Communiceren met iemand die een herseninfarct heeft gehad

Muziek?

Ik heb geen ervaring, maar dat is wel het eerste dat in mij opkomt. Weet je welke nummers zij leuk vindt? Kun je misschien even een playlist maken op Spotify of Youtube op je telefoon. Samen muziek luisteren is altijd leuk en het is niet zo talig.

Spelletje doen?

Het is sowieso goed voor haar om te oefenen. Misschien wil ze wel een spelletje met je doen? Ganzebord of zo. Of misschien is ze al toe aan scrabble?

Of kwartetten. Als ze nog niet spontaan op woorden kan komen zou ik dat niet doen. Maar ganzeborden of mens-erger-je-niet kan al snel.

Of vraag je af of je anders samen een film kunt kijken met wat te drinken erbij. Omdat je ook niet de hele tijd moeizaam wil praten maar wel bij elkaar wil zijn.

Bedenk even wat ze leuk zou vinden. En neem dan een een laptop of een smartphone mee. Of misschien heeft ze zelf wel wat wat ze wil laten zien.

Misschien lukt schrijven beter? Mogelijk heeft de familie nog wat geregeld of is er iets op de afdeling waar je wat mee kan?

Ik weet van heel lang geleden dat er ook borden waren met icoontjes en tekst. Omdat emoties vaak hoog zitten was dat ook juist met emoties: 'fuck de zuster'.

Ook een advies om het neutraal en luchtig te houden. Alles is mogelijk, en natuurlijk toegestaan, maar mensen willen zelf vaak niet 'verdwijnen' in hun emoties want dan is het nog moeilijker om hun gedachten te ordenen of een woord te vinden.

Hopelijk kan het een prettig moment opleveren, in elk geval een moment samen. En hopelijk is er progressie en gaat het elke dag beter met je vriendin.

Veel sterkte en kalmte toegewenst! En natuurlijk beterschap voor je vriendin.

Zijn

Een jonge vriend van ons had een hersen infarct. Hij kon niet communiceren. Zijn spraak was aangetast. Er kwamen allemaal onzin woorden uit. Spelletjes kon hij ook echt niet. Wij waren er gewoon. En we vertelden ditjes datjes. We lazen voor. Een luisterboek is ook fijn. Er zijn is ok. Zeker wordt het ongemakkelijk. No problem. Sit with it zeg ik altijd maar. Gewoon samen ZIJN. sterkte
Ps met onze vriend kwam het aardig goed. Geen uitval meer. Echt qua multitasken en omgaan met prikkels komt het niet meer goed. Zijn baan kon (drukke leidinggevende functie) hij niet meer uitvoeren . Andere taken gekregen.

Hou het overzichtelijk

Zelfs na 8 jaar vind ik het niet altijd gemakkelijk hoe ik ermee om moet gaan en wat ik mag verwachten, dus geneer je niet dat je het wat lastig vindt.

Ik denk dat ik sowieso een paar punten kan meegeven.

Hou het duidelijk. Dus ga niet van de hak op de tak.

Vaak weet iemand heel goed wat hij wil zeggen, maar het komt er niet uit. Het kan onaangenaam zijn als een ander het dan maar even oplost. Zeg liever "neem je tijd".

Het kán gebeuren dat ze anders reageert dan voorheen. Minder begripvol, sneller geïrriteerd of boos. Dat ligt niet per se aan jou, maar mogelijk aan de schade aan haar hersens. Probeer dus eerlijk te kijken of je aanleiding gaf, of dat haar emoties niet normaal zijn voor wat redelijk is. Daar kan ze dan helaas niet altijd iets aan doen. Ja, eventueel therapie waar ze moet leren hoe ze daar mee om moet gaan. Maar bedenk sowieso dat het dan niet aan jou persoonlijk ligt en ook dat het nu niet het moment is om zelf je verhaal uitgebreid te doen. Hou dat kort en luchtig.

Houdt ze van lezen? Vraag of ze luisterboeken wil uitproberen. Op jeugdniveau om te beginnen. Puberboeken.

Als cadeautje kun je nadenken over wat het makkelijker maakt voor haar. Ik denk aan een colsjaal, geen gedoe met losse uiteinden van een lange sjaal, een schoenlepel, memoblokjes om geheugensteuntjes overal te kunnen plakken.

Heb jij een abonnement op bijvoorbeeld Netflix, Videoland of NPO plus, heb je dan nog de ruimte om haar daar op mee te laten liften?

Houdt ze van fruit? Neem dan een bakje fruitblokjes mee. Geen heel fruit.

Woont ze vlakbij jou? Of is het revalidatiecentrum in de buurt? Dan kun je voorstellen om met haar te wandelen als ze dat kan en hoelang ze dat kan. En anders in een rolstoel.

Succes 😊

doen

Wat moeilijk en wat lief dat je gaat. Ik weet misschien niet in hoeverre ze er zelf weet en verdriet van heeft. Ik zou dus ook vooral wat doen en geen kruisverhoor: neem een krant mee, of een tijdschrift. Of je mobiel. Vraag of ze het leuk vindt dat je wat voorleest. Of foto's kijken, de gewone dingen van jouw en jullie leven. Youtube. Eten. Wandelen. En qua communiceren. Kan ze ja of nee aanwijzen? Dat kan je op een briefje schrijven.