Angst voor braken
Mijn dochter (14 jaar) heeft, nadat ze mij heeft horen braken een angst voor braken ontwikkeld. Inmiddels heeft ze regelmatig een gesprekje met de praktijkondersteuner van de huisarts. Ze krijgt tips die tijdelijk helpen. De angst komt voort uit een gedachte, waardoor je lijf van alles gaat voelen. Daardoor denk je dat je moet overgeven. Daarna moest ze proberen de angst te visualiseren. Helaas heeft het nog niet het gewenste resultaat opgeleverd. Ze heeft de angst zeker 4x per week.
Heeft iemand van jullie hier ervaring mee en hoe, in deze lastige corona-tijd met alle beperkingen, kan ik dit het beste aanpakken?
Pfff...hier ook
maar door andere oorzaken. Het heeft haar leven compleet platgelegd. Tijdelijk helpen is mooi, hier helpt niets. Als het tijdelijk helpt, is ze misschien toch op de goede weg, maar heeft ze af en toe en terugval, dat is normaal. Als de praktijkondersteuner te weinig resultaat geeft, moet je misschien toch naar een psycholoog.
Psycholoog
Emetofobie (de wetenschappelijke naam) is een angststoornis. Is je dochter altijd angstig geweest of is het plotseling ontstaan? En is het gekoppeld aan extreme angst voor bepaalde voedsel en heel hygiënisch met eten omgaan?
Mijn zusje heeft het lang gehad. Bij haar was de oorzaak haar darmziekte, ze had angst voor ontlasting en daaruit ontwikkelde ze ook emetofobie, ook al had haar ziekte (Crohn) niet direct braken als gevolgd. Na een jaartje gedragtjerapie ging het beter, ze was ietsje ouder dan je dochter (rond eindexamen tijd dus 18...)
Zij is nu in de 30 en heeft 2 kinderen + werkt als gastouder. Braaksel en poep veroorzaken geen probleem meer bij haar,,gelukkig, maar het is nogal hardnekkig geweest.
Ik zou, als de praktijkondersteuner niet snel genoeg resultaat boekt met haar, toch vragen om een verwijzing. Er was een periode dat mijn zus nooit meer het huis uit durfde en bijna niets at, ze liep continu rond met zakjes voor het (eventueel) braken.. het was heftig.
Sini
Sini, tot nu toe
Was mijn dochter niet angstig. Wel duurde het lang voor ze liep (met 26 maand) en zwemles duurde ook langer dan normaal. Maar echt angstig kan ik haar niet noemen.
Mijn man en ik zijn in januari ziek van een bezoekje gekomen en hebben allebei flink moeten overgeven. Om het niet over te dragen, is mijn dochter bij oma gaan logeren, waar ze prompt ook moest overgeven. Dat vond ze vreselijk. Sindsdien is die angst er. Gelukkig niet dagelijks maar zeker 1x op de week en soms meer. Binnenkort gaat ze met hockey een paar dagen "op kamp". Ze voorziet nu al dat ze dan die angst ook krijgt. Ik heb de begeleiders gebeld en zij kennen het fenomeen. Indien nodig mag K. mij bellen, maar we hebben afgesproken: niet naar huis laten komen, omdat je dan de angst laat groeien.
wanneer
heeft ze echt voor het laatst overgegeven?
je komt maar op 1 manier van een fobie af: blootstelling.
Dus bij spinnen begin je met een vage tekening van een spin, dan een realistische tekening van een spin, dan een foto van een spin, dan van een echte spin op 5 meter afstand in een afgesloten terrarium, dan elke keer een stapje dichterbij, dan het terrarium open maken, dan de spin er uit laten lopen, dan de spin aanraken en dan de spin op je huid zetten.
Je komt nooit af van een emetofobie zonder dat je een keer goed hebt overgegeven. Daarna nog een paar keer en (met de juiste begeleiding) ben je er er vanaf.
Mijn dochter van 13 jaar heeft het ook, al jaren. Als ze maar hoort dat er iemand ziek is dan zie je de angst in haar ogen. ,Ze wilt zelf nog geen hulp...
