Als je een burn-out hebt en mensen vragen hoe het met je gaat
Ik ben nu een poosje ziek thuis met een burn-out. De mensen om mij heen hebben geen burn-out (gelukkig maar). Zij leven hun gewone leven, zoals ik dat een paar jaar geleden ook had. Ze doen leuke dingen en ondernemen met elkaar van alles. Vragen mij "ga jij nog iets leuks doen?" en dan voel ik me lullig. Nee, ik ga niets leuks doen, daar heb ik namelijk totaal geen energie meer voor.
Ik merk dat ik nu geen aansluiting heb bij de mensen om me heen. Het is ook gewoon zo dat mijn leven niet gezellig is. Er is van alles aan de hand, negatief/ziekte, en het duurt te lang. Mensen worden het zat merk ik. Eigenlijk best fijn dát ze me nog vragen hoe het met me gaat maar dan heb ik dus alleen maar chagrijnige antwoorden.
En ze weten wat er speelt, als ik al een nep-gezellig antwoord zou kúnnen geven, heeft dat geen zin. Dat zouden ze ook niet geloven. En ik héb ook gewoon écht nooit een leuk antwoord.
Ik realiseer me dat deze posting al treurigheid uitstraalt. Nou, dat bedoel ik dus 
Mijn vraag aan jullie of iemand dat herkent en mij kan vertellen hoe je omgaat met dit soort vragen waar eigenlijk niemand het échte antwoord op wil hebben (uitzonderingen daargelaten).
Dus hoe zeg je dat het niet zo goed gaat maar hoe hou je het toch een beetje gezellig in gesprek met je kennissen?
ik zou zeggen
"nee het gaat niet goed, maar ik waardeer het dat je het vraagt". En dan stel je aan hen een vraag (ga je nog opvakantie deze zomer)(hoe is het met je kinderen)(fijn dat het volgende week beter weer wordt).
je kunt aan mensen die je iets nader zijn ook zeggen dat je belangstelling voor jou waardeert, maar dat je opknapt van het horen hoe het met hen is.
misschien is het niet zo, maar je behoudt op die manier contact en het geeft hen het gevoel dat ze iets doen wat je hen vraagt (namelijk met jou praten zonder jou te kwetsen dat ze er wel of niet naar vragen).
gr Angela
Studeer een antwoord in
Het is heel positief dat mensen belangstelling hebben. De vraag: ga je nog iets leuks doen is een perfect ingestudeerde vraag die bijna overal past. Degene die antwoordt kan daar alles in kwijt, zelfs als die een burn-out heeft.
Jij kunt bijvoorbeeld antwoorden: Nou, iets leuks doen zit er nog niet in. Die energie is er nog niet. Maar ik ga elke week een stapje vooruit en blijf eraan werken.
En dan zie je daarna wel hoe erop gereageerd wordt. Dat kan variëren van geen reactie tot doorvragen of ze ergens mee kunnen helpen.
En ook de antwoorden daarop kun je voorbereiden. Zo hoef jij niet gestrest te zijn en hebben mensen in je omgeving een idee of ze iets moeten/mogen doen.
Maar Angela
Het lijkt me voor iemand met een birn-out nou juist zo moeilijk om interesse te tonen voor de ander. Of is dat niet zo Anoniem? Hoort dat alleen bij een depressie?
Ssterkte ermee. Ik heb helaas geen tips.
Hier
Hier met een depressie hetzelfde.
Ik gaf als antwoord altijd: op en neer en hoe is het met jou?
Ik had ook geen fut te praten en met zo'n antwoord hoef je niet te praten, de ander niet te luisteren en houd je het gesprek toch wederkerig.
eerlijk zonder details
Ik heb al lang geleden geleerd om eerlijk antwoord te geven zonder op de details in te gaan. Als mensen vragen of ik mee ga en ik heb er de energie niet voor, zeg ik dat het helaas niet uitkomt. Het komt ook niet uit, want je moet bijtanken. Maar dat laatste hoef je er niet bij te zeggen. Als mensen vragen hoe het gaat, zeg je eerlijk dat het herstel je veel te langzaam gaat. Dat je had verwacht dat het sneller zou gaan. Meer niet. Als mensen meer willen weten, vragen ze wel door. En de rest knikt begrijpend en laat het onderwerp los.
En op de vraag 'ga jij nog iets leuks doen' kun je ook heel algemeen antwoorden: ik kijk even hoe het weer wordt, ik laat het van mijn gezin/kinderen/ouders/... afhangen, we gaan iets doen in huis/in de tuin/...
instuderen
Ik ga ze inderdaad maar instuderen. Want ik merk gewoon op dat de glimlach van de kennissen verdwijnt wanneer ik mijn echte antwoorden geef.
Eerlijk is eerlijk, ik word zelf ook érg chagrijnig van mijn eigen antwoorden...
Dank!
kennissen en vrienden
Bij kennissen hield ik het altijd heel neutraal positief. "Het gaat wel" ofzo. Bij vrienden was ik wat eerlijker.
Ik was na een paar jaar wel mijn meeste vrienden kwijt, want geduld is na een half jaar toch wel op bij de meesten. Snap ik achteraf ook wel, maar sindsdien ben ik heel hard geworden, en doe ik alleen maar mijn best voor de mensen die echt dichtbij me staan, en doe ik verder alleen waar ik zin in heb.
Het meest positieve wat de jarenlange depressie mij heeft opgeleverd is dat ik nu niet meer over mijn grenzen heen ga.
doe er je voordeel mee?
Ik hoop dat je dit niet negatief op gaat vatten. Maar juist in de situatie waarin je zit heb je keihard behoefte aan positiviteit. Je zegt het zelf; je wordt erg chagrijnig vj antwoorden. Dat is ook echt zo, dat werkt zo!
Zie de vragen vj omgeving als extra stimulans om te zoeken naar positiviteit. Die *is* er altijd, als je er open voor wilt staan. Dus nee, je gaat dit weekend niet naar een festival. Maar je gaat even een stukje wandelen in een bos, om je hoofd leeg te maken. Of geef aan, bij mensen waar je meer vertrouwen aan hebt, dat je graag iets 'leuks' wilt gaan doen maar er nog moeite mee hebt er vorm aan te geven. Misschien kunnen jullie samen kijken hoe wel voor dat tijdstip.
Want hoe dan ook is het van belang dat je op zoek gaat naar 'iets leuks'. Iets dat je wellicht toch al doet (op de bank met boekje) maar dat je positiever in gaat kleuren voor jezelf. De reacties van je omgeving kunnen je helpen, kunnen fungeren als reality check, want bij jou is alles te zwart gekleurd nu. (géén kritiek!)
onder omstandigheden
hallo,
ik zit ook op het moment thuis met een burnout wat werk gerelateerd is.
ik herken het wel wat je zegt.
Laatst had ik gelezen dat het goed is om een soort van algemeen zinnetje te zeggen bij de mensen die je niet zo goed kent en/of niet alles wil vertellen.
Dus nu zeg ik "Na omstandigheden gaat het redelijk".
Meeste mensen vragen dan ook niet door en soms zeg ik dat ik met een burnout thuis zit.
Wat ik nu minder doe is verantwoording afleggen voor mijn gedrag.
Ik ben niet angstig of depressief en doe zoveel mogelijk dingen die ik leuk vind bv veel sporten. Dit ook op advies van de dokter/ psycholoog en bedrijfsarts.
Succes met je herstel
