Vakantie verdelen
Onze oudste heeft straks 6 weken zomervakantie. Dat moet worden opgevangen. Mijn ex heeft nog steeds geen woning en zegt dat hij ze dus niet kan opvangen.
Hij wil de kinderen meenemen naar Marokko voor het Offerfeest. Dit valt net voor de vakantie. Even los van de vraag of hij toestemming van school zal krijgen (dochter is dan net 5), kan ik in het gesprek met de trajectmensen (zie overige topics van mij) aangeven dat ik wil dat hij minstens 2 weken de kinderen heeft? Ook als dat betekent dat hij niet met het Offerfeest maar in de zomer naar Marokko moet gaan? Ik werk zelf in het onderwijs dus ben die hele periode vrij. Maar inmiddels ben ik ook overspannen (morgen gesprek met mijn werkgever en heb al contact met de bedrijfsarts) en vind ik het niet meer dan normaal dat je de dagen verdeelt.
Extra dagen opvang kan hij ook al niet, want hij heeft ook geen (gratis) slaapplek voor ze. Ik kan wel extra dagen regelen, maar die komen dan voor mijn rekening en dat vind ik ook niet eerlijk in deze constructie. Ze gaan nu in de vakanties twee dagen per week naar de opvang. Dat heb ik altijd voor mijn rekening genomen sinds we uit elkaar zijn. Hij heeft ook nog niet een vakantie extra dagen op zich genomen.
Je bent een empathisch mens en dat hoef je niet weg te stoppen, dat kost ook energie. En het op je strepen 'moeten' staan ook.
Het beeld wat in mij opkomt is dat je (desnoods teken je het in een soort kindertekening) jezelf de vraag stelt 'wat gun ik mijzelf' (op alle niveaus) En dat helemaal omarmen en naar je toehalen, zonder dat je daar je ex zijn behoeften en noden die je ziet erbij te betrekken. Van hieruit hoef je niet meteen in de actie te schieten en op je strepen te staan. Vertrouw ook dat je gesteund wordt, zou bijna willen schrijven 'het Al of Allah 
Ook voor je ex kan je jezelf voorstellen wat je hem gunt. Het is geen slecht mens, een ander mens. Alleen jij hoeft niet voor zijn behoeften te zorgen, niet omdat het je ex is, dat hoef je ook niet te doen voor je vriend of man. ('stop met aardig zijn' Thomas d'Asembourg).
Vanuit deze ontspanning vertel je wat je graag wil in het contact met je ex. Stop met vechten, het leven is je goed gezind.
🌻
MevrouwKrul schreef op 15-04-2023 om 10:29:
[..]
Ja je hebt gelijk. Daar zit nog steeds een heel groot leerpunt voor mij. Het gaat al beter dan voorheen, maar ik ben nog steeds heel erg aan het anticiperen op zijn reactie als ik een keer op mijn strepen ga staan. En dan speel ik alle scenario's af in mijn hoofd.
Wat ik ook heel vermoeiend vind, is dat ik in die gesprekken ook zie dat zijn situatie echt mega zwaar is. En ik vind het heel lastig dat we niet in een situatie zitten waarin ik empathie kan tonen. Hij is nog veel te boos op mij, en zit helemaal niet te wachten op mijn empathie. Ik zou echt zo graag willen dat de dingen anders waren gelopen, waardoor we meer harmonieus uit elkaar hadden kunnen gaan. En daar heb ik ook last van. Want enerzijds vind ik het echt rot, en anderzijds kan ik niet anders dan ook heel stellig in de gesprekken te zitten. Die twee emoties zijn ook echt heel vermoeiend.
Dus ik moet nog meer leren om in alle rust te staan waar ik voor sta. En om emotioneel meer afstand te nemen van zijn situatie. We hebben ieder ons eigen proces, en ik gun hem heel erg dat hij dat van hem ook echt gaat volgen.
Het door mij onvolprezen boek "The subtle art of not giving a fuck" zegt hierover dat iedereen zelf verantwoordelijk is voor hoe hij of zij omgaat met wat hem overkomt. Dat staat overigens volkomen los van schuld. Jij lijkt je nog steeds schuldig te voelen voor zijn situatie, en dat kan deels terecht zijn (of niet), maar dat maakt jou nog niet verantwoordelijk voor hoe hij ermee omgaat. Dat is zijn pakkie an. Empathie of compassie prima, maar je kan de verantwoordelijkheid niet overnemen. Niet van jou, niet mee bemoeien, niet steeds over gaan lopen tobben, niet mee laten wegen.
Jouw kinderen zijn wel jouw verantwoordelijkheid. Die deel je overigens met hun vader. Maar jouw ex is niet jouw verantwoordelijkheid. Niet hoe het met hem gaat, niet wat hem overkomen is, niet wat hij doet of wil. Zijn leven, zijn verantwoordelijkheid.
(eenvoudig criterium: geen bevoegdheid, geen verantwoordelijkheid. Heb je iets te zeggen over je ex? Nee he. Dan is het ook niet jouw verantwoordelijkheid).
Dat kan allemaal wel waar zijn, maar dit is de situatie waarin mevrouw Krul zit: 'We zitten in een traject waarin we leren om beter te communiceren. Dit is vanuit de rechtbank opgelegd. Als de doelen worden behaald, komt er co-ouderschap, en anders niet. Dus we kunnen pas een omgangsregeling vastleggen als het traject is afgerond.'
In de grond is dit om een hoop dingen fout:
- goed communiceren na een scheiding als doelstelling zou ik nooit doen. als mensen wel goed communiceren hoef je het niet te regelen en als ze niet goed communiceren is de scheiding zelf de oplossing daarvoor. Ga er dus van uit dat mensen die gescheiden zijn niet goed met elkaar kunnen communiceren.
- co-ouderschap als een soort beloning.... nog afgezien van de vraag wat dan co-ouderschap inhoudt. Meestal gaat het om de verdeling (let wel: verdeling!) van de zorg voor de kinderen: wie doet wanneer wat. Aangezien ouders gescheiden zijn zullen zij ook zelf ieder kunnen bepalen hoe zij met de kinderen omgaan. Alleen belangrijke beslissingen moeten samen genomen worden.
- het vervelende is nu dat er dus niets wordt geregeld, ook niet een omgangsregeling.
Het regelen van een omgangsregeling kan het probleem van wel/geen co-ouderschap al oplossen. Aangezien vader nog steeds geen eigen woning heeft is het goed voorstelbaar dat er een omgangsregeling komt met twee componenten: a. zolang vader geen onderdak heeft, de kinderen zijn vaker bij moeder en daarom is de alimentatieberekening voor vader hoger uit; zodra vader eigen woning heeft en zorgtaken op zich kan nemen kan de alimentatie verminderd worden met x%. De zorgtaken worden maximaal 50/50 verdeeld.
Tsjor
WendelmoedM schreef op 15-04-2023 om 15:08:
[..]
Het door mij onvolprezen boek "The subtle art of not giving a fuck" zegt hierover dat iedereen zelf verantwoordelijk is voor hoe hij of zij omgaat met wat hem overkomt. Dat staat overigens volkomen los van schuld. Jij lijkt je nog steeds schuldig te voelen voor zijn situatie, en dat kan deels terecht zijn (of niet), maar dat maakt jou nog niet verantwoordelijk voor hoe hij ermee omgaat. Dat is zijn pakkie an. Empathie of compassie prima, maar je kan de verantwoordelijkheid niet overnemen. Niet van jou, niet mee bemoeien, niet steeds over gaan lopen tobben, niet mee laten wegen.
Jouw kinderen zijn wel jouw verantwoordelijkheid. Die deel je overigens met hun vader. Maar jouw ex is niet jouw verantwoordelijkheid. Niet hoe het met hem gaat, niet wat hem overkomen is, niet wat hij doet of wil. Zijn leven, zijn verantwoordelijkheid.
(eenvoudig criterium: geen bevoegdheid, geen verantwoordelijkheid. Heb je iets te zeggen over je ex? Nee he. Dan is het ook niet jouw verantwoordelijkheid).
Het feit dat ik de zwaarte voel, maakt niet dat ik me verantwoordelijk voel voor hem. Dat heb ik inmiddels wel achter me gelaten inmiddels. Maar zijn situatie is er sowieso niet een die je een ander toewenst. En ja, hij heeft zelf bepaalde keuzes gemaakt waar ik geen invloed op heb. En als ex vind ik hem echt een lastpak. Maar als mens is het ook maar een mens. En natuurlijk de vader van mijn kinderen. Dus die zwaarte voel ik altijd wel enigszins. En zolang het geen invloed heeft op mijn handelen en beslissingen (wat het inmiddels niet meer heeft), ben ik alleen maar blij dat ik dit ook nog kan voelen. Van mij mag het er zijn. Na een nacht goed slapen, is het zware gevoel ook weer weg. Dus het is gezonde empathie.
Zoals ik al had verwacht, heeft mijn ex zijn akkoord gegeven voor de vakantie. Dus ik heb de boeking betaald en nu al heel veel voorpret 🥳
Oh ja, ex heeft ook gezegd dat hij stopt met het traject omdat het geen zin heeft. Ergens heeft hij wel gelijk en dat heb ik die mensen vandaag ook meegegeven. Ze zitten er ieder gesprek een beetje bij, geven her en der wat commentaar, maar in principe laren ze ons gewoon 1,5 uur ruzie maken.
Ik weet niet hoe serieus hij is. Hij heeft sindsdien niet meer in de groepsapp gecommuniceerd en herhaalde vandaag tegen mij dat hij ermee stopt. Maar die mensen zullen hem nog wel bellen. Dus ik zie het vanzelf wel en heb eerlijk gezegd geen idee wat beter zou zijn: stoppen of doorgaan.
Als hij stopt, is dat zijn keuze. Daar hoef jij in principe niks van te vinden.
Hij mag dat dan ook mededelen aan de trajectmensen, niet jij. Zijn keuze, zijn verantwoordelijkheid.
Waarschijnlijk komt er dan geen co-ouderschap. Maar de vraag was of dat überhaupt haalbaar was. Voorlopig in ieder geval niet.
Wel moet er dan een voorlopige omgangsregeling komen, die bij huisvesting voor hem uitgebreid/aangepast kan worden.
En een berekening voor de alimentatie.
MevrouwKrul schreef op 17-04-2023 om 18:40:
Oh ja, ex heeft ook gezegd dat hij stopt met het traject omdat het geen zin heeft. Ergens heeft hij wel gelijk en dat heb ik die mensen vandaag ook meegegeven. Ze zitten er ieder gesprek een beetje bij, geven her en der wat commentaar, maar in principe laren ze ons gewoon 1,5 uur ruzie maken.
Ik weet niet hoe serieus hij is. Hij heeft sindsdien niet meer in de groepsapp gecommuniceerd en herhaalde vandaag tegen mij dat hij ermee stopt. Maar die mensen zullen hem nog wel bellen. Dus ik zie het vanzelf wel en heb eerlijk gezegd geen idee wat beter zou zijn: stoppen of doorgaan.
Stoppen is beter, dan kun je via de rechter bindende afspraken maken. Dit heeft al die tijd immers geen vooruitgang gebrachte kost jouw wel energie.
'Oh ja, ex heeft ook gezegd dat hij stopt met het traject omdat het geen zin heeft. Ergens heeft hij wel gelijk en dat heb ik die mensen vandaag ook meegegeven.'
Daar zijn jullie het dan over eens. Kun je ook een lijstje maken en samen bespreken: wat moet er nog geregeld worden en hoe gaan we dat doen? Is het mogelijk om de afspraken in twee delen te maken: zolang ex geen eigen woning heeft; zodra ex een eigen woning heeft? Via het LBIO kun je een alimentatieberekening laten maken, kost 50 euro. Als jullie daar afspraken over kunnen maken, dan ben je al een hele stap verder en heb je de trajectmensen niet meer nodig. Ik hoop het.
Tsjor
Raar advies aan twee mensen die zelfs met ondersteuning niet tot afspraken komen. Mijn advies is om in de uiteindelijke rechtszaak te pleiten voor zoveel mogelijk dichtgetimmerde afspraken zodat je voorlopig niet in discussie hoeft met je ex.
Het ziet ernaar uit dat we niets tijdelijk hoeven te regelen. Mijn ex heeft waarschijnlijk een woning. Morgen weet hij het zeker. Op 13km hier vandaan, dus helemaal goed te doen.
Wel heel spannend allemaal. Hoop natuurlijk dat het doorgaat, en vind het ook heel spannend hoe het dan gaat lopen.
Daglichtlamp schreef op 19-04-2023 om 20:33:
Raar advies aan twee mensen die zelfs met ondersteuning niet tot afspraken komen. Mijn advies is om in de uiteindelijke rechtszaak te pleiten voor zoveel mogelijk dichtgetimmerde afspraken zodat je voorlopig niet in discussie hoeft met je ex.
De rechtsgang leverde juist op dat ze eerst aan communicatieproblemen moesten werken. dus dat is geen oplossing. Samen erkennen dat je eenzelfde probleem hebt (met deze trajectmensen door blijven gaan gaat niet werken) kan ervoor zorgen dat ze samen ook tot een andere oplossing komen (we maken samen wel afspraken).
Een eigen woning voor ex maakt alles gelukkig veel gemakkelijker, dus ik hoop dat het nu wel goed komt.
Tsjor