burn out & depressief - hoe ga je met zo iemand om?

proberen

te stimuleren door iemand mee te krijgen naar zaken waarvan je weet dat hij/zij dat leuk vind...vond. Een goede balans tussen rust nemen en activeren. Afhankelijk van de lichamelijke klachten natuurlijk.

Er zijn natuurlijk geen standaard dingen . "Hou eens op met dat gezeik' zal niet helpen. Maar toch moeten sommige mensen op sommige momentjes even doorgetrokken worden zeg maar. dat is voor iedereen verschillend.

Ook belangrijk, als het je partner is: zorg dat je er zelf niet aan onderdoor gaat. helpen is oke, maar neem op tijd afstand en ga niet steeds over je eigen grenzen.

Wat bedoel je precies met lief zijn?

afstand

Het is een van de kinderen. Woont op afstand, maar de hele toestand zit erg in mijn hoofd. Moeders (ouders) willen graag dat kinderen gelukkig zijn Toch?

Met lief zijn bedoel ik denk ik meegaand zijn, begrip tonen, er niet tegenin gaan. Leuke/lekkere dingen geven, daar thuis schoonmaken/strijken, kaartjes sturen, via whats app contact houden en vragen hoe het gaat.

Het is zaak rust te nemen, maar dat vindt deze persoon vreselijk saai dus steeds wordt er iets -kleins- verzonnen (wat dan tegenvalt). Vroeger was ziek zijn (niks ergs hoor, griepje of zo) ook iets wat voor stevige frustratie zorgde. En nu helemaal.

Vragen

Heb je al gevraagd wat die persoon nodig heeft?

Ik heb zelf diep in een burnout gezeten en aan "ach gut" had ik niets. Ik vond het verschrikkelijk, voelde me al zo'n faalhaas, het voelde of het hele kaartenhuis instortte dat ik met veel moeite had opgebouwd (werk, gezin, extra zorg binnen het gezin) en dat de hele wereld nu zou gaan zien dat ik te stom was om zoiets simpels aan te kunnen.

Waar ik veel aan had: praktische hulp. Er kwam een moment dat ik niet eens meer wist hoe ik een boterham moest smeren. Sta je daar wezenloos naar dat bord te staren... Er waren toen mensen die regelmatig langskwamen en checkten of de kinderen oké waren, of er eten in de vriezer en koelkast stond en af en toe wat huishoudelijke klusjes.

Aan verhalen dat ik zo sterk was, dat het over zou gaan en goed zou komen had ik op dat moment helemaal niks. Die praktische steun was echter een godsgeschenk.

Ook belangrijk: steun bij confronterende dingen. In mijn geval: meegaan naar de arbo-arts en later het UWV.

En soms mag je best tegengas geven. Geen dokter nodig? Prima, maar kom dan ook niet "zeuren". Jij bent geen dokter of therapeut, jij kan wel praktisch helpen (tot bepaalde hoogte).

Sterkte ermee! Ik zit momenteel met een kind in ongeveer dezelfde situatie en heb echt een grens moeten stellen: "Ik wil je helpen met praktische dingen, of met communicatie met je begeleider als je dat lastig vindt, maar ik wéét dat je je rot voelt, daar kan ik niets aan doen en het is voor mij niet prettig dat elke dag te moeten horen."

Dat klinkt cru, maar het zoog de energie uit me weg. Ik neem zijn problemen serieus, wil graag praktisch meedenken, maar ik laat bij hem liggen waar ik niets mee kan.

Mensen worden het helaas wat " zat" als iets langer duurt, je kunt voor begrip nog steeds beter je been breken.

Mijn aanwezigheid was voor mijn dochter fijn, maar jouw dochter woont op afstand?
Niet teveel praten, geen verwachtingen, geen eisen, niet denken dat het zo opgelost is, en verder gaan zoals je doet.
Afleiden, er zijn , praten, aandacht, geduld en liefde en jezelf met je beklemming en ongeduld opzij schuiven maar niet vergeten.

De zorg voor je moeder viel je ook zwaar(logisch). Maar ik denk dat je nu blij bent dat je dat toch hebt gegeven.
Je dochter is blijkbaar ook een juffertje ongeduld()en zal moeten leren dat het leven hobbels heeft.
In haar vak heel belangrijk en leerzaam, want met haar ervaring van nu heeft ze de rest van haar leven profijt voor zichzelf en anderen. Je leert jezelf goed kennen, je grenzen lijken anders te liggen en je kunt je beter inleven in een ander mens met dezelfde klachten.

Ik had geen getrek nodig of druk.
Ik wilde dat mijn " nee" werd gerespecteerd en gehoord. De rest kwam vanzelf maar dat kost tijd.
Als ze nu leert accepteren dan heeft ze veel gewonnen.

Bied aan, verwacht dat het tegenvalt, houd het klein. Wees geduldig, niet hard en lees er veel over om haar in deze situatie te leren kennen en te helpen.

Zo zie je maar

Ik had geen behoefte aan praktische hulp, soms niet eens aan anderen maar ik had het wel nodig gezien te worden. Iemand die eens dieper groef dan hoi hoe is t? Niet aan een dweil, dan had ik het gevoel dat dat blijkbaar belangrijker was dan ik.

Dat iemand m'n lijden zag en wilde helpen, de tijd nam af entoe, dat was belangrijk.

Maar zo zie je, mensen zijn verschillend in wat ze nodig hebben. Vraag het maar: doe ik het goed? Wat wil je?

hee, dankjewel!

Fijn dat jullie me verder helpen. En 'juffertje ongeduld' haha, hoe kún je het opschrijven Anno!!

Ze woont inderdaad op afstand, ik kan niet even langs.

Inderdaad, ik zal mijn eigen gevoel van beklemming en ongeduld terzijde schuiven. Ik heb al wat meer levenservaring dan zij, dus dat moet lukken.

geduld

Makkelijk is het niet.Ik kan er als ouder van meespreken omdat ik zelf een kind heb dat reeds maanden in een depressie zit.Ze wil alles altijd perfect doen,neemt geen genoegen met goed genoeg en geloofd niet echt in zichzelf,terwijl ze fantastische punten behaalde op de hogeschool en ook in andere dingen er met kop en schouders bovenuit steekt.Maar haar dit echt doen geloven was zeer moeilijk haalbaar.
Uiteindelijk was ze helemaal op, zowel fysiek als mentaal.
Het was een hele klap voor ons en angst stak de kop op,want je wilt als ouder inderdaad dat je kinderen gelukkig zijn,maar soms loop het anders en heb je dit niet in de hand.
Wat wij uiteindelijk hebben geleerd is,dat meegaan in hun situatie niet meteen de oplossing is.Luisteren is belangrijk,maar ook de nodige afstand bewaren.Niet vragen "gaat het?"of "wat scheelt er?"
Maar dat zijn vragen die heel snel over je lippen gaan als ouder,gewoon uit bezorgdheid,maar daar hebben ze op die moment niks aan.
Ergens een middenweg zoeken om hen weer stilletjes aan op gang te krijgen en het dagelijkse leven weer op te pikken.Samen wandelen gaan bv of een nieuwe hobby zoeken die hen tot rust kan brengen.
Psychologische hulp is belangrijk,maar voor sommigen net niet genoeg.
Onze dochter heeft stappen vooruit gezet en vindt stilletjes aan weer haar draai in het leven,krijgt terug interresse in dingen die ze vroeger deed,maar toch heeft ze nood aan een zelfhulpgroep die ervoor zorgt dat ze in groep dingen gaat doen,want zoals ik eerder al aanhaalde is praten alleen vaak niet voldoende.
Het is een moeilijke strijd en een beangstigende periode voor de mensen die nauw betrokken zijn met een depressief persoon.Bang voor herval,bang voor de donkere gedachten die hen met momenten parten speelt...