Wat kan je wel of niet met je kinderen bespreken?
Mijn partner is ook gescheiden en heeft jong volwassenen kinderen. Door omstandigheden gaan de kinderen van mijn partner veel vaker naar de andere ouder dan dat ze bij ons/mijn partner komen. Mijn partner heeft het daar wel moeilijk mee. Er is veel pijn door het huwelijk dat er was en nu het gemis van de kinderen. De kinderen hebben waarschijnlijk geen idee hiervan. Mijn partner wil het eigenlijk wel bespreken met de kinderen. Niet om medelijden te krijgen, wel om de vrijheid te hebben dat er ook pijn mag zijn. Ik snap dat, maar ik denk dat kinderen daar niet op zitten te wachten, dat het gewoon (veel) tijd nodig heeft voordat verhoudingen zijn genormaliseerd. Hebben er hier mensen ervaring met het bespreken van hun scheiding met hun kinderen? Niet dat je andere ouder zwart maakt of beschuldigd dus, maar om begrip te krijgen voor het feit dat het voor een ouder ook moeilijk kan zijn? Wel doen of niet doen?
Nee, dat zou ik zelf niet doen.
Ik zou manieren verzinnen om de kinderen wat vaker te zien, wat vinden ze leuk om te doen etc.
Nee. Je mag en kan aangeven dat je ze mist en ze graag vaker zou willen zien. Maar op een positieve manier.
Natuurlijk mag de pijn er zijn, dat is ook begrijpelijk. Maar niet uitgebreid daarover praten met de kinderen hier over. Dat doe je maar met vrienden, dat hoeft niet perse met hen.
Je partner is volwassen, heeft op volwassen leeftijd gekozen voor kinderen en gekozen voor scheiding of het daar op aan laten komen. Dat dat veel pijn geeft: ja, dat is zo: de pijn van het leven en van je keuzes. Maar voor de (destijds) kinderen is het geen keus geweest: zij zijn door je partner en de moeder in die situatie geplaatst. Geen kind die om een scheiding vraagt. Dus : een dikke Nee om daar eens lekker over te bomen met de kinderen.
Ik houd me nog steeds aan het advies dat ik hier jaren geleden op het forum las: ik wil best met mijn kinderen praten over hun vader, maar ik praat niet met hen over mijn ex-partner.
Dat was vooral de eerste jaren na de scheiding soms een uitdaging maar nu ze volwassen zijn blijkt het een zeer verstandig besluit te zijn geweest.
Ik ga daar niet uit eigen beweging over vertellen. Alleen als de kinderen er vragen over hebben. En dan zou ik wel eerlijk zijn maar bij het geven van informatie wel steeds hun belang in het oog houden. Ik hou niet van familiegeheimen. Het is niet dat ik krampachtig over dingen zou zwijgen. Maar veel informatie tussen partners is gewoon niet bestemd voor kinderen. Informatie waarvan ik denk dat zij er in hun beeldvorming voor zichzelf niks aan hebben, waarom zou ik die geven?
Ik snap overigens de aanvechting wel, om erkenning te willen krijgen voor onrecht wat je is aangedaan. Maar juist van je kinderen moet je dat niet vragen, als het om de andere ouder gaat. Dan belast je kinderen met het vellen van een oordeel. Dat mag je niet vragen, bevind ik. Je moet als volwassene zelf dat mislukken van een relatie incasseren en verwerken. Daar mag je niet je kinderen bij betrekken.
Het verwerken van de scheiding is zijn proces. De kinderen hebben daarin hun eigen proces. Dat staat los van elkaar. Wel kan hij de kinderen regelmatig uitnodigen of met ze afspreken om ergens een hapje te eten of iets te gaan doen. Dan merken ze in ieder geval dat hij hen ziet en tijd en energie in hen wil steken.
Naar mijn mening helpt praten en delen. Het kan op dat moment hard of moeilijk zijn om te accepteren, maar als je partner de gevoelens nooit met de kinderen bespreekt, zal het voor de hand liggen om die last van pijn in jezelf te dragen voor de rest van zijn leven. Het zal in het begin zeker riskant en moeilijk zijn, maar het kan ook een leven lang vrede geven. De relatie kan nog wel eens wankelen, maar de reactie van de kinderen is niet op voorhand te vermoeden. Ze hebben het recht om te weten wat de emoties van hun ouders zijn. En het is nu of nooit. Ik geloof dat ze het op een gegeven moment zullen begrijpen en dat hun belangen moeten worden gerespecteerd. Maar het is de moeite waard om risico's te nemen.
Maar zijn kinderen zijn toch volwassen? Dan kiezen ze er toch zelf voor om wel of niet te komen? Hij kan in die dynamiek aangeven dat hij ze vaker zou willen zien, of iets samen ondernemen en dan is het aan de kinderen of ze dat willen of niet. Ik zou dan verder het verhaal met hun moeder er buiten laten als ik hem was. Daar zitten ze niet op te wachten. Tenzij ze er zelf over beginnen.
Calluna schreef op 11-02-2022 om 07:11:
Naar mijn mening helpt praten en delen. Het kan op dat moment hard of moeilijk zijn om te accepteren, maar als je partner de gevoelens nooit met de kinderen bespreekt, zal het voor de hand liggen om die last van pijn in jezelf te dragen voor de rest van zijn leven. Het zal in het begin zeker riskant en moeilijk zijn, maar het kan ook een leven lang vrede geven. De relatie kan nog wel eens wankelen, maar de reactie van de kinderen is niet op voorhand te vermoeden. Ze hebben het recht om te weten wat de emoties van hun ouders zijn. En het is nu of nooit. Ik geloof dat ze het op een gegeven moment zullen begrijpen en dat hun belangen moeten worden gerespecteerd. Maar het is de moeite waard om risico's te nemen.
Ik ben het hier in zijn algemeenheid wel mee eens. Maar als in alle verhalen over zijn negatieve emoties hun moeder een hoofdrol speelt, is dat al heel gauw niet meer zuiver. Kinderen, ook volwassen kinderen, voelen zich al gauw belast met emoties over hun andere ouder.
Persoonlijk denk ik dat hij het los moet gaan zien van de scheiding. De kinderen zijn jong-volwassen en kunnen dus zelf kiezen waar ze meer tijd doorbrengen. Als man zijn kinderen meer wil zien, is het goed om te werken aan hun relatie. Dus stel hem voor dat hij zijn kinderen uitnodigt om dingen te doen waar ze allemaal plezier aan beleven.
Vertellen dat hij de kinderen graag vaker zou zien en dat hij het verdrietig vindt hoe het is gelopen: ja. Zijn verdriet en pijn met ze bespreken: nee.
Maar dat is ook maar mijn mening natuurlijk.
ik denk dat je eerder de hoop en wens beter kunt uitspreken dan de emotie.
Met die emotie belast je ze en in feite manipuleer je ze ermee.
Dus zoals mensen al zeiden: investeer in de band en verplaats niet de angel uit de relatie van de partners naar de relatie met de kinderen.
Ik begrijp het wel, ik heb 1 kind dat naar ex-partner trekt, 1 kind naar mij ( ruim volwassen ). Dat is niet omdat ze de ander liever vinden, ze neigen gewoon meer naar degene op wie ze lijken. Dat accepteer ik, neem ik niet persoonlijk en verder blijf ik me inzetten tot contact, maar ik stalk niet; je kunt het niet afdwingen.
In ieder geval niet de scheiding, zelf of het eronder lijden, bespreken. Dat is iets tussen ouders. Hij zou wel kunnen uiten dat hij het jammer vindt dat hij ze weinig ziet, maar zónder te vergelijken hoe vaak ze naar de andere ouder gaan.
Is bij ons niet anders. Onze kinderen (21 & 24) verbrengen veel meer tijd met hun vader door dan met mij. Hij neemt ze vaak mee op vakantie en woont in het huis waar ze hun jeugd hebben doorgebracht. Ik woon in een mini-woning, waar het voor hun minder comfortabel is.
Als ik behoefte heb om ze te zien, gaan we samen uit eten of doen wat anders leuks. Of ik logeer een paar dagen bij mijn dochter. En dankzij WhatsApp hebben we regelmatig contact. Of we bellen om bij te praten.
Natuurlijk benijd ik hun vader om zijn vrije tijd, grote huis en ruime financiële situatie, maar ik ben hem ook heel dankbaar dat hij zo'n goede vader is. Ikzelf heb mijn vader als kind verloren en geniet op afstand als ik zie hoe zij met ze omgaat. Dat maakt voor mij het gemis goed.
Mija schreef op 11-02-2022 om 09:31:
[..]
Kinderen, ook volwassen kinderen, voelen zich al gauw belast met emoties over hun andere ouder.
Je bent niet verkeerd. In dat geval kwam @Fely met een redelijk geldige suggestie om het scheidingsonderwerp uit te sluiten en alleen over zijn emoties jegens zijn kinderen te bespreken. Dit zou het milieu vergemakkelijken.
Ik lees mee want ik loop tegen hetzelfde aan. Met dat verschil dat ik alleenstaand ben. Ik mis het gezin, het samenzijn gewoon heel erg. Mijn ex woont samen en heeft net als bij Fély veel meer te bieden. Binnenkort gaan ze weer met z'n allen op wintersport, potverdorie, dat was ook jarenlang mijn gezinsvakantie met de kinderen. Ik heb daar vreselijk veel pijn van.
Er is 1 ding wat ik altijd voor ogen heb gehouden, vanwege mijn eigen jeugd. Kinderen moeten zich niet verantwoordelijk voelen voor het verdriet van hun ouders. Vooral als er twee partijen (gescheiden ouders) in het spel zijn. Dat kan een misplaatst schuldgevoel veroorzaken, wat nog lang meegedragen wordt.
Jongvolwassenen kunnen daar misschien beter mee omgaan dan kleine kinderen of pubers. Maar het blijft een gevoelige kwestie. Daarom zou ik adviseren het wel te bespreken, maar het liefst op een nuchtere manier.