angst en paniek...wat is er toch aan de hand?

Herkenbaar. Niet de zorgen om dezelfde dingen maar in mijn geval ging het om angst baan te verliezen en daarmee ons huis etc.
Ik had ook altijd in de ochtend soort paniek.
Ik ben naar psych gegaan . Dat was heel fijn. Heeft echt wel geholpen. Ik sliep een tijd echt slecht. Daarvoor via huisarts oxazepam gekregen.
Ik ben mindfulness en meditatie gaan doen. Het gevoel is nu weg. Ik sta steviger. Dus neem die stap!

Ook heel herkenbaar.

Zorgen om andere dingen, maar ook bij mij buitenproportioneel drama in mijn hoofd. Vooral ‘s nachts en ‘s ochtends. Inderdaad, als de dag eenmaal begonnen is wordt het snel beter. Maar als je om half 5 wakker wordt helpt dat niet echt.

Ik merk ook dat ik boos ben op mezelf. Ik wil niet zo zijn. Ik accepteer het ook niet. Maar al kan ik heel goed rationaliseren dat het allemaal onzin is wat ik denk, dat neemt het gevoel niet weg. Ik vind het gewoon een beetje griezelig hoe herkenbaar jij je gevoel in de vroege ochtend beschrijft. Zo’n nare, onplezierige manier om aan de dag te beginnen. Alsof het alle levensvreugde en energie opslurpt.

Ik praat sinds kort ook met een psycholoog, en ik mediteer. Ik heb het gevoel dat het gaat helpen.

Soms vraag ik me af of de overgang er iets mee te maken heeft. Labiele hormoonspiegels of zo.

Ja,

Twee dingen
Eerste het praktische; in een lastige tijd waarin ik mij erge zorgen hebt gemaakt om kind A, sliep ik ook slecht. Ik verkrampte tijdens het slapen mijn kaken door hard de kaken te klemmen. Die leidde zelfs tot duizeligheid en evenwichtsstoornis. De tandarts heeft een bitje aangemeten om zo het klemmen van de kaak en uiteindelijk ook nekspieren, te stoppen. Betrekkelijk snel was ik van die lichamelijke klachten af en voelde ik mij weer uitgerust.
Sindsdien grijp ik naar het bitje als ik merk dat ik niet goed in slaap kan komen.
Het is een simpele oplossing, en ik hoop dat je daar ook baat bij mag hebben.

Ten tweede
Jaren geleden kwam de zelfmoord van Tim in het nieuws. Kind A was een stuk jonger maar werd ook gepest. Ik vertelde over Tim omdat de kans bestond dat de pesters dat zouden kunnen gebruiken in hun getreiter. Kind zei Tim te begrijpen maar het zelf niet te doen. Een tijdje later was er een ander kind dat zich in een bos ophing, zo is het verhaal.
Dan ga je best twijfelen aan de mededeling dat je eigen kind zoiets niet gaat doen. Weer een tijdje later zou kind tijdens een halve schooldag naar huis gaan. Kind had de sleutel want ik zou mogelijk niet thuis zijn. Maar ik was die dag wel thuis gebleven en wachtte op kind. Ik werd ongerust, belde school etc. Kind was nergens te bekennen. Ben naar de parken met strandjes gereden, heb iemand ingeschakeld om te kijken op kind daar was.
Nu ben ik gelovig en bad om bescherming van mijn kind. Ik was best bang dat kind iets had gedaan zoals het kind in het bos.
Toen ik weer richting huis fietste, hoorde ik opeens achter mij: Hoi, ma.
Ik kan je zeggen dat ik op dat moment misselijk was van angst en blij tegelijk. Ik heb mij moeten groot houden om kind niet te zeer te laten zien hoe beroerd ik mij gevoeld had. Uitleg kind was simpel. Kind had met klasgenoten nog wat plezier gemaakt maar we waren elkaar gepasseerd omdat ik linksom en kind rechtsom was gefietst. Kind snapte wel dat ik ongerust was.
Thuis heb ik nog wat zitten janken van de stress.

Maar ik heb toen ook geleerd dat ik degene was die beren zag, die er niet waren.
En dat ik meer vertrouwen moest hebben in mijn dierbaren.
En in hun capaciteit fouten te kunnen oplossen, zonder hulp van moeder.
Daar leren ze van en het is ook goed voor hun eigenwaarde als ze dat zelf oppakken.

Als je naar een psych gaat, krijg je waarschijnlijk dezelfde mededeling.
En ipv oxzepam, kan je ook baat hebben aan een bitje voor een goede nachtrust en ter voorkoming van verkrampte nekspieren .

Zelf ben ik wel blij dat ik gelovig ben zodat ik in gebed kan vragen om een paar vleugels om hen heen, daar mijn armen ook maar een beperkte reikwijdte hebben.

beklemmend gevoel

Ik herken het heel erg, wakker worden met zo'n beklemmend gevoel en daar bijna van in paniek raken. Bij mij ging het niet zozeer om zorgen die jij hebt maar om een relatie en het bleef maar sluimeren. Via de praktijkondersteuner vd huisarts ben ik er achter gekomen dat er een bepaald patroon in zat. Via omwegen ben ik terechtgekomen in een sessie familie-opstellingen. Daar heb ik veel inzicht gekregen in patronen die uiteindelijk niets met die relatie te maken hadden. Het was verbazingwekkend en helend, en ik heb al 3 jaar nergens meer last van.

dingen inbeelden...

Flanagan…

Ik merk dat er veel van jou gevoelens ook bij mij terug te vinden zijn.Als ouder ga je altijd ergens ongerust zijn, je zorgen maken en dat is misschien wel ergens een beetje normaal ook.Alleen zit er duidelijk iets fout met mezelf als ik in deze gevoelens schijn te verdrinken bijna...want zo voelt het momenteel echt wel aan.Heb weer rotte ochtend achter de rug, probeer mezelf dan te sussen door te denken "komaan, je overdrijft weer, zet dit van je af..."
Ik zie inderdaad ook beren die er waarschijnlijk helemaal niet zijn.Mijn doemdenken zal wel eigen zijn aan mezelf en het feit dat er de voorbije jaren toch wel wat verontrustende zaken zijn gebeurt die dit gevoel zullen hebben aangewakkerd, zal het er niet eenvoudiger op hebben gemaakt.
Ik probeer de kinderen hiermee niet te belasten.Mijn man begrijpt dit soort dingen niet zo goed.Hij ziet het leven ook veel kleurrijker in, dus kan me voorstellen dat het voor hem dan best moeilijk is.

Mijn probleem is vreemd genoeg heel duidelijk voor mezelf...
Ik wil gewoon dat alles goed loopt, dat mijn kinderen gelukkig zijn en onderling overeenkomen.De laatste tijd hoor ik in mijn naaste omgeving dat er zoveel koppels (die ik ken) uit elkaar zijn gegaan.Daar word ik dan zo triest van, slaat de paniek me om de oren, want stel je voor dat dit met mijn kinderen zou gebeuren.In mijn achterhoofd weet ik dat zo'n dingen nu eenmaal niet uit te sluiten zijn want soms zijn er situaties waardoor het niet anders kan.Besef ik best allemaal, maar dit is maar één voorbeeld waarover ik kan gaan piekeren.
Binnen een paar dagen ebt dit stilaan weer weg, maar komt er alweer wat anders in de plaats waardoor ik me slecht ga voelen.

Het lijkt een mallemolen van opeenvolgende kleine dingen die door mezelf uitvergroot worden tot een gigantisch dramatisch gebeuren en dat lijkt me gewoon niet normaal.

Bitje

@Roos, hoe kijk je tegen de praktische tip aan, de tip over het aanmeten van een bitje om zo beter tot rust te komen?
Als je niet uitgerust bent, kunnen zorgen zo uitgroeien dat je het gevoel krijgt dat ze niet slinken. En idd, dat gaan anderen vaak niet begrijpen. Dit is jouw leerproces; hoe verwerk ik nare gedachtes, hoe laat ik de touwen vieren.

Uit je cirkel;
Je kan de touwen meer laten vieren door die zorgcirkel te veranderen waardoor je minder gefosused bent op je kinderen. Gelukkig heb je je werk. Maar als dit niet de afleiding bezorgd die je nodig hebt, kijk dan naar een andere vorm van activiteiten waar jij waardering uit krijgt zodat dit goed voelt. Een positieve tegenhanger ten opzichte van de negatieve gedachten.
Een coach kan je helpen deze fase op te pakken.

Roos

Had je dit doemdenken en deze paniek als kind ook al? Zo ja, dan zou ik zéker naar een psycholoog of psychiater gaan. De kans dat je dit zelf kunt oplossen door geforceerd positiever te denken lijkt mij te klein. Hier is therapie voor nodig en mogelijk medicatie. Maar dat laatste is aan de psychiater. Sterkte.

Dit

"vooral 's avonds word ik rustiger"

Dat is een kenmerk van depressie. Ik zou naar je huisarts gaan en daar je verhaal op tafel leggen.

overgang?

Ik weet niet hoe oud je bent, maar dit kan ook met "de leeftijd" = overgang te maken hebben. Niet iedereen krijgt de bekende opvliegers, maar dit soort klachten (weet ik alles van).
Ga eens naar een overgangsconsulente zou ik zeggen.

Hier ook

Niet zozeer specifiek de ochtend. Maar wel in toenemende mate angst om onze kinderen. Kinderen in puberleeftijd waarmee we afgelopen jaren wel het een en ander hebben meegemaakt. Maar mijn angst is irrreeel en kan me volledig beklemmen en verlammen. Krijg er echt paniekaanvallen van. Ben ook erg bezorgd geworden naar de kinderen toe waardoor ik ze beknot in hun vrijheid en ontwikkeling ben ik bang.

Ik heb inmiddels hulp van een psycholoog. Omdat de problematiek complexer blijkt dan in eerste instantie gedacht sta ik op de wachtlijst voor specialistische psychologische zorg. Ik heb emdr gehad - geeft zeker wat geholpen. Doe verder aan yoga. En focus ligt nu op goed slapen. Door m n slaaptekort ben ik labieler en lijkt de angst meer toe te slaan.
Ofwel herkenning van je verhaal.

Ik denk ook dat de overgang een rol speelt.

overgang, karaktertrek, verleden?

Bedankt voor de reacties, kan ik wel wat mee.Wat het slaaptekort betreft...slaap onrustig denk ik net omdat ik met allerlei gedachten in mijn hoofd zit.Gisteren eens alle gevoelens losgelaten door gesprek en dit was wel verhelderend.Het was een soort van opluchting, voelde me nadien veel beter.Was 's avonds wel stikop van de emotie, heb een goede nachtrust achter de rug en ben vanochtend wakker geworden met een ander gevoel.Wel nog effe de drang om terug alles op een rijtje te zetten (heeft ook wel te maken met een soort van dwang) en dat heb ik altijd ook al als kind ervaren.
Medicatie heb ik al maar ik probeer hierin niet te overdrijven.

Kan best zijn dat het met de overgang te maken heeft of een minder aangename karaktertrek.Ben altijd nogal strikt geweest in alles, zie ook altijd de goede dingen in anderen, waardoor ik (spijtig genoeg) al eens met men kop tegen de muur loop, want niet iedereen is even eerlijk en medelevend.Meestal hou ik dan altijd braafjes mijn mond om erger te voorkomen.

Of verleden er iets mee te maken heeft is ook nog maar de vraag!
Als kind heb ik vele dingen ervaren die niet altijd zo leuk waren, wat niet wil zeggen dat mijn jeugd een ramp was hoor, verre van, maar sommige dingen blijven toch ergens hangen en vooral ruzie, onenigheid zijn zaken waar ik helemaal niet tegen kan.
Was een rustig, heel stil, ietswat teruggetrokken kind hoorde ik altijd vertellen...zo'n een braveke zeiden de leerkrachten altijd...misschien wel iets te braaf misschien?

Ik ga er zeker met de dokter over praten, maar er zelf ook proberen aan te werken,want uit ervaring weet ik, dat je uiteindelijk het eigenlijke werken aan jezelf, ook effectief zelf moet doen...relativeren.