Vriend en ik gaan uit elkaar. Wat is redelijkheid
Geprobeerd, 4 jaar lang, waarvan ruim 3 jaar samengewoond. Het is niet gelukt, door een ingewikkelde combinatie van factoren: zijn en mijn voorgeschiedenis, geen vaste werk van hem, etc etc etc. Vorige week heb ik de knoop doorgehakt: ik wil niet meer.
Hij heeft nu een vaste baan 3 dagen per week + nog een variabele inkomen uit andere baan op afroep. Verder niets: geen auto (heeft hij nodig om naar vaste baan te gaan vanwege lokatie en werktijden - er is geen openbaar vervoer, is op 25 km hier vandaan, hij moet soms.om 5 uur in de ochtend beginnen), nooit ingeschreven voor woningbouw, niets. En ook nog de hond van zijn zonen dat hij nu definitief overgenomen heeft. Aan de ene kant zou ik hem wat speelruimte willen geven om weer op zijn poten terecht te komen, aan de andere kant zit mijn kind in 6V en het is voor hem niet leuk hoe de sfeer in huis nu is. Het is (waarschijnlijk) het laatste jaar dat hij thuis woont. Ik wil het niet compleet verpesten voor hem en voor mij dat laatste jaar.
Ik zat te denken om tegen mijn vriend te zeggen dat hij tot voor de Kerst heeft om iets te vinden. Met Kerst ben ik.zelf weg met mijn zoon, een weekje. Daarna is zoon weg met zijn pa. Ik vind het lang, nog 5 weken in die sfeer, maar hem op straat zetten kan ik niet.over mijn hart verkrijgen. Wat is redelijkheid.
Houtplankje
Ps: ik hoop dat niemand zich geroepen voelt tot "zie je wel" reacties. Ik ben me pijnlijk bewust van mijn eigen aandeel en vergissingen in dit verhaal.
Hij wil van alles
Eigenlijk wat Wilgenkatje zegt: Wie wil, vindt een mogelijkheid. Wie niet wil, vindt een reden.
Tuurlijk is er in de omgeving van Rijsenhout iets te vinden. Rijsenhout ligt tegen Aalsmeer aan. Het kan niet zijn dat daar niet iets tijdelijks is.
En anders maar op de fiets. Wat zal ie een benzinekosten uitsparen.
Houtplankje
Wat hond betreft heb je mij overtuigd, nu ex nog 😏
Ik vind de situatie sneu voor alle partijen eigenlijk. Ook voor zijn zoon. Zo'n gedoe met zo'n vader... Maar als ik alles voorbij laat komen wat je over ex en zijn ex hebt verteld, denk ik dat je inderdaad met de botte bijl duidelijkheid moet geven. En dat is "doeg, jouw verantwoordelijkheid, niet de mijne". Niet van afwijken. Ik zou dat zelf erg moeilijk vinden, maar niet "verkeerd". Over je hart strijken is op zich ook niet verkeerd, maar ik voorzie dat je dan nog maanden zo niet jaren met de nasleep zit. Hij heeft nooit haast om iets te regelen tenslotte.
Kunnen of willen
Ooit heb ik voor n uitzendbaan elke dag 50 minuten heen en 50 minuten terug gefietst. Door weer en wind. Voor n minimum inkomen. Toen ik twee kleine kinderen had en nog getrouwd was. Gewoon omdat het werk was wat inkomem opleverde. Het is ver fietsen ja, maar verder hoeft hij nooit meer naar de sportschool. En ik begrijp dat het niet eens elke dag is! Echt deze man zoekt uitvluchten. Wil een luxe leven terwijl hij t zich niet kan veroorloven. Net zoals verknocht zijn aan een buurt die hij eigenlijk niet kan betalen. Daar hoef jij niet voor op te draaien Houtplankje. Of hij dat ook van jou wil horen, dat is een ander verhaal.
Klopt Doenja
En ze hoeft er in ieder geval niet aan mee te werken.
Libera
Ik denk dat de meeste hier op OO al vaker berichten van Houtplank hebben gelezen over haar vriend. Beeld dat hij zijn leven niet helemaal op orde heeft en het wel makkelijk vindt dat Houtplank van alles regelt en doet, is al eerder naar voren gekomen. Het is niet dat we hier op basis van een berichtje reageren.
Hmmm was het niet iemand met ADD?
Ik denk niet dat het onwil is, maar onvermogen.
Ik geloof ook niet dat hij het wel makkelijk vond, ik meen me te herinneren dat dat ook een reden was v/d onvrede.
Enfin, onverenigbaarheid der karakters... dat blijkt.
Hij heeft een huis gevonden
Het lijkt dat hij een huis gevonden heeft, een paar honderd meters hier vandaan, een twee kamer woning waar hij zijn hond mee mag nemen, en dit voor 6 maanden. Hij zou er zelf 1 december in kunnen. Vandaag de eigenaar ontmoet, het klikte, en morgen langs bij de makelaar.
Ik heb gemengde gevoelens. Ergens opgelucht en ook enorm verdrietig, net een enorme huilbui. Ik kan het niet plaatsen, had verwacht dat ik een sprongetje zou maken maar eigenlijk voel ik me alleen maar zwaar verdrietig.
Ik vind op het ogenblik het leven gewoon zwaar k.. Het liefst zou ik een maand onder mijn dekbed met veel.chocola willen verdwijnen...
Houtplank
Joh Houtplankje
Het is toch ook verdrietig dat het niet gelukt is zoals jullie allebei hoopten... Zelfs als je blij kunt zijn met deze stap, de confrontatie met wat niet gegaan is zoals je hoopte, blijft verdrietig. Maar dat gaat over. Je weet dat je de goede keuze is, dat iets anders er niet in zat. Het komt goed.
Fijn houtplank
Ik herken de tegenstrijdige gevoelens die je in deze fase hebt... ontlading van alle opgekropte spanning, verlies om het mislukken van een relatie waar je destijds zo verliefd aan begonnen bent... het is een afscheid van hoop en van een nieuwe toekomst waar je destijds aan begon. (althans, zo stel ik het me voor)
Even los van de emotionele verwarring, het is een fijne ontwikkeling zo, nu hij iets gevonden lijkt te hebben wat precies passend is. Genoeg tijd om verder te zoeken en het ontlast jou van het gevoel stiekem toch verantwoordelijk voor hem te zijn.
Maar het is ook verdrietig!
Het is volgens mij geen slechte man, maar jullie matchen niet goed. En ook al is het fijn dat hij en hond voorlopig woonruimte hebben, en is het beter zo, maar het is ook verdrietig.
Hoe herkenbaar
Houtplankje, toen mijn huwelijk uit elkaar spatte was ik zo enorm opgelucht dat hij weg was en ik eindelijk veilig was. En nog had ik het gevoel of de helft van mijn hart eruit gerukt was. T afscheid van wat was en de toekomst verwachting die aan diggelen lag, maar ook de goede momenten die er waren. Naast een totale ontgoocheling.
Het is niet vreemd wat je nu ervaart. Laat het er zijn. Dan ben je zelf weer snel toe aan het opbouwen van je eigen leven.
Hart vs verstand.
Je verstand weet dat je de juiste keuze hebt gemaakt, maar je hart heeft nog meer tijd nodig. Verdrietig zijn lijkt me heel logisch.
Nog een week
en dat na een lange tijd waarin het op en neer ging, maar je wel degelijk ook erg gelukkig met hem bent geweest. Nu de knoop is doorgehakt en het einde in zicht is, denk ik dat dat het verwarrend maakt. Het was niet 100 % kommer en kwel, er was liefde en ook daarvan neem je afscheid. Wij als "mee-levers", ik denk dat ik wij kan zeggen, hebben wel gezien dat het moeizaam ging, maar toch hoopte ik voor jou dat het goed zou komen. Jij ook volgens mij. En dat is nu een gepasseerd station.
Heel veel sterkte, zeker voor de komende weken en wees wen beetje lief voor jezelf. Het komt weer goed.
Sinds gisteren
Alleen maar huilen. Niet dat ik opeens twijfel, ik denk nog steeds dat het beter is maar ik heb zon verdriet...hier ben ik dan, 54 over 3 weken, weer alleen na een mislukte huwelijk en een relatie van 4,5 met een man van wie ik zielsveel gehouden heb. Mijn exman is hertrouwd en oogschijnlijk gelukkig. Ik weet het niet hoor, op het ogenblik voel ik me vooral een enorme mislukkig. Ik heb tijd nodig denk ik maar de komende dagen vrees ik heel erg.
Houtplank
Lieve Houtplank
Ik snap je verdriet. Maar ik snap niet goed waarom je jezelf een mislukkeling voelt. Ben je dan alleen geslaagd als je je relatie in stand weet te houden?
sterkte
Houtplank, natuurlijk is het waardeloos als een relatie niet werkt zoals je gehoopt had. En is het weer wennen om alleen te zijn. Dus daar mag je ook best treurig om zijn. En ondertussen is het ook goed om te bedenken dat je wel voor jezelf kan zorgen. Dat je niet eindeloos in iets blijft hangen wat niet goed is. Dat je knopen kunt doorhakken. Dat is iets om trots op te zijn.
Voor de komende dagen veel sterkte
Rosie
Nee niet alleen geslaagd met een relatie. Maar ik heb opeens het beeld van
mijn moeder, 81 jaar oud, in een flatje met 13 katten. Mijn zoon wordt 18, heeft zich net ingeschreven bij de TU Delft. Ik ben bang voor eenzaamheid denk ik...
Houtplank
Houtplank
Ach, dat speelt ook mee, een dreigend leeg nest syndroom...
Hoe groot is de kans dat jij ook met 13 katten in een flat komt te zitten?
By the way: het verdriet dat je nu voelt mag er natuurlijk gewoon zijn! Dit is niet wat je voor ogen had toen je jonger was en naar je toekomst keek.
Moeder
Wat een verdriet, Houtplankje. Ik wens je heel veel sterkte en vind ook dat je een heel moedige stap genomen hebt. Je hebt je leven weer in eigen hand genomen. Jij zit weer zelf aan het stuur. Na verloop van tijd hoop ik dat je gaat inzien hoe fijn dat is.
En hoe is de relatie met je moeder? Misschien kun je de banden met haar wat aanhalen. Niet omdat je eenzaam bent maar omdat het fijn en belangrijk is om er voor haar te zijn.
Succes, je bent sterk!
Ik voel met je mee
Toen mijn eerste langere relatie stuk liep was ik er erg aan toe, na heel lange tijd toch iemand ontmoet, een tegenpool ten opzichte van mijn eerste partner en ik was dolgelukkig. Samen een gezin gesticht maar het liep, voor mij totaal onverwacht, fout. "Gelukkig" had ik nog jonge kinderen en moest aan de bak om de boel draaiend te houden maar mijn hemel wat een pijn en vaak nog. Volgens mij heb ik het hier gelezen maar ik ben het "klein" gaan houden, mijn werk, de kinderen dat was even genoeg. Houd regelmaat en zorg goed voor jezelf maar let op dat je niet je troost gaat zoeken in allerlei lekkers want dat heb ik gedaan en ben erg veel aangekomen, stom. Nu ben je niet gelukkig maar toen je relatie er nog was ook niet maar nu kan je wél opbouwen. Doe rustig aan en kijk hoe het loopt, niets moet, je hebt werk, een huis, je kind is goed op weg, een huisdier, dat is best al heel wat. Sterkte.
Herkenbaar
hier ben ik dan, 54 over 3 weken, weer alleen na een mislukte huwelijk en een relatie van 4,5 met een man van wie ik zielsveel gehouden heb. Mijn exman is hertrouwd en oogschijnlijk gelukkig
Zo herkenbaar. Nu 50, en relatie van 28 jaar, eentje van 4 jaar, eentje van maar een maand maar die was wel ontzettend intens en nu eentje van een half jaar die net over is. En ook hier een gelukkige ex.
Ik heb niet het gevoel dat er iets mis is met mij want er zijn logische verklaringen voor alle breuken maar pijnlijk en eenzaam blijft het. Voorlopig ben ik er klaar mee. Dat gedoe kost me zoveel. Aan de andere kant kreeg ik gigantisch veel energie en levensvreugde van de verliefdheden. En alleen op de bank is erg alleen nu de kinderen bijna allemaal weg zijn. En dat vul ik allemaal wel weer in en ik weet ook dat verdriet slijt maar nu is het allemaal heel erg vers en pijnlijk.
{{{{{{Tessa}}}}}}
Ik voel (letterlijk) je pijn. En ik vraag me ook af of ik ooit (op lange termijn) de moed zal hebben om weer iemand toe te laten in mijn leven. Alles doet pijn, mijn lichaam maar vooral mijn ziel :-/
Houtplank
tja
Hier 61, alleen na eerst weduwe worden, toen in de steek gelaten worden met een kindje van 6 maanden van de ene op de andere dag en toen te lang in een narcistische relatie blijven hangen.
En dat laatste ( te lang blijven hangen) kwam omdat ik bang was voor de eenzaamheid. En je mag je misschien afvragen of dat bij jou ook heeft gespeeld... je twijfelt immers al zoveel jaren...
Maar mocht dat het geval zijn: ik kan je vertellen dat het wennen aan het alleen zijn pittig is geweest maar dat ik nu gelukkiger ben dan ooit. En ik zou willen dat ik eerder door die angst heen was gegaan (het is ook vaak maar een idee dat het erg is) en voor mijzelf had gekozen. Het is nu schrijnend maar: Het went, en het kan heerlijk zijn, dat is maar wat ik wil zeggen,
Huilen huilen huilen
Ik doe al een paar uur werkelijk niets anders, heb een hoofd vol snot en de ogen van een albino konijn. Zoon is naar zijn vader voor een week. Heb lang met de honden in het bos gelopen, deed me goed, maar dan thuis komen. Ik weet het, het heeft tijd nodig. Ik voel me letterlijk in stukjes gescheurd.
Houtplank
Volgens mij gaat het goed 😉
De spanning van de laatste tijd komt eruit. Dat is een goed teken. Accepteer het. Stimuleer het. Des te meer eruit komt, des te eerder ben je over de relatie heen.
En het gebeurt niet voor niets als je zoon een week naar zijn vader is. Dan mag je van jezelf.......
Niet bang zijn
Niet bang zijn voor tranen...emoties...alleen-zijn enz.
Sta er maar, zie het aankomen, accepteer en omarm het en weet dat het even is en je dan weer even rustig wordt.
Huilen heelt en het zijn maar druppel vocht dus het krijgt je er niet onder.
Uren huilen.
Dat zou ik ook wel eens willen, maar van huilen krijg ik enorme hoofdpijn. Dus ik druk die emotie vaak weg, als dat lukt, of pink alleen een mini traantje.
Maar zo heerlijk hartverscheurend huilen, inderdaad, de ogen uit je hoofd janken, lijkt me heel gezond toch?
Dit is toch waar huilen voor bedoeld is
... dit soort situaties? Dat je verdriet hebt om het stuk lopen van je relatie, niet weet waar je het moet zoeken en de hond wel heel lief is maar toch niet het antwoord op je verdriet.
Volgens mij heb je alle reden om verdrietig te zijn. Je kunt het gebruiken als excuus voor thee - chocola en de meest melodramatische serie die je maar op Netflix kunt vinden. Standaard tip; Doe het stapje voor stapje. Probeer uit te vinden wat jij ook al weer lekker vindt om te eten of leuk om te doen, zodat je straks je huis, maar misschien nu stukje voor stukje je eigen leven weer terugkrijgt.
En je ex? Je hebt gezien dat hij stappen heeft gezet. Fijn. Je kunt hem nu misschien meer loslaten. Wil hij negatief over je zijn; laat hem. Zijn manier van rouwen blijkbaar. Wil hij kop in het zand steken; niet slim maar zijn probleem.
Sterkte!
Dikke knuffel terug Houtplankje
En ik vraag me ook af of ik ooit (op lange termijn) de moed zal hebben om weer iemand toe te laten in mijn leven. Alles doet pijn, mijn lichaam maar vooral mijn ziel :-/
Dat dacht ik de eerste keer ook. Ik voelde me gehalveerd. Beroofd van mijn identiteit, geen vrouw van meer, ingeruild en afgedankt. En toch kwam er een man op mijn pad waar ik me goed bij voelde. Het was geen enorme liefde maar wel een diepe genegenheid die me geheeld heeft. Daarna kwam er iemand die me compleet van mn voeten veegde en waar een ongelofelijk intense tijd mee heb beleefd. Het liep niet goed af, misschien ook wel zo gezond maar het was heel bijzonder om mee te maken dat ik, op deze leeftijd, nog zo hoteldebotel kon raken. En alles wat je meemaakt leidt tot het volgende hoofdstuk in je leven. En dat was een heel bijzondere man waar ik een enorme klik mee had. Van mezelf moet ik geloven dat het voorbij is maar ergens, diep van binnen, blijf ik hoop houden dat de omstandigheden veranderen en we kunnen toegeven aan onze gevoelens.
Misschien komt er nog een man langs, misschien ook niet. Voor mij is het belangrijkste dat ik rust vind, misschien ook wel berusting. Ook hier een bijna constante stroom water compleet met dikke ogen en hoofdpijn. Het is nodig blijkbaar en het gaat voorbij.
Heel veel liefs en sterkte
Waterlanders
Hebben geleid tot dikke ogen en koppijn vandaag. Ik heb gisteren mijn teamĺeidster gebeld om me ziek te melden, want zodra iemand tegen me praat barst ik in huilen uit. Niet de ideale situatie om 30 pubers les te geven. Ze was ontzettend lief en begripvol, hoorde ook gelijk dat ik niet in staat was om te werken. Er speelt ook dat een lieve tante van mij sinds 2 dagen op de intensieve care ligt, ze is 80 dus... nog meer verdriet.
Tessa bedankt voor je lange tekst, het heeft me goed gedaan.
Houtplank