Wat nu?
Goedemorgen!
Ik ben Jenna, moeder van twee mooie zoontjes van 8 en 7 jaar en momenteel verwikkeld in een vreselijke vechtscheiding. Ik zal jullie de vreselijke details besparen, maar de liefde van mijn leven heeft mij dit voorjaar plotseling verlaten voor een ander toen het een paar weken niet lekker ging (ik oververmoeid, hij niet lekker in z’n vel). Er kwam een ander, ik werd boos, een epische ruzie ontstond en meneer verliet huis en haard om met haar verder te gaan.
Ik heb zo goed en zo kwaad als het ging geprobeerd overeind te blijven staan en mijn zoontjes de stabiliteit te gunnen die zij nodig hadden. Door weer en wind ga ik naar sportclubjes, kinderfeestjes, ik raap al mijn geld bij elkaar om alles te betalen (mijn ex betaalt helemaal niks) en ik help met huiswerk waar ik kan. Intussen werk ik ook (weer) fulltime om de eindjes aan elkaar te knopen en zoek ik naar een mooie nieuwe plek voor mij en de boys. Ik kom op dit moment op de laatste plaats, maar tijd voor mijzelf komt er wel weer.
Hoe goed ik ook mijn best doe, ik doe het voor mijn ex nooit goed genoeg. Hij zit ontzettend onder de plak van zijn nieuwe vlam, woont al samen, ze hebben al een huis samen gekocht en ik doe niks snel genoeg, volgens hem. Na een relatie van 2 maanden met nieuwe partner (de kinderen wisten nog niet eens dat we gingen scheiden, heeft hij haar al aan de kinderen voorgesteld en vanaf daar is het ontzettend misgegaan. De kinderen accepteren haar niet, tot groot ongenoegen van mijn ex.
Dat kinderen moeten wennen aan zo’n situatie, lijkt mij evident. Daar hadden ze hen ook rustig de tijd voor moeten gunnen. Maar iemand aankondigen zonder te weten dat papa en mama voor altijd uit elkaar zijn en na een week al permanent daar blijven wonen en dus de kinderen nooit meer quality time met papa te gunnen, dat gaat veel te snel voor 2 jochies.
Mijn oudste heeft wel eens voorzichtig geopperd of ze niet iets alleen met papa konden gaan doen en zijn antwoord was: hoezo, ze is toch aardig? Ze gaat gewoon mee!
Mijn kinderen worden inmiddels opstandig door de situatie. Als mijn oudste rustig bij mij zit, komen de verhalen: ‘mama, we waren in een restaurant en zij en ik kregen ruzie en toen schold ze me uit.’ ‘Mama, ze was boos op me omdat ik moest huilen, toen gaf ze me een klap tegen mijn hoofd en toen rende ze de keuken in en ging met allemaal spullen gooien.’ ‘Mama, papa en zij hadden ruzie over dat zij verliefd is op iemand anders en ik hoorde alles.’ ‘Mama, papa en zij waren heel dronken.’ ‘Mama, papa pakt de tablet af zodat wij geen berichten naar jou kunnen versturen.’ (Ik mag inderdaad geen contact met de kinderen als zij daar zijn).
Nu hou ik er bij al deze verhalen rekening mee dat ook deze kinderen door een lastige situatie gaan en hier en daar ook wel eens kunnen overdrijven, maar heel veel dingen verzinnen ze niet. Ik geloof hen, maar ik wil altijd eerst van mijn ex horen hoe en wat en daarom geef ik hem telefonisch altijd de kans om te reageren. Dan krijg ik echter een tirade over dat ik juist de slechte ben, de kinderen vertel dat ze dat moeten vinden van haar, dat ze mij vertellen wat ik wíl horen en dat de kinderen, als ze dat al vertellen, liegen. Ook als de kinderen zelf naar hem toe komen, doet hij het af als ‘verzonnen’.
Kijk, we moeten allemaal zoeken naar een nieuwe balans en een nieuw ritme en dat ook zijn nieuwe partner het lastig vindt om met deze 2 om te gaan, kan gebeuren. Zij gaat ook door een moeilijke tijd, want zij komt ook uit een ander huwelijk (het zijn 2 wegrenners) en haar kinderen (die al een stuk ouder zijn) hebben besloten geen contact meer met haar te willen. Maar om nu je frustraties te gaan botvieren op mijn onschuldige kinderen, gaat me te ver.
ik vind dit zo’n moeilijke situatie. Ik zit helemaal klem. Zeg ik er iets van tegen iemand, wil ik wraak nemen volgens hem, omdat ik de scheiding niet kan verwerken. Dat is niet zo, ik maak me oprecht zorgen en ik geloof echt dat mijn kinderen de waarheid spreken. Mijn oudste is inmiddels al zover dat hij niet meer daarheen wil. Niet omdat hij papa niet wil zien, maar omdat zij daar is.
ik roep om hulp, maar niemand lijkt die gekwetste vrouw die ik ben te willen geloven. Hebben jullie nog tips?
Wat daar gebeurt daar heb je geen invloed op; dat blijft lastig. Tenzij er mishandelt wordt e.d. dan kun je stappen ondernemen eventueel. Verder moet je ook een beetje -ondanks alles- vertrouwen op je ex die toch het best zal voorhebben met jullie zoontjes.
Wat jij op dit moment vooral moet doen is concentreren op jezelf en jullie thuissituatie om die optimaal te houden. Probeer rustig te blijven en afstand te houden van de andere situatie. Daar kun je niet zo veel mee. Bied je kinderen een rustige baken: dat is belangrijk op dit moment.
1. Presenteer jezelf niet als gekwetste vrouw. Het is alleszins begrijpelijk dat jouw situatie heel moeilijk is en het gedrag van je ex kwetsend, maar maakt dat niet tot jouw identiteit.
2. 'Ik geloof hen, maar ik wil altijd eerst van mijn ex horen hoe en wat en daarom geef ik hem telefonisch altijd de kans om te reageren.' Niet doen! Wat denk je dat hij gaat zeggen: de kinderen hebben gelijk, zij is een heks en wij waren dronken. Natuurlijk niet. Bovendien ben je geen rechter, is het niet aan jou om de waarheid vast te stellen. Wat je kunt doen is toch je kinderen zo goed mogelijk begeleiden, deels tegemoet komen in hun moeite met de omslag, anderzijds ook helpen om te verwerken dat dit soort dingen kunnen gebeuren in het leven en dat mensen verschillend zijn; tegelijkertijd goed opletten of het voor de kinderen meer dan normale problemen oplevert, bijvoorbeeld door goed contact te houden met school of hobbyclubs: hoe gaat het daar met hen. Eventueel kun je eens kijken bij villa pinedo: zij zetten zich met name in voor kinderen. Zij hebben eventueel ook buddy's die met de kinderen kunnen praten. Dat ontlast jou, terwijl zij toch hun verhaal kwijt kunnen. Als allerlaatste mogelijkheid kun je de raad voor de kinderbescherming bellen voor advies of inschakelen (eventueel via de rechter) in verband met de omgangsregeling. Ga niet vissen naar de verhalen van de kinderen. Stel dat je villa pinedo inschakelt, dan kun je de buddy altijd vragen jou te waarschuwen als er maatregelen moeten worden genomen ter bescherming van je kinderen.
3. Wat is mis in je verhaal is of de echtscheiding inmiddels formeel is afgewikkeld. Waren jullie getrouwd,hoe is de omgangsregeling tot stand gekomen, zijn er financiële afspraken gemaakt, als hij met nieuwe liefde een huis heeft gekocht, is dat dan ook jouw huis (gemeenschap van goederen?), kun je niet in de huidige woning blijven, moet je hem uitkopen?
4. Het is duidelijk dat het je allemaal teveel wordt en dat is ook begrijpelijk. Kijk even naar wat je wel al goed geregeld hebt, waar je tevreden over bent. Je werkt fulltime, je kinderen gaan naar school en ik vermoed dat er opvang voor je kinderen is als je werkt, heb je familie of buren of vrienden die je steunen... dan ben je al een heel eind op de goede weg. Nu nog de telefoonverbinding met je ex doorknippen.
Tsjor
Wat Tsjor zegt met de kanttekening dat je natuurlijk wel een zwaar gekwetste vrouw bent. Alleen (is mijn ervaring ook) kunnen mensen daar weinig mee. Hard maar realiteit. Maar ik wilde toch even zeggen na de goede praktische tips hierboven dat ik begrijp hoe diep ontredderd je je kunt voelen. Heel veel sterkte.
Ook ik ben het met Tsjor eens, maar met twee kanttekeningen.
Ten eerste heb je volgens mij niks aan de Raad voor de kinderbescherming, voor praktische tips zou ik eerder naar een ouder-kindcentrum oud gaan, en bij echte zorgen om de veiligheid zou ik eerder Veilig Thuis bellen.
Ten tweede: Tsjor merkt op dat je geen rechter bent, het is niet jouw taak de waarheid boven water te halen. Ik wil daaraan toevoegen dat in dit soort situaties ook rechters er niet naar streven de waarheid te achterhalen. Ze proberen hooguit een redelijke uitkomst van de zaak te bereiken, maar gaan echt niet uitzoeken wie er over elk probleem de waarheid spreekt.