vervolg op 'update en enige verwarring'
Het vorige topic is gesloten zag ik. Wilde toch even een update geven omdat jullie zo hebben meegeleefd, me hebben voorzien van reacties en adviezen.
We zijn samen op vakantie geweest, en het was een fijne vakantie. Ik merkte dat hij weer wat meer uit zichzelf deed, me aanraken, m'n voeten kriebelen als we in de avond op de bank zaten, me een knuffel geven, in bed bij me komen liggen.
Het is denk ik zo'n 2 maanden vrij goed gegaan, ik zag een positieve lijn.
Maar toen het werken weer begon zag ik dat hij weer afstand nam, en hij gaf aan dat hij zich niet lekker in z'n vel zat. Hij vroeg om wat afstand, of ik hem even wilde laten. Want het voelde even niet goed, en 'teveel'.
Ook gaf hij aan dat hij een fijne vakantie had gehad, maar ook het gevoel heeft gehad dat we broer en zus waren. Waarop ik antwoordde: dat ik dat niet helemaal terecht vond. We zijn zover in de put geraakt samen, je kan hier niet zo snel uitkomen.. dat kost tijd. Dus de kleine stapjes die hij zet zijn goed, dat is voldoende. Nu volhouden. Maar ook dat als hij het gevoel heeft dat we broer en zus zijn, hij mij maar als zijn vrouw moet gaan behandelen.
Waarop ik het antwoord kreeg dat als dat blijkbaar niet uit hem zelf komt, hij daar waarschijnlijk geen behoefte aan heeft? Dat is zijn redenering.
Hoe denken jullie daarover? Wel even benieuwd naar.
Mijn reactie was in ieder geval dat liefde niet vanzelf gaat, dat liefhebben hard werken is. En dat als we zo diep in de put zitten, we het ons ook weer moeten 'aanwennen' ofzo om weer meer naar elkaar toe te trekken fysiek. Dat kan toch niet allemaal vanzelf gaan?
Daar moet je toch bewust van zijn, elkaar bewust gaan vasthouden.
Ik ben het in ieder geval niet met hem eens als hij zegt van ja het komt blijkbaar niet uit mezelf, dus ik zal er wel geen behoefte aan hebben.
De mediator loopt nog, maar op en langzaam tempo. Nadat ik hem een paar weken heb 'gelaten' is er nu wel wat vaker een knuffel, of een aanraking.
Maar lang niet zoals ik wil, en zovaak nog vanuit mij. Waarom komt het nou niet vanuit hem? Waarom wacht hij?
Ik baal hier zo van! Op alle vlakken zijn we zo goed samen, maar dit stukje wil maar niet lukken. We hebben nog steeds veel uitjes samen, alles is goed. Behalve het fysieke stukje, vanuit zijn kant. Hij doet vrijwel niets, geen poging..
Ik merk dat mijn energie nu leeg raakt. Dat ik mezelf afvraag hoe lang ik dit nog volhou, en hoelang ik dit nog wil.
Maar het is zo moeilijk als een groot deel van de relatie nog goed is. Ik wil en kan dit niet zomaar weggooien. Maar hoe krijg ik hem zover.. dat hij gaat werken.
Dat hij me weer gaat behandelen als zijn vrouw.
Hij voel zich nu wel goed zegt hij, maar het fysieke komt niet vanzelf, en daar koppelt hij aan (en vraagt zichzelf af) dat hij er dan geen behoefte aan heeft. Ja dan krijg je inderdaad meer broer en zus, maar dat houdt HIJ in stand.
Ik vind het heel rot voor je, maar ik kan het eerlijk gezegd niet meer volgen. Eerst wilde hij scheiden en je wel aanraken en deed hij of er niets aan de hand was, en nu is het probleem dat hij twijfelt over scheiden en je niet genoeg naar jouw zin wil aanraken. En je blijft maar opschrijven hoe geweldig het verder allemaal met hem is.
Het valt mij op dat er in al die maanden geen informatie is bij gekomen. Praten jullie dan helemaal niet met elkaar? Waarom zeg jij niet tegen hem hoe je over dingen denkt en hoe je de dingen ervaart? Waarom wil hij niet zeggen wat er is? Of wil jij niet accepteren wat hij wel zegt? In een van je eerdere topics schreef je dat hij had gezegd dat hij het contact op partnerniveau miste en dat hij vond dat jullie te verschillend zijn. Jij vond (vindt?) dat geen reden, want het ging (gaat) ‘behalve dit’ allemaal nog zo goed. Maar hij dacht (denkt?) daar dus anders over. Als je de signalen die hij wel afgeeft niet wil accepteren, dan wordt het moeilijk denk ik. Liefde is zeker een werkwoord, maar je moet dat dan wel allebei willen. Als 1 van de 2 dat niet meer wil, dan houdt het op.
Veel sterkte voor jou.
"En dat knaagt aan me, moet ik ze dit echt aan doen? Zijn we dan strak echt beter af of maak ik straks iedereen ongelukkig."
En zo wordt dus de verantwoordelijkheid van meneer helemaal uit het verhaal weggeschreven. Wat hem vermoedelijk niet slecht uitkomt.
Het is niet alleen jij die iemand iets aan zou doen hè?
Het lijkt erop dat je kan kiezen. Ofwel om wille van de kinderen het huwelijk laten voortbestaan terwijl jullie daarbinnen elk een eigen leven leiden, of de knoop doorhakken en dit huwelijk beëindigen.
Je kan beslissen om het eerste te doen. Dan zou ik wel zoveel mogelijk proberen de situatie gelijk te trekken met een scheiding: de financiën zoveel mogelijk splitsen, jezelf inschrijven bij de woningbouw, kijken of je meer kan verdienen zodat je eruit kan wanneer dat nodig is. En wanneer is dat dan nodig? Nou, als hij een ander krijgt die hem een ultimatum stelt, als jijzelf een ander krijgt (want dat mag dan natuurlijk ook hè, als het huwelijk feitelijk toch al geëindigd is), of als je deze situatie niet meer trekt.
Als je kinderen van rond de 15 had gehad zou ik je aanraden daarvoor te kiezen: wacht tot de kinderen meerderjarig zijn, dan hoef je in elk geval geen gedoe meer te hebben over een omgangsregeling. Maar je kinderen zijn nog klein, als ik het goed onthouden heb. Zie jij jezelf nog meer dan 10 jaar zo doorrommelen? Het kan natuurlijk, en je kan ook besluiten de beslissing gewoon nog even voor je uit te schuiven. En nog even en nog even en nog even. Alleen kijk je dan misschien over een jaar of 10 achterom en dan kan het zijn dat je beseft dat je eigenlijk liever eerder een scheiding had geregeld.
Misschien moet je gewoon zelf in therapie, zonder hem. En dan het hele verhaal bij hem op tafel gooien: ik ga in therapie zodat ik voor mezelf op een rijtje kan zetten of ik in deze omstandigheden wel met jou wil blijven samenwonen of niet.
