Ben ik manisch depressief?
Goedemorgen,
Ik heb soms twijfels of ik misschien manisch depressief ben.
Het is voor mij niet belangrijk op een labeltje opgeplakt te krijgen, maar ik vraag het me gewoon af omdat ik soms nogal "last van mezelf" heb. Ik vraag me af of dat normaal is, of dat ik toch iets van mijn moeder heb meegekregen. Ik zal mijn situatie zo kort mogelijk uitleggen en dan ben ik benieuwd naar jullie mening.
Ik ben toen ik 3 was bij mijn ouders weggehaald, en in een pleeggezin geplaats samen met mijn zusje. Mijn vader zat vast, mijn moeder is "zwakzinnig en bipolar", en kon toen mijn zusje geboren werd de zorg niet meer aan. Ze geven aan dat ze altijd op een normaal niveau heeft gefunctioneerd, totdat mijn vader iets deed, en toen is zij teruggezakt. Er is nu geen fatsoenlijk gesprek met haar te voeren en zij zit ook in een instelling.
In het pleeggezin ben ik nooit gelukkig geweest, en ben ik naar meerdere uithuisplaatsingen definitief weggehaald. Ik werd op mijn 12e in een tehuis geplaatst en heb er meerdere gehad. Op mijn 18e ben ik er uit gezet, en heb ik een aantal jaar gezworven. Ik had geen vaste verblijfplaats.
Tot mijn vriendin mij ontzettend heeft geholpen, en haar vader vroeg of ik voor een kleine vergoeding bij hun mocht verblijven. Dit mocht, en vanaf toen kreeg ik mijn leven goed op de rails. In die tijd heb ik ook mijn vriend leren kennen.
Mijn vriend en ik hadden in het begin een beetje een moeilijke relatie. Hij komt uit een andere cultuur en we hebben erg veel aan elkaar moeten wennen. Na een tijd werd ik zwanger en zijn we gaan samenwonen. Dit liep in het begin op zijn zachts gezegd niet van een lijen dakje, en we zijn ook nog even uit elkaar geweest. Sinds mijn dochter 6 maanden is wonen we echt samen, en zij is nu 6,5. En we hebben nu ook een zoon van 1,5.
Nu is het zo dat ik als wij ruzie hebben, echt door een diep diep dal ga. Op het moment dat wij ruzie krijgen zie ik alles zwart. Ik kan dan aan niks anders meer denken, en mijn hele humeur hangt daaraan. Tegen mijn kinderen kan ik nog wel lief en aardig zijn, en op mijn werk funtioneer ik ook nog wel. Maar ze merken wel dat er iets is, en dat het niet lekker loopt. Ik merk dat ik periodes heb dat ik mij intens gelukkig voel. Ik ben dan blij met alles wat ik heb, mijn kinderen, mijn vriend, mijn huisje, het beetje geld wat wij hebben. Ik ben dan gewoon tevreden zeg maar. Maar op het moment dat wij ruzie hebben, dan zakt dit geluk en deze tevredenheid weg naar een dieptepunt. Ik voel me verdrietig. En niet alleen om die ene ruzie, maar om alles. Om mijn hele leven, hoe dat gelopen is, en hoe ik het gevoel heb dat ik faal als moeder omdat ik ze niet alles kan geven wat ik ze zou willen geven, en dingen die ik niet goed doe. Dit duurt een dag of 2, waarna ik weer weken heb dat ik me helemaal op en top voel. Tuurlijk zijn er dan wel dingen die ik kan mislopen, maar die kan ik gewoon handelen, zonder dat ik me er verdrietig over voel.
Ik ben extreem bang iets verkeerd te doen als moeder, vooral om wat ik zelf vroeger heb meegemaakt. Daarom wil ik eigenlijk weten of ik hier hulp voor zou moeten zoeken. ik heb in mijn dagelijkse leven geen last van mijn verleden, maar tijdens zo'n ruzie dus wel, dus ik weet niet of dat dan gewoon normaal is, of dat ik hier toch met iemand over moet praten.
Toen ik zwanger was van mijn eerste heb ik gevraagd of wat mijn moeder heeft erfelijk is, een haar begeleiders zeiden van niet. Maar soms heb ik toch het gevoel dat ik er een klein stukje van heb meegekregen, zou dit kunnen, of is dit iets van alles of niets wat erfelijkheid betreft.
Ik hoor graag wat jullie meningen hier over zijn.
Brazella
Hir vind je geen dokters, die hun mening kunnen geven over jouw verhaal. Ik snap je vraag heel erg goed, gezien je achtergrond en je eigen gevoel. Ik vind het heel erg knap hoe je je eigen leven hebt kunnen opbouwen. Wat een geweldige vriendin heb je gehad. Je hebt mensen nodig die je helpen, iedereen heeft dat.
Wees niet bang om nu ook hulp te vragen. Ga naar de huisarts, leg je verhaal voor en vraag aan de huisarts om advies.
Wel of geen etiketje, maakt dat iets uit? Ik denk dat het belangrijk is als je zelf ergens last van hebt, dat je dan weet waar het vandaan komt. En soms is er met medicatie, therapie, of gewoon door inzicht beter mee te leven.
Je verdient alle hulp om je leven aangenaam te maken. Ik hoop dat je die hulp vindt.
Tsjor
Geen dokter
maar klinkt niet als manisch-depressief. Na of tijdens een ruzie in de put zitten en ineens (bijna) alles negatief zien lijkt mij niet abnormaal. Heftig wat je allemaal hebt meegemaakt en ik zou hier zeker hulp bij zoeken. Maar nogmaals, ik ben geen dokter! In ieder geval mag je wat mij betreft mag je hartstikke trots zijn op wat je bereikt hebt! Heel veel sterkte gewenst! En laat je nog weten hoe het verder is gegaan?
goed
Als je een ouder hebt met een bi-polaire stoornis, heb je zelf 70% kans om een deel van die stoornis te krijgen (de depressie of de manie). De hele stoornis is al een stuk lager gelukkig.
Wat mij er eerder aan doet denken is dat jij nooit dát thuis hebt gehad dat de gemiddelde mens heeft gehad. Om zich veilig te voelen, fouten te kunnen en mogen maken en weer opgevangen te worden. Je hebt stabiliteit gemist, veiligheid en het hechten aan vaste verzorgers.
Dan is het niet gek dat jij volledig van de kaart raakt als er dan in je leventje iets anders loopt. Het is ook niet gek dat je intens gelukkig bent als het wel goed loopt.
Wat je misschien zou kunnen helpen is gesprekken om alles in kaart te brengen. Te begrijpen waar alles vandaan komt kan soms al de helft schelen. Kennis is macht en door jezelf goed te leren kennen kun je dingen weer eerder herkennen en begrijpen.
Ik zou bij jou dus niet als eerste aan manisch depressiviteit denken, alswel een logische reactie op jouw verleden.
En bijzonder veel petjes af dat je zover bent gekomen.
Mocht je wel manisch depressief zijn, of daar een lichte vorm van hebben...met de goede instelling van medicatie kan daar heel goed mee te leven zijn.
Dus geen angst, geen onzekerheid: onderneem actie, praat met iemand die ervoor heeft geleerd en laat de conclusies aan hen over en vooral hoe jij hiermee verder kan.
hulp zoeken
Je hebt een geweldige prestatie geleverd door vanuit zo'n moeilijke jeugd een goede toekomst voor jezelf op te bouwen. Blijkbaar heb je een 'gezonde' persoonlijkheid.
Ieder mens kan last hebben van emoties door erfelijkheid, omstandigheden en ervaringen, maar met een bepaalde biologische aanleg en door extreme omstandigheden en ervaringen kan het je leven in de weg gaan zitten.
Je hebt je leven echter goed op orde.
De twijfels die je hebt over je psychische gezondheid kan ik me wel voorstellen met zo'n achtergrond.
Maar dat lijkt me in jou geval, natuurlijk op afstand ik weet verder niets van je af, niet nodig.
Je kunt wel je kennis vergroten door persoonlijke ontwikkeling en door op je interessegebied, psychische gezondheid en moeilijke gezinssituaties, bij te leren door te lezen en door contact te leggen met lotgenoten. Of door daar met een goede kinderpsychiater over te praten. Liefst vrijgevestigd zodat er geen bemoeienis komt van instanties die je leven complex maken.
Ook zou je je kunnen verdiepen in thema's van 'gemengde' relaties, dat is al een uitdaging op zich om het goed te doen in een gemengde relatie, het heeft nogal wat valkuilen.
Vertrouw vooral op je gezonde verstand, je hebt een goede radar, en maak dingen niet groter dan nodig is, houd het klein en praktisch. Je wilt een fijn leven met je gezin waarin iedereen tot zijn recht komt en kan groeien, dat is het doel. Dat heeft soms wat voeten in de aarde, maar zorg goed voor jezelf, je kan het.
depressie
Omdat postnatale depressie veel voorkomt in mijn familie heb ik een psychiatrisch consult gehad hoe ik daar mee om kon gaan als dat optrad.
Het belangrijkste is dat als je het echt niet meer ziet zitten, de toekomst is weg, je denkt alleen nog maar aan doodzijn of wegzijn, dat je dan onmiddellijk je huisarts belt.
Maar dat weet je als je in die situatie zit. Iedereen denkt weleens aan dood zijn of weg zijn, maar er zijn beslist gradaties.
Toen de zaak ernstig escaleerde met mijn ex dacht ik aan moord en doodslag of zelfmoord. Dat vroeg echter geen psychiater maar een praktische oplossing, de zaak uit elkaar halen.
Als je echter bij relatief eenvoudige levenstaken denkt aan dood zijn of wegzijn, voortdurend, dan is het zaak je huisarts in te schakelen.
Zo'n ruzie is de trigger
...waardoor alle verdriet om je leven van destijds en hoe alles is gelopen heftig opspeelt. Dat is iets anders dan manisch-depressief zijn, lijkt me. Dat is een psychiatrische stoornis.
Je hebt er vast wat aan als iemand met je meedenkt, wie weet kunnen mensen hier je een beetje op weg helpen.
Gaan die ruzies om iets bepaalds, heb je daar zicht op ?
De ruzies
De ruzies variëren uiteraard in onderwerpen. Vaak komen wel dezelfde dingen langs. Ik doe of zeg iets verkeerd, ik ga vreemd (wie mij kent weet dat dit niet in mijn aard zit), mijn pleegfamilie (waartegen ik veel moeite heb om mijn mening of mijn wil aan aan te geven), Soms gaat het gewoon nergens over maar is hij geïrriteerd op het leven en reageert het dan op mij af. De reden voor de ruzies zijn meestal het probleem niet, het is meer zijn manier van praten wat pijn doet. Hij is erg dominant, en daarin lijkt hij veel op mijn pleegouders, en ik heb soms moeite er tegenin te gaan. Ik schrik en raak een soort op slot, en zeg daardoor niet alles wat ik wil zeggen, dit had ik in mijn jeugd ook. Maar daardoor heb ik in mijn relatie ook een soort gevoel dat ik niet goed genoeg, of vrouw genoeg ben, om dit leven te aan te kunnen. En daar raak ik heel verdrietig van, want voor de rest ben ik wel heel gelukkig met hem. Ik heb ook moeite met dat hij in boosheid dingen zegt waarvan hij weet dat ze niet waar zijn en die hij alleen zegt om mij te kwetsen, ik snap dat niet. Ik ben een zeer zacht ei, en ik zal nooit bewust iemand kwetsen ( wat niet wil zeggen dat ik dat onbewust nooit doe natuurlijk, ik heb waarschijnlijk ooit wel eens iemand gekwetst, maar niet express en met woorden). Ook komen er in de ruzies vaak hetzelfde naar boven, dus dingen van vorige ruzies, wat ik gewoon niet logisch en nodig vind. We hebben niet zo heel veel ruzies, maar als we er een hebben, en dan komt al het andere ook weer voorbij dan is dat best vermoeiend. Ik ben ook vaak uitgeput, op het moment dat we zijn gestopt met praten, dan ben ik gewoon leeg en verdrietig.
Misschien is de angst om op mijn biologische moeder te lijken wel een soort van spook in mijn achterhoofd geworden, en denk ik daardoor dat dit soort dingen met een stoornis te maken hebben. Ik wil gewoon niet eindigen zoals haar.
Je bent je moeder niet
En van wat ik lees durf ik er helemaal op te vertrouwen dat jouw leven niet zal eindigen als het hare, boor waar jij het in de hand heb ( iedereen kan natuurlijk hersenletsel oid krijgen waardoor je niet meer aanspreekbaar bent. Gelukkig gebeurt dat niet vaak).
Je hebt een zware start gehad in je leven en ik heb veel bewondering voor hoever je bent gekomen. Ik lees dat je een stabiele relatie hebt, werk, een dak boven je hoofd. Chapeau, dat zijn de resultaten van keuzes die jij hebt gemaakt, elke dag maakt, de verantwoordelijkheid die jij neemt. Met jouw achtergrond lijkt me dat pittiger te bereiken.
Wat je beschrijft klinkt mij niet als manisch depressief maar wel dat je te winnen hebt bij wat steviger in je schoenen staan. Ik vind de volgende analogie altijd duidelijk: ken je die poppetjes met een bolle onderkant en een gewichtje erin? Als je daar een tikje tegen geeft wiebelen ze. Als dat gewichtje bovenin het poppetje zit wiebelt het harder en langer door dan wanneer het gewichtje onderin zit. Bij hetzelfde tikje. Ik denk dat een therapeut jouw kan helpen je gewichtje lager te brengen. Zodat je minder van de leg bent door de ruzies. Ik denk dat ruzies in veel langdurige relaties voorkomen, zeker in een jong gezin. Nooit leuk maar hoort er wel bij. Logisch dat je je het aantrekt maar je geeft aan er teveel last van te hebben en daarbij kan een therapeut je helpen.
Manisch depressief zijn is denk ik iets heel anders. Er zijn hier wat draadjes over partners en exen die dat hebben. Klinkt niet als jou.
Sterkte
Nee
Er zijn hier inderdaad exen van partners die (vastgesteld) bi-polair zijn. Daar ben ik er een van. Ik ben door omstandigheden gedwongen redelijk 'ervaringsdeskundig' geworden op dat gebied en als ik jouw verhaal zo lees, is mijn antwoord direct 'nee'. Ik ben het met de anderen eens dat je waarschijnlijk niet bi-polair bent.
Om er maar eens wat in te gooien, om je gerust te stellen: een van de specifieke kenmerken van een bi-polaire stoornis is de periodes van zogenaamde 'endogene depressie'. Dat is een depressie die uit de persoon zelf komt en niets te maken heeft met gebeurtenissen of omstandigheden. Ik bedoel, je depressief voelen wanneer je relatie niet lekker loopt en je net ruzie met je partner hebt gehad is logisch en verklaarbaar. Een bi-polaire patiënt kan depressief zijn terwijl hij/zij net de honderdduizend heeft gewonnen. Zie je het verschil met jou?
Verder is statistisch vastgesteld (zie Trimbos Instituut) dat het hebben van 1 bi-polaire ouder de kans het zelf te krijgen op zo'n 10 tot 20% brengt. Geen 70% (sorry Astrid..).
arawen
Dat zei ik niet. Ik schreef: een deel. En daarna schreef ik: de gehele stoornis ligt gelukkig heel wat lager.
De kans dat ik een depressie ( dus een deel van de stoornis) krijg als mijn moeder manisch depressief is, is veel hoger dan dat ik de hele stoornis zou krijgen. De psychiater vertelde me dit.
Brazella
Kan het niet zo zijn dat je eigenlijk geen probleem hebt? (Of een ander) Kan het zo zijn dat je partner juist zich dysfunctioneel gedraagt? Ik weet niet *hoe* vervelend je partner zich gedraagt op die momenten, maar ergens lees ik tussen de regels door erg vervelend, en je ongelukkig voelen als je lief zo vervelend tegen je doet is vrij gezond! En niet gestoord! Waar je misschien last van hebt is je erg verantwoordelijk voelen en de schuld bij jezelf leggen?
blieb
Ik dacht hetzelfde als jij!
Brazella, wat jou mogelijk kan helpen is hulp (via OO, vrienden of professioneel) waardoor je meer zelfvertrouwen krijgt (dat voorbeeld van het poppetje is en mooie). Dan gaan de reacties/buien van je vriend je hopelijk minder raken.
Het kan wel zijn dat daarmee zijn gedrag niet echt verandert (of als jij er anders op reageert -ongenaakbaarder) erger wordt. Maar het kan wel heel fijn zijn als je sterker wordt en weet dat het (zeker niet allemaal) aan jou ligt, wat je vriend je nu steeds lijkt te doen geloven.
Verder alle complimenten voor wat je bereikt hebt en alle begrip voor je keus (ik las ergens anders dat je jullie relatie hebt gered/hersteld in het belang van je kind). Ik zit wat dat betreft (met ook een moeilijke man) in een vergelijkbare situatie.
Misschien lukt het je hem mee te krijgen naar relatietherapie. Daar zou dan duidelijk kunnen worden dat er (ook) iets mankeert aan zijn gedrag.
Sterkte.
Dank jullie wel
Dank jullie wel voor de reacties! Het is voor mij al een hele opluchting om te horen dat ik waarschijnlijk geen (manische) depressie heb, maar dat mijn gemoedstoestand normaal is bij bijvoorbeeld een ruzie. Ik begon eraan te twijfelen omdat het vaak lang goed gaat en dan BAM, ineens intens verdriet. Ik weet wel dat de problemen in onze relatie zeker van 2 kanten komen. Het is mijn onzekerheid tegenover zijn dominante karakter wat mijn onzekerheid vaak nog erger maakt. Hij heeft vroeger ook veel meegemaakt en gezien, en dat is wat onze zwakte is, tegelijk is het onze sterkte, want we zullen wel allebei heel hard werken om bij elkaar te blijven, omdat dat is wat we beide graag willen. Mijn vriend is geen prater, helemaal niet met een ander, relatietherapie zou hij ook nooit doen. Ik heb wel besloten om te proberen iemand te vinden die het niet erg vind even mijn verhaal te horen als het iets minder gaat. Mijn sociale cirkel is door alles niet groot, dus misschien moet dit wel een therapeut ofzo worden. Nogmaals bedankt voor de reacties, heeft me al goed gedaan te weten dat ik iets wel erg mag vinden, en er zelfs verdrietig over mag zijn, zonder dat het iets diepliggends hoeft te zijn.
