieuze aandoeningen. Daarvoor is professionele hulp nodig. Geen doe-het-zelf linkjes of roepen dat veel mensen corona spannend vinden. Dat zorgt er voor dat mensen geen hulp zoeken en zelf blijven aanmodderen.

Iemand met een gebroken been stuur je ook geen informatie over steunkousen. Toch?