Verscheurde kinderen
MIJN VERSCHEURDE KINDEREN
door een bizarre vechtscheiding
Kinderen van 40 zeggen op het spreekuur van Peter Hoefnagels (emeritus-hoogleraar familierecht) in 2002 nog: ‘Mijn vader wilde me niet meer zien.’ Als er duidelijke bewijzen komen dat vader zijn best deed, soms gevochten heeft om zijn kinderen te zien, wuiven ze die in eerste instantie weg. Het is moeilijk te erkennen dat ook mijn dochter en zoon zo lang in een leugenachtige omgeving leven. Sinds het artikel in Trouw is er werkelijk niets veranderd. Helaas maken mijn kinderen en ik dat zelf mee en is dit artikel bewerkt voor 2019.
De wet is duidelijk dat omgang met je kinderen verplicht is. Na een scheiding hebben kinderen en ouders recht op voortzetting van hun relatie. Dat geldt ook voor homoparen. ‘Eerbiediging van het familieleven’ is een mensenrecht vanaf 1950 volgens het Europees verdrag. Nederland heeft dit recht in 1990 over genomen. De gevolgen tussen ouder en kind – oudervervreemding – en het daarop volgende ouderverstotingssyndroom (Parental Alienation Syndrome) is in 1985 nauwkeurig beschreven door kinderpsychiater Richard Gardner. Het is psychisch zeer schadelijk voor kinderen als een nog levende ouder door scheiding uit hun leven verdwijnt. Deze schade is onherstelbaar bij mijn zoon (13) en dochter (16) en er is na 6 rechtszaken alleen nog hoop op een kinderrechter over gebleven. Anders zitten mijn kinderen alsnog met lege handen. Als vader heb ik vrijwel alle rechtszaken ‘gewonnen’, maar mijn kinderen blijven verscheurd en er zijn alleen nog maar verliezers over.
Mijn ex-vrouw verzorgt de kinderen slecht en frustreert de omgang met hun vader uit onverwerkte scheidingsemoties. De scheiding is dan wel in juli 2019 juridisch uitgesproken, maar zij weigert afscheid van mij te nemen. Het ‘non-adieu’ weigert ze te laten plaats vinden waardoor het in ons geval onmogelijk is om met elkaar te communiceren en blijft ze vechten. Moeder wil niet dat mijn dochter en zoon met mij omgaan en geeft altijd een negatief beeld over mijn man en ik. In alle gevallen die zijn onderzocht door Hoefnagels, is deze veroorzaakt door ex-partner-emoties en niet door zorg van een ouder over haar kinderen bij ons. De blijvende polarisatie tussen de vader en moeder vermindert in ons geval de ouderlijke zorg. De kinderen worden overdag en ’s nachts voortdurend aan hun lot over gelaten en blijven klem zitten. De jeugdzorg ‘Samen Veilig Amersfoort’ vindt het geen enkel probleem. Een bed, een brood en een bad is alleen nodig volgens hun normen. Er hoeft geen vader en geen moeder in de buurt te zijn gedurende 5 dagen.
Mijn ex hoort bij de 90% vrouwen die de omgang gefrustreerd heeft. Het indoctrineren begon met mijn dochter en later werd mijn zoon ook bestookt. Een hoop bizarre verhalen over de gehate vader en voortdurend eindigend met het verzinsel van moeder en haar advocaat dat ik niet meer om mijn kinderen geef.
Ieder jaar zijn er minstens 1700 gerechtelijke procedures over het omgangsrecht van 3400 kinderen waarvan mijn kinderen er slechts 2 zijn. Het is heel verdrietig.
De procedures tussen mijn ex en mij zijn zo polariserend gebleken dat de rechters – op advies van de Raad voor de Kinderbescherming – gaan kiezen voor ‘geen omgang’. Dat is met mijn dochter en mijn zoon ook de opzet. Hiermee krijgt mijn ex-partner met haar vijandigheid en omgangsfrustratie de beloning die ze niet heeft verdiend. Deze beloning stimuleert mijn ex om nieuwe belemmeringen voor de omgang te bedenken en uit te voeren, zodat de kinderen definitief worden vervreemd van hun innig geliefde vader. Hoge kosten en kwade opzet van mijn ex en haar ‘bloedzuigers’ - volgens de politie Amersfoort - hebben mij nog niet ontmoedigd om hiertegen een procedure te beginnen. Moeders wil is in mijn geval kennelijk nog de wet. Het effect is dat 40% van kinderen van gescheiden ouders hun vader niet meer zien. Dit perspectief lijkt voor mijn kinderen ook het meest logisch te worden. Het systeem van jeugdzorg faalt ook in vechtscheidingen overtuigend.
Moeders scheidingstrauma dat tot omgangsfrustratie leidde, wordt in de rapporten van de Raad vaak omschreven als haar ‘beleving’. In die beleving is mijn mensenrecht verdampt. Veel rechters beslissen overeenkomstig het advies van de Raad. Volgens Hoefnagels is er dus helemaal geen rapport nodig en de rechter is ook overbodig als deze toch de norm niet stelt. Het mensenrecht van de ouder-kind-relatie verdwijnt achter ‘scheidingstwist’ en ‘belevingsgeleuter’ van de ondeskundige rapportenfabrieken die de Raad nog steeds blijkt te zijn. Door de beslissing dat er geen omgang komt of door een beslissing zo lang aan te houden dat mijn kinderen inmiddels van mij vervreemd zijn, kan mijn ex haar verstotingswerk heel makkelijk voltooien. De rechter en de Raad zijn er klaar mee, maar de kinderen en de gescheiden ouders zijn dat dan nog lang niet.
Mijn kinderen geloven de leugens van hun moeder elke keer maar half, maar ze zijn opgehouden met protesteren of doorvragen, omdat ze de negatieve emoties van mijn ex wel voelen. Het onderwerp ‘papa’ maakt het leven in de echtelijke woning er niet leuker op. Slechts een klein aantal eigenzinnige kinderen - zoals mijn dochter - vecht zich los van de omgang-frustrerende ouder; mijn zoon kan dat (nog) niet. Vele tienduizenden kinderen blijven leven binnen de cirkel van onverwerkte scheidingsemoties. Ik ben al ruim een jaar uit beeld, maar ben wel degelijk aanwezig tijdens mijn afwezigheid. Door de vechtscheiding is het ernstige loyaliteitsconflict voor mijn kinderen extra pijnlijk voor mijn kinderen.
Mijn dochter en zoon zullen dus ook wel tussen hun 30e en 45e levensjaar in therapie gaan, omdat zij nu al lijden aan verlies van identiteit, aan grote onzekerheid en onevenwichtigheid en hebben moeite met het inschatten van de sociale werkelijkheid.
Ouderverstoting is een ernstige vorm van psychische kindermishandeling die zich uitstrekt over vele jaren. Gezien de lange duur van dit loyaliteitstrauma van mijn kinderen horen zij inmiddels bij de 150.000 slachtoffers. Mijn ex is en blijft verbitterd, ik lijk vooralsnog bijna verloren en mijn zoon en dochter zijn verscheurd. Kinderen zeggen later: ‘Mijn vader wilde me niet meer zien.’ Veel van hun vader vervreemde kinderen zoeken in hun beroep affectie en identiteit bij het publiek zoals Connie Palmen schrijft: “Als de liefde van een kind voor zijn ouders ontkend wordt, raakt het geanonimiseerd”.
Hoe komt het dat de wettelijke verplichting tot omgang van de kinderen met beide ouders sinds het artikel in Trouw na 17 jaar nog steeds zo slecht gehandhaafd wordt? Men hoopt dat na de onwettige rechterlijke uitspraak ‘geen omgang’ de ruzies afgelopen zijn. Dit is verouderd denken. De toevlucht tot een ‘onderzoek door de raad’ maakt het nog erger. Het is uitstel van executie voor de ouder waar de kinderen niet wonen. Een hoger beroep kan door het tempo van de Raad kennelijk nog 1 tot 4 jaar duren.
De Raad heeft bij ons in een paar dagen onderzocht ‘wie de beste ouder is’. Ze hebben gezocht of er bij vader geen steekje los is te vinden en of iets negatiefs over de omgang tussen hem en zijn kinderen geschreven kan worden. Het is in strijd met de wet die impliceert dat kinderen de ouders aanvaarden die ze hebben. We dienen ook na de scheiding te accepteren hoe de andere ouder is en is de omgang van mijn kinderen met hun vader een recht. Een ‘kwaliteit van ouders-onderzoek’ is in strijd met artikel 8 EVRM waarin de privacy is geregeld en het is in strijd met de oer-relatie tussen mijn kinderen en hun vader.
De Raad vergeet ook de kernvragen te stellen: ‘Wat vertelde de moeder aan mijn kinderen?’ en ‘Hoe legt moeder uit dat de kinderen niet meer naar vader gaan?’ en ‘Wat vertelt zij over vader?’ Het Europese hof heeft in een omgangskwestie gesteld dat ook jonge kinderen gehoord moeten worden. Waarom worden mijn kinderen niet door een eigen curator in het proces vertegenwoordigd?
Er zullen nog steeds rechters zijn die denken dat de onderzoekers bij de Raad deskundig zijn, maar het overgrote deel kent noch het recht en noch de psychologie van dit terrein.
De minimale normen die aan een rapport gesteld mogen worden, zijn in mijn geval niet eens gehaald. Het is niet op feiten berust. Er zijn verzonnen feitelijkheden opgenomen en inmiddels gepresenteerd aan de rechter. Er zijn veel vermoede belevingen opgenomen en er wordt om een diagnose heen gedraaid. De conclusies zijn vooraf gegaan aan de beschrijving van de werkelijkheid en werken bij mij en mijn kinderen als vooroordelen. Beweringen en belevingen van de strijdende moeder zijn klakkeloos als feiten weer gegeven. Er waren ook in mijn geval al vooraf contacten met moeder en niet met mij. De protesterende vader wordt verweten dat hij niet mee wil werken. Het wordt voor de rechtbank Amsterdam destijds toegegeven: ‘In deze zaken moeten we wel partijdig zijn.’ Als vader sta je in Nederland nog steeds met de rug tegen de muur.
Het element van het ontbreken van een ‘adieu’ is cruciaal en wordt niet meegenomen door onderzoekers. Zelfs een psychologisch rapport kan na intensieve overeenstemming met de onderzoeker in het onderzoeksverslag terecht komen. Ook dat lijkt bij mij te zijn gebeurd met de POH-psycholoog van mijn kinderen. Het lijkt zelfs corrupt om het logisch te laten lijken voor de rechter. De wet moet gehandhaafd worden door de politie, maar zij hebben het afgedaan als privaatrecht. Ook in privaatrechtelijke zaken had de politie Amersfoort moeten handhaven. Slechts een paar advocaten en onderzoekers van de Raad hebben afgeleerd om alleen door een sterke arm te handhaven.
De laatste mogelijkheid om de ernstige beschadiging voor mijn kinderen te beperken, is een forensisch mediator. Het ‘adieu’ dient alsnog te moeten plaats vinden, omdat het genezend is. Het is een vast onderdeel van het bemiddelingsproces dat de weg plaveit naar redelijkheid, afspraken en overeenkomsten. Daarna voeren de ouders samen met hun kinderen een ‘paraplugesprek’ waarna het loyaliteitsconflict verdwijnt en het gezamenlijke ouderschap gestalte krijgt. Tijdens de vijandige procedure heeft ‘forensische mediation’ goede resultaten geboekt. De rechter benoemt een forensisch mediator die met de ouders en de kinderen aan het werk gaat. Er wordt direct aandacht gegeven aan partnerproblematiek en de oorzaak van de stagnerende communicatie. Het is onbegrijpelijk dat mijn ex zo lang vrijwillig mocht kiezen. Men gaat ook niet bij een ‘blindedarmontsteking’ naar eigen inzicht naar de operatiekamer aldus Hoefnagels. Vrijheid ontstaat door erkenning van de noodzaak. Dat werkt sneller, veiliger en voordeliger dan eindeloze kinder-mishandelende procedures waar mijn kinderen al ruim een jaar in zitten.
Ik ga nog één keer naar de rechter om duidelijk te maken dat het niet goed is wat er gebeurd is en dat er sprake is van rechterlijke dwalingen waardoor mijn kinderen mede verscheurd zijn geraakt. Wellicht tegen beter weten in en met hoop op een einde.
Treurig verhaal weer dit
Het spijt me heel erg voor jou en je man dat je in zo'n verhit gevecht zit om je kinderen.
En inderdaad jeugdzorg en Raad weten er ook geen acceptabele weg in te vinden.
Mediatie onder dwang lijkt me overigens ook geen oplossing.
Waarom denk je overigens aan rechterlijke dwalingen? Gaat dat je helpen denk je?
Ik snap dat je in je wanhoop van alles bedenkt maar ik moet de eerste nog tegenkomen die met die procedures geholpen werd. Het is een groot probleem.
"In alle gevallen die zijn onderzocht door Hoefnagels, is deze veroorzaakt door ex-partner-emoties en niet door zorg van een ouder over haar kinderen bij ons"
Misschien heeft Hoefnagels alleen gemiddeld 'normale' vechtscheidende ouders onderzocht? Ik kan je, uit eigen ervaring, verzekeren dat de zorgen over een geestelijk dysfunctionele ouder en vooral de gevolgen daarvan geen hersenschim zijn. Gelukkig is het mij wel gelukt, maar ook met nare gevolgen soms voor de kinderen, om wel contact te kunnen houden met hun vader, maar ze zijn de narigheid vanwege de geestelijke conditie van hun vader nog steeds aan het verwerken. Dus dat zou ik toch maar niet bagatelliseren.
Hoewel ik er primair vanuit ga dat je een gewone gemiddelde vader bent die zijn kinderen graag ziet en alle beschuldigingen, overigens over en weer, je zet moeder ook wel even als een jeugdzorggeval neer, weinig grond kennen.
Ik wilde dat ik je kon adviseren. Zorg goed voor jezelf en kalmeer jezelf, je bent niet de enige, maar ik denk dat je inderdaad je laatste rechtzaak de laatste moet laten zijn. Laat je kinderen weten dat je altijd van ze houdt en dat ze altijd bij je terecht kunnen en doe moeite, zonder hun moeder af te kraken, om contact te houden. Ze komen op een leeftijd dat ze zelf contact kunnen zoeken. Tenminste draag zelf niet bij aan het loyaliteitsconflict dat kinderen onverminderd kunnen hebben als jij geen compassie en begrip toont voor hun andere ouder.
Ik wens je heel veel sterkte. Het is gewoonweg vreselijk.
kort
Ik kan kort zijn; ik zit in een soortgelijke situatie. Alleen ik ben de moeder die verstoten wordt door haar exman. De kinderen weten niet meer wie ze moeten geloven en ik zie ze nog maar af en toe.....
Sterkte, er is nog te weinig over bekend. Maar je bent wel afhankelijk van de onkundigen hierin.
Lorentzhuis
https://zembla.bnnvara.nl/nieuws/vechtscheidingen
"Een werkende therapievorm
In Haarlem bestaat sinds kort een methode die wel resultaat boekt. Daar heeft klinisch-psycholoog Justine van Lawick een therapievorm gevonden die deelnemers confronteert met hun tekortkomingen als ouder. In het Lorentzhuis, gespecialiseerd in relatie- en gezinstherapie, zet ze alle vechtscheidende ouders in een groep bij elkaar. De therapie is niet vrijblijvend. Ouders die deelnemen, worden hier door Jeugdzorg naar toe gestuurd. Ouders zien het gedrag van anderen en dat opent hun ogen. Ook de kinderen worden betrokken bij de therapie. "
"Eén van de voorwaarden voor deelname aan de therapie is dat de juridische strijd gestaakt wordt. Dus over de hoogte van de alimentatie mag men bijvoorbeeld niet meer in beroep gaan. Van Lawick: 'Je ziet dat in de rechtbank de taal verhardt en dat werkt averechts.'"
Geen ervaring mee, maar dit leek me nog wel wat. Zeker nu je toch al in handen bent van de instanties en nog 1 keer naar de rechter gaat.
Tja
Ik kan nooit zoveel met dit soort verhalen, als kind dat ooit haar vader niet meer wilde zien.
Hij vond me vast ook geïndoctrineerd.
Limi
Zou je misschien willen zeggen wat ervoor zorgde dat je je vader niet meer wilde zien? Daar zou Johan en andere mensen in deze sutuatie misschien iets van kunnen leren? Of, wellicht belangrijker, wat had jij als kind nodig waardoor je je vader eventueel wel weer wilde zien? Zou je dat kunnen vertellen?
Aanwezigheid
Als je er voor de scheiding niet bent, vrijwel niet en dan ook vooral negatief, dan hoef ik je na de scheiding ook niet te zien.
Maar het valt denk ik meer op bij anderen ná de scheiding als iemands kinderen niet in beeld zijn. Voor de scheiding wordt denk ik door de buitenwereld aangenomen dat het okee is. Vandaar dat sommigen erna pas actie ondernemen.
In die periode bleken er ook ontzettend veel andere mannen ook niet te willen betalen. Mijn vader was niet de enige. Als je niet eens voor je kinderen wil betalen hoef ik je dus ook niet te zien.
Ik ken nu iemand wiens kinderen geen contact willen en die kon dus niet tegen mijn verhaal. Want aan hem als vader lag het niet (en aan mijn vader dus ook niet). Zal best. Ik ben geen partij in zijn leven en hoef het niet te weten.
Als je het toch zou willen, zou ik het verhaal van de kinderen ook willen horen. Boven de 12 kun je best iets vertellen.
Wat een wartaal
Johan, je kunt beter doorverwijzen naar het artikel in Trouw.
De tekst die jij geproduceerd hebt is een onleesbaar slechte verhaspeling (vol van aperte lariekoek en onjuistheden) van het artikel in Trouw dat overigens door Peter Hoefnagels, god hebbe zijn ziel, geschreven is (2002)
https://www.trouw.nl/nieuws/verscheurde-kinderen-verbitterde-moeders-verloren-vaders~bd9a4b70/
Ondertussen begrijp ik dat je je kinderen niet meer ziet.
Dat is triest.
Ouderverstoting nog niet strafbaar in Nederland
De reacties heb ik gelezen. Wat lezen mensen toch slecht.
Ik zie mijn kinderen nog wel, maar het verloopt zeer moeizaam en als het aan de rechter en de Raad voor de Kinderbescherming ligt, zal ik de komende jaren mijn kinderen niet meer gaan zien. Dat heeft niets te maken met mijn vaderschap dat zeer betrokken wordt beoordeeld door school, netwerk en professionele instanties.
Het gaat er om dat de ouder die aan ouderverstoting doet, niet strafbaar is. Dat is nog steeds zo terwijl het in landen om ons heen wel strafbaar is. Mijn ex wilde mij liever dood en heeft toen alles uit de kast gehaald om mij als onbetrouwbare vader neer te zetten die als interim-manager meedogenloos is en alleen met zijn eigen belangen bezig is. Ze heeft - net als mensen op dit forum - zand in de ogen gestrooid.
Betweters en bloedzuigers noemt de politie het. Iedereen weet het beter en ze kennen het verhaal niet eens. Ze willen het ook niet weten; het oordeel staat al vast.
De Raad voor de Kinderbescherming en Samen Veilig Amersfoort doen dit ondeskundig en onprofessioneel ook. Daarom worden vaders (en soms moeders) moedeloos als er sprake is van ouderverstoting. Er is te weinig over bekend, maar het gebeurt ongelofelijk vaak.
Dhr. of mevr. Lavell is zo'n betweter die ongefundeerd een artikel onderuit haalt dat zelfs door de gehele Tweede Kamer wordt onderkend. Zij geven ruiterlijk toe dat het slecht geregeld is in Nederland en zijn met alle partijen bezig om de wet te wijzigen.
Betweter
Natuurlijk ken je zelf je eigen verhaal het beste. En dat van je lotgenoten verstoten ouders. En duidelijk is dat als de Raad, de rechters, de wet en jeugdzorg beter hun best zouden doen dan zouden er een hoop kinderen blij zijn dat zij hun andere ouder toch weer zien.
Want straf helpt, zoals ze dat in de omliggende landen doen, waar heel wat kinderen weer gelukkig herenigd zijn met hun niet verzorgende ouder.
Het is slecht geregeld in Nederland.
Zo iets dan?
Tutut
Johan "Dhr. of mevr. Lavell is zo'n betweter die ongefundeerd een artikel onderuit haalt dat zelfs door de gehele Tweede Kamer wordt onderkend"
Laat zien.
Waar staan de handtekeningen?
Johan ". Wat lezen mensen toch slecht.
Ik zie mijn kinderen nog wel, "
Oh sorry. Het is niet dat ik slecht lees, jij schrijft heel slecht.
Zo is ook nu weer niet op te maken wie er nu precies dader is van je verdriet: de Raad, je ex of de wetgever.
Je ex wil jou straffen en jij wil je ex straffen.
En de kinderen willen....?
Brrr
'Mijn ex hoort bij de 90% vrouwen die de omgang gefrustreerd heeft. '
Hierbij haak ik al af.
tja...
Mijn ex heeft ook dergelijke dingen over mij rondgestrooid. Ik zou van zijn centen leven (de kinderalimentatie dus, géén partneralimentatie), ik had alleen maar flutbaantjes (in zijn ogen dan - het was gewoon volwaardig werk), ik zorgde niet goed voor de kinderen, etcetera.
Ondertussen liepen de kinderen tegen steeds meer problemen aan als ze bij hem waren (verwaarlozing, vervuiling, eten uit de muur, alcoholisme, schulden). Zijn gedrag ging van kwaad tot erger, tot diefstal van geld en bezit van de kinderen aan toe. Wat we natuurlijk helemaal verkeerd zagen en niet waar was, al lagen de bewijzen er open en bloot.
De kinderen hebben zelf besloten geen contact meer te willen toen ze rond de 17-18 jaar oud waren en ze helemaal klaar waren met zijn gedrag, de leugens en manier van leven.
Maar in vaders ogen lag alles aan een ander. Aan mij, aan de kinderen (en dat was natuurlijk ook mijn schuld), aan instanties, aan werkgevers die niet meer met hem verder wilden, aan de wet. Nooit aan hem.
Ik ben heel benieuwd naar de versie van Johan's exvrouw.
Samen Veilig Amersfoort is lachwekkend treurig
‘Samen Veilig Amersfoort is lachwekkend treurig’
29 september 2019
Een jaar lang heb ik samen moeten werken met SaVe; een organisatie die als doel heeft om samen met ouders voor veiligheid te zorgen voor kinderen. Een organisatie van vrouwen die onder leiding van mevrouw van Solkema wel vaker en terecht negatief in het nieuws komt. https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/1925310/samen-veilig-in-actieplan-meer-externe-bemoeienis-bij-oplossen-problemen.html Het dossier heb ik gesloten, maar ze laten ons niet met rust. Als directeur van een school moet je ook wel eens met Veilig Thuis of het CJG werken en dat doe je liever niet. Zij doen namelijk niets voor kinderen. Het is vaak verplaatsen van lucht in gesprekken en ‘bed-bad-brood’ is uitgangspunt. Zo lang dit er is, wordt er niets gedaan. Ze wachten liever totdat een gezin wordt uitgemoord of kinderen voorgoed beschadigd worden. Samen Veilig is het in ieder geval niet. In 20 jaar tijd is er niets veranderd in de jeugdzorg.
Mijn verhaal staat dus niet op zichzelf en daarom is het tijd om dit openbaar te maken. De jeugdzorgwerkers kennen de wet niet en vinden het goed dat kinderen zonder toestemming van vader naar het buitenland gaat. Ze zijn al naar Marokko, Kaapverdië en Berlijn geweest terwijl ze bedelt om alimentatie die ze pas krijgt als ze de strijd staakt en normaal kan overleggen. Ontvoering ligt op de loer; daarom is de wet ook bedacht. De ex-vrouw liegt er over en als vader sta je buiten spel. Ook het alcohol- en drugsgebruik van een 15-jarige dochter is geen enkel probleem. De wet is bedacht om hersenbeschadiging tegen te gaan. Als vader lijk je de kinderen een leuke vakantie te misgunnen en verder problematiseer je pubergedrag in een vechtscheiding zonder onderbouwing van onderzoekers van SaVe of de Raad voor de Kinderbescherming. Zelfs de suïcidale gedachten van een meisje van 15 zijn volgens de deskundigen een verzinsel of misverstand terwijl mijn partner er nota bene bij zat toen ze het in tranen opbiechtte.
De ouderverstoting door moeder gaat ver; ze gaat binnenkort voor de 8e keer naar de rechter met haar malafide advocaat van Blokland uit Amersfoort die haar als een geldkoe gebruikt voor zijn eigen gewin. Samen Veilig heeft een onervaren medewerker v.d. Brink ingezet die zo vaak had gelogen tegen het Corlaer College die kennelijk op haar vertrouwd hadden. De mentor Rebel en afdelingsleider Brink hadden een eigen agenda bedacht met v.d. Brink van SaVe. Men moest zorgen over de vader hebben en niet over de kinderen; dat was het plan. Deze inmiddels vertrokken medewerker heeft zelfs mijn zoon gebruikt tegen vader toen hij graag naar Suriname wilde in de kerstvakantie, maar moeder vond het nodig om vader eerst zwart te maken in de rechtszaal. Hij ging natuurlijk gewoon mee, maar v.d. Brink had het liever niet gewild. Ze was opzettelijk tegen vader en uiterst onprofessioneel. De rechter heeft dit voorkomen en v.d. Brink was na een paar maanden ontslagen bij SaVe. Helaas is het rapport dat ze had opgesteld een eigen leven gaan leiden en haar opvolgers Wemmenhove en Boer hebben dit gewoon over genomen terwijl ze wisten dat ze niet functioneerde. Geen tijd voor een nieuw rapport.
Een jaar lang heb ik via de rechter geprobeerd om een OTS (ondertoezichtstelling) te regelen. Op 8 augustus 2018 zat ik voor het eerst bij Veilig Thuis en pas op 11 september 2019 werd het uitgesproken. Tot juni 2020 heb ik rust, want mijn ex kan niets meer zonder deze voogd. De kinderen hebben formeel een voogd, maar de rechter vindt het heel logisch dat een gebrekkige organisatie als SaVe de gezinsvoogd moet leveren. Een organisatie die veel fouten maakt en de vader per definitie demoniseert. Ze zien letterlijk hoe veel mijn dochter (16) en mijn zoon (13) van hun vader houden, maar mevrouw Boer en mevrouw Wemmenhove stellen een advies op voor de Raad voor de Kinderbescherming en geven toe dat ze geen zicht hebben op de situatie bij moeder, maar dat ze toch nog het voordeel van de twijfel krijgt. Ze weten dat moeder geen huis kan kopen of huren, maar de kinderen zouden voorlopig toch beter af zijn bij moeder. Dat past tenslotte in het ouderwetse plaatje en het denken vanuit moeder.
Vader en kinderen staan met lege handen als een kinderrechter in Utrecht geen stukken leest en integraal adviezen over neemt van wederom een aantal vrouwen die onderzoek in alle haast doen. Ze weten dat school de begeleiding van vader als helpend zien voor de kinderen, ze weten dat de politie de twee kanten van het verhaal kent, ze weten dat vader een Master Educatieve Zorgsystemen heeft, ze weten dat de kinderen graag bij vader zijn, ze weten dat moeder vreemde dingen doet en zich aan geen enkele afspraak houdt. En toch heeft alle informatie geen enkel effect bij SaVe. Ze liegen zelfs tegen de rechter op 11 september waarbij één van de beoogde voogden Boer weer eens ziek is. Wemmenhove is op vakantie of zit op cursus. De jeugdzorgwerkers moeten punten halen om hun registratie te behouden. SaVe wil natuurlijk een gecertificeerde instelling blijven. Gaat het om geld?
Evenals vele scheidende ouders met kinderen verwacht je als ouder dat de jeugdzorg zal helpen. Je verwacht dat ze hun werk naar eer en geweten zullen doen. Zelfs de volledige Tweede Kamer en organisaties als ‘Scheiden zonder Schade’ van oud-minister Rouvoet weten dat het niet juist en schadelijk is wat organisaties als Samen Veilig doen. Mijn ex-vrouw werkt voor ENVER in Rotterdam als gezinscoach, maar haar eigen kinderen staan onder toezicht van een gezinsvoogd, omdat ze alles weigert en nergens aan mee wil werken. Ze wil het probleem in stand houden en voor elk geschil naar de rechter. Ik werk nog steeds in het onderwijs en zij werkt inmiddels nauwelijks meer. Ze laat de kinderen namelijk aan hun lot over en laat ze vaak alleen. Ze is veranderd in een verbitterde vrouw die letterlijk om haar heen slaat en erg agressief is in woord en gebaar. Ze heeft mij fysiek aangevallen en als man heb je dan nog één keuze: “Weg vluchten en hopen dat politie en SaVe iets zullen doen in het belang van je kinderen.’ Niets blijkt minder waar; zo werkt dat niet in Amersfoort. De politie weet SaVe niet te vinden en andersom al helemaal niet. Iedereen doet maar wat uit intuïtie en door paniekvoetbal.
De strijd blijft gevoerd worden vanuit één kant, maar SaVe ziet het wel en verbindt er geen conclusies aan. Het zou kunnen, maar in verplicht kader hebben ze het lef niet. Ze moeten weer eens vergaderen met elkaar en komen vervolgens met standaardoplossingen als de Jeugdbeschermingstafel en een groepsapp voor mijn kinderen met hun voogd. Ze hebben er niets aan; ze worden niet geholpen, want ze merken dat er niets aan het veranderen is. Met mij wachten de kinderen geduldig totdat moeder eens stopt met vechten en strijden. Hun eigen huis en kamer hebben ze nu al twee jaar behouden doordat ik een wisselwoning had gekocht. Deze wisselwoning is net verkocht aan een andere belegger en tegen de uitspraak van de rechter in, blijft de ex er in wonen en weigert te verkopen. Op 4 juli is dit wel uitgesproken, maar ze weigert gewoon. Het moet met dwangsommen afgedwongen worden.
Na 34 jaar vanaf ons 14e jaar is wel gebleken dat de agressie van mijn ex steeds erger werd. Ze heeft toneelstukjes opgevoerd naar vrienden en familie en ik trok er in juni 2017 de stekker uit waarbij ik tot mei 2018 alles probeerde om het voor de kinderen draaglijk te maken. Dat lukte, want er veranderde niet veel. Mijn ex en ik gingen uit elkaar in november 2017 en trokken wisselend in de wisselwoning. Zij kreeg een vriend Edwin in februari 2018 met alcohol en drugsproblematiek. De scheiding zou geregeld worden en was besproken met de kinderen. Vanaf mei 2018 werd het een vechtscheiding door bemoeienissen van vrienden van ons toen bleek dat ik mijn ware liefde onverwachts had gevonden. We zijn zo gelukkig en de kinderen mogen daar van mijn ex niet bij zijn; niet in Suriname en niet in Nederland. Ze weigert elke vorm van mediation of ouderschapsbemiddeling. SaVe doet er niets tegen.
SaVe vindt het prima dat een ex de kinderen verder beschadigen door juridische procedures nog jaren te rekken. Mijn ex noemde haar dochter een kutkind en dat moest ik in tranen van haar aanhoren. Ze mist mijn bescherming, maar SaVe wil het niet weten. Ze maken volgens mij zoon heel veel ruzie en hij zit er tussen. Hij kan geen kant op en wil voor de helft bij zijn vader wonen. Het mag niet van SaVe.
Toen ik uiteindelijk na 15 jaar frustrerend ouderschap er uit moest gaan, werd de ellende alleen maar groter door de jeugdzorg. Ik heb zelf aan de bel getrokken bij Veilig Thuis voor mijn kinderen die ongelofelijk klem zitten. Na ruim een jaar zitten ze nog steeds klem en Samen Veilig doet er niets aan. Mijn ex is als moeder volgens SaVe genoeg capabel, maar ze hebben er geen zicht op wat ze doet.
Dat hebben ze wel, want er is een dik dossier met allerlei feiten. Mijn zoon wil dat ze naar een psycholoog gaat en mijn dochter gelooft niets van wat haar moeder zegt. Je denkt dat je erkenning krijgt voor de gegronde zorgen, maar je krijgt alleen te horen dat je het zegt om haar zwart te maken. Was het maar waar? Na al die jaren maak je je nog steeds zorgen over een ex die er zo’n potje van maakt.
Het huidige beleid is niet toereikend, er moet echt aanvullend beleid komen. Dat is ook aan de politiek. Op het moment dat ouders scheiden, zou er een screening moeten komen. Zijn dit ouders die weliswaar boos en emotioneel zijn, maar uiteindelijk het beste voor hun kind kunnen regelen, of zijn dit ouders – of een van de twee – die dat nooit kunnen of willen? Je moet mensen niet eindeloos in trajecten duwen, maar kijken naar de situatie. Met een verbitterde ex-vrouw die alles vergeet en alles weigert, kun je geen afspraak maken. Daardoor blijft het kind de dupe.
Als je slachtoffer bent van huiselijk geweld is het verschrikkelijk als je een deel van de schuld krijgt. Ik word continu aangevallen vanuit haar kant en vaak bedreigd, maar dat wordt niet zo gezien. Dat is opnieuw traumatiserend. Je hebt al een trauma, je wilt je kinderen beschermen en hoopt dat Jeugdzorg je komt helpen. Ze zeggen alleen dat ouders beter moeten communiceren, maar daar blijft het bij. Ze dwingen de andere partij niet tot ouderschapsbemiddeling of verwerkingstherapie. SaVe faciliteert net als bij vele ouders een strijd die de ex-vrouw blijft voeren.
Naar het kind wordt niet gekeken. Ze gaan heel even in gesprek met de kinderen en ze geven duidelijke signalen. SaVe heeft van tevoren al een oordeel geveld: ouders in strijd, kind in de knel. Terwijl ik sámen met mijn kinderen in de knel zit, en SaVe ons eruit zouden kunnen én moeten halen. Als je niet uitkijkt wordt je kind ook nog eens uit huis geplaatst. De Raad voor de Kinderbescherming heeft daar echt mee gedreigd bij de Jeugdbeschermingstafel in het kantoor van SaVe; ze zeggen het zelfs tegen de kinderen.
Wat ik – samen met Kristel bij RTL-nieuws – wil bereiken met dit artikel is dat er vaak sprake is van een eenzijdige strijd die niet door de rechters gestaakt wordt. Dat kan wel door de jeugdzorg, maar SaVe doet het niet. In scheidingen moet je een ander beleid volgen. Je moet durven af te wijken van wat er altijd wordt gedaan bij het vermoeden van een tweezijdige strijd. Het getuigt van professionaliteit als je soms de hand in eigen boezem durft te steken. Er is een aanvullend beleid voorhanden, maar je moet je er wel in willen verdiepen. Dan kun je het verschil maken voor heel veel kinderen en hun ouders.
Johan
Dit is helaas niet te volgen. Uit deze lap tekst valt niet meer te achterhalen wat nou het als probleem is en waar je graag antwoord op wil hebben.
Het noemen van namen is ook totaal zinloos behalve dat het blijkbaar denkt dat he zo mensen kan beschadigen. Kans is heel groot dat je bericht verwijderd wordt.
Uit het begin stuk kan ik wel halen dat je ex de kinderen mee neemt op vakantie en jij dat niet goed vindt. Waarom zou je een vakantie niet goed vinden? Als ze al heel vaak gedaan heeft, komt ze ook blijkbaar steeds weer terug met de kinderen. Roepen dat je zo bang bent voor ontvoering komt dan wat raar over.
En daarna werd het verhaal veel te lang. Veel te beschuldigend en voor de niet insiders niet meer te volgen.
Tja
Ik geef onmiddelijk toe dat je behoorlijk de weg kwijt kunt raken van zo'n toestand en dat andere mensen er omheen er dan ook geen kop of staart meer van weten te maken.
Kalmeer jezelf Johan! En probeer de drama's in het leven van jou en je kinderen en je exvrouw terug te brengen tot behapbare proporties.
Misschien heb je wel wat aan een goede vriend die het met jou op papier wil zetten en als je uit de bocht gaat jou dat meldt. En dat je dan ook luistert.
Je gaat, uit je wanhoop dat zie ik echt wel, tekeer als een malloot.
Noch
het familieleven in artikel 8 EVRM, noch artikel 377a van Boek 1 BW kent zonder beperkingen het recht op omgang toe, dus in zoverre is geen sprake van onwettige uitspraken, rechters die de norm niet handhaven, of van handelen in strijd met de wet. De wet voorziet in een onderzoek of de ouder geschikt of in staat is tot omgang. Ook toen Nederland het recht op omvang nog niet in het BW had opgenomen leidden rechters al een recht op omgang af uit artikel 8 EVRM.
Ik lees dit voor het eerst
en zie hier ook al veel onbegrip over en weer en ik denk dat dat ook verklaarbaar is. Iemand die zo boos is als Johan, gaat er onduidelijk door vertellen, omdat er zoveel te vertellen valt. Johan doet dat zelfs op papier en dat is in zekere zin nog knap ook. Je gedachten zo letterlijk opschrijven is ook een kunst.
Johan, ik denk dat je voor je éigen belang moet leren om die warboel in je hoofd geordend te krijgen, zodat je te volgen bent voor iedereen die je zou kunnen helpen. Ik moet een beetje aan een kind denken die in alle opwinding probeert te vertellen dat er iets gebeurd is buiten en dat je dan tegen dat kind zegt: rustig aan, even adem in adem uit en vertel nu eens rustig wat er gebeurd is.
Ik weet dat meer mensen op OO hiermee te maken hebben en hoe traumatisch dat voor hen is. In plaats van meteen om je heen te schoppen, kun je misschien beter goed luisteren en lezen bij wie je steun kunt vinden.
Ik ken ook een gezin, waarbij de vrouw echt geen moeite deed om de man als iets positiefs neer te zetten tegenover de kinderen. Ik had op zich wel begrip voor haar woede, man was vreemdgegaan terwijl de jongste nog baby was. Maar wat je nooit moet doen, is dat je je kinderen inzet voor wraak. In haar geval gingen de kinderen, op de baby na wel naar hun vader en wat ik daar van hoorde was ook niet bepaald positief, maar ik weet niet of dat de versie van moeder was of dat het echt zo'n droefterij was bij pa. De werkelijkheid lag (hoop ik) ergens in het midden, maar wat ik ermee wil vertellen, is dat er vaak toch wel twee kanten aan het verhaal zitten. Ik denk dat jouw 90 procent van de scheidende vrouwen én mannen juist niet het gedrag van jouw ex vertoont, maar dat het de 10 procent is die overblijft. Dat zorgt er misschien ook voor dat het zo vreselijk moeilijk is om geloofd te worden als het je overkomt. Men kan zich zulk extreem gedrag niet voorstellen en gaan daarom aan het verhaal van het 'slachtoffer' twijfelen.
Ik weet het... het is natuurlijk triest als je het gevoel hebt dat de kinderen en jij ook slachtoffer zijn van een ziek brein, zeker als dat terecht is en dat je zelf zoveel kalmte moet zien te bewaren, maar met gebries bereik je gewoon niet veel. AnneJ zei het ook al zie ik: orden je verhaal, denk na over je eigen aandeel, probeer met minder woorden weer te geven wat je vindt wat jou wordt aangedaan en probeer van het geheel ook nog eens een samenvatting te maken. Er bestaan slechte mensen, dus ook slechte echtgenoten en ouders, dus ik neem graag aan dat je ex daarbij hoort, maar als je begrepen wilt worden, wie niet?, zul je het toch anders moeten brengen. Je doet je 'zaak' geen goed met hoe je je nu presenteert.
Zo lastig dit
Ja verschrikkelijk als je ziet dat je kinderen in de klem zitten, je iets aan hun welbevinden wilt bijdragen maar constant door je ex en instanties wordt tegengewerkt.
Aan de andere kant: wat Limi zegt (en ik zelf zooo veel zie in mijn omgeving) is er ook: vaders die zich tijdens het huwelijk nauwelijks of nooit met de kinderen bemoeien, en ze in het nahuwelijk opeisen of zielig gaan doen als de kinderen zelf niet meer willen en vervolgens zeggen dat het pariental alienation is geëntameerd door de moeder. Makkelijk.
Soms trapt een rechter daar in en wijst de kinderen wel voor een deel van de tijd. En dan zijn er genoeg vaders die de zorg vervolgens overdragen aan nieuw modelletje of hun moeder, de oma van de kinderen dus en zelf nou niet zo veel aan de bonding doet. Ik zie zoveel vaders die van alles beloven of niet eens beloven maar in ieder geval hun kinderen op veel momenten laten stikken, vaak tbv hun nieuwe verkering: verjaardagen en diploma uitreikingen vergeten, niet weten wat er speelt op school gewoon nauwelijks geïnteresseerd zijn in het wel en wee van het kind. Maar wel klagen dat hun ex de omgang frustreert.
En ja omdat er zoveel vaders zijn die zich zo opstellen (lees eens wat draadjes in deze rubriek) moeten de onterecht weggezette vaders (en moeders) er onder lijden. Dat is erg.
We kunnen van hieruit niet zien tot welke categorie ts behoort.
Ik zou er eigenlijk voor willen pleiten dat instanties meenemen hoe het ouder kind contact was vóor de scheiding, dat voortzetten in het nahuwelijk met ruimte voor uitbouw van de onderlinge bonding als dat daadwerkelijk oprecht wordt nagestreefd.
Maar ja ik snap ook dat dat praktisch gezien nauwelijks uitvoerbaar is. Intussen moeten de goeden onder de kwaden lijden en dat is triest