Burn out - haptonomie / gestallt therapie?

Gevoel

Catalpa:
"Ik weet het namelijk allemaal heel goed te benoemen. Ik weet verstandelijk ook waar het fout gaat. In de afgelopen jaren heb ik mezelf al vrij aardig geanalyseerd en daarmee elke keer maar weer door kunnen gaan. Maar het gevoel zelf zit niet goed. Mijn gevoel vertrouwt/gelooft mijn verstand niet."
Ja duh, dat is bekend probleem bij burnouts, en het probleme zit dan vaak niet bij het gevoel, maar bij het verstand, dat keurig alles wegrationaliseert.
Dus: Wat wil je? Niet verstandelijk, maar gevoelsmatig?

Hapto

Ik heb hapto gehad..
ik vond het zeer prettig, ik heb eerder groepstherapie gehad en daar kon ik me er gewoon onderuit kletsen en mezelf en iedereen voor de gek houden...

bij hapto lukte dat niet, omdat mijn thepauet heel erg dicht bij mijn gevoel kwam reageerde mijn gevoel, en niet mijn verstand... dan kon ik verstandelijk nog zo dingen wegberedeneren, maar mijn gevoel sprak anders..
pas toen kon ik met mijn gevoel en reactie op dingen aan de slag..

ik weet niet goed wat je wil weten er over, misschien kan je nog wat gerichtere vragen stellen dan kijk ik of ik die kan beandwoorden ...

Cognitieve gedragstherapie

Ik heb cognitieve gedragstherapie gevolgd bij een psycholoog die ervaren was met burnout (te vinden via http://www.vgct.nl/cms/showpage.aspx?id=194). Ik had geen zin om te spitten, omdat ik precies wist welke dingen tot de burnout hadden geleid en waar die door veroorzaakt waren, maar weten leidt niet noodzakelijkerwijs tot genezing.

Cognitieve gedragstherapie is heel praktisch. Je leert mechanismes te herkennen en gaat oefenen met ander gedrag. Je leert signalen bij jezelf te herkennen. Krijgt hulp om te bedenken wat je anders kunt doen en hoe je je welzijn meer in de hand kunt houden. Je leert ook te zien wat aan jezelf ligt en wat aan omstandigheden/anderen en hoe je de invloeden van buitenaf in de hand kunt houden.

Het sprak mij erg aan omdat het concreet was en ik zelf weer meester werd over mijn (gevoels)leven. In april 2007 kwam ik totaal opgebrand thuis te zitten, in december van dat jaar ging ik weer volledig aan het werk. Ik ben nog steeds een stresskip die alles goed wil doen en van iedereen erkenning wil hebben, maar ik zorg er nu voor dat dat niet uit de hand loopt en kan beter van mezelf accepteren dat ik mijn beperkingen heb.

Sterkte, het voelt vreselijk klote, 24 uur per dag, en het is onvoorstelbaar dat je er ooit weer bovenop komt, maar dat komt uiteindelijk echt goed.

Gevoel2

Catalpa:
"Je vraagt wat wil ik nu echt gevoelsmatig. Denk je niet dat als ik daar het antwoord op had geweten dat ik dan niet nu met een burn out thuis had gezeten?"
Het kwam er wat rot uit, maar misschien is dit wel waar het om gaat. Bij burnout helpen korte snelle therapietjes vaak niet meer -dan moet je de diepte in. Cognitieve gedragstherapie is populair, en terecht, omdat het je relatief makkelijk van verkeerde denk- en gedragspatronen afhelpt. Maar het helpt geen zak, als je niet weet wat je wil.
Dus inderdaad, je zit thuis omdat je niet weet wat je wil. Of beter gezegd, omdat je niet VOELT wat je wil.

Aanvulling

Catalpa:
"Het is inderdaad de vraag die beantwoord moet worden. De vraag is alleen hoe ik dat voor elkaar ga krijgen."
Ik geloof niet of daar een standaard recept voor is. Bij veel mensen helpt praten (dat kan, maar hoeft niet met een therapeut), maar voor anderen is praten alleen maar een andere vorm van rookgordijn optrekken.

Dendrofiel

Hoi Catalpa, ten eerste een warme felicitatie met je nick. Misschien kun je de komende tijd gewoon wat meer bij bomen gaan staan. Dat meen ik serieus trouwens. De Catalpa staat er nu ook prachtig bij hier omdat de vruchtdozen (ze hebben eenhuizige bomen, dus mannetje of vrouwtje) recht naar beneden hangen, donker, en daartussen dan het lichtere verkleurende blad, en dan nog die donkere stam. Prachtig gezicht.

Over de therapievraag. Ben zelf nogal een aanhanger van de allesisgoed-aanpak. Dat wil zeggen, het maakt niet uit wat je doet en je hoeft ook niets te doen (dat laatste waren de woorden van de haptotherapeut, je moet helemaal niets) maar als je iets doet dan heb je daar wat aan... als je me nog kan volgen... Dus als jij in eerste instantie neigt naar haptotherapie zou ik gewoon maar eens gaan kijken of je iemand kunt vinden waar je mee klikt. Vaak is het lastig genoeg om dit soort dingen snel geregeld te krijgen. Je moet (oeps je moet niets) gewoon het avontuur aangaan en zien waar je uitkomt. Ervaringen van anderen helpen maar beperkt omdat het altijd gaat om de persoonlijke relatie tussen client en therapeut.

Vandaar mijn pleidooi, probeer wat vertrouwen te vinden in je eigen weg en ga op onderzoek uit. Het maakt niet zoveel uit waar je voor kiest.

Catalpa

ik ging naar de hapto omdat ik zo'n ster was geworden in mezelf afsluiten dat er niemand meer dichtbij mocht komen letterlijk en figuurlijk op het laatst.
dat had een grondslag in het verleden. ik moet zeggen dat ik vrij snel verbetering merkte doordat ik er niet onder uit kon naar mijn gevoel te kijken.
Volgens mensen om me heen was ook vrij snel resultaat merkbaar, ik was opener, en durfde meer voor mezelf op te komen.

ik hou niet van zweverig gedoe en dat was hapto totaal niet.

Ik vond het een erg prettige (maar soms doodvermoeiende) therapie

als je nog mee rvragen hebt vraag gerust

Nog steeds profijt

Wat naar, zo'n burn out. Heb jaren geleden mee gekampt. In mijn geval heeft haptonomie wonderen gedaan. Je moet inderdaad weer heel erg naar je eigen gevoel en zelf toe. Heftig, maar wel goed. Wat ikzelf prettig vind, is dat ik er nu nog steeds (jaren later) baat bij heb. Alles wat ik indertijd geleerd heb, kan ik nog steeds toepassen/herkennen/erkennen. Haptonomie voorkomt nog steeds dat ik mijzelf voorbij loop.

Sterkte!

Manus

Catalpa

Fijn om nog even te horen wat het is geworden. Ik zit thuis met griep, dus dan heb ik misschien ook wat veel tijd om te kijken of je al gereageerd hebt

Ik denk dat het een prima keus is. Alles wat je nu doet is een prima keus. Je bent gewoon onderweg op een nieuwe weg, echt niet nodig om nu al te weten waar je heen gaat, hoe lang het duurt en wat er van belang is. Als je de reis maar aangaat, dan komt de rest vanzelf. En probeer gewoon te voelen wat je voelt terwijl je onderweg bent...

Wel opmerkelijk dat je in die paar regels al weer zo duideijk laat lezen dat dat 'moeten' voor jou een thema is. Gek he, dat je op zo'n anoniem forum zo makkelijk dat soort dingen kunt uitwisselen... met een paar regels...

Huil maar hoor lief boompje

...alles komt goed!!

(had je al gezien waarom ik natuurlijk MOET reageren op jouw postings? nicktechnisch gesproken...)

Oeps en nou gebruik ik ook nog het Beladen Woord 'moeten'...

knuffel voor jou!

Buitenlucht

"(die dan nu dan toch echt gaat fietsen. Frisse buitenlucht snuiven. Maakt de dingen vaak ook weer wat helderder)"

Een paar jaar terug zat ik er zelf even doorheen qua werk (nog geen burnout gelukkig), en toen kreeg ik van de huisarts de keiharde opdracht om twee keer per dag een uur te gaan fietsen of wandelen, weer of geen weer.

Ik vond dat vroeger altijd een wat gratuit cliché, maar het heeft bij mij substantieel bijgedragen aan herstel. Zowel het uitwaaien, als het lichamelijk actief zijn, als het gevoel dat ik actief iets deed aan mijn situatie, het werkte allemaal positief uit.
Het hielp voor de discipline dat het zo strikt voorgeschreven was. Het Moest Van De Dokter.
Sterkte.

Hapto geweldig

misschien had ik ook een nick moeten maken hier. Maar ik ben zo blij dat ik via iemand naar een hapto ben gestuurd. Buiten fietsen was al niet meer voor me weggelegd, ik voelde gewoon helemaal niets meer. Het hele lichaam deed er niet meer toe, was alleen nog maar rationeel functionerend en berekenend. Vroeger wel jaren praattherapie bij deze of gene, maar het help uiteindelijk niet als je een goed verstand heb: dat wordt de veilige vluchthaven, die zich van je lichaam afzondert.
Wat zo gek was met de hapto, was dat er op de een of andere manier, bijna automatisch contact met mijn intuitie werd gelegd. Ik voelde na een eerste lange sessie mijn benen weer aan mijn lijf. Mooi. Maar dat ik automatisch spontaan de juiste dingen tegen anderen ging zeggen, een sociale of empathische intelligentie zeg maar, dat was zo ontzettend geweldig. En precies die intuitie heeft me geholpen uit het diepe dal. Ik hoop dat je zoiets kunt ervaren Catalpa, het zij je zeer gegund!

Catalpa

Ik reageer later, eerst ff een speurtochtpartijtje met 12 kinderen afwerken... zie het nieuwe huishouden of hoe dat nu heet

met dendrofiele groet,

D

Catalpa

Bedenk dat bewust voelen en daar aandacht aan besteden iets anders is dan de woorden vinden die dat gevoel beschrijven. Anders gezegd: het niet goed kunnen omschrijven van je gevoel, betekent helemaal niet dat je niet goed voelt.
Haptotherapie laat je bewust worden van je gevoel, maar dat onder woorden kunnen brengen hoeft geen deel uit te maken van de therapie. Eigenlijk integendeel zelfs, het kan juist een therapie zijn zonder woorden.
Voel je dus niet tekort schieten als je de woorden niet weet, dat is een ander 'kunstje'.

Knurf

"Als ik nergens zin in heb, ben ik duidelijk te moe (en dus niet lui, zoals ik vroeger dacht)."

Wauw, wat een eye-opener zeg, dank je wel. En dat je dan ook nog zegt dat het wel weer terug komt, een heerlijke geruststelling. Heb jij daar nog iets bijzonders voor gedaan, of kwam dat vanzelf?

Catalpa, hoe gaat het ondertussen met haptonomie en het wandelen? Het is natuurlijk nogal snel om het te vragen, maar heb je vertrouwen dat dit je pad is? Voelt het goed?
*Dikke knuffel voor jou*

Vraag

Is haptonomie alleen goed bij burn-outs of helpt het ook bij andere problemen, zoals pubers en moeders die niet goed in hun vel zitten?

gr.
Zonnebloem

Ben ik weer

Nou, de eerste stap is gezet Catalpa! En met al dat gewandel zijn het eigenlijk de eerste stappen..

Wat ook erg kan helpen is om een vaste route te kiezen. Dan voel je alle veranderingen beter door het seizoen heen. Oeps, daar gebruik ik alweer het woord 'voelen'!

Ik vond die toevoeging van Morgana - die was het toch - heel mooi dat voelen ook voelen is als je het niet onder woorden brengt. Kan ik ook nog wat mee.

Doe de bomen de groeten van me. Ik loop twee keer in de week maar eerst was ik ziek en nu de jongste dus het is alweer een hele tijd geleden (bijna drie weken). Ik loop dan ook, dus geen rennen ofzo trouwens. Doe het nog niet zo lang en daardoor ontmoet ik nog regelmatig nieuwe bomen onderweg. Die had ik al zeven jaar kunnen zien staan bij het fietsen, maar met lopen ervaar ik ze weer heel anders.

Zit trouwens tegen overwerkt aan of erin ofzo... vandaar mijn klik misschien ook