Wanneer weet je het zeker? Scheiden!?

Vergelijkbare situatie hier, voordat ik 10 jaar geleden scheidde. 

Ik wist het zeker toen ik ervan overtuigd raakte dat de situatie niet zou verbeteren. Het was een therapeut die me zei dat dit het was, dat ik dit voor altijd zou moeten accepteren als ik met hem verder zou gaan. Toen viel mijn kwartje, en heb ik de scheiding in gang gezet. De beste beslissing van mijn leven!

Ja, precies zoals Imi. Toen mijn man voor de zoveelste keer stomdronken thuis kwam, de baby wakker maakte, agressief tegen mij deed en de boel onderkotste, dacht ik: wees eens eerlijk tegen jezelf, Dymo, wordt dit ooit echt beter? De volgende dag heb ik een advocaat gebeld en de scheiding in gang gezet. Nooit spijt van gehad, ik deed eigenlijk toch al alles alleen. Ex is inmiddels aan zijn vierde huwelijk bezig (ik was nummer 1), huwelijk 2 en 3 eindigden precies zoals mijn relatie met hem. Beter werd het dus inderdaad niet!

Toen ik merkte dat ik alsmaar bleef herhalen wat er allemaal moeilijk zou worden en wat er allemaal mis zou kunnen gaan als we zouden scheiden, ben ik tegen mezelf gaan zeggen: "Ik kan het aan. Ik red het wel. Ik sla me er wel doorheen. Dat is me al eerder gelukt." En dan dacht ik aan eerdere periodes in mijn leven waarin ik me door moeilijkheden had heen geploeterd. En dan zag ik: op de een of andere manier vind je altijd wel een weg. 

En natuurlijk is dat ook zo. Natuurlijk heb ik me er doorheen geslagen met de kinderen. En natuurlijk zijn er ook problemen. Maar de situatie waarin ik had geleefd als ik met ex getrouwd was gebleven was van een heel andere orde. Er was veel woede, manipulatie en agressie. Ik denk dat ik aan die psychische druk helemaal kapot zou zijn gegaan. En voor de kinderen zou dat op den duur ook enorm beschadigend zijn geworden. De situatie was gewoon niet houdbaar. 

Als ik jouw verhaal lees, heb jij je al in je eentje door een heleboel dingen heen geslagen. Je schrijft dat je zorgen vooral praktisch zijn. Wonen is natuurlijk wel echt een heel fundamentele opgave. Samenwonen met een emotioneel mishandelende man nadat je hem hebt verteld te willen scheiden, is waarschijnlijk niet goed voor jouw mentale gezondheid. Is er al een reële oplossingsrichting?

Ik heb ook ervaren dat praktische problemen tot op een zekere hoogte genegeerd moeten worden als je voor een belangrijke beslissing staat. Als je iets wil, omdat het echt belangrijk is, vind je in veel gevallen wel een oplossing voor de knelpunten. Wat niet wil zeggen dat praktische problemen er niet toe doen. Helemaal niet zelfs. Maar als je 'in je kracht gaat staan' (denk aan alle medische perikelen die je met je kinderen hebt gehad) voel je en weet je dat je dit kunt. Denk er ook vooral om dat je hulp kunt vragen. je hoeft het niet helemaal alleen te doen! 

Sterkte! Zorg goed voor jezelf. 

Begin met kleine stapjes. Je kunt alvast wat dingen in gang zetten zonder dat je meteen 'de scheiding in gang zet'. Door het zo te noemen voelt het als een enorme berg, en wordt het lastig om stappen te zetten. Dus begin klein.
Neem een vriend(in), broer of zus in vertrouwen. Het aan iemand vertellen maakt het al concreter.
Schrijf je z.s.m. in bij de woningstichting zodat je op zoek kunt naar een huisje voor jezelf.
Bekijk je (financiële) situatie. Zijn jullie getrouwd? Zo ja, in gemeenschap van goederen of niet? Is er iets vastgelegd over een eventuele scheiding? Hebben jullie een gezamenlijke rekening? Spaargeld? Koophuis of huurhuis? Op wiens naam staat het contract?
Werk je? Kun je het op je eigen salaris redden? Zo nee, kijk of je je uren uit kunt breiden. Een werkgever moet daar mee akkoord gaan, tenzij hij er grote problemen door krijgt.
Zoek online een voorbeeld echtscheidingsconvenant en ouderschapsplan. Daarin zie je wat er allemaal geregeld moet worden, en dan kun je zelf alvast nadenken over hoe jij het zou willen en wat je denkt dat mogelijk is, en waar je denkt dat 'strijd' over zal ontstaan.
Ik neem aan door wat je schrijft, dat je ook wat angst hebt voor de reactie van je man als je vertelt dat je wil scheiden. Hoewel een scheiding over het algemeen soepeler verloopt als de andere partner de tijd krijgt om aan het idee te wennen zodat het een gezamenlijk proces wordt, zijn er zeker situaties waarin het verstandiger is om de boodschap pas te brengen als je al veel hebt voorbereid... Ben je bang voor zijn reactie, dan is het goed om je voor te bereiden. Bijvoorbeeld door op een eigen rekening, waar je man dus niet bij kan komen, geld apart zetten zodat je een buffertje hebt. En te zorgen voor een plek waar je heen kan met de kinderen als hij agressief zou worden.

Maar dat is allemaal van later zorg. Nu moet je vooral eerst in beweging zien te komen. En dat kan met kleine stapjes. Je voelt vanzelf wanneer het tijd is om door te pakken, maar het in actie komen alleen al gaat je energie geven.
Veel sterkte!

'Al 2 jaar denk ik aan scheiden, al 2 jaar wil ik weg. Maar al 2 jaar ben
ik bang voor de “gevolgen” die trouwens altijd praktisch zijn (waar ga
je wonen, hoe doe je dat met school etc)
en iedere keer als mijn man dreigde dat hij weg zou gaan, dan smeekte ik hem om te blijven.'
Jullie neuzen staan allebei al dezelfde kant op, maar het komt er niet van om het uit te spreken.
Een vraag: je denkt wel aan scheiden, maar heb je het ook al een keer uitgesproken? Een gemakkelijk voornemen is in elk geval: volgende keer als je man dreigt weg te gaan, dan zeg je dat het goed is, dat het ook wat jou betreft voorbij is.
De praktische gevolgen waar je bang voor bent zijn ook best wel angstaanjagend. Jonagold geeft een goed advies voor de stappen die je kunt zetten. Ik zou het overigens wel bespreken en niet stiekem achter iemands rug om gaan regelen. Mocht je bang zijn voor een boze reactie van je man, dan kun je dat voorbereiden door een vluchtadres te organiseren, dus weten waar je naartoe kunt en wat de belangrijkste dingen zijn die je dan mee moet nemen. Hopelijk komt het niet zo ver. Een hele indirecte manier is dat je de stappen benoemt: ik ga me inschrijven bij de woningbouwvereniging (bijvoorbeeld). Alle spanning en emoties die je in deze fase al kun doormaken met elkaar kan helpen om straks, als regelingen op papier moeten worden gezet, alles zakelijk te houden. Verdiep je nu wel al in die zakelijke dingen, er is straks niemand meer die dat voor je zal doen.
Jouw droom komt niet vanzelf aanwaaien en je droom zal ook nooit zo mooi zijn als je nu denkt. Bijvoorbeeld: de kinderen zullen 50/50 (wellicht iets minder) ook bij hun vader zijn, ook al heb jij in het verleden de meeste zorg aan hen besteed. Probeer een realistisch beeld te ontwikkelen en daaraan te werken.

Tsjor

"Ik heb gekeken online naar voorbeelden van ouderschap plannen etc, ik denk dat we daar wel uit komen (denk persoonlijk dat hij ook een betere vader kan zijn als hij de druk van een fulltime gezin niet heeft maar dat is eenzijdig makkelijk praten)."

Is het dan geen idee om voorlopig te gaan LAT-ten? Als dat de manier is om voor hem de druk behapbaar te houden en als hij daardoor weer de man kan worden op wie je ooit verliefd werd en de vader die je graag wil voor je kinderen, is dat wel het proberen waard lijkt me. Ja, dat kost geld, maar een scheiding is ook niet gratis. En als het toch niet werkt, is het regelen van zo'n manier van leven een goede voorbereiding op de definitieve scheiding.
Tsjor heeft natuurlijk helemaal gelijk dat bij een scheiding de kinderen ook gedeeltelijk bij hun vader zullen zijn. Dan hoop je toch dat hij een leuke vader is op die dagen...

Je spreekt over een gezamenlijke spaarrekening. Betekent dat ook huwelijk in gemeenschap van goederen? In hoeverre vertrouw je je man dat hij geen geld wegsluist als jij hem vertelt dat je wil scheiden? Overigens, als je man zelfstandig ondernemer is, kan een scheiding extra ingewikkeld zijn. Als de onderneming van jullie samen is en/of als jullie daarin kapitaal opgebouwd hebben is het absoluut zaak om bij de scheiding een advocaat of mediator in te huren die daar verstand van heeft.

De vraag die je jezelf nu moet stellen is denk ik: valt er nog wat te redden? Bijvoorbeeld met relatietherapie. Schat je in dat je man daartoe bereid is, als jij hem voor die keus stelt (dus óf scheiden, óf relatietherapie)? Is je antwoord nee, dan zou ik hem toch zo snel mogelijk mededelen dat het wat jou betreft ook niet meer hoeft, en dat je het met hem wil hebben over hoe jullie het gaan regelen. Maar hoe dan ook, laat hem lekker aanvallend doen en de schuld bij jou leggen, jij weet beter. Het is, denk ik, zijn manier om jou in het gareel te houden. Ik denk dus zomaar dat hij eigenlijk helemaal niet wil scheiden, vandaar dat ik nog wel wat hoop heb dat hij therapie accepteert. En al houd je daarmee je huwelijk misschien niet in stand, het kan je wel helpen om op een goede manier uit elkaar te gaan, omdat je er weer met elkaar leert communiceren.

Mijn ex kon ook zo lekker commanderen. De enige manier om daarmee om te gaan is beginnen te lachen alsof hij een grapje maakt en liefdevol te zeggen: "Grapjas!" En vervolgens gewoon doen wat je van plan was. Ruim 15 jaar na de scheiding, toen de gemoederen allang weer bedaard waren, zei hij een keer dat hij zich 'machteloos en voor lul voelde staan' als ik dat deed. Ik maakte namelijk geen ruzie meer, ik deed gewoon alsof het één grote grap was. Daarmee verloor hij de grip op mij.

Wanneer zou je hem wél kunnen zeggen dat je bij hem weg wil? Als hij ingaat op jouw verzoek voor een goed gesprek en daar als gezamenlijke conclusie uitkomt dat het beter is om uit elkaar te gaan? Als je het hem kan uitleggen? Als hij je begrijpt? En als dat nou niet gaat gebeuren? Als hij nou gewoon niet in staat is of weigert zo'n goed gesprek te voeren? Als dat nou precies de reden is dat je bij hem weg wil? Wat ga je dan doen? Bij hem blijven tot hij vertrekt?

Je lijkt jezelf afhankelijk te maken van zijn redelijkheid en zijn bevestiging. Hij verwijt jou dat het jouw schuld is en dat jullie kinderen er de dupe van zullen worden en jij trekt je dan terug achter 'ik wil gewoon praten'. Maar jij wil helemaal niet praten. Jij wil scheiden. En daar hoeft hij geen toestemming voor te geven. Hij hoeft het er niet mee eens te zijn. Hij hoeft je niet te begrijpen. En hij mag tot in lengte van dagen beweren dat het allemaal jouw schuld was en dat je de kinderen ermee te kort hebt gedaan. Jij hebt geen bevestiging van hem nodig. 

Ik zou heel strategisch nog één keer proberen zo'n gesprek te organiseren waarin je het normale doet: hem vertelt wat je wil vertellen en waar je graag een goed gesprek over zou willen hebben. En als dat gesprek dan zoals gewoonlijk weer ontaardt in verwijten en geschreeuw, breek je het af en zeg je dat je erover zult nadenken of zoiets oppervlakkigs en dan loopt je uit de situatie. En een paar dagen later zeg je dan dat je erover hebt nagedacht en dat je tot de conclusie bent gekomen dat je van hem gaat scheiden. Je snapt dat het zijn keus niet is maar het is wel het resultaat van jouw afweging en dat is dan helaas waar hij het mee moet doen. En dan ga je geen discussie meer met hem aan. Dit is het gewoon. Als er op een ander moment wél een open. wederzijds kwetsbaar gesprek op gang komt, ga je daarop in. Maar zodra hij weer begint te verwijten of anderszins druk op jou gaat uitoefenen, breek je het gesprek af. Jouw beslissing staat en jij gaat vooruit, gaat de noodzakelijke stappen zetten, dingen regelen. Zoals je kennelijk bijna alles in jullie huishouden regelt. 

En natuurlijk is het ontzettend veel beter als partners met elkaar praten over uit elkaar gaan, een beetje op hetzelfde punt zijn qua loslaten, dat er overleg kan zijn en begrip. Dat helpt enorm bij de afwikkeling. Maar tenzij ik er helemaal naast zit, is jouw man niet een makkelijk iemand om een goed gesprek mee te voeren over dingen die hij gewoon niet ziet zitten. Ik zie signalen dat hij jou manipuleert omdat hij weet dat je hier onzeker over bent, omdat hij weet dat je het moeilijk vindt om de verantwoordelijkheid voor deze scheiding op je te nemen. Hij weet dat hij je aan het wankelen kan krijgen en dat doet hij dus. Op die manier houdt hij je op je plaats. En jij werkt daar eigenlijk aan mee door je niet duidelijk uit te spreken: dat je het gewoon niet meer ziet zitten.  

Kom terug bij jezelf en bij je eigen waarneming en de sterke gevoelens die zijn nare, agressieve bejegening bij je oproept. Je wil het gewoon niet meer en  je hoeft het ook niet meer te willen. Als jij er klaar mee bent, hoef je hem er meer niet van te overtuigen dat hij ongelijk heeft of dat hij zich beter moet gaan gedragen. Je hoeft alleen maar uit de situatie weg te lopen als hij weer tekeergaat en bij hem weg te gaan als je daarvoor de mogelijkheden hebt gecreëerd.  Als die knop bij jou om is, zou dat wel eens veel gemakkelijker kunnen gaan dan jij nu denkt!

Ik weet niet of het van toepassing is maar lees eens het boek Het Gaslight Effect van Robin Stern. Misschien herken je er wat in. 

IrisBo, goed om te lezen dat je financieel gezien in staat bent om jezelf te redden, dat scheelt heel veel.
Hij is zelfstandige en blijkbaar is zijn werk ook een emotionele last voor hem. Klopt dat? Weet jij waar dat in zit? Is het omdat hij te weinig werk heeft of juist teveel? Is het tijdelijk of permanent?
Verder ben ik het eens met het advies van Jonagold om toch nog eens relatietherapie te bespreken. Al is het maar omdat je zelf dan kunt ontdekken waarom je weg wilt en waarom je die stap niet kunt zetten. Mocht dat niet lukken, dan kun je ook individuele therapie overwegen.Je zult het voor jezelf toch wat helderder moeten krijgen.
Mija heeft ook een goed advies: 'Ik zou heel strategisch nog één keer proberen zo'n gesprek te organiseren waarin je het normale doet: hem vertelt wat je wil vertellen en waar je graag een goed gesprek over zou willen hebben.' Maar daar wel een hele grote kanttekening bij: je zult dan wel duidelijk moeten zijn in wat je wil zeggen. Duidelijk is niet hetzelfde als hard, maar onduidelijk is bijvoorbeeld 'ik wil gewoon praten'. Wat is 'gewoon' en wat wil je dan bespreken?  Dus geen vage boodschappen als 'ik wil gewoon praten'.  Duidelijker is bijvoorbeeld: 'Jouw idee om de relatie te verbeteren is dat ik naar jou moet luisteren en moet doen wat jij zegt. Dat gaat niet gebeuren. Ik wil wel naar jou luisteren, als jij naar mij luistert, maar ik ben geen slaaf van jou. Dus: kun jij naar mij luisteren? Dan luister ik naar jou. En dan kunnen we daarna bespreken hoe we verder gaan met de relatie. Of: wat onze relatie betreft zitten wij al in code rood. We kunnen twee dingen doen: kijken hoe het beter wordt, of ermee stoppen. Ik neig naar het laatste, maar ik wil een voorstel van jou om te werken aan verbeteringen wel in overweging nemen. Je snapt wel dat jouw voorstel: 'luister naar mij en doe wat ik zeg' voor mij geen goed voorstel is. Ik ben geen slaaf van jou.
Maar denk daar zelf eens heel goed over na: wat wil je eigenlijk zeggen.
Mocht het tot een echt goed gesprek komen en dan toch richting echtscheiding, wees dan alert op twee angsten die een rol kunnen spelen bij allebei: de kinderen niet meer mogen zien of veel minder; en geld. Als je op die twee punten de grootste angst voor allebei kunt terugbrengen tot realistische visies ben je al een stap verder. Realistisch is wat betreft de kinderen: jullie blijven allebei ouder en je wil elkaar daarin steunen, dus daar wil je afspraken over maken die voor beiden haalbaar zijn. Financieel gezien zoveel mogelijk bestaande regelingen volgen, waarbij de accountant mogelijk betrokken kan worden in verband met het bedrijf.

Tsjor

Tsjor schrijft:
"wat onze relatie betreft zitten wij al in code rood. We kunnen twee dingen doen: kijken hoe het beter wordt, of ermee stoppen. Ik neig naar
het laatste, maar ik wil een voorstel van jou om te werken aan verbeteringen wel in overweging nemen. Je snapt wel dat jouw voorstel: 'luister naar mij en doe wat ik zeg' voor mij geen goed voorstel is. Ik ben geen slaaf van jou."

Ook nu je het hardop hebt uitgesproken naar je partner dat je wilt scheiden, kun je dit nog aan hem voorleggen. Laat hem een voorstel  doen voor tijd en plaats, en vraag hem zo duidelijk mogelijk te zijn. Laat je niet verleiden tot discussie over details maar focus op de probleemanalyse en concrete ideeën om de relatie te verbeteren. Zeg niets toe maar geef bij alles aan dat je het zult overwegen  (tenzij het direct een dikke nee is).

Jouw man is je aan het bewerken met al zijn appjes, hopende dat je een schuldgevoel krijgt. Maar denk je echt dat als je er voor kiest bij hem te blijven het na een paar maanden niet weer volledig uit de hand gaat lopen? En dan heeft hij een voorsprong op jou. Hij heeft dan alle tijd gehad uit te zoeken hoe het financieel moet in zijn voordeel, een ouderplan te maken in alleen zijn voordeel en dan sta je met niets. Er is al een voorgeschiedenis met verslavingen. Speelt dat nu ook niet? 

Ga dingen uitzoeken voor jezelf, zorg dat je ten alle tijden weg kan met je kinderen en niet berooid achter gelaten wordt.