Vriend wil uit elkaar zonder reden

Puinhoop #418

‘En nu toch een ander, dus, de buurvrouw. Vreselijk. Je zit in een klucht, heb je dat gevoel niet? Zó cliché! Gooide ik man ook voor de voeten: 'Mijn vrouw begrijpt me niet', in de kroeg, liegen over slechte relatie, apart slapen, leven als broer en zus, allemensen, dat er nog vrouwen zijn die dat geloven! Ik zou zeggen; ga eerst maar eens wat aan je huwelijk doen en als je gescheiden bent, mag je terugkomen. Weet je vrouw ook dat jullie relatie zo slecht is?
Jij wist het blijkbaar ook niet. Voor mij kwam het ook als donderslag bij heldere hemel. En wat was ik kwaad, toen hij met al die klachten kwam naar mij, over mij: had dan je mond eens opengetrokken, man!‘

Zoooo. Dit. Tsjonge, kun jij gedachten lezen soms?

Wat zou ik jullie toch graag eens in het echt spreken. Gewoon, met veel flessen wijn in een foute kroeg. Lachen en huilen en zo goed invoelen waar iedereen doorheen gaat of ging. Het heeft me hier al zo geholpen en maakt me nu ik alle steun voor Mara lees ook weer week. Petje af, sterke dames hier. Diepe buiging.

Aparte meeting?

Ik ben ook wel benieuwd naar al die vrouwen achter de nicks en verhalen...

Puinhoop: ja, dat! In mijn/ons geval was er dan wel niet meteen een Truus, maar wel inderdaad die plompverloren mededeling: ik ben al jaren niet gelukkig met je. En ik maar denken dat we als maatjes, vrienden, minnaars, samen ouders enorm geslaagd waren omdat we zo goed bij elkaar passen en gewoon bij elkaar horen, het meest stabiele stel dat ik ken, ik was nog steeds echt wel verliefd. En dan BAM. Een mokerslag. Ik begreep er niets van...
Hoort bij dat maatjes zijn juist niet ook dat je je twijfels en emoties met elkaar (juist met elkaar!) bespreekt? Nou, blijkbaar niet. Ik bleek me hopeloos te vergissen. Ik was (ook zo cliché) zo’n beetje de laatste die het hoorde. Hoe kun je zoiets in vredesnaam doen?

Nu lijkt het erop dat we het toch, ondanks alles, gaan redden samen. In ieder geval gaat het nu goed. Maar ik kan me nog zo voor de geest halen hoe het voelde, toen. En inderdaad, dat twijfelen, gemengde signalen, toch weer wel samen verder willen, dan weer niet. En dan dat hele circus nog een keer. Allebei elders wonen, en een tijdlang hij alleen de weekends thuis en dan de ene keer ‘gewoon’ alsof het allemaal normaal was en de andere keer ik op zolder. En dan de kinderen, ach de kinderen...
Nou ja, ik hoef jullie allemaal niets te vertellen. Helaas. Achteraf snap ik eigenlijk niet dat ik het allemaal overleefd heb. Letterlijk. Anderhalf jaar slecht gegeten en geslapen. Ruim 15 kilo afgevallen in 4 maanden. Mijn haar viel uit. En toch ergens de oerkracht vandaan gehaald om door te gaan. Zelfs die scheiding te regelen samen. Hoe onwerkelijk dat was, ik zat in een toneelstuk. Vreselijk.

En nu, nu het weer beter gaat, moet ik man er toch nog vaak op wijzen dat het niet vanzelfsprekend is dat we nog samen zijn. Dat het niet zozeer zijn verdienste is. En dat ik echt nog wel last heb van wat er is gebeurd. En flashbacks en pijn en verdriet. Hij is dan altijd wel heel lief en begripvol hoor, maar voor hem gaat het leven toch gewoon weer door, het ligt achter ons en het gaat nu goed, dus hij denkt er niet meer aan. Ik wou dat ik dat kon.

Ik breng even een toost uit op ons allemaal. Sterke vrouwen, ik ben trots op ons. Proost!

Bam Pennestreek, Puinhoop en moederziel

Zo herkenbaar. Ik wist ook van niets. Ja dat we weinig tijd voor elkaar hadden. Dat ook besproken hadden. En samen besloten hadden daf komt wel weer. Boy was I wrong. Nu blijkt ook dat 1 van onze gezamelijke vrienden (wel oorspronkelijk vriend van man) op de hoogte was van de klaagzang van man voordat hii vreemdging. Hij heeft man nog het advies gegeven eerst met mij te praten hoe ontevreden man was. Maar nee hoor...man rende hard naar iemand anders.
Ik put wel hoop uit de verhalen hier (4 mnd onderweg nu) maar dan zo’n verhaal als Mara of moederziel en dan tsja. De toekomst zal het leren hier.

Ehm Moederziel....en ontmoeting, ja!

Even voor de zekerheid, hoor, maar je schreef 'Zoooo. Dit. Tsjonge, kun jij gedachten lezen soms? ' Meestal zijn mensen op hun teentjes getrapt als ze dit schrijven en is het dus negatief bedoeld, hoewel ik uit je context hoop op te maken dat het dat niet is. Maar ik wil het even navragen. Heb ik je onbedoeld ergens mee gekwetst?

Ja, een keer elkaar ontmoeten lijkt me heel fijn. Zoveel vrouwen die dit meemaken, in het ontrouw-draadje ook enkele mannen...ik zou geen trek hebben in een algemene meeting en over allerlei willen praten, liever alleen de mensen onder elkaar die op 'relaties, echtscheiding' etc. meeschrijven. Wat mij betreft doen we het in Zwolle, dat is redelijk centraal, ergens eind november, heeft iedereen tijd genoeg om het in de agenda te passen. Op een zaterdag of zondag.

(Oh, bovendien zijn er een aantal op het hele forum waar ik bang van ben, die laten zich zó ruig uit vaak, die wil ik niet ontmoeten!)

Ja, wat doet het goed om met elkaar te kunnen delen. Gedeelde smart is halve smart. Ik zit alweer te snotteren als ik jullie verhalen lees, die ik ook al heel lang volg natuurlijk, van Moederziel denk ik al jaren met tussenpozen en Pennestreek een jaar of twee. Vaak is dit de enige plek waarop ik mijn leed kan uitstorten. Jullie allemaal heel erg bedankt daarvoor!

Ook

"...En het is ook niet dat hij ‘gewoon’ de relatie wil beëindigen, nee, hij test nog even en verkiest een ander boven jou. Dat komt echt snoeihard binnen hoor..."
Zo is het Moederziel. Dan denk je dat je het gered hebt of gaat redden samen en dan alsnog. Voelt dubbel bedrogen.

Puinhoop, nee hoor!

Je hebt me totaal niet gekwetst, integendeel, je zat gewoon in mijn hoofd denk ik! Precies wat ik vaak denk. Je schrijft zo onomwonden wat ik nog niet zo onder woorden heb kunnen brengen. Inclusief de banaliteit ervan, het cliché dat zo vaak nog blijkt te kloppen. 'Weet je vrouw ook dat jullie relatie zo slecht is?' Nee, de vrouw van de vlucht/vreemdganger heeft geen flauw idee.

Dat broer-zus-verhaal is ook zoiets. Zogenaamd was bij ons met terugwerkende kracht 'alle intimiteit allang verdwenen'. Maar ons liefdesleven was fijn (dacht ik) en regelmatig tot aan de dag dat de bom werd gedropt. Ook na de breuk (relatie met truus bloeide al volop) nog samen in bed beland. Commentaar van ex-man daarna: 'Dit maakt het er niet makkelijker op'. Wat een zak hooi. Wat voelde ik me vies, zeg.

Ik denk dat ik dit saillante feitje lekker ga bewaren voor als ik truus eindelijk ooit nog eens een keer ontmoet: 'Oh echt? Kenden jullie elkaar toen met SintJuttemis in 20XX serieus al?? Maar toen hadden man en ik nog gewoon seks met elkaar! (en dan heel verbaasd kijken het effect lijkt me zaaaalig)

Sorry

Ik liet me even teveel gaan.

@Mara, hoe gaat het vandaag met je?

Jammer dat dit een ‘emoties rondom scheiding’ draadje wordt

Op deze manier krijgt Mara geen hulp. Ze vroeg juist om hulp rondom het regelen van de scheiding.
En ze krijgt ervaringsverhalen over hoe erg de scheiding was in emotionele zin.

Bedankt

Bedankt allemaal voor jullie steun en adviezen.

Vandaag met de hypotheek adviseur gesproken over het huis. Ik kan het overnemen, maar met medewerking van ex. Die wil daar (nog) geen toezegging over doen.

Daarna naar de advocaat. Hij is ook mediator. Ik begrijp verstandelijk echt wel dat mediation beter is, maar emotioneel is een heel ander verhaal. Ik wil ook ruimte voor emoties, ex wil alleen zakelijk. Hoe kan je een relatie van 22 jaar nu alleen zakelijk afwikkelen? Ben ik dan zo weinig waard geweest dat er geen emoties aan te pas komen? Was onze relatie dan werkelijk zo slecht en liefdeloos? Ik ga gewoon twijfelen aan mijn beleving van alles...

Hij wil nog geen actie ondernemen met betrekking tot inboedelverdeling en dergelijke, hij wil alles weer alleen op zijn manier en ook daarom ben ik bang voor mediation. Nu wil ik er vaart achter zetten, gaat hij weer met zijn hakken in het zand, wat wil hij nu eigenlijk... Het lijkt mij juist wel handig om dit soort dingen alvast op te pakken. Je weet dat het toch moet gebeuren, doe het dan alvast...Nee, de mediator moet maar gaan zeggen wat er moet gebeuren...Zo gaat het alleen maar langer duren.

Mijn grootste zorg is op dit moment de huisvesting. Ik kan het huis overnemen, hem uitkopen en hier blijven wonen. Dat is voor de kinderen verreweg het beste. Maar voor mij ligt dat anders. Indien ik de garantie krijg dat hij hier niet of nauwelijks komt en hier zeker niet intrekt en zij op korte termijn gaat verhuizen, is hier blijven wonen de beste optie. Als dat niet zo is, dan is voor mij verhuizen het beste. Maar zoals eerder genoemd, dan wordt het naar een andere plaats en dat is voor de kinderen echt de slechtste optie. Ik weet dat zij gebaat zijn bij een gelukkige moeder, maar word ik gelukkig wanneer ik dit mijn kinderen aan doe? Of is dan mijn schuldgevoel te groot?Maar kan ik het zelf aan en kan ik het hen aandoen om hun vader met buurvrouw te zien, dat hun vader thuis komt maar niet ons, maar het huis ernaast binnenstapt? Ze hebben op dit moment zelf aangegeven dat ze absoluut nog geen contact met haar willen hebben.
Hoe moet ik hier nou een keuze in maken? Ik ben zo bang dat ik hoe dan ook de verkeerde keuze maak..

Momenteel zit ik weer even in een dipje. Er komt zoveel op me af, Niemand kan de beslissingen voor mij nemen en ik weet het allemaal even niet meer...

Indien er een meeting komt, ben ik zeker geïnteresseerd..

Mara

Goed voor jezelf zorgen

Mara, wel goed voor jezelf blijven zorgen..
pfff dit is heavy hoor.

Wat mij destijds heeft geholpen is dagelijks te schrijven en Mindfulness oefeningen. Ik heb een app op mijn telefoon, elke dag 10 min voor mezelf
Nu nog een paar keer per week, geweldig vind ik het. Ik werd zo gek van allerei gedachten, aannames en zoveel vragen en waarom???
En dit heeft wel wat geholpen om het wat los te laten en te focussen op praktische zaken.

Wellicht iets voor jou.
Kenz

Beslissingen nemen

Lieve Mara, je doet het zo goed. Je hebt behoorlijk goed op een rij wat je wilt en wat je niet wilt. Als huisvesting je eerste zorg is, kan het een goed idee zijn om daar nu als eerste op te focussen. Is dat te bespreken met de advocaat? Mediation is geen must, en een beetje goede advocaat-mediator begrijpt zelf goed welk middel in welke situatie wordt ingezet. Wat ik nog niet goed snap is hoe deze mediator met wie jullie volgens mij gezamenlijk de intake hebben gedaan dan nu jouw advocaat kan zijn (en niet van je man). Kan dat wel?

Ruim je zorgen één voor één uit de weg. Het is een vloedgolf, maar het hoeft niet allemaal tegelijk. Probeer je gedachtes af en toe stil te zetten en alleen te focussen op wat er toe doet: eten, slapen, tijd doorbrengen met je kinderen. Schrijf je boosheid en frustratie van je af. En zoek hulp als het allemaal te veel wordt. Het is niet niks waarin je zit, vooral ook omdat de nare zaken zich zo dicht in jouw omgeving afspelen. Dat maakt het heel erg moeilijk om afstand te nemen, terwijl die afstand zo hard nodig is.

Eén van de (weinige) voordelen van een scheiding is dat je het nu op jouw manier kunt aanpakken. Jouw tempo, jouw wensen. In de procedure merk je vanzelf wat er wel en niet kan. Maar je hoeft niet meer voor je man te denken - (wat iets anders is dan over hem heen walsen). You're on your own now. Wees je eigen beste vriendin.

Dikke knuffels xxx

Moederziel

Dank je voor steun en support.

De advocaat waar ik gisteren was, heb ik op eigen initiatief gezocht. Hij is advocaat en mediator. Ik wilde met hem bespreken wat het beste voor mij zou zijn. Mediation heeft de voorkeur boven twee advocaten en de rechtbank. De gezamenlijke intake moet nog volgen. Eerst moet ex nog een persoonlijk gesprek met hem hebben, indien hij dan ook accoord gaat, kunnen we de intake doen. Het is niet dezelfde bij wie we al een intake hebben gehad (wordt dan dus mediator nummer 4). Hoewel ik het verschrikkelijk moeilijk vind om met ex in gesprek te gaan, ik weet niet meer of ik hem op zijn woord kan geloven na dit alles. Maar dat een rechter over dingen gaat beslissen is in niemands voordeel ben ik bang.

Ik begrijp werkelijk niets meer van hem. In plaats van alvast dingen in gang te zetten (praten met hypotheek adviseur over huis, inboedel lijst alvast maken) gaat hij wachten totdat de mediator het gaat opnoemen. Wat wil hij nu? Blijkbaar niet het snel en soepel oplossen..

Ik wil het liefst wel alles tegelijk, maar begrijp dat dat niet kan. Maar per 1 november start ik bij mijn nieuwe baan en dan heb ik daar mijn energie voor nodig.

Knuffels terug hoor,

Mara

Kenzi

Het valt niet altijd mee om goed voor mezelf te zorgen in deze periode...
Schrijven en af en toe even tijd voor mezelf helpen zeker.
Ook heb ik mijn hond, lekker wandelen buiten helpt ook. Of gewoon even met hond op schoot, lekker knuffelen..

Mara

Snappen

Ik snap niets meer van hem zeg je, in plaats van dingen in gang zetten gaat hij in de wachtstand.
Ja, zou ik ook doen als ik hem was. Waarom zou hij haast hebben? Hij gaat gewoon een voordeur naast de vorige naar binnen, hij heeft eten en een bed en gezelligheid. Hoeft niet naar zijn kinderen om te kijken, alleen als dat bij hem even uitkomt. Kat in’t bakkie toch? Dat het er voor jou heel anders uitziet, tja, jouw probleem (volgens hem).

Krijgen wat je wilt

Het is wel bijzonder dat dat vaak zo gaat. Man wil scheiden en zodra vrouw dingen gaat regelen is zij ineens gevoelloos zakelijk. Natuurlijk hoeft het voor je man niet zo snel. Hij kan nu doen wat hij wil met de buurvrouw, want uit is uit, maar ondervindt er nog even niet de lasten van.
Daar moet je dus niet in mee gaan. Wat jij wilt, erkenning, waardering, begrip, ga je niet krijgen, nooit. Ik heb er jaren op gewacht en zelfs na 16 jaar heb ik het nog niet gekregen. Je moet dus het zakelijke zo goed mogelijk regelen voor jezelf. Zet het maar op een rijtje wat je wilt, nog een beetje straffer zodat je onderhandelingsruimte hebt, en dat leg je dan aan hem voor. Emoties zijn voor een andere keer, maar hier heb je in principe maar een kans om het goed te doen.
Degenen die ik ken, ook hier op het forum, die het zo gedaan hebben, hebben allemaal een betrekkelijk goed ‘nahuwelijk’. Degenen met de emoties, niet gehoord worden, ingeruild, etc, allemaal gezeik.

Hakken

Misschien wil je aanstaande ex liever zelf in het huis gaan wonen maar kan hij dat niet openlijk toegeven want hij kan ook zijn vrouw en kinderen niet op straat zetten.
Dat kunnen hakken zijn.

Timing

Mara zal ook tussen alle gevoelens door moeten laveren. En ook al ben je zelf doortastend: de ander kan flink vertragen, beloftes doen, tijd winnen.
Zie het in grotere lijnen: je vriend is op de vlucht geslagen naar de buurtruus, wil daar dat bevrijdende niets-aan-de-hand gevoel beleven waar hij zo naar verlangt. Jouw scheiding doorzetten stoort daarin.

Ik zou dus zeggen: help hem uit de droom en zet het traject stevig door. Dit is wat hij wil, dus dit is wat hij krijgt. Voor je kinderen en jou zal de duidelijkheid die dan hopelijk snel ontstaat gaan helpen in de verwerking van de scheiding. Ook al voelt dat nu nog allemaal belachelijk en helemaal niet zo.

X

AnneJ

Een vent die vreemdgaat met de buurvrouw en daar vervolgens na veel krokodillentranen en hoop wekken bij zijn partner alsnog doodleuk bij intrekt, is een lamzak. Die houdt zich niet bezig met het belang van Mara.

Oh en Mara

Stop met hem willen begrijpen. Dit ga je niet begrijpen, nu niet en misschien wel nooit. Er is geen logica anders dan dat hij op een hele nare manier voor zichzelf gaat.
Het is een hele harde les in hoe mensen kunnen zijn, ook mensen die je innig liefhad. Afschuwelijk, zeker als je vol vertrouwen bent geweest. Ook dat ga je verwerken en een plek geven, maar dat is nog niet voor nu.

Aannames

"bevrijdende niets-aan-de-hand gevoel beleven "

Aanname ...

"geen logica anders dan dat hij op een hele nare manier voor zichzelf gaat"

Aanname ...

Alle partijen zijn niet te benijden. Laten we dat vooropstellen. Wat me wel opvalt is dat er een hoop aannames en invullingen wordt gedaan voor situaties waarin beide kanten niet bekend zijn.

Er zijn binnen deze (en ook andere draadjes) grofweg twee groepen. Geen groep die een doorstart maakt en een groep waarbij het niet lukt.
Mede de laatste groep merk ik een vijandige houding richting de andere partij, man eet van twee walletjes, man dit en man dat.
De vrouwen die wel een vorm van zelfreflectie doen en doorstart wel goed uitpakt zie je toch een andere mening toegedaan.

Moederziel ik ken jou verhaal ook van wat je vertelt in je draadje. Ook in jou geval is wel eens aangegeven dat het gedrag van je man ergens wel te verklaren is. Het maakt het niet goed, maar toch niet zo 'verbijsterend' als je nu uitdraagt. Snap je frustratie etc etc, echter ik denk dat je je eigen onmacht bij het redden van je huwelijk nu projecteert op alle mannen die vreemdgaan.

Overigens valt het mij op dat de vrouwen die zo een principieele mening hebben over mannen die van twee walletjes eten en dit in vele draadjes ventileren, opvallend stil zijn in de draadjes waar de vrouw de vreemdganger is.

huis

Waarom kun je geen huis kopen in huidige plaats? Zijn er geen enkele woningen te koop of woon je in een heel klein gehucht? En wat is een andere plaats? Is dat 10 kilometer verderop of maar 2. Oftewel, kunnen je kinderen hun huidige sociale contacten, sport en school aanhouden vanuit een andere plaats. In dat laatste geval zou ik niet zoveel problemen hebben met een andere plaats.
Hopen dat zij gaan verhuizen, zodat jij in het huis kan blijven wonen, maakt jou afhankelijk van je buurvrouw en ex. Als je graag nu wil doorpakken (wat ik goed kan begrijpen) zou ik een nieuwe start maken in ander huis. Bedenk dat een huis niets meer is dan een stel stenen met een dak erop. De herinneringen van een huis zitten niet in het huis maar in je hoofd.

eens met Phryne

" je moet dus het zakelijke zo goed mogelijk regelen voor jezelf.(...)Emoties zijn voor een andere keer, maar hier heb je in principe maar een kans om het goed te doen."
Helemaal mee eens. Zo hebben wij het destijds ook gedaan. Ik had wel voordeel dat zowel ik als ex de scheiding wilde. Zakelijk afhandelen ging daardoor soepel. We hebben vervolgens nog zeker een jaar emotioneel zaken willen afhandelen. Maar dat werkte alleen maar contraproductief. Een scheiding verandert niet gelijk je blik op het verleden. En of je op een later moment nog wel of niet je gelijk gaat krijgen is lastig te zeggen. Ik weet wel dat wat ik direct na de scheiding als "mijn gelijk" beschouwde, niet meer hetzelfde "gelijk" is wat ik nu zie.

Even kort

Ex heeft de hele tijd geroepen dat hij niet terug wil naar het huis. Er "mankeert ineens heel veel aan. Te donkere woonkamer, niet parkeren op eigen terrein, tuin verkeerde ligging. Het huis van buurvrouw is precies hetzelfde natuurlijk..

Ik kan bepaalde dingen niet alleen, zoals het huis. Verder vind ik ook dat hij er zelf ook moeite voor moet doen. Hij kan heel goed nu de praktische dingen oppakken. Ik zit nog met veel emoties en belangrijker, de kinderen opvangen.

Hij lijdt wel degelijk aan "bevrijdende niets aan de hand" beleving. Zolang hij niet ziet hoe het echt met zijn kinderen gaat, denkt hij dat het goed gaat. Hij kan gaan en staan en doen en laten wat hij wil.

Ik woon niet in een gehucht, maar we hebben dit huis in een gunstige periode gekocht. Nu is alles schrikbarend duur geworden. Het gaat mij niet zozeer om het huis, maar om de plaats.
Met verhuizen naar een andere plaats bedoel ik echt wel zo'n 25-30 kilometer verderop.

Mara

Zo gauw mogelijk een uitgebreide omgangsregeling dan

Dan kan hij met eigen ogen zien hoe het met de kinderen is.

Verder geldt volgens mijn als je dit huis kunt betalen je ook een ander huis kunt betalen. Je moet net zo goed je ex voor het volledige bedrag uitkopen en alle bijkomende kosten betalen.

#441

Als je dit begrijpt ben je 1 van de mensen die dit doet.. dus inderdaad je moet het geeneens willen begrijpen!

Kenz

Man

Nee hoor, geen aannames. Pijnlijke herkenning van een patroon dat zo standaard blijkt te zijn. Zo vaak voorkomt ook. En je hoeft er geen m/v ding van te maken, want er zijn ook plenty vrouwen die op de vlucht slaan. Het is mij om het even, ik zie deze paniekreactie niet als een mannelijk ‘voorrecht’.

Verder vind ik het knap dat jij in het hele verhaal een verklaring weet fe vinden. In mijn verhaal, ook in dat van Mara? Ik zie m namelijk na 2,5 jaar nog steeds niet en word nog dagelijks verrast door de bijzondere mate van egocentrisme van mijn ex-partner. Had ik nooit kunnen vermoeden.

Geen rancune hier Ik zie ex-partners die dwars door hun dierbaren heen denderen, zich niet bewust van wat dat doet. Ik heb daar geen frustratie over, maar gewoon hartzeer. En dat voel ik ook bij Mara. Die wond wordt diep geslagen en ik voel het met haar mee. Het is zo vernederend en rauw, en dat komt aan.

Huis

Ik snap het niet Mara. Kun je niet gaan huren, tijdelijk desnoods? Zodat je kinderen en jij eerst rust hebben? 30km verderop is pittig, das den heel nieuw leven starten.

Moederziel

"Verder vind ik het knap dat jij in het hele verhaal een verklaring weet fe vinden. In mijn verhaal, ook in dat van Mara? "

Nee hoor niet in die van Maram hoewel ik wel beetje in zijn beeld kan inleven.
Voordeel (nadeel) van lange draadjes is dat je gaande weg een beeld vormt van wat er speelt. En vaak ligt de waarheid ergens in het midden.
Voordeel van man zijn is dat je je wel beetje in het gedrag en gevoel van de man kan inleven Soms beter dan hun eigen vrouwen.

"Pijnlijke herkenning van een patroon dat zo standaard blijkt te zijn."

Ik zie het meer als een remingreep.

Huis

Ik kan dit huis kopen en ex uitkopen. Voor het anders besteedbare bedrag kan ik hier geen ander huis kopen. Ik vind het lastig om goed uit te leggen hoe het precies in elkaar zit.

Ik ben ook naar huurhuizen gaan kijken. Ik sta lang genoeg ingeschreven, maar kom nog steeds niet vaak in aanmerking. De huizen die ik aangeboden kreeg, waren heel oud en veel te klein ( slaapkamer voor de jongens kon niet eens een bed en een bureau in). Verder liggen de huurprijzen ruim boven de hypotheek rente. Dus financieel is het ook niet aantrekkelijk.