Vriend wil uit elkaar zonder reden

Gezamenljk

Het klinkt alsof je nog steeds denkt er een gezamenlijke scheiding van te kunnen maken.
Nou is er niets tegen polderen tot alle gaatjes gedicht zijn, maar het lijkt mij slopend en niet erg realistisch.

Waar ben je bang voor dat een rechter in jou nadeel zou beslissen?

Heb je je aanstaande exman nodig voor een besluit over het huis dat een rechter niet kan nemen?

Heb je al een volledig convenant met ouderschapsplan inclusief je huissituatie gemaakt voor je aanstaande exman zodat die dat alleen nog hoeft te tekenen?

Kortom waar wacht je nog op?

medierende advocaten

"Vanochtend naar de mediator geweest.
Helaas ziet die geen mogelijkheid om het traject met ons in te gaan. Er is te veel frictie, te slechte communicatie en te weinig draagvlak om samen tot afspraken te willen/kunnen komen. We willen wel stappen zetten, maar niet naar elkaar toe. Dan wordt het traject te lang en blijven we te lang in conflict."

En dan nu verwachten dat advocaten jullie argumenten heen en weer brengen. Wie weet. Het lijkt mij dat je daar nogal oplopende rekeningen van kunt verwachten of weer een teleurstelling.

Je aanstaande exman gaat niet meegeven. Dan laat je de rechter uiteindelijk beslissen. En anders geef jij alles weg tot hij wel meegeeft?

Overleg of voorstel

Overleg is misschien een verkeerd woord, eerder voorstel en tegenvoorstel. Maar goed, het gaat vooral om het rechtstreekse karakter van overleg dat er bij ons niet meer inzat. Ex verdraaide ook allerlei uitspraken en had van een aantal dingen geen reële voorstelling. Zo wilde hij maar niet geloven dat de kinderen en ik niet zomaar voor een andere woning in aanmerking zou komen.

Advocaat

Anne J
Ik hoop nog steeds (tegen beter weten in, mijn verstand weet dat ook wel, mijn gevoel denkt nog steeds dat het in alle redelijkheid zou moeten kunnen) dat we er in overleg uit kunnen komen. De ouderschapsplannen liggen klaar, ik weet alleen ook dat die op veel punten niet overeen komen. Dus eenzijdig insturen heeft geen zin, dat wordt direct afgewezen.
Plannen met het huis heb ik op papier, die heeft hij gezien maar ook daar wil hij niets mee doen.

Ms. Simone
Ik wil juist niet dat een rechter gaat beslissen. Ik wil alleen niet meer rechtstreeks met ex overleggen. Ik ben alleen bang dat het op een eenzijdig scheidingsverzoek gaat uitdraaien, dan gaan de geschilpunten aan de rechter worden voorgelegd. Zover wil ik het niet laten komen, vandaar mijn eventuele keuze voor overlegscheiding. Voorstel en tegenvoorstel is bij aparte advocaten volgens mij ook een langdradige procedure. Daarbij is er bij overlegscheiding ruimte voor de emotionele kant, ik kan onze relatie nu eenmaal niet alleen zakelijk zien en dus ook niet alleen zakelijk afhandelen.

Ik weet wat ik wil, ik heb een ouderschapsplan klaarliggen, plannen met het huis of een ander huis zijn al besproken met een hypotheek adviseur, inboedel interesseert me niet eens zo (op bepaalde, persoonlijke dingen na). Meubels zijn vervangbaar.
Het is echt alleen nog een kwestie van communicatie, afspraken maken en afhandelen, maar dat moet wel van twee kanten komen. In mijn eentje kom ik nergens.

Mara

Jawel hoor

Volgens mij willen AnneJ en Ms. Simone je juist laten zien dat je in je eentje juist heel ver komt. Het is dan aan je ex-vriend om te bepalen of hij in jouw traject ‘meedoet’.

Je neemt best veel op voorhand aan. Een ‘overlegscheiding’ lijkt me eerder regel dan uitzondering, ook bij de inzet van een advocaat. Je zult toch moeten onderhandelen. Mijn advies: Start gewoon, wacht niet langer. Soms doet een brief van een advocaat al wonderen. Ik heb het idee dat jouw ex-vriend jouw wensen nog niet zo serieus neemt.
En laat de emotionele kant buiten dit traject. Je gaat van hem niet meer krijgen waarnaar je verlangt: erkenning, geruststelling, redelijkheid, begrip.

Eenzijdig

Officieel was de scheidingsaanvraag door mij (dus eenzijdig) gedaan, maar had niets te maken met eenzijdig van mijn kant opgeworpen eisen waarover de rechter ging beslissen. Zodra ik mijn advocaat had aangenomen, heeft zij inderdaad een officiële brief naar ex gestuurd met daarbij een lijst van benodigde paperassen (denk aan eigendomspapieren van het huis, bankafschiften, salarisgegevens etc.) die hij binnen een bepaalde termijn moest opsturen. Dit dus allemaal om alle zakelijke aspecten in kaart te brengen, voor emoties was daar geen plaats.

Ik had het geluk dat ex in het huis wilde blijven (en ik niet), hij instemde met de verhuizing van de kinderen en mij terug naar de regio waar wij anderhalf jaar daarvoor uit waren vertrokken en (dus) naar een eens-in-de-twee-weken-en-halve-vakanties-regeling konden.

Ging het vervolgens van een leien dakje? Nee helaas, maar daarom was het goed dat er een advocaat tussen zat. Ik deed gaandeweg steeds meer “Amazing Discoveries” over ex, zijn dubbelleven(s) en hoe anders hij in elkaar zat dan ik ooit heb kunnen/willen geloven.

ja, zo

Ik zie dat mijn reactie misschien een beetje streng leek. Maar ik bedoelde eigenlijk wat Ms. Simone bevestigt: je kunt eenzijdig de scheiding inzetten en toch uitkomen op een gezamenlijk compromis. Het voordeel van een route via een eigen advocaat is dat jij niet de druk en spanning hebt van de onderhandeling met je ex-vriend. dat doet je advocaat voor je.

Zoals je weet heb ik de scheiding via mediation afgehandeld. Ondanks dat mijn ex-partner met het meeste van wat ik voorstelde akkoord ging (maar nu niet nakomt, maar dat terzijde), vond ik het verschrikkelijk. In de eerste afspraak concludeerde mediator dat wij 'nog helemaal niet toe waren' aan echtscheiding. Er was nog veel te veel zorg en liefde over en weer, ondanks al het verdriet en bedrog. Een bizarre constatering, wetende dat op dat moment mijn ex-vriend al volledig inzette op zijn nieuwe leven met truus. Hij loog daar niet over, maar verzweeg het wel - wat op mij hetzelfde effect had maar dan met nóg meer ongeloof. De meest idiote details over dat 'nieuwe' leven (dat al heel wat ouder bleek dan ik wist) heb ik gaandeweg ontdekt en verzameld. Sommige daarvan zijn waar, dat wéét ik, maar tot op de dag van vandaag nog moeilijk te bevatten.

Wat ik wil zeggen: onderhandelen en overleggen kun je alleen met iemand die je min of meer vertrouwt. En laat dat nou net het pijnpunt zijn. Je ex-vriend is niet te vertrouwen. Hij heeft jouw vertrouwen zo diep geschaad. Dat trek je in dit stadium niet recht, if ever.
Aan het einde van de mediation met mijn ex-partner was ik al aanbeland bij de schuldhulpverlening in mijn woonplaats. Een eerlijke verdeling in het convenant kon me daar nog uit houden, maar vanwege het ontslag dat mijn ex-man kort daarvoor had genomen hing dat aan een zijden draadje. Voor het eerst in mijn leven heb ik voor mezelf opgestaan en geknokt voor wat me toekwam. Op basis van 50-50, ondanks het feit dat onze inkomensverdeling altijd zo'n 70(voor hem)-30 (voor mij) was. Dat maakte hem zo woedend dat hij mij per mail met de mediator in de cc liet weten dat het absoluut geen wonder was dat bij zo'n kenau als ik de echtgenoot wegloopt. Dat heeft mij tot op het bot gekwetst, vooral omdat de mediator het liet gebeuren en niet ingreep. Later zei de mediator dat zij de mediation niet wilde laten stuklopen. Voor mij voelde het als het zoveelste mes in mijn rug, met de mediator als publiek.

Lang verhaal kort: trek je eigen plan. Mediation sucks, een echtscheiding sucks en jij moet knokken voor jezelf, want hij zal het echt niet doen.

Hou je haaks, lieve Mara

Wat maakt het zo moeilijk?

Ik ben een fervent voorstander van mediation, maar ik merk wel dat veel mensen er bepaalde verwachtingen bij hebben die dan niet worden waargemaakt. Met name op het gebied van emotionele verwerking, maar ook tijdens zo'n proces met respect behandeld worden, of waarheid boven tafel krijgen. Allemaal niet ter zake doende.Als je dat soort dingen verwacht, dan komt het zeker niet goed.
Twee advocaten leven van de kosten die ze kunnen declareren (met excuses Temet, voor deze platitude, maar ik heb het in de praktijk gezien), dus voor al jouw wensen zal de advocaat zich lenen en brieven schrijven. Hij/zij zorgt helemaal goed voor jou. Bijzonder prettig. Tot je de rekening ziet.
Verder lijkt het alsof vooral de man degene is die het mediationproces moeilijk maakt. Misschien is dat zo, ik weet het niet en we horen het verhaal alleen van een kant. Maar inzichten zoals anneJ meegeeft gaan niet helpen om eruit te komen: 'Je aanstaande exman gaat niet meegeven. Dan laat je de rechter uiteindelijk beslissen. En anders geef jij alles weg tot hij wel meegeeft?' Dat laatste lijkt me een open vraag: nee, natuurlijk ga jij niet alles weggeven tot hij wel meegeeft. Natuurlijk niet. jij gaat niet meegeven. Waarmee het advies neerkomt op hetzelfde doen als het verwijt op het mogelijke gedrag van ex. en er kort samengevat gezegd wordt: mediation is vooral ook niet meegeven.

Ik denk niet dat het zo in elkaar zit. Het gaat niet om meegeven of niet. Het gaat om het oplossen van een paar problemen die ontstaan door de aanstaande scheiding en die problemen zijn vooral van zakelijke aard en kunnen veelal op een zakelijke maneir worden opgelost.

De woning. Wie wil en kan daarin blijven wonen? Alleen als beiden dat willen en kunnen heb je een probleem. De een wel, de ander niet: geen probleem; beiden niet, ook geen probleem, dan moet de woning verkocht worden. Hoe je gaat wonen na de scheiding is ieders individuele probleem.

De inboedel. Moet verdeeld worden, liefst met z min mogelijk complicaties: degene die vertrekt kiest het eerste; daarna de vraag of er nog wat verrekend moet worden.

De kinderen. In dit geval zijn de kinderen zo oud, dat er vrijwel geen afspraken nodig zijn over verdeling van de tijd van de kinderen: globale afspraken, waarbij de kinderen zelf veel kunnen beslissen; of praktische afspraken: gezamenlijke online-agenda voor de kinderen en de exen; of vooral globale afspraken over ieder de vrijheid laten en het vertrouwen geven dat de ander het beste zal willen doen voor de kinderen en dat je zelf mag bepalen wat het beste is (gelukkig).

Alimentatie: daar zijn bepaalde berekeningen voor en daarover staan ook al afspraken in het convenant als dat gesloten is. Als je je zoveel mogelijk aan de dingen houdt die vast liggen, dan is de kans op conflicten tot een minimum beperkt.

Ik ben dus wel benieuwd wat dan de struikelblokken zijn die het nu zo moeilijk maken; behalve dan de emotionele kant. Misschien kunnen we je helpen door daarnaar te kijken, andere gezichtspunten in te brengen of creatieve oplossingen te verzinnen.

Tsjor

Leven van de declaratie

Een mediator leeft ook gewoon van de gedeclareerde kosten. In de meeste gevallen betreft dat een 'scheidingspakket'. Een van mijn beste vrienden is mediator en van hem weet ik dat de meeste mediators helemaal niet zo happig zijn op een volledig uitgesponnen en uitonderhandelde scheidingszaak. Drie sessies en dan zsm de documenten naar de rechtbank. Uitgebreid (dwz in meerdere rondes) willen onderhandelen zet hun uurprijs in zo'n pakket sterk onder druk.

Het verschil zit 'm ook niet in de integriteit of zorgvuldigheid, het verschil zit 'm in de afhandeling van de scheiding: langs juridische of langs mediërende lijnen. Anders gezegd: inzettend op waar je recht op hebt of inzettend op een acceptabel compromis waarmee je hopelijk ook nog de lieve vrede kunt bewaren. Maar soms moet dat je doel niet (meer) zijn. Dat je in beide gevallen de ander met respect behandeld, vind ik een vanzelfsprekendheid. Naïef, ik weet het.

Laten we realistisch zijn: scheiden is business, voor een mediator en voor een advocaat. Daarom is het zaak om als aanvrager zo snel mogelijk de meest effectieve route in te zetten, om te voorkomen dat je extra kosten moet maken.
'....voor al jouw wensen zal de advocaat zich lenen en brieven schrijven. Hij/zij zorgt helemaal goed voor jou. Bijzonder prettig. Tot je de rekening ziet.' Categorie borreltafelpraat. Wees blij dat er advocaten zijn die een man/vrouw in een echtscheidingszaak kunnen beschermen tegen een onredelijke of liegende ex-partner. Dat kan een mediator namelijk veel moeilijker vanwege, juist, die mediërende, bemiddelende rol, dat compromis en die lieve vrede.

Over de kinderen

Ik ben het verder totaal niet eens met de opmerkingen dat afspraken over de kinderen niet nodig zijn. Eén van de tieners is autistisch (toch?) en heeft volgens mij alleen al daarom baat bij structuur en duidelijkheid. En de kinderen zijn beiden minderjarig. Ze kunnen nauw betrokken worden, dat spreekt voor zich. maar ook pubers hebben behoefte aan duidelijkheid. Júist pubers eigenlijk. 'Vrijheid' in een situatie waarin de verhoudingen zo slecht liggen als hier, is echt killing. Weet ik inmiddels helaas uit ervaring. En de snelste weg naar vervreemding tussen kinderen en de 'moeilijker te benaderen'/verlatende/boze ouder. En dat is volgens mij niet wat Mara zou willen.

Alimentatieberekeningen zijn complexer dan een online module. Zeker als er sprake is van bezittingen en/of schulden (eigen woning). Ook daar: laat je op maat adviseren.

Struikelblokken

Het is zoals moederziel opnoemt dat je alleen kunt onderhandelen en overleggen met iemand die je vertrouwt, dat is bij ons echt helemaal niet meer het geval. Hij haalt alleen de negatieve punten aan in een gesprek, liegt en geeft dan vervolgens mij de schuld ook nog eens. Daar valt wat mij betreft niet meer mee te praten. Afgelopen weekend bleek dat maar weer eens, bij thuiskomst van de jongens. Oudste heeft inderdaad een vorm van autisme en is gebaat bij rust en duidelijkheid, niet bij een vader die over hem heen walst (dat ziet vader zo niet natuurlijk, en oudste pas achteraf, wanneer we het erover hebben en hij het beter kan overzien). Nu is ex nog weer bozer op mij (ik wist niet dat het nog mogelijk was, maar blijkbaar kan alles nog een graadje erger).

Natuurlijk ligt het mislukken van de mediation niet alleen aan hem, daar ben ik mij ook zeker wel van bewust. Ik had misschien meer begrip en ruimte van de mediator verwacht wat betreft de emoties. Ik blijf het lastig vinden om een lange, goede relatie alleen zakelijk te zien en af te handelen, daar ligt mijn probleem, ik weet ook wel dat een advocaat dat ook niet kan oplossen.

Tsjor,
Het zijn wel meer dan een paar problemen.
De woning: ik had hier graag willen blijven wonen. Dat had financieel waarschijnlijk ook gekund. Maar daarmee verandert het feit niet dat buurvrouw de buurvrouw blijft en dat het voorlopig voor mij en de kinderen te confronterend is om ze samen te zien of te zien dat hun vader thuis komt en dan niet bij ons maar bij de buurvrouw naar binnen stapt. Mijn voorstel om elkaar voorlopig alleen in zijn tijdelijke woning te zien is direct afgewezen met weerlegbare redenen.
Wanneer wij hier weggaan, is de kans groot dat we naar een andere plaats moeten verhuizen. Dan haal ik de kinderen uit hun vertrouwde omgeving, weg van school, vriendjes, sport en werk. Het huis wat binnen het budget in onze omgeving te koop stond, is inmiddels alweer verkocht. Het zou mooi zijn wanneer zij gaat verhuizen (dat wil ze toch al langere tijd, nu zou dan een mooi moment zijn...)

De inboedel geeft wat mij betreft weinig problemen. Op wat persoonlijke spullen na, zijn alle meubels verder vervangbaar en hecht ik daar verder niet heel veel waarde aan. Foto's zijn merendeel digitaal, dus makkelijk te delen.
Het enige probleem zal worden dat hij tot elk theelepeltje en gebaksvorkje aan toe alles precies verdeeld wil hebben, tot op de cent nauwkeurig. Maar alvast meewerken en een lijst aanleggen is dan weer geen optie.. Hoe bepaal je welke waarde iets heeft? Ga je uit van de prijs die iets kost om opnieuw te kopen? Sommige dingen zijn als zo oud dat je dat niet kunt vergelijken met een nieuwwaarde van iets.. En wat doe je met meubels die we allebei niet willen hebben? Op zich zou ik het ook wel fijn vinden om in een nieuw huis ook lekker nieuwe spullen te hebben en een hele nieuwe start te maken..

De kinderen
Die zijn voor mij het belangrijkste. Ik wil dat het voor hen zo goed mogelijk geregeld wordt. Vooral voor de oudste met zijn vorm van autisme, hij is echt gebaat bij duidelijkheid (hij vraagt het liever een aantal keer dubbel dan dat hij er niet zeker van is, tot grote ergernis nu van zijn vader).
Ik wil afspraken maken over hoe de communicatie over de kinderen verloopt, niet via de kinderen, maar rechtstreeks tussen ons. Hij heeft echter al aangegeven het te blijven doen zoals hij dat wil. Ik probeer me geen zorgen meer te maken over hoe het contact tussen vader en kinderen verloopt, maar als ik ze daar zo mee zie worstelen, kost me dat wel heel veel moeite. Ik probeer er met ze over te praten, maar ze moeten het echt toch ook zelf aangeven bij hun vader (die er vervolgens overheen walst en er niets mee doet..).
Alles tot in de puntjes vastleggen lijkt me ook lastig, jongste komt straks op de leeftijd dat hij op stap wil of gewoon lekker "chillen" met vrienden, dan wil hij vast niet meer gehaald en gebracht worden door zijn vader.. Dat is natuurlijk ook afhankelijk van waar hun vader gaat wonen natuurlijk.

De alimentatie wordt ook nog wel een ding. Ik wil dat gewoon op mijn rekening, hij wil dat vanaf 18 jaar op de eigen rekening van het kind. Ik wil best met oudste gaan kijken hoe we dat kunnen aanpakken, maar ik voorzie problemen wanneer hij opeens alles zelf moet gaan beheren, van abonnementen tot sport tot winterschoenen. Dan zou ik hem kostgeld moeten gaan vragen? En dan nog, bij 21 houdt de verplichting tot betalen van kinderalimentatie op, je kunt afspraken maken tot langere betaling, maar ja, dat moet hij dan wel willen... Als we bij elkaar waren gebleven hadden we toch ook niet op zijn 21e gezegd, zo oudste, nu is het klaar, we trekken qua financiën onze handen van je af?

Grootste struikelblok?
Ik weet het niet eens. Gewoon de hele voortgang, hoe moet het met de afwikkeling, waar gaan we uitkomen en waar niet, waar komen we te wonen, hoe gaat het met de kinderen, wordt het contact ooit nog beter of niet, gaat hij zich aan de afspraken houden. Gewoon het hele toekomstplaatje, ik kan het niet goed anders benoemen.

Mara

Mara

wat is er mis met kostgeld vragen?

Voor de helderheid kun je er zelfs toe over gaan om jouw bijdrage ook eerst naar je 18+er te storten om dan weer terug te laten storten. Dan is dat ook zijn/haar budget voor als er op kamers gewoond gaat worden.

Ik snap dat dat heel lastig is bij een iadh kind en dat het ook niet is zoals je het zo graag had gewild. Maar het is wel de omstandigheid waar je mee te maken hebt.

Flavia

Kostgeld vragen druist tegen mijn principes in. Dat zouden we ook niet gedaan hebben wanneer we bij elkaar waren gebleven. Leren omgaan met geld is een ander verhaal.

Oudste heeft soms moeite met omgaan met geld. Ik wil dat heus wel met hem gaan opzetten, maar dat heeft tijd en geduld nodig en kan niet van de ene op de andere dag.
Ik had dat overigens als wij wel bij elkaar zouden zijn gebleven ook wel rustig met hem opgepakt, maar dan stukje bij beetje, ter voorbereiding van het zelfstandig worden en wonen. Kleedgeld, sparen voor duurdere uitgaven zoals winterjas en schoenen, hoe verdeel je je geld voor abonnementen die per jaar betaald moeten worden, dat zijn dingen die alvast besproken en in een rustig, overzichtelijk tempo in gang gezet hadden kunnen worden.
Kostgeld daarentegen, voor huisvesting en boodschappen en dergelijke, daar heb ik gewoon moeite mee. Juist ook om het feit dat zij hier ook niet om gevraagd hebben en het "anders" niet nodig was geweest...

Mara

Details

Lieve Mara, je bent je zo druk aan het maken over de details. Je vult in, je vult aan, je wilt nu al oplossen wat nog niet eens aan de orde is. Je maakt jezelf gek zo.

Bel die advocaat, maak een afspraak en dump het daar. Echt. Al die details kunnen allemaal een plek krijgen in het pakket dat je in samenwerking met de advocaat gaat voorstellen. Ook de woning. Dat de woonsituatie voor jou/jullie naast de vreemdganger en zijn minnares niet te doen is, kun je aangeven. Je kunt om een voorlopige voorziening vragen. Maar stop met zelf alles willen oplossen en schakel daar een sterke schouder bij in.

Verder adviseer ik je echt om het emotionele te bewaren voor vriendinnen en familie. Natuurlijk zal geen advocaat het raar vinden als je ter plekke op het kantoor een huilbui krijgt. maar de advocaat zal met jou kijken wat er mogelijk is. (Ik weet niet waar je woont en dat moet je hier ook niet vertellen, maar als je via forumbeheer een pb naar me stuurt, kan ik je nog wel een suggestie doen misschien)

Kostgeld is nog niet aan de orde. je kind is nog geen 21. Hoe oud zijn ze nu?

Antwoorden

'Gewoon de hele voortgang, hoe moet het met de afwikkeling, waar gaan we uitkomen en waar niet, waar komen we te wonen, hoe gaat het met de kinderen, wordt het contact ooit nog beter of niet, gaat hij zich aan de afspraken houden. Gewoon het hele toekomstplaatje, ik kan het niet goed anders benoemen.'

Natuurlijk is dat allemaal hartstikke onzeker en dat is vreselijk. Maar laat het los. Dit gaat met one step at the time. Eerste stap nu: advocaat. En deze week doorkomen. En verder even helemaal niks. Straks kijk je terug en heb je al een heleboel stappen gezet. Echt waar.

Niet realistisch

Ik snap dat het helemaal niet naar je zin is maar het convenant klinkt niet erg realistisch.
Tenzij je je zoon onbekwaam laat verklaren krijgt hij van rechtswege de alimentatie op zijn rekening. Het is voor vader ook niet verstandig om dat anders te doen want dan kan hij door zoon gedwongen worden nogmaals hetzelfde bedrag aan zoon te betalen met terugwerkende kracht. Onrealistisch.

Je wil de omgeving van de kinderen niet veranderen door ze naar een andere plaats te verhuizen maar je wil ook niet tegen de buurvrouw blijven aankijken.
Echter, die buurvrouw heb je geen controle over, en je expartner ook niet, toezeggingen hoe dan ook, kinderen alleen ontvangen op zijn eigen stek of zo, zijn niet afdwingbaar. Hoe irritatnt ook, reken niet op medewerking, dat weet je inmiddels al, kun je blijven vragen maar schiet niet op.
Onrealistisch.

Zodra het huis van jou is kun je doen wat je wil en zonodig elders rustig huisvesting zoeken. Soms zijn er onvermoedde mogelijkheden en dan heb je je hoofd vrij want je bent alleen voor jezelf en je kinderen bezig en niet meer met de scheiding.

De helft van de inboedel. Kijk wat je denkt dat je aanstaande ex mogelijk nog nodig heeft en wat jij nodig hebt en gok een beetje waar hij waardering voor heeft en maak dan zelf een lijst en geef dat mee aan de advocaat.
Kan nog hier en daar omgeruild, maar dan heb je houvast. Doe het een beetje praktisch. Geef hem 5 vorken, messen, lepels en benoem een paar opscheppers en extra's, de rest is dan voor jou.
Je hikt er nu tegenaan, maar het is een klusje van niets, kun je zelfs door je kinderen laten doen.

Hoe meer hete hangijzers jij laat staan hoe langer het allemaal gaat duren.

Inderdaad, maak zo snel mogelijk een afspraak met een advocaat. Die kan je hopelijk uit de droom helpen.

Moederziel

Moederziel: 'Kostgeld is nog niet aan de orde. je kind is nog geen 21. Hoe oud zijn ze nu?'
Kostgeld is aan de orde zodra de oudste 18 jaar is. Dan komt de KA op zijn rekening. En dat geld heeft Mara deels nodig voor haar huishouden. En eventueel ook voor het beheer van de kosten die hij zelf nog niet kan beheren.

Standaard

Als het slecht overleggen is kun je het best gewoon de wettelijke standaard regels toepassen. Alimentatieberekening volgens de normen en de alimentatie vanaf 18 jaar naar het kind. Als je kind ermee instemt zou je de eerste tijd nog gemachtigd kunnen worden voor zijn bankrekening.

Machtigen inderdaad

https://www.consumentenbond.nl/betaalrekening/bankzaken-voor-een-ander-regelen#no3

Dan kun je een tijdje samen bankzaken doen tot het goed gaat. Het kan als je zoon op zijn 18e jou toestemming geeft dan ga je samen naar de bank.

Beter is natuurlijk dat je elke maand even met hem meekijkt en de overmakingen samen doet, inclusief een bedrag voor kostgeld. Daar is alimentatie namelijk ook voor bedoeld.

Kostgeld

Als je getrouwd bleef dan kreeg je zoon geen alimentatiebedrag op zijn rekening. Het is de bijdrage van zijn vader, die niet meer rechtstreeks bijdraagt, aan het huishouden.
Dan kreeg je zoon dat geld niet. Het klinkt ongemakkelijk om dat op te vragen maar is wel realistisch.

Hoeft niet

Mijn dochter betaalt haar studie van de alimentatie. Overige kosten betaal ik. Ja, we zijn duurder uit als ouders, maar dat komt door de studiekosten en de ziektenkostenpremie. En geen kinderbijslag en kgb meer.

over dat geld

Het is toch heel gebruikelijk dat KA wordt overgemaakt naar kind zelf als het 18 jaar is?
Het probleem is zo groot als je het zelf maakt. Terwijl dit nu juist iets is dat je zo van je lijstje kunt afvinken.
Het feit dat je zoon de KA op zijn eigen rekening ontvangt, betekent natuurlijk niet dat hij opeens alles zelf moet regelen. Waarom zou dat? En waarom doe je zo principieel over kostgeld? Een deel van de KA van vader is bedoeld voor eten/drinken etc. Dus dat kan kind gewoon naar je overmaken met een automatische overboeking.
En verder kan zoon je inderdaad machtigen voor zijn rekening (kun je gewoon online regelen).
En als je zoon het allemaal too much vindt, dan kan hij ook het volledige bedrag naar jou overmaken, zodat jij het vervolgens voor hem uitgeeft.
Je hebt genoeg echt lastige dingen op je bord... maak dus geen problemen van dingen die eigenlijk geen probleem zijn.

Ouderschapsplan

Je ziet dat je aanstaande ex zich nu al niet aan de afspraken houdt. Dan zou ik er bij deze leeftijd ook geen probleem van maken dan grofweg verdelen.
Vader krijgt dan Paasvakantie, 2e helft zomervakantie (miv de zondag voor de vakantie) en herfstvakantie en jij krijgt dan Kerstvakantie, krokusvakantie en 1e helft zomervakantie. Dat wil niet zeggen dat vader dan de kinderen heeft maar daar kan hij vakantie plannen in overleg met de kinderen.
Het klinkt alsof je er nu al op kunt rekenen dat de kinderen de meeste vakanties toch bij jou zullen zijn, al kun je dan niet makkelijk iets plannen in vaders tijd.
Met een tijdje wijst het zich vanzelf.
Of vader haakt toch af, of jullie komen beiden toch wat makkelijker overeen na een tijdje, als het stof gezakt is, en dan is er iets meer mogelijk, al zou ik die planningstijd vasthouden. En dat ook duidelijk maken aan de kinderen: vader plant in zijn eigen tijd.
En wij plannen in onze gezinstijd.

Huis

Beste Mara
Ik zou blijven in het huis waar je nu woont en de buurvrouw erbij “slikken”. Het is voor je kinderen het allerbeste. En op termijn voor jou ook, omdat je al je netwerk in de buurt heeft. Als de relatie stand blijft houden tussen je man en de buuf, dan kun je alsnog beslissen om te verhuizen en je huis verkopen met hopelijk wat winst (ik weet niet waar je woont maar de prijzen gaan enorm omhoog). Als het geen stand houdt, dan is er niets aan de hand. Nou ja, de buuf woont er nog maar een buurvrouw kun je negeren. Nu lijkt het je een onoverkomelijke situatie, maar probeer zonder de gekleurde bril van bedrog en verdriet te kijken en blijf waar je bent.
Ik wens je veel sterkte
Sini

Kostgeld

Jullie reacties over kinderalimentatie en kostgeld hebben mij aan het denken gezet. Het is gewoon niet datgene wat ik voor ogen had/heb voor de kinderen, maar dat is de hele situatie natuurlijk niet. Ik kan het inzetten bij de onderhandelingen maar mocht het niet lukken is het vast inderdaad geen onoverkomelijk probleem. Het is gebruikelijk om het vanaf 18 jaar op de rekening van het kind te storten maar voor zover ik begrepen heb, mag daar van af geweken worden. Ik ga dit nu maar even "parkeren" en als er vastligt wat er gaat gebeuren, kijk ik wel weer verder.

Morgenochtend heb ik een telefonische afspraak met een advocaat die zowel mediation (valt wat mij betreft af), overlegscheiding en "gewone" scheidingen doet. Ik ga wel kijken wat er dan geadviseerd wordt.

Ik heb nu geen tijd meer om verder te reageren, maar weer heel erg bedankt voor jullie reacties en tips!

Wordt weer vervolgd.

Mara

Inboedel

Ik zou je echt willen adviseren wat ik heb gedaan op advies van de mediator: degene die weg gaat mag als eerste beslissen wat hij meeneemt. Dat betekent dat jij afspreekt dat je een weekend weggaat met de kinderen, dat je man dan de kans krijgt mee te nemen uit het huis wat hij wil. Dat moet hij op papier zetten. Als er daarna nog iets te verrekenen valt zal hij, of zul jij als jij dat wil, ook op papier moeten zetten.
Voor alle zekerheid kun je ervoor zorgen dat jij eerder in huis kom dan de kinderen, zodat je kunt zien wat de ' schade' is en wat je snel hersteld wil hebben (TV weg bijvoorbeeld)
Spullen van de kinderen blijven buiten beschouwing.
Als hij graag alles wil becijferen, dan moet hij dat maar doen toch! Heeft hij mooi een weekend de tijd voor.
Ik zou zeker niet gaan bedenken hoe ik voor hem moet zorgen en wat hij dan nodig heeft. Hij mag voor zichzelf zorgen en dat doe jij daarna ook weer.

Tsjor

Puntje

' Oudste heeft inderdaad een vorm van autisme en is gebaat bij rust en duidelijkheid, niet bij een vader die over hem heen walst (dat ziet vader zo niet natuurlijk, en oudste pas achteraf, wanneer we het erover hebben en hij het beter kan overzien). '

Met andere woorden: oudste heeft nergens last van als het gaat om zijn vader, maar nadat jij het er met hem over gehad heeft heeft hij er last van dat vader over hem heen walst.

En blijkbaar hoort je ex dit allemaal (dat hij over de oudste hen is gewalst) en nu is ex weer boos op jou. En dat begrijp jij dan niet. Nou ja, ik begrijp het eerlijk gezegd wel.

Tsjor

Tsjor

Natuurlijk kunnen we het hier oneens zijn. Het zal ook met je ervaringen te maken hebben.

Echter, de aanstaande exman van Mara woont er niet meer. Werkt niet mee maar tegen. Hem weer in huis laten, zeker in je afwezigheid is te kwetsbaar. Zou mij te kwetsbaar zijn.
Hij hakt de knopen niet door, dan doe je dat zelf. Je geeft hem geen gelegenheid meer om te traineren.

mediator

Ik realiseer me steeds meer dat ik een bijzondere advocaat/mediator heb gehad. Toen er van alles aan de gang was o.a. over rekeningen en geld zei hij: ik snap niet wat jullie doen, maar dit kost je veel geld.
Vooralsnog is het belangrijkste dat je beseft dat er een scheiding komt en dat die inderdaad zakelijk afgehandeld moet worden. Gaat het dan om wat je recht is? Slechts deels, want veel recht is over en weer recht. En soms vindt iemand dat recht niet genoeg is, bijvoorbeeld Mara, als het recht zegt dat een 18-jarige zelf alimentatie krijgt (recht), maar Mara redenen heeft om dat anders te willen.
Het gaat er vooral om dat je iets afsluit (zakelijk gezien) en dat je voor elkaar een basis neerlegt om verder te gaan, zodat je elkaar daarna vrij kunt laten en eigen beslissingen kunt en moet nemen.

Tsjor