Waar beginnen?
Hoi Iedereen,
Mijn vrouw en ik wil scheiden, 11 jaar getrouwd ( in gemeenschap van goederen) inmiddels en 3 kids van 18, 16 en 10 jaar oud.
We hebben geen ruzie ofzo, zijn gewoon te ver uit elkaar gegroeid, mede door haar psygische aandoeningen ook uit haar jeugd (heeft al indicaties als PTSS en borderline).
Door die aandoeningen is zij eigenlijk al 5 jaar nu haar eigen plan aan het trekken. Doet niet meer mee in het gezin, ik ga alleen met de kids op vakantie, zij kijkt amper naar de kinderen om, ik draai het volledige huishouden in mijn eentje naast mijn baan van 40 uur, regel alles mbt school en betaal ook praktisch bijna alles hier in het gezin.
Je kan je voorstellen dat ik er wel klaar mee ben.
Ik weet alleen niet waar ik moet beginnen om die scheiding in gang te zetten. We hebben helaas weinig spaargeld, ik op zich wel een goed betaalde baan om alles nu te blijven betalen in mijn eentje. Zij heeft een soort van bijbaantje alleen om ook wat centjes te verdienen maar thats it. Maar veelste weinig om zelfvoorzienend te zijn natuurlijk, laat staan een eigen woning.
Zij heeft geen haast met die scheiding (roepen het al 5 jaar) maar ik wil nu echt gaan doorzetten na 5 jaar. Maar waar en hoe begin ik?
Hebben jullie wellicht wat tips mbt waar hulp te vragen, wie in te schakelen e.d. zonder dat het oploopt in de duizend euros (als dat al mogelijk is uberhaupt)
Bedankt alvast!
Jullie kinderen zijn 18, 16 en 10. Er is geen ruzie alleen zijn jullie uit elkaar gegroeid.
Hebben de kinderen last? Zo nee: zit het nog een paar jaar uit.
En start intussen wel met relatietherapie. Niet perse om samen oud te worden, maar dan om 'samen' uit elkaar te gaan
hoi Jippox,
Dank voor je bericht. Kinderen lijken er weinig last van te hebben, alhoewel ik wel denk dat ik dat ook niet moet onderschatten.
Maar waarom zeg je, zit het nog een paar jaar uit? Ik wil juist door met mijn leven, ben nog "maar" 43 en heb geen zin meer om gevangen te zitten in dit huwelijk
omdat je jongste kinderen 10 en 16 zijn. En als er geen ruzie of drama is in huis kinderen altijd beter af zijn met beide ouders ipv met een scheiding (en alles wat daarbij komt kijken)
Ik snap jouw behoeften, maar die zijn m.i. ondergeschikt aan die van je kinderen.
En nogmaals: begin eerst eens met relatietherapie!
Wat een onzin! Papa79 het klinkt verschrikkelijk. En eenzaam. Je kan idd beter stappen zetten.
In diverse andere draadjes staan tips. Download op internet de (gratis) gids waar je aan moet denken. Verder las ik veel het advies om een mediator/advocaat in te schakelen. Zeker met zoveel medische haken en ogen misschien het geld waard.
Sterkte.
Eerst dus de financiën op orde, je vrouw voldoende inkomsten om haar broek op te houden of jij blijft haar ook in de toekomst onderhouden? Spaargeld is handig, degene die het huis verlaat heeft spullen nodig. Gaan jullie het huis verkopen om ieder apart weer woonruimte te zoeken?
En het belangrijkste, jullie hebben samen 3 kinderen, wat Jippox zegt vind ik niet zo raar. Is alles geprobeerd om jullie huwelijk te redden, is hierbij ook hulp ingeschakeld of is dat een gepasseerd station?
Staat je vrouw ingeschreven bij de woningbouw? Zo nee, dat z.s.m. regelen.
Je vrouw is niet financieel zelfstandig. Ze heeft recht op vijf jaar partneralimentatie. Kinderalimentatie afhankelijk van waar de kinderen wonen.
Je schrijft dat je vrouw psychisch niet helemaal stabiel is.
Kan zij zelfstandig wonen/leven?
Kan en wil zij zorg dragen voor huishouden en kinderen?
Kan zij meer gaan werken om financieel zelfstandig te worden?
de spanning lijkt me niet top voor de kids.
Nu doorpakken en buiten de kids afspraken maken met elkaar. Goed communiceren en doorpakken
Jippox schreef op 31-08-2022 om 23:56:
omdat je jongste kinderen 10 en 16 zijn. En als er geen ruzie of drama is in huis kinderen altijd beter af zijn met beide ouders ipv met een scheiding (en alles wat daarbij komt kijken)
Ik snap jouw behoeften, maar die zijn m.i. ondergeschikt aan die van je kinderen.
En nogmaals: begin eerst eens met relatietherapie!
Uitzitten van een uitzichtsloos huwelijk, wat hebben kinderen daaraan? De jongste is 10, voor die op eigen benen staat kan hij wel 21 of 22 zijn.
Scheidingen zijn niet schadelijk voor kinderen. Slecht verlopende scheidingen en slechte huwelijken wel.
Hi Papa79,
Ik ben zelf gescheiden na 2 jaar huwelijk met ex (vader van mn zoon) en 7 jaar samen geweest.
Toevallig heb ik zelf ook de diagnose PTSS en Borderline dus ik snap je punt en dat het erg lastig is. Wel moet ik zeggen, dat deze diagnoses geen reden zijn om niet (meer) mee te doen met het gezin!!! Dat is een BEWUSTE keuze.
Schakel een advocaat/mediator in om alles duidelijk en helder te krijgen. Ik ben juridisch secretaresse geweest, ook in het familierecht.
Jullie zijn in principe nog op goede voet? Gezamenlijk echtscheidingsverzoek laten opstellen door advocaat, met ouderschapsplan en eventuele aanvullende alimentatieregelingen.
Heel veel succes!!!🙋🏻♀️
Je kunt aan de hand van zo'n internetgids en (ook van internet te halen) een concept ouderschapsplan/echtscheidingsconvenant samen met je vrouw eens kijken hoe jullie het zouden willen regelen en waar je allemaal aan moet denken. Kan ze voor zichzelf meer inkomen genereren? Hoe zit het straks met huisvesting van jullie beiden? Hebben jullie nu een koophuis of huurhuis? Bij koophuis en straks allebei een huurhuis kun je van de overwaarde de inrichting van de beide huizen bekostigen bijvoorbeeld. Kan en wil ze voor de kinderen zorgen? Hoeveel of hoe weinig? Dat heeft ook invloed op jullie woonsituatie straks. Als ze de helft van de tijd de kinderen heeft, moet ze meer ruimte hebben dan als ze alleen maar 2 keer per week bij hun moeder gaan eten (ik noem maar wat).
Als jullie er samen goed uit kunnen komen, kun je alles helemaal zelf op papier zetten en hoeft er alleen maar een advocaat aan te pas te komen om de echtscheiding bij de rechtbank in te dienen. En misschien iemand die meerekent voor de alimentatie, maar ook die rekenregels zijn online te vinden. Zoek op JUS-vergelijking en tremanormen bijvoorbeeld.
En ik neem aan dat jullie er al alles aan gedaan hebben om de relatie toch te laten werken? Net als Kelly al zegt, welke diagnose(s) er ook is, je volkomen terugtrekken uit het gezinsleven is niet vanzelfsprekend. Valt daar nog winst te boeken misschien?
Succes!