conversiestoornis bij kind van vriendin
De dochter van een goede vriendin heeft sinds kort vreemde aanvallen. Het zijn rare schokkende, herhalende bewegingen met ledematen en gezicht, die ze niet kan sturen. Volgens het ziekenhuis gaat het om een conversiestoornis, ofwel niet-epileptische aanvallen. Het begon op school (ze zit in groep 3), vlak voor de vakantie.
Een conversiestoornis wordt veroorzaakt door ernstige stress, die wordt "vertaald" naar fysieke symptomen. Mijn vriendin geeft zelf aan dat ze denkt dat het komt omdat ze teveel aandacht krijgt (oa. van haar opa's en oma's, en buitenlandse familie) en wil haar vooral met rust laten in de hoop dat ze stopt met de aanvallen. Haar vader (niet meer samen met mijn vriendin) verwent haar juist, in de hoop dat ze zich beter gaat voelen. Beiden willen (nog?) geen psychologische hulp inroepen.
Ik maak me ernstig zorgen om het meisje. Heeft iemand ervaring met deze stoornis en weet je of psychologische hulp een logische eerste stap is? Als een kind zodanig in de stress zit en niet van zichzelf de neiging heeft er (met haar ouders) over te praten (anders zou ze niet fysieke symptomen vertonen) is het dan niet het meest voor de hand liggend om zo snel mogelijk hulp te zoeken? Stress / zorgen die zo erg zijn, lossen zich toch niet vanzelf op?
Meisje heeft veel moeite op school, is vorig jaar blijven zitten. Ouders zijn al uit elkaar sinds ze een baby was en delen het ouderschap gelijk. Moeder heeft al jaren een nieuwe vaste partner, een echte lieverd. Vader heeft een verslavingsverleden en losse relaties, maar doet volgens mijn vriendin zijn best een goede vader te zijn.
Iemand advies aan mij hoe ik vriendin kan adviseren? Of gaat dit, zoals zij denkt, vanzelf over?
Advies.
Je vriendin is met haar dochter in het ziekenhuis geweest en gelukkig hebben de aanvallen geen ernstige medische oorzaak. Heeft de arts haar daar geen verder advies gegeven? Dan zou ze alsnog met haar huisarts kunnen overleggen of psychologisch onderzoek zinvol is.
De aanvallen zijn er pas sinds kort schrijf je, dat je vriendin het, nu ze is gerustgesteld, even wil aanzien begrijp ik wel.
Goed plan
De ouders weten nu dat het geen epilepsie is, maar een conversiestoornis.
Lees eens hier: meestal duurt het niet lang. Pas als het langer duurt en niet lijkt te verbeteren kun je verder kijken en bv. psychische hulp zoeken.
https://www.thuisarts.nl/conversiestoornis/mijn-kind-heeft-conversiestoornis
Ik denk dat dat je dit prima aan de ouders kunt overlaten.
aan de ouders
Je moet het aan de ouders overlaten. Het is hun kind. Het is geen 'kindermishandeling' door even pas op de plaats te maken. Ze weten nu net wat het is. De arts heeft hen kennelijk ook aangeraden eea even af te wachten, anders hadden ze wel meteen een verwijzing gekregen.
Ik lees uit je bericht dat je de ouders niet ziet als 'goede ouders' maar zij moeten leven met hoe het nu gaat met hun dochter. Voor deze ziekte is geen kant en klare oplossing. Het is gelukkig geen epilepsie, iets wat met medicatie niet altijd te behandelen is. Van wat ik lees is het iets dat (ook) vanzelf over kan gaan.
Het enige wat je kan zeggen tegen je vriendin is: vertrouw op je gevoel. Als ze weinig progressie ziet kan ze naar de huisarts voor de nodige verwijzingen naar psycholoog of fysiotherapeut.
Aan de ouders
Beste,
Wij zijn nu 1,5 jaar verder met een zoon met een conversiestoornis. We hebben nu pas de juiste hulp gekregen van expersiecentrum conversiestoornissen in Woerden. Psychologische hulp werkt pas als de conversie onder controle is. Mijn zoon zegt zich heel erg alleen te voelen als hij in een aanval zit en er niemand is. Dus wat ik aanraadt, blijf bij je kind en praat, stel het gerust en moedig het aan. Het is heel zwaar je kind zo te zien. Heel veel sterkte voor de ouders en hun dochtertje.
