An, hoe is het met je partner en met jou?
Hoi An,
We blijven aan je denken en ik vroeg me af hoe het nu gaat! Als het goed is, zit hij nu in het revalidatiecentrum wat verder van huis. Red je het nog met het combineren van alles? Heb je wat hulp? Gaat hij vooruit? Oftewel, een hoop vragen (uit betrokkenheid, hoor!)
Hoop dat je ons weer een update wilt geven!
groetjes,
Jons
Stiekem namens an
Mag toch we An? Er is gelukkig wat structurelere hulp gekomen! Waarmee niet gezegd is dat het nu makkelijk is natuurlijk. We hebben een koffieafspraak, ik zal haar hier heen sturen!
Mijk
Mijk/ an
Fijn, Mijk, dat jij contact hebt en houdt en dat er wat meer hulp is.
Ik hoop dat An's partner het ook goed volhoudt en dat de verbetering niet tijdelijk is gebleken...
Wens haar veel sterkte!
Jons
Jons
En Jons, hoe is het nu met jou en met jullie?
En roefel?
Kaaskopje, hoe is het nu met jouw man?
Rafelkap
dank voor je interesse! Met mij gaat het eigenlijk wel goed. Ik heb gisteren en vandaag wel een slechte dag met veel hoofdpijn, maar over het algemeen mag (en zal) ik niet klagen. Heb wat kleine restverschijnselen; vergeetachtig, kan opeens niet meer vinden (zoeken lijkt nergens op) en de vermoeidheid houdt niet op.
Maar ja, als dat alles is!...
Jons -en familie kaaskopje
Jons, fijn om te lezen. Hopelijk worden die mindere dagen steeds minder en raak je ook vooral die vermoeidheid kwijt. Sterkte!
En familie kaaskopje, hoe is het met jullie allemaal?
Update
Fijn dat jullie een nieuwe draad startten. Ik wilde gister of eergister weer wat schrijven maar vond het opzoeken / herstarten ineens teveel werk ofzo.
Met mijn man gaat het op zich prima. Hij begint nu aan de tweede week van echte revalidatie. Het is wat tweestrijdig: aan de ene kant geeft hij aan dat hij het revalideren leuk vindt en wil soms ook langer doorgaan, bijvoorbeeld met logopedie. Dan vindt hij een half uur maar kort. Aan de andere kant merk ik dat hij hier wél meer eenzaamheid ervaart. Toen ik hem er gisteren naar vroeg, bevestigde hij dat ook. Of hij geen aansluiting vindt met de mensen op zijn kamer? Of die mensen misschien ook teveel wel zijn en bezig met hun therapiën? In het verpleeghuis vond hij het gezelliger. Hij was daar óók blij om me te zien maar nu zou hij me in de armen vliegen als hij zou kunnen.
Zuur, want inderdaad kan ik er niet zo lang zijn (vanwege de bezoektijden, maar ook omdat ik langer onderweg ben om er te komen en - als de kinderen bij mij thuis zijn - ik er óók voor hén wil zijn). En ik heb ook al een dag verstek moeten laten gaan. Waardeloos vind ik dat.
Wél leuk is, dat ik er vrijdag mag blijven slapen. Dan zetten ze een bed naast de zijne. Daar verheug ik me op. Zijn kamergenoten zijn al zover dat ze met 'weekendverlof' mogen.
En wat hij al kan? in elk geval gewoon eten en drinken. Geeft zelf aan dat hij naar de wc moet en houdt het ook prima droog. Draagt dus ook weer zijn eigen ondergoed (toch belangrijk vond ik). Hij loopt 250 meter achter een rollator en heeft er flink de pas in. Kan ook rechts met zijn arm/hand goed werken. Heeft zelfs een fles voor mij open gekregen die ik niet los kreeg! Dat was ook een zéér prettig gevoel, moet ik zeggen.
Wat achter lijkt te blijven is spraak, schrijven en zijn kortetermijngeheugen. Maar als ik weet hoe het 16 weken geleden was...
Ikzelf zit er nogal doorheen. Maar dat zal jullie niet verbazen. Ik werk halve dagen en een paar daarvan thuis. In mijn eigen tempo en met minimale belasting. Fijn dat dat kan. Ik heb - inderdaad geïnspireerd door de fijne actie van mijk en hanny - nu elke week hulp in huis. Ze doet het goed en is heel aardig, dus dat is goed gelukt. 1 Van mijn broers gaat mijn tuin onderhanden nemen. En ik... ben soms de huilende derde... Want Thijs en kinderen komen altijd op de gezamelijke plek 1 en 2. Ik kan helaas niet anders. Maar tobben is het wel...
Hoe ist?
Naar omstandigheden gaat het redelijk. Dank voor het vragen ernaar, dat vind ik leuk.
Ik heb mijn spraak terug, maar moet in korte zinnen praten, anders raak ik de draad kwijt. 's Morgens gaat het beter dan in de avond, dan wil ik nog wel eens niet op woorden komen.
Ik volg 2x in de week ergo-therapie, 2 x in de week fysio-therapie en krijg maandag a.s. voor het eerst autogene training voor ontspanning. Dat laatste is nodig omdat ik bij elke langerdurend gebruik van mijn hoofd pijn krijg. Denk aan lezen, puzzelen, werken, surfen, zodra het langer dan 2 uur duurt heb ik hoofdpijn.
Waar ik het meest van schrok is dat mijn geheugen is aangetast. Dit blijkt uit een psychologise test die ik ondergaan heb. Bij alles scoorde ik onder het gemiddelde van een gezonde man van mijn leeftijd. Met name het gedeelte waarbij concentratie vereist is. Het was een test die de hele ochtend duurde, van 09.00 u tot 11.30 met 15 min pauze.
Ik werk 2x 3 uur (dus 6 uur) met daarbij 2 pauzes van 1 kwartier. Ik heb binnen onze organisatie aangepast werk en daar ben ik wel blij mee. Afgelopen woensdag heb ik een gesprek gehad met de CVA-arts en ik mag beslist niet meer werken. Wat dat laatste aangaat heb ik een gesprek met de maatschappelijk werkster om beslagen ten ijs te komen tegenover de bedrijfsarts, want ik ben bang dat die mij overbluft en me naar werken toepraat.
Ik heb er bij neergelegd dat het herstel wel een jaar kan gaan duren. In 1e instantie dacht ik met een week of drie is het wel voorbij, in 2e instantie dacht ik aan 3 mnd, maar het is me duidelijk gemaakt door mijn begleidingsteam dat het wel een jaar kan duren.
Wat een betrokken draadje is dit geworden
Fijn Jons en Roefel dat het met jullie ook een stuk beter weer gaat!
Groet Mijk
Dank voor de updates
Wat een lange weg terug Roefel, wat een geduld en doorzettingsvermogen moet je (moeten jullie) tonen. Sterkte! En zoiets geldt natuurlijk ook voor An en haar lief, genieten van wat wel kan. Al mijn respect.
