Vriend en mijn kinderen ruzie
Mijn vriend en ik hebben nu 3 jaar een gelukkige relatie. Ik ben reeds 6 jaar gescheiden en heb 2 kinderen van 9 en 12 jaar.
Mijn vriend woont sinds 1 jaar bij ons in. Dit gaat tussen de kinderen en hem met ups en downs. Mijn vriend is een beetje van de geintjes en mijn kinderen kunnen die niet altijd waarderen. Ook vindt mijn vriend dat ze eens wat harder moeten worden. Hij is ook met harde hand opgegroeid. Ik ben dus vaak aan het bemiddelen. De kinderen mogen veel van me en ik als gevoelig mens met gevoelige kinderen voedt ze nou eenmaal niet zo op zoals hij zou willen.
Deze week loopt het een beetje uit de hand. We. zijn allemaal van slag van het binnen zitten en het niet naar werk of school gaan. En ik merk dat mijn vriend alleen maar negatief tegen mijn kinderen is. Hij wordt steeds vaker boos en is niet aan te spreken op zijn gedrag. En de kinderen trekken zich eigenlijk niet zoveel van zijn irritaties aan waardoor hij nog bozer wordt.
Zojuist ben ik in tranen geschoten omdat ik het geruzie niet meer trok. Hij is het huis uit gegaan en twijfelt nu aan de relatie.
Ik denk dat het een moment opname is. Voor deze hele crisis ging het juist zo goed. Maar het is wel een thema wat regelmatig terug komt.
Hoe gaan andere (stief) ouders om met partners en kinderen die ruzie hebben?
vóór de crisis
Je zegt dat je vriend altijd al vindt dat je kinderen maar eens wat harder moeten worden en dat zijn geintjes niet gewaardeerd worden. Dat is, ook zonder crisis, geen prettige basis. Zo'n momentopname lijkt het me nu dus niet. Ik denk dat je wel kan zeggen dat zo'n crisissituatie de zaak wat verheldert.
Ik wens je veel strekte, in deze situatie valt het niet mee keuzes te maken of tijdelijk ergens anders te gaan wonen.
Gezin
De laatste tijd ging het juist zo goed. We waren een echt gezin. Mijn partner had meer zijn positie in het gezin gekregen. Maar het gaat niet vanzelf.
Ik kan me niet voorstellen dat het bij ieder samengesteld gezin goed gaat.
Mijn zoon heeft ook ruzie met de partner van zijn vader. Dus het zit ook een beetje in hem denk ik. Hij is niet makkelijk. Ik ga er alleen anders mee om waardoor het goed gaat. Met zijn vader heeft hij ook veel ruzie.
misschien
moet je maar eens een gesprek voeren met je vriend dat hij zich beter afzijdig kan houden van jouw opvoeding en daar al helemaal niet over kan en mag oordelen. Hij moet ook goed beseffen dat de kinderen hem als inbreker zien op hun thuissituatie wat natuurlijk ook zo is.
Als het in extremen is, dat weet ik natuurlijk niet, kan het zijn dat je vriend misschien wel wat gelijk heeft maar dan nog zou ik hem toch zeker aanspreken op zijn manier van kijken daarnaar en hem adviseren zich er niet mee te bemoeien.
Daarnaast is steeds negatief doen en mopperen ook niet bepaald een heel volwassen manier. Maar het geeft natuurlijk wel aan dat het iedereen eigenlijk een beetje te veel is.
Zijn er mogelijkheden in huis om meer plekjes te creëren waar iemand zich terug kan trekken? Het is nu voor dit moment zo dat jullie allemaal met deze situatie moeten zien te dealen en het is helemaal niet gek dat dat nu wat lastiger is. Oplossing kan dus zijn om wat meer ruimte te geven aan elkaar.
En is hij echt niet aan te spreken op zijn gedrag dan zou ik hem vragen een ander onderkomen te zoeken, al is het maar tijdelijk.
Een geintje
Is alleen een geintje, als iedereen het leuk vindt.
Anders is het géén geintje.
Goed?
Ik kan me niet voorstellen dat het bij ieder samengesteld gezin goed gaat.
Sterker: meestal gaat het niet goed. Dat ligt niet aan jouw zoon, dat ligt aan het feit dat heel lastig is om gezinnen samen te voegen. Bij voorkeur niet doen dus.
Het zijn ook moeilijke momenten
Want je zit op elkaars lippen.
Voor je vriend is het ook moeilijk: hij is bij jou ingetrokken, wat op zich al niet noodzakelijk prettig is (beter lijkt mij om samen naar een nieuwe huis te gaan, maar goed het kan niet altijd) en je opvoedingsmethodes zijn heel anders dan wat hij gewend is van huis uit.
Op het ogenblik is het geen moment om aan de slag te gaan met grote veranderingen. Jullie wonen samen en moeten het ermee doen. Dat hij weg van huis is gegaan siert hem niet noodzakelijk, maar is een teken dat hij het ook al langer moeilijk heeft. Hij mag eigenlijk niets, zeg maar, want het zijn niet zijn kinderen. Maar hij heeft wel een mening, en dat mag. Je kan onmogelijk samen wonen met iemand en zijn/haar kinderen zonder een mening te hebben.
Je zeg zelf dat je kinderen veel mogen van jou. Ik weet niet in welke opzicht, maar misschien mogen ze wel eens te veel? Zou dat kunnen? En kinderen van die leeftijd zijn heel erg goed in staat (bewust of onbewust) om een van de ouders te manipuleren zodat de nieuwe partner het veld moet ruimen. Het zou niet de eerste keer zijn. Zelf was ik een kei in het ruzie veroorzaken tussen mijn vader en zijn tweede vrouw.
Voor nu zou ik zeggen compromissen en geduld, niemand is op zijn best in zo'n situatie. Daarna aan de slag met gesprekken, het liefst met iemand erbij. Jullie zullen allebei water bij de wijn moeten doen, en de kinderen ook. Het aanpassen van een opvoedstijl naar iets wat beter past bij je nieuwe partner samen met jou. Als je een nieuwe huishouden wil vormen (ik zeg bewust geen gezin) dan zal iedereen water bij de wijn moeten doen, jij en je kinderen en ook je vriend.
Sini
een lot uit de loterij zeg
Hij houdt van geintjes, hij vindt dat je kinderen harder moeten worden, hij wordt nog bozer als de kinderen zich niets van zijn irritaties aantrekken (wat een verstandige kinderen)
Ik wens jou wijsheid en je kinderen sterkte mocht de wijsheid niet tot je komen.
Een lot uit de loterij
Helaas niet het winnende lot ...
Een 'mannending'?
https://www.youtube.com/watch?v=RlSwsE22nX0
In deze overigens verder best interessante video over de bijdrage van vaders aan de opvoeding en hoe dat niet gerepresenteerd wordt in rechtzaken bij scheiding wordt het volgende als eerste neergezet.
Vader haalt een rotgeintje uit met dochter van 6 jaar, lacht zich een ongeluk terwijl kind gefrustreerd naar haar kamer vlucht. Alwaar vader haar achterna komt en uitlegt welke waardevolle les ze net van hem heeft gekregen.
Dat is blijkbaar een geaccepteerd zogenaamd mannelijk dingetje. Vaders dagen kinderen uit zodat ze zich beter leren weren in het echte leven.
Echt, dit komt vaker voor dan je denkt.
Dit zou de waardevolle rol zijn die vaders bijdragen aan hun kinderen?
Rol van vader
Zoals AnneJ het zegt is ook precies zoals mijn vriend is opgevoed. En ook wel zoals de vader van mijn kinderen een beetje doet. Het lijkt een mannending.
Mijn vader kon ook hele nare rake opmerkingen maken. Ik helemaal van slag en mijn vader maar denken "wordt eens wat harder!". Daarom doet het me extra pijn denk ik als mijn vriend zo denkt bij mijn kinderen. Het raakt me dubbel dan.
Endstra
"Wordt eens wat harder".
Ik weet niet hoor, ik ben opgegroeid in een vrouwenhuishouden maar daar werd ik ook uitgelachen als ik aankaartte dat ik bepaalde zaken of uitspraken liever niet had. Ik ben daar niet perse aardiger van geworden.
Maar ik luister zelf wel heel goed naar mijn kinderen als ze hun grenzen aangeven, want ik weet dat het erg vervelend is als je niet serieus genomen wordt.
En hoezo word je er harder van als je thuis, waar het veilig zou moeten zijn, leert dat jouw gevoelens er niet toe doen? Je leert alleen dat als je maar zorgt dat je sterker bent dan die ander, of machtiger, dat je over die ander zijn grenzen kan gaan en hij niet bij jou. Je leert er kortom van dat het in een relatie gaat om vechten en winnen, en altijd de boventoon voeren zodat je veilig bent.
Niet erg positief allemaal. Achteraf had ik best een ander soort relatie met mijn moeder willen hebben, maar ik had geen zin meer om me steeds te laten kwetsen door haar. En daardoor had ik het ook niet op tijd door als zij een poging deed tot verbetering. Bij haar was het onvermogen, geen kwaadaardigheid, en daarom vind ik het achteraf sneu dat ik het niet eerder door had.
Maar bij deze man klinkt het toch meer als "ik vind het leuk om geintjes uit te halen dus ze wennen er maar aan" met als rechtvaardiging "daar worden ze hard van".
Zou misschien aardig zijn als mannen andere mannen leren dat het gezin geen apenrots is maar dat je met empathisch vermogen verder komt in je leven (ja heus).
En dat kinderen die van huis uit een veilige warme bodem meekrijgen, later juist beter om kunnen gaan met tegenslag omdat ze zelfvertrouwen hebben meegekregen en weten dat ze altijd ergens terecht kunnen.
Endstra, een van die omgebrachte misdadigers uit de Holleederkringen, vertelde dat hij als vijfjarige bovenaan de trap stond en dat zijn vader hem aanmoedigde om te springen, kom op, ik vang je!
Toen hij uiteindelijk sprong ving zijn vader hem niet, maar zei "jongen, je moet nooit iemand vertrouwen".
Nou, dat zijn wijze lessen. En zijn vader had gelijk, als je een crimineel bent, is inderdaad niemand te vertrouwen. Een mooie self-fulfilling prophecy.
Het is natuurlijk maar welke carriere je je kind graag wil geven.
Grenzen respecteren
Wendelmoed, ik vind dat je helemaal gelijk hebt. En zo voed ik mijn kinderen op, met respect voor grenzen.
Maar goed, de discussie bij ons is hoe ver dat gaat. Mijn zoon vertoont autistisch gedrag (is het niet) en daardoor super eigenwijs. Mijn partner kan daar wel boos over worden terwijl ik het makkelijker loslaat.
Hmmm
”Mijn zoon vertoont autistisch gedrag (is het niet) en daardoor super eigenwijs.”
Als je eigenwijs aan autistisch gedrag koppelt lijkt het me goed om je er nog eens even goed in te verdiepen.
Geintjes
Ik begrijp eigenlijk al niet goed waarom iemand doorgaat met bepaalde geintjes als die zo overduidelijk niet gewaardeerd worden. Daar zou ik moeite mee hebben.
En ik denk dat je zoon het heel moeilijk heeft en zich in beiden thuizen niet fijn voelt. Problemen met allebei de partners van zijn ouders. Ik zou me concentreren op mijn kind/kinderen en zorgen dat ze zich in hun eigen huis fijn voelen, lijkt me het belangrijkste.
autistisch gedrah
”Mijn zoon vertoont autistisch gedrag (is het niet) en daardoor super eigenwijs.”
Oei, en dan ook nog een stiefvader met foute humor die vindt dat je maar eens wat harder moet worden en dan nog boos wordt ook.
Verdiep je er alsjeblieft in. Ook zonder Coronacrisis is dit voor je zoon onhoudbaar. Wat is in vredesnaam autistisch gadrag?
Autistisch gedrag
Het is niet mijn bedoeling iemand te beledigen en te verweren dat autisten eigenwijs zijn, excuses. Maar vaak moet het bij mijn zoon gaan zoals hij het in zijn hoofd heeft. Weigert groente en fruit bijvoorbeeld, raakt het zelfs niet aan. Gisteren vroeg mijn vriend aan mijn zoon om een banaan op te rapen die naast de fruitschaal lag. Mijn zoon weigert, trekt een erg allergisch gezicht. Ik leg me daarbij neer. Mocht mijn zoon eens helpen met boodschappen raakt hij ook geen groente en fruit aan. Mijn vriend snapt dat niet en vindt hem aanstellen.
Verder smeert mijn zoon al zijn hele leven zijn vingers aan zijn broek als hij eet. Al van alles geprobeerd om hem af te leren. Ik ben er klaar mee, het gaat er wel uit in de was. Mijn vriend gaat de strijd met hem aan iedere avond.
Dat soort dingen.
Mijn zoon heeft ook maar 1 interesse en dat is gamen. Kom nauwelijks buiten als je hem niet naar buiten schopt. Mijn vriend is buiten opgegroeid dus snapt dat niet.
Maar met de juiste benadering en een goede regelmaat gaat het hier in huis verder best goed. Hij mag naar een therapeut als hij behoefte heeft aan praten. Daar ging hij heen laatst omdat hij bij zijn vader woedeaanvallen heeft (zijn vader wilde dat ). Daar kwam naar voren dat mijn zoon bij ons in huis als heel vredig ervaart. Daar was ik blij mee. Maar ik neem het veel voor de kinderen op als mijn vriend eventueel eens een keer boos wordt (gebeurt niet veel hoor, alleen nu deze week is het wat moeilijker).
Die geintjes van mijn vriend waren in het begin van onze relatie veel meer aan de orde. Ik heb hem echt duidelijk moeten maken dat dat hier in huis niet gewaardeerd wordt. Het gebeurt dus ook nauwelijks meer. Alleen stoeien ze soms en gaat het te hard voor mijn zoon. Het begint met lachen gieren brullen en eindigt altijd in huilen (en een woedeaanval). Mijn vriend ziet de grenzen moeilijk.
Maar goed, de dingen die ik opnoem zijn ook de dingen die bij zijn vader gebeuren. Dus misschien een mannending?
Nee geen mannending
Je moet hierover blijven praten met je vriend. Zeker nu je zo opgesloten zit in huis. Jij hebt je modus gevonden on met zoon om te gaan. Echt, het is niet aan hem om iets te vinden van jouw zoons afkeer van groente en fruit.
Ik zou ook erg voorzichtig zijn met de term "autistisch gedrag". Mij kwets je er niet mee maar wel je zoon. Ga er eens over lezen, misschien leren jullie ervan.
De goede kant
De goede kant van mijn vriend is dan wel weer dat hij zich zorgen maakt dat de vader van mijn kinderen zoveel werkt en dan geen tijd heeft voor de kinderen. Of dat hij fietsjes repareert. Of met mijn dochter gaat winkelen. Of de huttenbouw met ze doet. Het is echt niet allemaal kommer en kwel. Maar ik wil denk ik zo een perfect vredig gezinnetje waarbij iedereen vredig met elkaar door een deur gaat. Ik vind het lastig als dat eens niet zo vredig gaat.
Autistisch gedrag
Ik heb veel gelezen over autisme en ook mijn vriendin gesproken die met autisten werkt. Mijn zoon heeft er veel van weg. Heel veel zelfs. Maar zijn therapeut zegt dat hij gewoon een gevoelig kind is met een hele sterke eigen wil.
Spelen
Ik heb mijn vriend gevraagd zich een beetje meer op de achtergrond te houden wat opvoeding betreft en eventueel wat meer met ze te spelen. Ze doen nu samen fortnite, haha.
Het komt dus vast wel goed. Maar pfff, wat een rare tijden voor iedereen.
Lastig
Klinkt eigenlijk alsof je partner zo'n beetje volwaardig 'vader' is voor je kinderen.
Dat levert een hoop op, voor jou, je kinderen, jullie gezin en vast nog een hoop meer, dus ik zou het koesteren en zo laten.
Hier ook een zeer gevoelig kind met 'slechts' autistisch gedrag.
Ik herken je verhaal heel goed, alleen is 'vader' hier ook echt de vader... Dusss..
Het blijft (soms) gewoon lastig, maakt denk ik niet echt uit of vader ook biologisch is of niet.
Maakt ook niet (alles) uit of het gedrag ook 'echt' een autistische oorsprong heeft of niet.
Punt is dat wat wrijving hier en daar misschien juist wel goed, of niet perse heel slecht, kan zijn. Dat zien wij moeders dan vaak weer niet zo helder
Hooggevoelig & sterke wil
Ken je dit boek?
https://gevoeligheidgrootbrengen.nl/welk-gedrag-kenmerkend-hooggevoelig-strong-willed-kind/
Ik kreeg het onlangs van iemand aangeraden omdat ik ook zo’n kind heb dat al dan niet tegen autisme aanschuurt en moeilijk te begeleiden is.
Groet,
Jo Hanna
Oh en ..
Jouw oorspronkelijke vraag was hoe je dat met je partner te doen. Je schetst hem als een lieve en betrokken stiefvader die wat allergisch reageert op al dat vrouwelijk begrip voor wat in zijn ogen overgevoeligheid is. Ik denk dat je het vooral pragmatisch moet benaderen: werkt zijn gedrag voor jouw kind? Wat neemt hij zelf waar? Als het niet of averechts werkt zou hij als volwassene moeten beseffen dat hij gewoon wat koppig is door te denken dat een kind zich op enig moment zal gaan voegen naar wat hij in zijn hoofd heeft. En hij zal kleine gedragsaanpassingen moeten doen waarvan hij wel ziet dat ze een positief effect hebben. Je beschrijft je vriend als een In beginsel liefdevol persoon dus je zou verwachten dat hij hierin best wat kan verzachten. Ik kan me zeker voorstellen dat de huidige situatie hierbij een rol speelt. Er zijn maar weinig mensen op hun best, denk ik.
Groet,
Jo Hanna