Afasie vraag
N.a.v. Kaaskopje's draadje ook een afasie vraag.
Ik zag eens een documentaire over een 70 plus Nederlandse afasie patient die in zijn jonge jaren naar Australie was gegaan.
Een Australische vrouw getrouwd en kinderen gekregen. Nadat hij een herseninfarct had gekregen, kon hij geen Engels meer, alleen het Nederlands kwam terug en dan nog het voornamelijk het dialect waarin hij had leren praten. Deze man werd heel eenzaam, want niemand in zijn omgeving begreep hem. In het tehuis waar hij zat waren wat Nederlandse jongeren die in hun backpack jaar in dit tehuis kwamen werken en vnl om met deze man te praten.
Wonende in het buitenland intrigeert me dit, iemand van jullie hier weleens van gehoord ?
Nee, maar
nee, niet in het kader van afasie. Wel in het kader van dementie heb ik een dergelijk verhaal gehoord. En dat intrigeert me ook wel, omdat mijn moeder ook afkomstig is uit het buitenland, nu al langer hier woont dan in haar land van herkomst gewoond heeft en dementie wellicht een familiaire aandoening is. Dus wie weet sta ik over een tijd in het duits of zwitsers kinderliedjes te zingen of te praten.(laten we hopen dat het niet nodig is).
Het lijkt me wel vreselijk moeilijk overigens als je zoiets overkomt (die afasie bedoel ik dan), zowel voor jezelf als voor je partner, echt verschrikkelijk.
Lynn
Ik ken het verhaal
en het is natuurlijk enorm sneu voor zo'n man. Ik moet er niet aan denken. Wat lief dat die backpackers daar speciaal voor hem wilden werken.
Ja hoor (bij dementie)
Bij dementerenden komt dat wel vaker voor. Maar meestal begint zoiets pas als de dementie al heel erg ver gevorderd is...In de allerlaatste fase dus ongeveer. Als de cliënt eigenlijk al niks meer zelf kan. Wat ik me zo kan herinneren...een Poolse dame, een Engelse mevrouw, Duitsers komt bij ons veel voor....(niet ver van de Duitse grens), alleen nog dialect en dan wel de meest ouderwetse vorm een Joods echtpaar dat uit Rusland kwam en een Hongaarse mevrouw, mensen uit Indonesië en Surinamers en Antilianen, Italiänen en ook een Turkse mevouw. Meestal is het begrip van de Nederlandse woorden die wij gebruiken er nog wel. Zeker de eenvoudige woorden, goedemorgen, opstaan, eten dat soort woorden. Er zijn ook in Ned. geboren en getogen mensen die het Ned. niet meer machtig zijn door hun dementie. Die praten hun 'eigen taal' een brabbeltaal...waar je ook niet veel van zult herkennen. Maar voor de mensen die ze verzorgen is er vaak wel herkenning omdat ze altijd dezelfde gebaren of geluiden maken bij bepaalde situaties. Omdat 'nee' altijd op dezelfde manier 'geuit' wordt b.v. De Turkse mevrouw had nooit goed Ned. gepraat,dus die was al heel vroeg haar Ned. woordenschat kwijt. Voor de Engelse, Duitse en Dialect sprekende mensen daar kunnen wij als veeltalig opgevoede Nederlanders zo wel mee verder. Wij weten heus wel wat "No" betekent of "nein" toch? Italiaans b.v. of Surinaams, daar redden we ons ook wel mee...er is altijd wel een uit hetzelfde land komende verzorgende of stagaire of huishoudelijke hulp....Daar kan je de meest geuitte woorden aan vragen. Of we vragen de familie (als ze die hebben) wat die Russische en Hongaarse woorden betekenen en schrijven dat in het dossier. Zodat iedereen weet dat 'no' 'nee' betekent. Soms als er b.v. geen familie is, proberen we via via vrjwilligers te vinden die de taal ook machtig zijn en 's een keertje op bezoek willen komen om met hun te praten of ons de woorden in willen fluisteren zodat wij ze ook snappen. Bij de Turkse mevrouw lukte dat vrij gemakkelijk (via de Moslim gemeenschap te plaatse) b.v. Normaal 'vragen' we geen vrijwilligers direct, maar dit zijn voor de communicatie zulke bijzondere gevallen dat we hier wel uitzonderingen voor maken.
groeten albana
Dank je albana
voor je verhaal. Het verschil met de Australische niet- demente man is toch wel dat het voor hem heel erg frustrerend was.
Nederlandse woordjes
En zijn die familieleden dan niet wat nederlandse woorden gaan leren om die man een beetje tegemoet te komen? Iemand die 70+ is heeft misschien nog wel 10 jaar te gaan (of meer) ik zou dan toch nog met mijn partner willen communiceren en alles op alles zetten om me toch verstaanbaar te kunnen maken, al was het het leren van een nederlands dialect. Of als het andersom zou zijn een australisch dialect....'t is niet anders
Weet niet meer precies
hoe het was, maar de man woonde niet meer thuis.
(Misschien was de man wel 80 +, dat ben ik kwijt, maar ik bedoelde dat het geen 50 jarige was). Z'n vrouw was erg oud en maakte een wat afwezige indruk. De kinderen deden inderdaad wat moeite (woonden ver weg )maar het dialect maakte het ingewikkeld. De Nederlandse jongeren lukte het beter om het dialect te verstaan.
Veel gezien
Ik woonde in de jaren 90 in Austaralie en taalvlies bij bejaarden was toen echt een issue.
Vooral bij Nederlandse migranten was het schrijnend...in de jaren vijftig werden ze gepresenteerd als modelmigranten, ze spraken meteen na aankomst geen woord Nederlands meer, in de gezinnen werd Engels gesproken, toonbeeld van perfecte assimilatie.
In de jaren 90 bleek hoe fout dat assimileren uitgepakt heeft. Groot deel van de migranten waren lager opgeleid en al wat ouder toen ze naar Australie kwamen...het Engels hebben ze nooit echt goed leren beheersen. Hun kinderen en kleinkinderen plukten daar de wrange vruchten van...door de taalachterstand van huis uit (niet tweetalig, maar beperkt Engelstalig) bleven ze een stuk lager opgeleid dan andere migrantengroepen.
En nageslacht had iet veel nteresse om later nog Nederlands te leren...gevolg, veel eenzame bejaarden die niet konden communiceren met hun kinderen en kleinkinderen.
Shonagh
Ik weet wel dat er nu in Australië 'bejaarden'huizen zijn met een afdeling speciaal voor de Hollanders.
Dirksmama en p
Het lijkt er wel op dat de Hollandse bejaardenafdelingen een reactie zijn op de situatie die Dirksmama schetst. Maar zelfs dan zullen er altijd oudjes zijn die tussen wal en schip raken.
En zelfs 15 jaar geleden nog, werd mij geadviseerd ( o.a. door een onderwijskracht) geen Nederlands maar Engels met de kinderen te spreken......
4 jaar geleden
4 jaar geleden presteerde een juf van mijn dochter het nog om te beweren dat ik thuis Engels met hasr moest praten...
Ook herkenning
Hier was het verschil minder groot. In de streek van mijn oma wordt een zwaar dialekt gesproken. Toen zij in haar laatste weken lag was die taal, haar eerste taal voor het hoogduits, de laatste taal die ze nog sprak. Gek genoeg had ik toen een voordeel omdat ik itt mijn Duitse familie dat dialekt nog heel scherp in mijn brein had zitten. Mijn hoofdtaal momenteel, het NL, zat het niet in de weg...
